Anne olmak istemiyorum

princessofdarkness .!.:
Çok uzun zamandır KK'yı takip ediyorum. Benim derdim buradaki arkadaşların sorunlarının belki de tam tersi olacak ama biraz akıl almaya biraz da desteğe ihtiyacım var. Ben kendimi bildim bileli hiç çocuk sahibi olmak istemedim. Yaşım ilerledikçe geçer sandım ama başka kadınlara cennet gibi gelen bebek kokusu bile bana herhangi bir kokudan farklı olmadı hiçbir zaman. Bir arkadaşımın ya da yakınımın bebeği olduğu zaman bile sırf ayıp olmasın diye kucağıma alır severim. Uzun yıllar okudum, sonra çalıştım kendime bir hayat kurdum. Evlenmek için hep doğru adamı bekledim, kimsenin teklifini kabul etmedim. Şimdi 35 yaşındayım ve o adam karşıma çıktı. Bana evlenme teklif etti ve kabul ettim. Bir aksilik çıkmazsa üç aya kadar nikahımız var. Ama beni şimdiden bir düşünce aldı gitti. Nişanlım benim bebekleri sevmediğimi hep bilirdi. Çocuklu bir yakınımıza ziyarete gittiğimizde bile hemen başım şişer dönmek isterdim. Ama o şimdi bebek istiyor. Tabi bu konuda beni zorlamıyor. Sen istemezsen yapmayız diyor ama bir yandan da sevdiğim adamı bebek hasretinde bırakmak istemiyorum. Psikologa bile gittim acaba içimde bir korku mu var benim bilmediğim, bilinç altımda bir sorun mu var diye. Bu konuyu kimseyle konuşamıyorum çünkü konuyu açtığım bir iki arkadaşım sadece bebeğin olunca seversin diyerek geçiştirdi. Zaten çevremde çok fazla kız arkadaşım da yok. Arkadaşlar hamile kalmak düşüncesi bile beni irkiltmeye yetiyor. 9 ay boyunca karnımda bir canlıyı taşımak, onu doğurmak büyütmek benim için korkunç şeyler. Biliyorum çoğunuz bana kızacaksınız çünkü bunun özlemiyle yanıp tutuşuyorsunuz. Aslında niye konu açtım onu bile bilmiyorum çünkü bebek nasıl sevilir diye bir yöntem yoktur herhalde. Sadece içimi dökmek istedim.
Genişletmek için tıkla...

yaşadığın şey biyolojik olarak bence imkansız, annen ile ilişkilerinin çok kötü olduğunu düşündüm bu yüzden istemiyor olabilirsin...
 
Bir anne olarak size şunu söyleyebilirim. . Bende çocukları sever yanlız bakamayacağımı ve seslerinden çok çok rahatsız olacağımı düşünüyordum. ama küçücük meleğimi kollarıma aldığımda gözleri gözlerime değdiğinde yüreğim yerine sığmadı. . . Nasıl bir şeydi bu! tarif edilmezdi. . Evlat için bütün sevgi sözcüklerini kullanırız ama öyle bir duygusu öyle bir kalbinizde duruşu varki dile gelmiyor kelimeler . . Siz önceliklikle bir evlenin Allahın izniyle sonra belkide eşinize olan aşkınızdan onu mutlu edicek bir bebek teklifini siz ediceksiniz. .

Herşey gönlünüzce olsun
 
siderolites .!.:
yaşadığın şey biyolojik olarak bence imkansız, annen ile ilişkilerinin çok kötü olduğunu düşündüm bu yüzden istemiyor olabilirsin...
Genişletmek için tıkla...

Tam tersine... Sadece annem değil, tüm ailemle ilişkilerim çok iyidir. Pek çok insanın imreneceği bir anne ve babaya sahibim. Hayatım boyunca hep arkamda oldular, hep destek oldular. Sevgilerini hiç esirgemediler. Hep kendine güvenen, ayaklarının üstünde duran bir insan olmam için çalıştılar tüm imkanlarını seferber ettiler. Başımın üstünde Mekke'ye taşısam ikisini de haklarını ödeyemem. Ama daha önce de yazdım ben çocukken bile oyuncak bebekle oynamak istemedim. İçimde yok.
 
