Seni anlayabiliyorum her insan çocuk isteyecek diye bir kural yok, bu senin duygusuz olduğun anlamına da gelmez. Bende aynı senin gibi yaşadım, hiç bir zaman çocuk isteğim olmadı, evlat diye yanıp tutuşmadım. Hayatımı kurana kadar çok mücadele ettim. Ama sonra bir gün sıradan bir doktor kontrolünde rahim ağzı tanısı konuldu, çok erken bir teşhisti ameliyat oldum, tedavi oldum geride bıraktım çok şükür. Ancak her tedavinin bir yan etkisi var, bir an da erken menapozla karşı karşıya kaldım. Doktor geçirdiğim ameliyat, tedavi,yumurta rezervim ve menapozun başlaması durumunu değerlendirerek, tüp bebek tedavisi dahil %5 ihtimalle anne olabileceğimi söyledi. Yaşım şu an 38, menapoz tedavisi önermedi doktorum kanser geçmişimden ötürü ancak tuhaf bir ruh hali içine girdim, şöyle ki ; o zamana kadar kendi irademle çocuk istemedim ama şimdi kendimi sakatlanmış gibi hissediyorum. Bütün ömrüm boyunca emek verdiğim her şeyi bırakacağım bir evladım olmayacak, anne diyenim olmayacak bu durum artık benim irademin dışında ve gerçekten çocuk sahibi olmadan geçirdiğim zamanlar için çok pişman oldum. Vaktin ve sağlığın yerindeyken çocuk sahibi olmalısın, evlendiğinde daha iyi anlayacaksın insan o çatının girdiği zaman bir evladı olmasını gerçekten arzuluyor. Zaman geçip, işler güçler bittiğinde mücadele verdiğin hiç bir şeyin evlat kadar değerli olamayacağını anlıyorsun
ileriye plan mı yapıyoruz çocukmu 
sanki garantisi var bize bakıcaklarının
. Ta ki bebeğime hamile olduğumu öğrenene kadar.Eşim hiç baskı yapmadı hatta bize de olmaz bebek dediler bizde salladık eşimle
.oluverdi.Şimdi tek düşündüğüm o
