Anne olmak istemiyorum

Onu karninda hissettigin anda butun dunyan dusuncelerin herseyin degisiyor bence anca hamile kalinca anlarsin. Ben cok istedim buyuk cabalarla kayiplarla hamile kaldim sukurler olsun. O korkular bendede vardi ama simdi yeterki bebegim saglikli iyi olsun ben tum dunyayi karsima bile alirim. Insana korkudan daha cok cesaret yasama sevinci veriyor. Rabbim isteyene versin o zaman boyle diyim konu sahibesi

28 yasında 1 yıllık evliyim ben de.
cocukları özellikle bebekleri her zaman cok sevmişimdir,şimdi 15 aylık bi kuzenim var eşim de ben de resmen tapıyoruz cimcimeye.
Eşimle de 8sene flört üzerine evlendik,Allah herkese böyle eş ve böyle evlilik nasip etsin diyorum kısaca çok şükür bi derdimiz yok..
ama iş kendi çocuğum olayına gelinceee
Mükemmel bir ailem var,annem de babam da yıllarca bize hem anne baba hem arkadaş dost oldular,iyiyi güzeli öğrettiler,şefkati öğrettiler..
Ama ben şimdi çocuk doğurursam sanki hayatım yarım kalacak ve istediğim gibi gezip tozamıcam,eğlenemicem,kafese sıkışacam gibi hissediyorum.Sadece eğlenmek değil tabi hiç bi zaman bu kadar sığ düşünmedim ama o sorumluluk o mecburiyet o gece gündüz farkındalık hali falan..offf..
o zaman bekle biraz 2 3 sene dersiniz ama yumurtalığımdaki 4.5cm lik çikolata kisti beklememi uygun görmüyor maalesef..
Dün eşime dedim ki "aşkım bende bu kist olması sanırım en az 3 yıl daha cocuk düşünmezdim.." o da bana" sen onu düşünme Allah bilir ne olacağını yeter ki anne olmak içinden gelsin her türlü zorlugu aşmaya calısırız "dedi..
Şimdi benim de derdim böyle, hem çocuk istemiyorum,hem de ya ilerde olmazsa bu gecirdiğim zamanlar için pişman olur muyum diye korkuyorum..

Bence siz de düşünceler arasında boğulup kalmaktansa hayatı akısına bırakın,Anne olmak istemek kadar istememek de normal bence,eminim hiç bi eksiğiniz yok..Ama o hissi çok iyi biliyorum,sadece diyorum zaman her şeyin ilacı..Umarım çocuk sahibi olmak istersek bir zaman, Allah bize eksikliğini göstermez,...

Ben şu 'kucağına alınca seversin.' klişesine inanmıyorum. Bir insanın içinde yoksa zorla sevecek, isteyecek hali yok ya.
Öyle olsaydı kucağına aldığı halde bebeklerini ölüme terk eden, hatta öldüren anneler olmazdı.
Kadınların bu hayattaki tek görevi çocuk doğurmak değil. Mesela ben de çocuk sevmem, bana göre çok çok büyük bir sorumluluk. Zaten hiçbir zaman her gördüğü bebeği seven, öpen hatunlardan olmadım. Mümkün olduğu kadar mesafeli olurum.

Siz de çocuk sahibi olmak zorunda değilsiniz. İnsanların söylediklerine çok takılmayın, millet konuşmayı pek sever. :)

Istemiyorsaniz yapmayin bence. Herkes anne olacak diye bi sart yok. Sonucta sadece kucaga alip sevmekle olmuyor. Hastaligi, gazi ,disi,cisi sevilmedigi zaman yapilmasi iskence gibidir sanirim.

samsung

Ay evet ya bende de aynı durum söz konusu. Eşim istiyor ama benim de aynı sizinki gibi içimde öyle bir istek yok.
Yapmasam sonradan pişman olur muyum? Ya da yapsam o sorumluluk altında ezilir miyim? Hiç bilemiyorum.

Allah'tan eşimin çok büyük bir baskısı yok. Sadece arada milletin çocuğunu seveyim diye kucağıma getirir verir ama ben de etkisi hiç olumlu olmuyor malesef.