VAZGECILMEZIM .!.:
Bir anne olarak size şunu söyleyebilirim. . Bende çocukları sever yanlız bakamayacağımı ve seslerinden çok çok rahatsız olacağımı düşünüyordum. ama küçücük meleğimi kollarıma aldığımda gözleri gözlerime değdiğinde yüreğim yerine sığmadı. . . Nasıl bir şeydi bu! tarif edilmezdi. . Evlat için bütün sevgi sözcüklerini kullanırız ama öyle bir duygusu öyle bir kalbinizde duruşu varki dile gelmiyor kelimeler . . Siz önceliklikle bir evlenin Allahın izniyle sonra belkide eşinize olan aşkınızdan onu mutlu edicek bir bebek teklifini siz ediceksiniz. .

Herşey gönlünüzce olsun
Genişletmek için tıkla...

İnşallah dediğiniz gibi olur.
 
minnos26 .!.:
psikologlar bana ...... geliyor artık. regresyon çalışmalarına katılabilirsin eğer maddi imkanın varsa ve kafan yatıyorsa:ssz:
Genişletmek için tıkla...

Onu da araştırdım. İstanbul'da Nilgün Aktaş diye birini buldum. Henüz gitmedim ama gitmeyi düşünüyorum. Maddi bir sorunum yok çok şükür. Umarım işe yarar ama olmayan bir şeyi var etmek mümkün müdür bilmiyorum.
 
princessofdarkness .!.:
Çok uzun zamandır KK'yı takip ediyorum. Benim derdim buradaki arkadaşların sorunlarının belki de tam tersi olacak ama biraz akıl almaya biraz da desteğe ihtiyacım var. Ben kendimi bildim bileli hiç çocuk sahibi olmak istemedim. Yaşım ilerledikçe geçer sandım ama başka kadınlara cennet gibi gelen bebek kokusu bile bana herhangi bir kokudan farklı olmadı hiçbir zaman. Bir arkadaşımın ya da yakınımın bebeği olduğu zaman bile sırf ayıp olmasın diye kucağıma alır severim. Uzun yıllar okudum, sonra çalıştım kendime bir hayat kurdum. Evlenmek için hep doğru adamı bekledim, kimsenin teklifini kabul etmedim. Şimdi 35 yaşındayım ve o adam karşıma çıktı. Bana evlenme teklif etti ve kabul ettim. Bir aksilik çıkmazsa üç aya kadar nikahımız var. Ama beni şimdiden bir düşünce aldı gitti. Nişanlım benim bebekleri sevmediğimi hep bilirdi. Çocuklu bir yakınımıza ziyarete gittiğimizde bile hemen başım şişer dönmek isterdim. Ama o şimdi bebek istiyor. Tabi bu konuda beni zorlamıyor. Sen istemezsen yapmayız diyor ama bir yandan da sevdiğim adamı bebek hasretinde bırakmak istemiyorum. Psikologa bile gittim acaba içimde bir korku mu var benim bilmediğim, bilinç altımda bir sorun mu var diye. Bu konuyu kimseyle konuşamıyorum çünkü konuyu açtığım bir iki arkadaşım sadece bebeğin olunca seversin diyerek geçiştirdi. Zaten çevremde çok fazla kız arkadaşım da yok. Arkadaşlar hamile kalmak düşüncesi bile beni irkiltmeye yetiyor. 9 ay boyunca karnımda bir canlıyı taşımak, onu doğurmak büyütmek benim için korkunç şeyler. Biliyorum çoğunuz bana kızacaksınız çünkü bunun özlemiyle yanıp tutuşuyorsunuz. Aslında niye konu açtım onu bile bilmiyorum çünkü bebek nasıl sevilir diye bir yöntem yoktur herhalde. Sadece içimi dökmek istedim.
Genişletmek için tıkla...

