Anne olmak istemiyorum

Merak ediyorum herkes anne olmak istemek zorunda mı?
Değil
Her dişi varlık annelik içgüdüsüne sahip mi?
Değil
Bir insan anne olmadan da annelik hissim yok diyebilir, neden diyemesin?
Desin canım daha iyi olur
Bu kadının doğunca çocuğunu gerçekten sevebileceğini düşünüyor musunuz?
Kesinlikle düşünmüyorum da hani
Anlatamazsın

Kardeşim dünyada yaklaşık 8 milyar insan müfusu var
Bu ikiye katlanacak
Felaket birşey
Ne istiyorsunuz zaten yeterince insan var bırakın bazilarida ürememekten yana şansını kullansın
 
Değil

Değil

Desin canım daha iyi olur

Kesinlikle düşünmüyorum da hani
Anlatamazsın

Kardeşim dünyada 8 milyar dünya müfusu var
Bu ikiye katlanacak
Felaket birşey
Ne istiyorsunuz zaten yeterince insan var bırakın bazilarida ürememekten yana şansını kullansın
Ben tercihimi ürememekten yana kullanıyorum. Yarışmacı arkadaşlara başarılar dilerim tişikkirlir. :D
 
Değil

Değil

Desin canım daha iyi olur

Kesinlikle düşünmüyorum da hani
Anlatamazsın

Kardeşim dünyada yaklaşık 8 milyar insan müfusu var
Bu ikiye katlanacak
Felaket birşey
Ne istiyorsunuz zaten yeterince insan var bırakın bazilarida ürememekten yana şansını kullansın

Üremeyenlere eksik, problemli gözüyle bakmak kabile devrinde kaldı artık o zaman kabilenin insana ihtiyacı vardı. Şimdi bakıyorsunuz işsizlik, kalabalık şehirler, bizim ülkenin daha fazla insana ihtiyacı yok ki aksine nüfus planlamasına ihtyacı var. Bunu çıkıp söyleyecek, kontrollü çocuk sahibi olmak vakti geldi diyecek hükümeti indirirler yeminle üreme sevdalısı ablalar yakar o meclisi :deli:
 
Konu eski ama yorumlar beni benden aldı
Piyasada bu kadar çok iğrenç, anneliği beş kuruş etmeyeecek insan olmasına şaşmamak lazım.
Keşke bu zihniyet son bulsa da insanlar zorunluluktan,laf olsun adet yerini bulsun diye üremese, hazır olmayan insanlar çocuk doğurup kendi hayatinin da çocuğun hayatının da içine etmese.
 