Beni anlattin sanki:) cok iyi anliyorum seni

liseye giderken arkadaşlarım daha o zamandan iki ya da üç çocuk yapacaklarını anlatırlardı.ben ise ilk beş sene olmaz derdim. bana gülerlerdi sözünü yalayacaksın yutacaksın diye. sonra evlendik. onlar üçer üçer doğurdu.ben önce ilk beş sene dedim , sonra 35e kadar yolu var dedim , şimdi 35e 3sene kaldı, ben 40a kadar yolu var diyorum. çünkü aynen senin gibiyim.arada ayda yılda bir kaç günlüğüne canım doğurmak istiyor sonra vazgeçiyorum. ihtiyarlığımı falan da düşünüyorum ama yine de canım çekmiyor bebek. kırk yılda bir işte istiyorum. bazen diğer kadınları köy tavuğunun kuluçkadan çıkardığı ve ilerde kuluçkaya yatıp anne olacak piliçlere , kendimi ise makinadan çıkan pazarda satılan o hiç kuluçkaya yatmayacak civcivlere benzetiyorum bazen. eşim anlayışlı allahtan. yani yapacak bir şey yok . içinden gelmiyorsa takma kafana.herkes doğuracak diye bişey yok canım.

Bence ılerde ne ısteyebılceğını düşünerek karar ver,bundan 10 yıl sonra menopoza gırıp,bu şansı tamamen kaybettığınde kendını mutlu mu hıssedersın,yoksa pişman mı?ona gore karar ver bence.

princessofdarkness .!.:

Çok uzun zamandır KK'yı takip ediyorum. Benim derdim buradaki arkadaşların sorunlarının belki de tam tersi olacak ama biraz akıl almaya biraz da desteğe ihtiyacım var. Ben kendimi bildim bileli hiç çocuk sahibi olmak istemedim. Yaşım ilerledikçe geçer sandım ama başka kadınlara cennet gibi gelen bebek kokusu bile bana herhangi bir kokudan farklı olmadı hiçbir zaman. Bir arkadaşımın ya da yakınımın bebeği olduğu zaman bile sırf ayıp olmasın diye kucağıma alır severim. Uzun yıllar okudum, sonra çalıştım kendime bir hayat kurdum. Evlenmek için hep doğru adamı bekledim, kimsenin teklifini kabul etmedim. Şimdi 35 yaşındayım ve o adam karşıma çıktı. Bana evlenme teklif etti ve kabul ettim. Bir aksilik çıkmazsa üç aya kadar nikahımız var. Ama beni şimdiden bir düşünce aldı gitti. Nişanlım benim bebekleri sevmediğimi hep bilirdi. Çocuklu bir yakınımıza ziyarete gittiğimizde bile hemen başım şişer dönmek isterdim. Ama o şimdi bebek istiyor. Tabi bu konuda beni zorlamıyor. Sen istemezsen yapmayız diyor ama bir yandan da sevdiğim adamı bebek hasretinde bırakmak istemiyorum. Psikologa bile gittim acaba içimde bir korku mu var benim bilmediğim, bilinç altımda bir sorun mu var diye. Bu konuyu kimseyle konuşamıyorum çünkü konuyu açtığım bir iki arkadaşım sadece bebeğin olunca seversin diyerek geçiştirdi. Zaten çevremde çok fazla kız arkadaşım da yok. Arkadaşlar hamile kalmak düşüncesi bile beni irkiltmeye yetiyor. 9 ay boyunca karnımda bir canlıyı taşımak, onu doğurmak büyütmek benim için korkunç şeyler. Biliyorum çoğunuz bana kızacaksınız çünkü bunun özlemiyle yanıp tutuşuyorsunuz. Aslında niye konu açtım onu bile bilmiyorum çünkü bebek nasıl sevilir diye bir yöntem yoktur herhalde. Sadece içimi dökmek istedim.

Genişletmek için tıkla...