Etrafimizda anneligi abartili yasayan insanlari gordukce otomatikmen sogursunuz annelikten. Hamile bayanlarin insani hamilelikten sogutan korkunc abartili hallerini saymıyorum bile. Bence ne hamilelige ne annelige buyuk anlamlar yuklemeyin. Allah'in takdir ettigi, bizim olur verdigimiz bir durum olarak dusunun. Amac oyyy kurban kuzummmm, oyyyy bunu ben yaptim, oyyyyy mikemmel dahi cocuk, oyyyy mis gibi cennet kokusu laflariyla buyutulen bir cocuk olmasin. Hele de gelecekte yalniz kalma duygusuyla cocuk asla yapmayin. Ben sahsen cocuguma muhtac olup kahrimdan olecegime, devletin bakimevlerinde bakimsizliktan olmeyi tercih ederim.
Velhasil amac sadece insanliga, topluma faydali basarili birey yetistirmek olmali.
 
Bende çocukken ve gençliğimde hiç öyle deli gibi çocuk isteyen ay evleneyim de çocuğum olsun diyen biri değildim hatta evliliğimin ilk 3 senesinde aramadım bile keşke olsa diye sonra sonra istek başladı eşimle ikimizden bir parça bir varlık benim vücudumun bir parçası, bu hayatta gayem gibi tabi normal denemeler tedaviler sonuç vermedi şu an beklemedeyim ara verdim ama olmazsa olmaz da demiyorum çocuk için çevremde de çok var olmayan evet istiyorum ama olmazsa da yapacak bir şey yok. Bazıları imkansız böyle bir şey hissetmemen demişler ama neden öyle olsun herkes annelik iç güdüsü taşıyacak diye bir şey yok çocukları sevecek, onun sorumluluğunu ömür boyu alacak hayatından feragat etmeyi isteyecek değil annelik isteyerek olması gereken bir şey yaş için de endişelenme tamam 35 yaşından sonra şans birazcık azalıyor ama hiçbir sorunun yokmuş. Bir evlen bakalım eş adayın da zorlamıyormuş zamanla kararını versin eğer yapamayacağını düşünüyorsan yapmazsın ama evlilik gerçekten düşünceleri değiştirebiliyor.
 
princessofdarkness .!.:
Tam tersine... Sadece annem değil, tüm ailemle ilişkilerim çok iyidir. Pek çok insanın imreneceği bir anne ve babaya sahibim. Hayatım boyunca hep arkamda oldular, hep destek oldular. Sevgilerini hiç esirgemediler. Hep kendine güvenen, ayaklarının üstünde duran bir insan olmam için çalıştılar tüm imkanlarını seferber ettiler. Başımın üstünde Mekke'ye taşısam ikisini de haklarını ödeyemem. Ama daha önce de yazdım ben çocukken bile oyuncak bebekle oynamak istemedim. İçimde yok.
Genişletmek için tıkla...

ben de bebekle oynamadım evcilik oynamadım kimse benim evleneceğime ihtimal bile vermiyordu, annemler heralde 40 yaşına kadar evlenmez diyorlardı erkek işi sayılacak bir işte mühendisim kendi şirketim var yoğun çalışıyorum 25 yaşında nasıl olduğunu anlamadan evlendim:) 27 yaşında bilemedim hamile kaldım 28 yaşında doğurdum şimdi dünyanın en güzel duygusunu yaşadığım için çok mutluyum:) hiç çocuğum olsun evleneyim diye yırtınmadım ama olunca çok çok mutlu oldum, lohusayken iş telefonları geliyor diye annemle eşim deliriyordu işi de bırakmadım aksine çok daha başarılı oldum, hayatım aynen devam ediyor kızıma da bakıyorum, belki hayatının eskisi gibi olmayacağı seni korkutuyordur bunu düşün bir de??
 