Çok uzun zamandır KK'yı takip ediyorum. Benim derdim buradaki arkadaşların sorunlarının belki de tam tersi olacak ama biraz akıl almaya biraz da desteğe ihtiyacım var. Ben kendimi bildim bileli hiç çocuk sahibi olmak istemedim. Yaşım ilerledikçe geçer sandım ama başka kadınlara cennet gibi gelen bebek kokusu bile bana herhangi bir kokudan farklı olmadı hiçbir zaman. Bir arkadaşımın ya da yakınımın bebeği olduğu zaman bile sırf ayıp olmasın diye kucağıma alır severim. Uzun yıllar okudum, sonra çalıştım kendime bir hayat kurdum. Evlenmek için hep doğru adamı bekledim, kimsenin teklifini kabul etmedim. Şimdi 35 yaşındayım ve o adam karşıma çıktı. Bana evlenme teklif etti ve kabul ettim. Bir aksilik çıkmazsa üç aya kadar nikahımız var. Ama beni şimdiden bir düşünce aldı gitti. Nişanlım benim bebekleri sevmediğimi hep bilirdi. Çocuklu bir yakınımıza ziyarete gittiğimizde bile hemen başım şişer dönmek isterdim. Ama o şimdi bebek istiyor. Tabi bu konuda beni zorlamıyor. Sen istemezsen yapmayız diyor ama bir yandan da sevdiğim adamı bebek hasretinde bırakmak istemiyorum. Psikologa bile gittim acaba içimde bir korku mu var benim bilmediğim, bilinç altımda bir sorun mu var diye. Bu konuyu kimseyle konuşamıyorum çünkü konuyu açtığım bir iki arkadaşım sadece bebeğin olunca seversin diyerek geçiştirdi. Zaten çevremde çok fazla kız arkadaşım da yok. Arkadaşlar hamile kalmak düşüncesi bile beni irkiltmeye yetiyor. 9 ay boyunca karnımda bir canlıyı taşımak, onu doğurmak büyütmek benim için korkunç şeyler. Biliyorum çoğunuz bana kızacaksınız çünkü bunun özlemiyle yanıp tutuşuyorsunuz. Aslında niye konu açtım onu bile bilmiyorum çünkü bebek nasıl sevilir diye bir yöntem yoktur herhalde. Sadece içimi dökmek istedim.
Bu konuyu ben mi yazdım hahahhah.
Konu sahibi, 28 yaşındayım, kendimi bildim bileli hiç istemedim. Hayatımın evli geçen 1.5 senelik döneminin 1 ayında aşırı baskı ve aşağılık bi manipülatörün etkisiyle istediğimi sandığım ama içten içe aşırı huzursuz olduğum bi dönemden de geçtim. Psikoloğum bana, farkındalığımın olması gerekenden çok daha yüksek olduğu için çok detaylı düşündüğümü; bu yüzden de içten içe bir çocuğa yeterli gelmeyeceğime kendimi ikna ettiğimi söylemişti. Doğru bu. Çocuk dediklerinde aklıma "ya onu koruyamazsam ya yeterli erdemi veremezsem ve seçim şansı vermeden onu dünyaya getiren bana kızgın olursa" gibi düşünceler geliyor. Tüm çevrem hormonlarıma yenik düşeceğimi söylüyor yıllarca. Ama hayır, zerre kadar isteğim yok. Hoş belki de kısırımdır bilemem.
Çocuğu yaşlılığın arkadaşı, bakıcı vs gören zihniyete de ayrı gıcığımdır mesela.
Neyse konunu dallandırmayayım, yalnız değilsin demeye geldim.
 
Merak ediyorum herkes anne olmak istemek zorunda mı?
Her dişi varlık annelik içgüdüsüne sahip mi?
Ben değilim mesela, 18 yaşında arkadaşlarım evlenip pembik evlerinde kendilerini çocuklarıyla hayal ederken o yaşımda bile istemiyordum. Yaşım 24, geçen ay bi ihtimal oluştu öldüm öldüm dirildim ya varsa diye.
Bir insan anne olmadan da annelik hissim yok diyebilir, neden diyemesin? Anne olmak istemiyorsa annelik hissi yoktur bu kadar basit. Kadın ben özgürüm modunda yazmamış ki, içimde bir canlıyı 9 ay büyütmem bana korkunç geliyor demiş. Bu kadının doğunca çocuğunu gerçekten sevebileceğini düşünüyor musunuz? Lütfen kendi düşüncelerinizle insanları genellemeyin, öyle bir yazı yazmışsınız ki sanki herkeste annelik içgüdüsü var ama enerjimizin içine edildi.
Tamam sjw kardeş sen haklısın. :)))
 
Konu sahibi en son 8 sene önce aktif olmuş, şimdiye ne oldu ne bitti Allah bilir. Ama genel olarak fikrimi söylemek istiyorum bu konuda. Bence nasıl ki çocuk sahibi olmak istemek çok dogalsa istememek de bir o kadar doğal. Ve gercekten içinde bu heyecanı isteği duymayan kadın sırf eşi istiyor diye anne olmasın..çünkü gerçekten bir çocuk büyütmek çok zor, çok büyük emek ve özveri istiyor. Hayatıniz bir daha eskisi gibi olmuyor.
 
Konu eski bir konu galiba ama fikrimi dile getirmek istedim yine de ben.
Çocuk için ölüp biten deliren bunu çok arzu eden kadınlar ne derece normalse istemeyen kadınlar da bı o kadar normal bence.
Zaten herkes evlenmek zorunda değil, herkes çocuk sahibi olmak zorunda değil.
Önce bi bunlardan kurtulursak belki insanlar kendini böyle suçlu hissetmezler.
 