Kusura bakmayın ama yazdıklarınızın tek bir cümlesinde dahi mantık yok çok çelişkili ifadeler kullanıyorsunuz herkese koşar yardımda bulunuyorum diyorsunuz ama daha evlenmeden çocuk istemediginizi bağıra bağıra haykiriyorsunuz herşeyden önce daha evlenmemissiniz bile küçükken bebeklerle oynamamak insanın içinde anne olma duygusu olmadığı anlamına gelmez ne demek Allah beni böyle yaratmış ya ne kadar ön yargilisiniz nerden biliyorsunuz belki evlendikten sonra anne olmak isteyeceksiniz de Allah size o duyguyu yaşatmayacak çocuk sahibi olmak için de hiçbir sorununuz yokmuş ne kadar şanslisiniz sizin gibi sorunu olmayıp çocuk sahibi olmak isteyen milyonlarca insan var bende onlardan birtanesiyim bakın hayat bize ne getir bilemeyiz çocuk isteyip istememek sizin probleminiz ne demiş büyüklerimiz büyük lokma ye ama büyük söz konuşma gün gelir devran döner Rabbim hiçbirşeyi unutmaz umarım bir gün gelir de dövünmezsiniz keşke bir evladım olsaydı diye

16 aylik bir kiz cocugu annesiyim....karnina dusunce hersey farkli olur dediler olmadi dogsun yuzunu gor o zaman anlarsin dediler anlamadim....tek bir beden oldugumuzu,karsiliksiz sevgiyi o kendi halinde oynarken onu incelerken o parmaklar,o ayaklar,gozleri iste bu diyorum bu bir mucize bu bir lutuf kucucuk bir damla ve yumurtanin birlesmesi bu minik kiz cocugunun yanimda olmasi....o bir sevgi cocugu....zor mu cok zor heleki bugun cok zordu ama suan uyuyor ve ben onu ozluyorum sabah kalkinca o saskin ordek suratini gormek icin sabirsizlaniyorum....bir baskasinin cocugu benim cocigumdan guzel degil...ondan daha guzel kokmuyor o yuzdendir ki baska cocuklar size sicak gelsin...bir dusunun durup dururken biri gelip sizi opuyor kucucuk dudaklariyla,o kucucuk kollariyla boynunuza sariliyor ne annem ne sevgilim dedigim esim hic biri o an ki hazzi heyecani mutlulugu vermiyor...bunlari size yazan kisi hamileliginde oyle cok heyecanlanmamis,dogumda yuzunu gorunce bu muydu diyen dogum yapip odaya gelince alin sunu diye bagiran bir anne....

Her yönüyle aynı durumdayız seninle :) Sadece ben bebekleri fiziksel olarak çok seviyorum.Sorumluluk almak ciddi anlamda ürkütücü geliyor bu konuda. Çünkü eğer mutsuz bir birey dünyaya getirirsem kendimi affedemem gibi geliyor.

Bir şey dikkatimi çekti yalnız, "hamile kaldığımı düşündüğümde boğuluyorum" filan demişsin, doğum yapmakla ilgili bir fobin olabilir, tokofobi deniyor sanırım. Çünkü fikrim değişebilir diyorsun sık sık. Çok kararlı değilsin aslında bu konuda gibi geldi bana.