princessofdarkness .!.:
Çok uzun zamandır KK'yı takip ediyorum. Benim derdim buradaki arkadaşların sorunlarının belki de tam tersi olacak ama biraz akıl almaya biraz da desteğe ihtiyacım var. Ben kendimi bildim bileli hiç çocuk sahibi olmak istemedim. Yaşım ilerledikçe geçer sandım ama başka kadınlara cennet gibi gelen bebek kokusu bile bana herhangi bir kokudan farklı olmadı hiçbir zaman. Bir arkadaşımın ya da yakınımın bebeği olduğu zaman bile sırf ayıp olmasın diye kucağıma alır severim. Uzun yıllar okudum, sonra çalıştım kendime bir hayat kurdum. Evlenmek için hep doğru adamı bekledim, kimsenin teklifini kabul etmedim. Şimdi 35 yaşındayım ve o adam karşıma çıktı. Bana evlenme teklif etti ve kabul ettim. Bir aksilik çıkmazsa üç aya kadar nikahımız var. Ama beni şimdiden bir düşünce aldı gitti. Nişanlım benim bebekleri sevmediğimi hep bilirdi. Çocuklu bir yakınımıza ziyarete gittiğimizde bile hemen başım şişer dönmek isterdim. Ama o şimdi bebek istiyor. Tabi bu konuda beni zorlamıyor. Sen istemezsen yapmayız diyor ama bir yandan da sevdiğim adamı bebek hasretinde bırakmak istemiyorum. Psikologa bile gittim acaba içimde bir korku mu var benim bilmediğim, bilinç altımda bir sorun mu var diye. Bu konuyu kimseyle konuşamıyorum çünkü konuyu açtığım bir iki arkadaşım sadece bebeğin olunca seversin diyerek geçiştirdi. Zaten çevremde çok fazla kız arkadaşım da yok. Arkadaşlar hamile kalmak düşüncesi bile beni irkiltmeye yetiyor. 9 ay boyunca karnımda bir canlıyı taşımak, onu doğurmak büyütmek benim için korkunç şeyler. Biliyorum çoğunuz bana kızacaksınız çünkü bunun özlemiyle yanıp tutuşuyorsunuz. Aslında niye konu açtım onu bile bilmiyorum çünkü bebek nasıl sevilir diye bir yöntem yoktur herhalde. Sadece içimi dökmek istedim.
Genişletmek için tıkla...

inan bende bekarken ve evliliğim ilk aylarında aynı senin gibi hissederdim,düşüncelerimiz hemen hemen aynıydı
hatta hamile olduğumu öğrendiğimde ağlamıştım bile
şimdi yavrum 4 yaşında
doğduğu andan itibaren geldi kalbimin tam ortasına oturdu
ona duyduğum sevginin önüne hiçbir varlığın sevgisi geçemez
onun için kasma kendini Allah nasip ettiyse zaten tadacaksin bu duyguyu

Kadınlar Kulübü Mobil uygulaması kullanılarak gönderilmiştir.
 
Herkes çocuk sahibi olmak zorunda degil ve bu bilincteysenuz sadece saygi duymali. Ancak evlenince esiniz, esinizin ailesi, sizin aileniz surekli cocuk isteyecek.. Ayrica universitede bir profesör hocam var cocuk sahibi olmak istememis hic ve dunyadaki en anac en mükemmel kadin.. Sefkatli, merhametli harika bir kadin bir konuşmamız da bu benim tercihim demisti hicbir saglik sorunum yoktu ben istemedim demisti çünkü kendimi taniyorum istemedigimden emindim demisti..
 