Benimle aynisin ben evliyim ve hicbisekilde anac duygulara sahip degilim bebekleri zoraki dahi kucagima alip sevmedim hic sesleri aglarken beynime kan sicratiyor orada bulunmak dahi istemiyorum esimde sansliyimki istemeyen birisi uygun biri buldum demissin ama bebek yeni bi can aslinda onemli bi konu ve biri isteyip oburu istemesse sorun olur ilerde umarim asarsin

Hala aynı fikirdeyim ve cocuk yapmamayi başardık. 😂 Tabi bu yorumu yaptigim zamanlar sene 2014 yeni evliymişiz. Zamanla cocuk yapin diye tutturanlar ve durduk yere ne kadar mucizevi kutsal olduğunu kusturana kadar anlatanlar artiyor ama pes etmek yok. 😬
 
evlenen her insan çocuk sahibi olmak, yada olmak istemek zorundaymiş gibi bir algi var bizim toplumda niyeyse.
anne olmak istemiyor olabilirsiniz bu çok doğal bence.
toplum baskisiyla eş isteğiyle çocuk yapip, bir cocugun yemek icmek disinda duygusal ihtiyacini karsilamaktan bir haber buyuduk bir çogumuz.
 
Çok uzun zamandır KK'yı takip ediyorum. Benim derdim buradaki arkadaşların sorunlarının belki de tam tersi olacak ama biraz akıl almaya biraz da desteğe ihtiyacım var. Ben kendimi bildim bileli hiç çocuk sahibi olmak istemedim. Yaşım ilerledikçe geçer sandım ama başka kadınlara cennet gibi gelen bebek kokusu bile bana herhangi bir kokudan farklı olmadı hiçbir zaman. Bir arkadaşımın ya da yakınımın bebeği olduğu zaman bile sırf ayıp olmasın diye kucağıma alır severim. Uzun yıllar okudum, sonra çalıştım kendime bir hayat kurdum. Evlenmek için hep doğru adamı bekledim, kimsenin teklifini kabul etmedim. Şimdi 35 yaşındayım ve o adam karşıma çıktı. Bana evlenme teklif etti ve kabul ettim. Bir aksilik çıkmazsa üç aya kadar nikahımız var. Ama beni şimdiden bir düşünce aldı gitti. Nişanlım benim bebekleri sevmediğimi hep bilirdi. Çocuklu bir yakınımıza ziyarete gittiğimizde bile hemen başım şişer dönmek isterdim. Ama o şimdi bebek istiyor. Tabi bu konuda beni zorlamıyor. Sen istemezsen yapmayız diyor ama bir yandan da sevdiğim adamı bebek hasretinde bırakmak istemiyorum. Psikologa bile gittim acaba içimde bir korku mu var benim bilmediğim, bilinç altımda bir sorun mu var diye. Bu konuyu kimseyle konuşamıyorum çünkü konuyu açtığım bir iki arkadaşım sadece bebeğin olunca seversin diyerek geçiştirdi. Zaten çevremde çok fazla kız arkadaşım da yok. Arkadaşlar hamile kalmak düşüncesi bile beni irkiltmeye yetiyor. 9 ay boyunca karnımda bir canlıyı taşımak, onu doğurmak büyütmek benim için korkunç şeyler. Biliyorum çoğunuz bana kızacaksınız çünkü bunun özlemiyle yanıp tutuşuyorsunuz. Aslında niye konu açtım onu bile bilmiyorum çünkü bebek nasıl sevilir diye bir yöntem yoktur herhalde. Sadece içimi dökmek istedim.
Kariyere okula cok emek ettim aşağı yukarı aynı kafadaydım bebekli anneleri görünce off ne kdr zor diyordum ama o bebek icine düşünce o sevgi özlem kendiliğinden oluşuyor sevgi öğrenilmez zaten :)
 