Bence dert etmeyin ve herşeyi akışına bırakın.Ben de anne olmadan önce hiç bir bebeği öpüp koklayarak sevmedim,hep uzaktan severdim.İçimde de öyle aşırı sevgi,şefkat gibi hisler oluşmazdı.Evlendikten sonra olsun istedim ama hamileyken ben çocuğum doğunca onu kurallarla yeriştireceğim,ağladığında şımartmayacağım ,katı olacağım vs derdim,Bebeğim doğdu ve ben tam tersi bir anne oluverdim.Aşırı sevgi dolu,bebeğiyle oynayan,onu içine çeke çeke seven vs.Şu andaki size bakarak nasıl bir anne olacağınızı bilemezsiniz çünkü annelikle farklı bir kimlik kazanacaksınız,daha önce deneyimlemediğiniz bir duruma vereceğiniz tepkileri şimdiden kestiremezsiniz.Nasıl nişanlınızla diğer insanlara olduğunuzdan farklı bir ilişki kurdunuzsa,bebeğinizle de bambaşka,sadece sizin ve onun aranızda farklı bir ilişkiniz olur.Yaşınız gereği olgunsunuz ve fazla detaylı düşünüyorsunuz.İnanın anne olmaya karar verenlerin çoğu da sizin gibi detaylı düşünse belki kararsız kalırdı.İnsanlara dokunmaktan hoşlanmayan,mesafeli biri olmanız çocuğunuzla da öyle olacağı anlamına gelmez.Ayrıca bebeğinizi illa da çok öpüp mıncıklayarak sevmeniz gerekmez,doğumla birlikte hormonlar zaten size yardımcı olacaktır,seveceğinize ve çocuğunuzun da sevginizi hissedeceğine emin olun.Bizim ülkemizde annelik duygusu gereksiz yüceltiliyor,anneler de insandır.Sizin de çocuğunuza çok kızdığınız,ondan bıktığınız pek çok an olacaktır tabii,her annenin olur sadece dillendirmezler,tabudur bu.
Kısacası,şöyle olursa böyle olursa diyerek ihtimalleri düşünmeyi bırakın,su yolunu bulur.Elbette ki anne olmak zorunda değilsiniz,istermezseniz de çocuk yapmazsınız.Ama düşündükleriniz olacaklarla büyük ihtimal hiç örtüşmeyecektir,bunu hesaba katın.
Yaşınız geç değil,ben ikinci çocuğumu 39 yaşında doğurdum,ilk denemede de hamile kaldım.Arkadaşım 42 yaşında doğurdu.Sağlıcakla kalın.

princessofdarkness .!.:

..........................

Genişletmek için tıkla...

Bence siz henüz çocuk istemediğinize dair net bir karar vermemişsiniz. Sadece bebek sahibi olduğunuzda ona yeterli ilgi ve sevgiyi verip veremeyeceğinize dair kaygılarınız var. Bu kaygınız sizin kararınızı bilinç altınızda olumsuza çevirmiş.

Eğer nişanlınızla ilişkinize ve anlattıklarınıza bakılırsa, yaşadığımız ülkede gerçekten bebek sahibi olup çocuk yetiştirmesi gereken nadir çiftlerdensiniz. Maddi kaygı yok, eşler ve aileler diğer bireylarin düşüncesine saygılı, her konuda empati kuruluyor. Henüz var olmayan bir durum için bile kaygılar ve planlar var..

Eğer siz çok net bir şekilde bebek sahibi olmak istemediğinize karar verirseniz zaten nişanlınız buna baştan saygı duymuş ve kabul etmiş olduğu için ilerde de problem haline getirmez diye düşünüyorum. Ancak sizin içinizde bir yerde bu ihtimal olarakta olsa duruyor. Eşiniz olacak kişinin hakkına olan saygınızdan ötürü..

O halde size söyleyeceklerim bu konuyu kendinize problem haline getirmeyin. Ben bir çocuk annesiyim, ikinci bebeğimi bekliyorum. Ama oğlum doğduktan sonra bir dönem çok enteresan bir şekilde diğer arkadaşlarımın anlattığı gibi şeyler yaşamadım. Onsuz birdk duramamlar olmadı. İşe başlarken ağlama nöbetleri geçirmedim. o düştüğünde ondan fazla canım acımadı mesela. Oğlumu çok seviyorum ama diğer annelerin yaşadığı o tarifsiz duyguları yaşamadığım için kendimi çoğu zaman tuhaf bir varlıkmışım gibi hissedip kendimi sorguluyorum. Ya da insanlar bu durumu çok abartıyor olabilirler bilmiyorum..Sonuçta ben onu seviyorum oda beni seviyor, duygusal olarak bir eksiklğide yok çok şükür, ama aramızda inanılmaz muhteşem bağlar da yok. Hatta babasını daha çok sever. Enteresan ki eşimde öyle bebeğimiz olsun falan istememişti.