Sizin korkunuz bilinçaltında "bebeğe zarar verir miyim" korkusu olabilir mi acaba?
Yazdıklarınızdan çocuklarla iletişiminizin iyi olduğunu, ama dokunmak ve kucağa almaktan hoşlanmadığınızı anladım.
Belki bebek değil de daha büyük yaşta (4-5 yaşlarında) bir evlat edinebilirsiniz.
Belki de kendi bebeğiniz olunca düşünceleriniz değişir tabi ama bu "belki" ile yapılacak bir şey değil.
 
adeninannesi .!.:
Etrafimizda anneligi abartili yasayan insanlari gordukce otomatikmen sogursunuz annelikten. Hamile bayanlarin insani hamilelikten sogutan korkunc abartili hallerini saymıyorum bile. Bence ne hamilelige ne annelige buyuk anlamlar yuklemeyin. Allah'in takdir ettigi, bizim olur verdigimiz bir durum olarak dusunun. Amac oyyy kurban kuzummmm, oyyyy bunu ben yaptim, oyyyyy mikemmel dahi cocuk, oyyyy mis gibi cennet kokusu laflariyla buyutulen bir cocuk olmasin. Hele de gelecekte yalniz kalma duygusuyla cocuk asla yapmayin. Ben sahsen cocuguma muhtac olup kahrimdan olecegime, devletin bakimevlerinde bakimsizliktan olmeyi tercih ederim.
Velhasil amac sadece insanliga, topluma faydali basarili birey yetistirmek olmali.
Genişletmek için tıkla...

Zaten dediğim gibi çocuk yapmaya karar verirsem eğer asla yalnız kalmama korkusuyla olmaz. İşin aslı hiç öyle bir korkum da yok. Teşekkürler yorum için.
 
Marjinaly .!.:
Sizin korkunuz bilinçaltında "bebeğe zarar verir miyim" korkusu olabilir mi acaba?
Yazdıklarınızdan çocuklarla iletişiminizin iyi olduğunu, ama dokunmak ve kucağa almaktan hoşlanmadığınızı anladım.
Belki bebek değil de daha büyük yaşta (4-5 yaşlarında) bir evlat edinebilirsiniz.
Belki de kendi bebeğiniz olunca düşünceleriniz değişir tabi ama bu "belki" ile yapılacak bir şey değil.
Genişletmek için tıkla...

Bilmiyorum, bunu bilmesi gereken bana söylemesi gereken gittiğim sevgili psikologumdu ama sağolsun gittiğime gideceğime pişman oldum. O bile yargılar gibi baktı, hissettim. Evlat edinmek benim de düşündüğüm birşeydi. Ama benim sorunum zaten bebeklerden çocuklardan nefret etmek değil, onlara anne gibi yaklaşamamak. Seviyorum ama arkadaş gibi seviyorum çocukları. Siz 40 yaşında bir yakınınızı kucağınıza alıp sevip okşar mısınız. Ben de çocuklara karşı aynı öyleyim işte. Oysa şunu da biliyorum bir çocuk bu tip sevgi gösterilerine ihtiyaç duyar. Yani ben yeğenlerimle çok yakınımdır, çok severim ama onları kucaklarına alıp hoplatıp zıplatacak bir anneleri vardı ve o ihtiyacı zaten annelerinden karşılıyorlardı. Kendi çocuğum olursa ben o duyguyu veremezsem çocuğa kendim de doğursam evlatlık da olsa hep eksik kalacak o yavru.
 
Ben de böyleyim. Anne olmak istemek kadar istememek de bir tercihtr bir eksiklik, taş kalplilik ya da bir sorun değildir. Neyse ki eşim de benimle aynı düşünüyor ama toplum baskılarına hazır olun. En iyi konuşan kişi "evlenince bebek istersin" diyor zaten.
 
princessofdarkness .!.:
Acaba insanlarda da aynısı söz konusu olabilir mi? Yani hormonal bir sorunum olabilir mi? Gerçi sürekli olarak sağlık kontrollerimi yaptırıyorum. Yaşım nedeniyle zaten hamile kalmamın zor olacağını söyleyen arkadaşlar olmuş ama her ihtimale karşılık tüm testlerimi de yaptırdım. Şu an hamile kalmam için hiçbir sorun yok. Sadece ben istemiyorum.
Genişletmek için tıkla...