Çok uzun zamandır KK'yı takip ediyorum. Benim derdim buradaki arkadaşların sorunlarının belki de tam tersi olacak ama biraz akıl almaya biraz da desteğe ihtiyacım var. Ben kendimi bildim bileli hiç çocuk sahibi olmak istemedim. Yaşım ilerledikçe geçer sandım ama başka kadınlara cennet gibi gelen bebek kokusu bile bana herhangi bir kokudan farklı olmadı hiçbir zaman. Bir arkadaşımın ya da yakınımın bebeği olduğu zaman bile sırf ayıp olmasın diye kucağıma alır severim. Uzun yıllar okudum, sonra çalıştım kendime bir hayat kurdum. Evlenmek için hep doğru adamı bekledim, kimsenin teklifini kabul etmedim. Şimdi 35 yaşındayım ve o adam karşıma çıktı. Bana evlenme teklif etti ve kabul ettim. Bir aksilik çıkmazsa üç aya kadar nikahımız var. Ama beni şimdiden bir düşünce aldı gitti. Nişanlım benim bebekleri sevmediğimi hep bilirdi. Çocuklu bir yakınımıza ziyarete gittiğimizde bile hemen başım şişer dönmek isterdim. Ama o şimdi bebek istiyor. Tabi bu konuda beni zorlamıyor. Sen istemezsen yapmayız diyor ama bir yandan da sevdiğim adamı bebek hasretinde bırakmak istemiyorum. Psikologa bile gittim acaba içimde bir korku mu var benim bilmediğim, bilinç altımda bir sorun mu var diye. Bu konuyu kimseyle konuşamıyorum çünkü konuyu açtığım bir iki arkadaşım sadece bebeğin olunca seversin diyerek geçiştirdi. Zaten çevremde çok fazla kız arkadaşım da yok. Arkadaşlar hamile kalmak düşüncesi bile beni irkiltmeye yetiyor. 9 ay boyunca karnımda bir canlıyı taşımak, onu doğurmak büyütmek benim için korkunç şeyler. Biliyorum çoğunuz bana kızacaksınız çünkü bunun özlemiyle yanıp tutuşuyorsunuz. Aslında niye konu açtım onu bile bilmiyorum çünkü bebek nasıl sevilir diye bir yöntem yoktur herhalde. Sadece içimi dökmek istedim.
İstememek de çok normal
Ama nişanlına kesinlikle istemiyorum fikrim de değişmeyecek demelisin ve ayrılma ya da devam etme kararını ona bırakmalısın
 
bunu kastetmemiştim ama sjw gıygıyı çekmektense var kendini öyle san :))
Abi şaka mısın nesin?
Hala bütün insanlığı senin minik çevrenden ibaret zannedip gıygıy çekmektense diyorsun, işine bak ya.
Biz senin küçük dünyana göre yaşamıyoruz canım, herkeste annelik iç güdüsü yok.
Sen hala kendini bütün dünya görüşüne hakim zannet, tam bi cahil davranışı bu. Hiçbir şey bilmeyip herşeyi bildiğini sanmak. Tam olarak yaptığın bu. Sen anne olmak istedin diye bütün kadınlarda annelik iç güdüsü var diyemezsin, cahil misin nesin yürü güt Allah rızası için ya. Bir de dişil enerjimizi bozdular demişsin neremle güleceğimi şaşırdım,saçma yorumlar listesinde top 1’desin tebrikler skdjsjjsjsjs.
 
bunu kastetmemiştim ama sjw gıygıyı çekmektense var kendini öyle san :))
evlenen her insan çocuk sahibi olmak, yada olmak istemek zorundaymiş gibi bir algi var bizim toplumda niyeyse.
anne olmak istemiyor olabilirsiniz bu çok doğal bence.
toplum baskisiyla eş isteğiyle çocuk yapip, bir cocugun yemek icmek disinda duygusal ihtiyacini karsilamaktan bir haber buyuduk bir çogumuz.
Sizin gibi insanlara en güzel cevabı sevgili chamallows chamallows vermiş. Söylemeden geçemeyeceğim yeni evli çifte baskı uygulayan, çocuk diye tutturan “ister ister herkes anne olmak ister ihihi :))” diyen cahil teyzelerden bir farkınız yok.Dünyayı kendi küçük çevresinden ibaret sanmak cahilliktir. İyi günler.
 
Back
X