Bence siz bu kadar detaylı duygusal hesaplar yapan biri olarak çok iyi bir ebeveyn olabilirsiniz. Sadece bu endişenizden kurtulmanız gerekli. Ancak kaygılarınız ağır basar ve asla anne olmama kararı alırsanız en azından size saygı duyan bir eş ve ailenz var. Geri kalanını boşverin gitsin.

Bu yazdıklarımı sizin yorumlarınızdan gözlemledim. Sonuçta bebek bakmak en çok şevkat gerektiriyor. Eğer yolda bulduğunuz yararlı bir hayvana bakıyorsanız emin olun bebeğede bakarsınız. 2 yaşından sonra zaten onlara birey gibi davranılması gerekiyor ki yeğenlerinizden onlar benim küçük arkadaşlarım diye bahsetmişsiniz. Bence endişelerinizi bir kenara bırakın. Kararınız hangi yönde olursa olsun bundan pişman olmayacağınıza emin olun. Eğer bebek sahibi olmamaya karar verirseniz ilerde eşinize haksızlık yaptığınızı düşünüp pişman olma ihtimaliniz var mı ? Ya da bir bebek sahibi olup onu kucağınıza aldığınızda keşke bu bebeği doğurmasaydım deme ihtimaliniz var mı?

Hoş ben normal hiç bir annenin doğurupta pişman olduğunu görmedim. Pişman olanlar genelde düzenli bir aile yapısı olmayan, maddi sorunları olan, ya da ciddi psikolojik problemler yaşayanlar. Siz de böyşe bir durum olmadığına göre endşeniz yersiz.

Umarım zaman sizin en doğru kararı vermenize yardımcı olur

Sevgiyle kalın.

Bekarken sizinle ayni dusunceleri paylasiyordum birebir.sevemem saniyordum ama cocugum olunca anladim ki bu bambaska bi duygu herseyi yaparsin onun için.2.ye hamileyim suan gercekten duygular degisiyor.bana soylediklerinde inanmiyordum ama yasayinca anliyor insan.korkmayin olursa sevicek ve ilgileniceksiniz.annelik özel birsey

princessofdarkness .!.:

Bunun düşünmekle alakası yok ki. Bu içimden gelen duygu. Engelleyemiyorum.

Genişletmek için tıkla...

sizi korkutan ne olabilir....

princessofdarkness .!.:

Çok uzun zamandır KK'yı takip ediyorum. Benim derdim buradaki arkadaşların sorunlarının belki de tam tersi olacak ama biraz akıl almaya biraz da desteğe ihtiyacım var. Ben kendimi bildim bileli hiç çocuk sahibi olmak istemedim. Yaşım ilerledikçe geçer sandım ama başka kadınlara cennet gibi gelen bebek kokusu bile bana herhangi bir kokudan farklı olmadı hiçbir zaman. Bir arkadaşımın ya da yakınımın bebeği olduğu zaman bile sırf ayıp olmasın diye kucağıma alır severim. Uzun yıllar okudum, sonra çalıştım kendime bir hayat kurdum. Evlenmek için hep doğru adamı bekledim, kimsenin teklifini kabul etmedim. Şimdi 35 yaşındayım ve o adam karşıma çıktı. Bana evlenme teklif etti ve kabul ettim. Bir aksilik çıkmazsa üç aya kadar nikahımız var. Ama beni şimdiden bir düşünce aldı gitti. Nişanlım benim bebekleri sevmediğimi hep bilirdi. Çocuklu bir yakınımıza ziyarete gittiğimizde bile hemen başım şişer dönmek isterdim. Ama o şimdi bebek istiyor. Tabi bu konuda beni zorlamıyor. Sen istemezsen yapmayız diyor ama bir yandan da sevdiğim adamı bebek hasretinde bırakmak istemiyorum. Psikologa bile gittim acaba içimde bir korku mu var benim bilmediğim, bilinç altımda bir sorun mu var diye. Bu konuyu kimseyle konuşamıyorum çünkü konuyu açtığım bir iki arkadaşım sadece bebeğin olunca seversin diyerek geçiştirdi. Zaten çevremde çok fazla kız arkadaşım da yok. Arkadaşlar hamile kalmak düşüncesi bile beni irkiltmeye yetiyor. 9 ay boyunca karnımda bir canlıyı taşımak, onu doğurmak büyütmek benim için korkunç şeyler. Biliyorum çoğunuz bana kızacaksınız çünkü bunun özlemiyle yanıp tutuşuyorsunuz. Aslında niye konu açtım onu bile bilmiyorum çünkü bebek nasıl sevilir diye bir yöntem yoktur herhalde. Sadece içimi dökmek istedim.