bunu doktorlar daha iyi bilir, ne desem yanlış olur. hamile kalmanız ayrı birşey, annelik duygusu farklı birşey. okulumuzda atlarımız vardı dünya güzeli. ikisinde de hormon eksikliğinden dolayı doğurdukları yavruya bakmıyolar, hatta tekmeleyip öldürmeye çalışıyolardı:43:
onlar doğurur doğurmaz biz o yavruları alırdık, ayrı beslerdik. tabi hayvan sonuçta, insan gibi anlayamıyor.
 
Sizi çok iyi anlıyorum. Tamamen aynı şeyleri düşünüyorum. 31 yaşındayım ve bir yıldan fazladır da evliyim. Çocuk sahibi olan arkadaşlarım "eh artık sizde yapın" falan dediğinde bile sinirleniyorum. Eşim de çok ısrarcı olmamakla birlikte yavaş yavaş istemeye başladı, ve artık benim de bahanelerim tükenmeye başladı.
Yine de ben bunu psikolojik bir sorun olarak görmüyorum. Herkes çocuk istemek zorunda değil ayrıca yaşlanınca yalnız kalmayayım, bana baksın mantığıyla da çocuk yapmayı sağlıklı bulmuyorum.
Umarım her şey istediğiniz gibi olur, hayat sizin..
 
siderolites .!.:
ben de bebekle oynamadım evcilik oynamadım kimse benim evleneceğime ihtimal bile vermiyordu, annemler heralde 40 yaşına kadar evlenmez diyorlardı erkek işi sayılacak bir işte mühendisim kendi şirketim var yoğun çalışıyorum 25 yaşında nasıl olduğunu anlamadan evlendim:) 27 yaşında bilemedim hamile kaldım 28 yaşında doğurdum şimdi dünyanın en güzel duygusunu yaşadığım için çok mutluyum:) hiç çocuğum olsun evleneyim diye yırtınmadım ama olunca çok çok mutlu oldum, lohusayken iş telefonları geliyor diye annemle eşim deliriyordu işi de bırakmadım aksine çok daha başarılı oldum, hayatım aynen devam ediyor kızıma da bakıyorum, belki hayatının eskisi gibi olmayacağı seni korkutuyordur bunu düşün bir de??
Genişletmek için tıkla...

Benim işimden kopma ya da başarımı etkileyeceği gibi bir kaygım da yok. Çok şükür hayatım garanti altında. Şu an işi bıraksam ölene kadar hiç çalışmadan yaşayabilirim maddi sıkıntım olmaz. Zaten yaptığım iş çok fazla mesai isteyen bir iş de değil. Yani benim derdim bunlar değil. Benim içimde hiç olmadı bu anne olmak duygusu. Hiç hissetmedim. Ben çocuğum olursa hayatımı etkiler diye korkmuyorum, ben çocuğum olursa ve ya çocuğumu onun ihtiyacı olan şekilde sevemem diye korkuyorum.
 
Cevap yazabilmek için giriş yapmalı veya kayıt olmalısınız.

Benzer Konular

P
Ailem istemiyor
2
Yorumlar
28
Görüntüleme
1K
Lady Guinevere
Lady Guinevere
E
Öz annem benden nefret ediyor
2
Yorumlar
25
Görüntüleme
2K
byebyeblackbird
byebyeblackbird
manocicek
Sizce yalan mı gerçek mi?
10 11 12
Yorumlar
223
Görüntüleme
7K
gulmevsimi
G
TheQueeninthenorth
kendini liseli ergen sanan anne
2
Yorumlar
27
Görüntüleme
2K
migrenimsi
M
D
Maddi sıkıntılar ve eşimin kayınvalideme taşınma isteği
4 5 6
Yorumlar
100
Görüntüleme
6K
Acelya A
Acelya A
Back
X