Genişletmek için tıkla...

herkes evlenip çocuk sahibi olmalı diye birşey yok.. 35 yaşınıza kadar evliliği istememişsiniz şimdi evleniyorsunuz.. çocuk istemiyor olabilirsiniz bence en doğal hakkınız.. ilerde pişman olmamanızı dilerim ama.. çünkü 5-10 yıl sonra anne olmak isterseniz doğanın kanunları sizi zorlayabilir.. bence çok düşünmeyin.. eşinizle mutlu evlilik hayatınıza alışın önce.. çocuk konusu elbet açılacak o zaman kararınızı verirsiniz..

benim 2 yaşında kızım var kendi duygularımdan hareketle "çocuk sahibi" olun diyemem..
ama şu da var.. ben de öyle çocuklara tapan biri değildim.. yani çocukları sevip çocuk doğurulmaz zaten.. içten gelen bir istektir.. allah bu isteği olana versin.. siz de madem yok bence düşünerek kendinizi yıpratmayın.. birgün gelirse zaten anlarsınız:) gelmiyorsa o da sizin doğanız.. sizin seçiminiz ve hayatınız..

İçine o bebek hissi düşsün de bi gör bak sen seviyor musun sevmiyor musun, muhyemelen ben duygun agir bastigi için istemiyordun , o da sen olucak kendini nasil sevmeyeceksin senden bir parça olacak kolay değil sevmemek. Hangi anne evladini sevmemiş ki çok az. Kismet bu işler, herkes ister olmaz sen şimdiden istemiyorsun haksizlik etme.

çocuğunuzun olacağı nı garantilemişsiniz gibi geldi bana ama bu işler nsaip kısmet hanfendi. önce allah nasip edecek bu çocuk işi irade dışı bişiy. öyle bi konuşuyosunuz ki hani hamile gibi. sağlık probleminiz olmayabilir ama allah vermezse ne yapsanız boş.milyarlar verseniz servetinizi bitirseniz yine olmaz. benim takıldığım sizin çocuk sahibi olmama isteğiniz deyil herkesin kendi hayatı sonuçta anne olmak isteneyebilirsiniz ama kendinden bukadar emin olmanız biraz garip.sanki ilk denemede olacak kolay olsaydı keşke. 6 yıl dır uğraştığım bebeğimi iki buçuk aylıkken kalbi durduğu için aldılar benden. canımı da aldılar öyle acıki tarifi yok tarifi imkansız.ama ramazan sonrası yine tedavi ye başlıcam o teselliyle yaşıyorum hersabah uyandığımda az kaldı bebeğime yine kavuşucam sabretmem lazım ağlamamam lazım stres yaparsam olmaz diye teselli ediyorum.acımı dondurdum yarabbi bna sabır ve dayanma gücü ver bana yavrumu nasip et diyedua ediyorum. heleki onu hissedince ah anne lik daha ozaman başlıyor.inşallah allah seni evlatla sınamaz canım bukadar büyük konuşma.benide yanlış anlama hamile kalmadan asla anlayamazsın anneliği asla asla asla.................

princessofdarkness .!.:

Anne olmayı istememek insan sevmemek anlamına mı geliyor sizce. Daha önce de yazdım defalarca ben insanları çok severim. Yardım etmeyi severim. Şefkatli hatta koruyucu bir insanımdır. Bırak bir insanı, aç kalmış bir köpeği, yaralı bir kediyi görsem alırım elimden ne geliyorsa yaparım. Bu tip şeyleri söylemek ayıptır ama nasıl bir insan olduğumu anlatabilmek adına söylüyorum düzenli olarak çocuk esirgemeye giderim, düşkünler yurduna giderim. Yapabileceğim ne varsa, elimden ne geliyorsa yaparım. Bir çok hayır kuruluşunun gönüllüsüyüm. Tüm bunları severek yaparım. Ailemdeki hemen hemen tüm yaşlılara gidip ben bakarım. Ama sırf anne olmayı istemiyorum diye anormalim öyle mi? Ben çocuk severim ama dokunarak sevmem. öpmekten okşamaktan hoşlanmam. İçimden gelmiyor. Ama bu kötü olduğum anlamına gelmez. Lütfen insanları yargılarken biraz vicdanlı olun.

Genişletmek için tıkla...

bence şu anlattığınız kişi ile konuyu açan kişi arasında hiç bir bağlantı yok, hatta alakanız yok..bir bebeği kollarına alıp sevmek istemeyen bunu yapamayan bir insan yukarıda saydığın şeylerin hangi birini yapabilir.hiç tanımadığınız yaşlı genç çocuk herkese yardım ediyorsunuz da kendinizin ya da değil bir bebeği nasıl sevemiyorsunuz ilginç..tuhaf olan da bu zaten ya heptir ya hiç:26:

Simaytorun .!.:

Kusura bakmayın ama yazdıklarınızın tek bir cümlesinde dahi mantık yok çok çelişkili ifadeler kullanıyorsunuz herkese koşar yardımda bulunuyorum diyorsunuz ama daha evlenmeden çocuk istemediginizi bağıra bağıra haykiriyorsunuz herşeyden önce daha evlenmemissiniz bile küçükken bebeklerle oynamamak insanın içinde anne olma duygusu olmadığı anlamına gelmez ne demek Allah beni böyle yaratmış ya ne kadar ön yargilisiniz nerden biliyorsunuz belki evlendikten sonra anne olmak isteyeceksiniz de Allah size o duyguyu yaşatmayacak çocuk sahibi olmak için de hiçbir sorununuz yokmuş ne kadar şanslisiniz sizin gibi sorunu olmayıp çocuk sahibi olmak isteyen milyonlarca insan var bende onlardan birtanesiyim bakın hayat bize ne getir bilemeyiz çocuk isteyip istememek sizin probleminiz ne demiş büyüklerimiz büyük lokma ye ama büyük söz konuşma gün gelir devran döner Rabbim hiçbirşeyi unutmaz umarım bir gün gelir de dövünmezsiniz keşke bir evladım olsaydı diye

Genişletmek için tıkla...

Ne kadar ön yargılısınız. Sanki bebek sahibi olamamanız benim suçummuş gibi. Ben burada defalarca bebek sahibi olmak isteyenlere iyi dileklerimi yazdım, onlar için dua ettim. Sizin için de dua ediyorum. İnşallah kısa zamanda alırsınız bebeğinizi kucağınıza doya doya öper okşarsınız. Ama bende ne mantıksızlık, ne çelişki buldunuz. Ben çocuk istemememin sebebini küçükken bebeklerle oynamamama bağlamadım. Küçükken bile bebeklerle oynamazdım dedim. Hayatım boyunca hiç bir bebeğim olsun diye düşünmedim. Hiç içimden gelmedi. Hiç anne olasım gelmedi. Bu suç mu benim için, günah mı? Eğer çocuk doğurmak bir kadının görevi olsaydı mesela siz ve sizin gibi istediği halde anne olamayanlar hiç evlenmemeli değil mi. Sakın böyle düşündüğümü sanmayın ama yazdıklarınız bana bunları düşündürttü. Rabbim elbet hiçbir şeyi unutmaz. Ben sizinle kalbimden geçeni paylaşıyorum. Hissettiğim duyguları paylaşıyorum. Ve diyorum ki en büyük üzüntüm bu hayatımda. Ben de isterdim içimde böyle bir istek olsun da nişanlımı da daha mutlu edeyim. Ama olmuyor hissedemiyorum.