Anne olmak zor mu?

bende sizin gibiydim gordugum en son cocuk 25 yasinda şuan
banada ortalikta dolanir minciklariz cimciklariz gibi geliyordu cunku baskalarinin cocuklarini hep 1 saat sevip cikmisimdir
sonra bizimki doğdu kolik ☺
4 5 ay kucagimda sadece sallayarak gecti gunlerim. yemek yerken emzirdim gunu sadece cocuk kucagimda ekmek arasi peynir yiyerek gecirdigim zamanlar oldu esim gelene kadar.
duş falan hayal tabi sonra kolik bitti 3 4 ay bi rahat gecti yaz aylarida geldi bunaldikca disari ciktik falan
tekrar kis geldiginde kizim yurumeye baslamisti yuruyo artik rahatlariz dedik tuvalete bile pesimden gelmeye basladi yine ☺
gaziydi dis cikarmasiydi konusmasiydi yurumesiydi atesiydi derken 2 yaş sendromuyla tanistik ☺
sinirden gozumun segirdigi dudaklarimin isirmaktan acidigi dislerimin sikmaktan agridigi bazen de dayanamayip kizdigim bir donemden geciyorum.
bunlarin yaninda cocukla 10 dk ayni ortamda durduktan sonra hic cocuk buyutmemis gibi ay bu cocuk niye boyle rahatsizmi bir sorunumu varcilara dert anlatmak var velhasil kelam hep soyledim yine soyluyorum annelik rezillik guzel olan şey evlat
bunlari yazarken geldi annneeem bebegim dedi gecti bak yine butun sinirim
ben gideyimde bir 10 dk daha 100ml sendrom dozu alayim ☺
ha birde lohusalik ve kaynana anne donemi var ona girmeyeyim
 
anneden anneye değişiyor..
kimi anneleri görüyorum saldım çayıra mevlam kayıra hesabı öyle olunca da strese girecekleri yipranacaklari birşey olmuyor çünkü çocuklar kendi kendilerine büyüyorlar..

bazı anneler ise her anını dk hesaplayarak büyütür. sevgisini ilgisini eğitimini sosyal psikolojik duygusal her duygusunu hislerini düşünerek..

anne olmak kendi adıma konuşursam zor hemde "ne var yahu minicik bebek hep sevicem biraz uykusuz kalıcam ve büyüyecek" dememe rağmen hiçte öyle olmadı..
mesela hep uykusuz kaldım ama o tatlı uykusuzluklardan değil hastaneler hastalıklar kuvozler gazlar :) simdi 2 buçuk yaşında ve herşeyini düşünmek zorundayım okulu eğitimi saygısı,sevgisi oyunu hayata bakışı her anını.insan yetiştirmek zor..

bu hafta tatil yapayım annelikten diyemezsiniz mesela ömür boyu sorumluluğunuz var..
güzel yönleri yok mu ? tabiki var iyi ki derim hep iyi ki evlâdım benimle..

özetlersem anne olmak merhamet,üzüntü sevinç endişe korku herşey demek..
evlat demekse ömür boyu şükür...
 
Ya tamam zor olabilir ama bazı anneler de anne olduktan sonra öyle zor ve korkunç bir kabusmuş gibi aktarıyolar ki Allah cezalarını vermiş gibi davranıyorlar ben de bu durumdan çok rahatsız oluyorum.
 
Açıkçası bir kaç saat önce müsait olunca kadınlar kulübüne bir bakıyım da benim gibi dertli anneler varmıdır bir okuyayım, moral bulayım dedim de bu konu çıktı karşıma... :olamaz:
13 aylık bebeğim var. Ben de hamileyken pembe gözlüklerle bakıyormuşum... Az arkadaşım hayatın tümden değişecek demişti. Az bile demiş!
Emekliyor, bugün yarın yürüyecek kızım. Yerde bulduğu herşeyi ağzına atıyor, Engel olamıyorum. Titiz olan ben, bu dönemde titizlikte zirve yaptım. Bu çok yorucu. Büyüsün diye dua ediyorum... Wc ye gitmek büyük başarı, yemek yapmak veya rahat rahat duş almak zafer. Bakması çok kolay bir bebek Hamd olsun. Bunu diğer anneleri okuyunca anlıyor ve şükrediyorum. Kimine göre ilk 2 yıl kimine göre ilk 3 yıl zor olurmuş. Sonra sonra tadını çıkarırmışım. O günleri sabırsızlıkla bekliyorum. Kardeşim benden 1 yıl önce bebek sahibi oldu. Dediğine göre kolay birşey yokmuş. Zor ve daha zor var abla dedi:KK57:
Akşamları eşim biraz yardımcı oluyor. Anacı kızım babada çok durmuyor. Ne yapacaksam hızlıca yapmam gerekiyor.
Kendime hiççç zaman ayıramıyorum.
Eğer bir yardımcınız yoksa zor hem de çok zor!
 
Ay hepimiz ayni seyleri hissediyoruz resmen kendimi kac kiside okudum 4aya girdik iyiki dogurmusum onu cok cok cok seviyorum ama bir insan yetistirmek tabiki de cok zor ona kattiklarimi uykusuz yorgun günlerimin karşılığını büyüdüğüm de bana vericek inşallah o güzel karakteri ile tek amacım onu Allaha karsi hayırlı bir kul kendime vatanina milletine hayırlı bir evlat olarak yetiştirmek. Annelik çok güzel bir sey 😊
 
Çok çok özür dileyerek bir şey sormak istiyorum, ama lütfen linç etmeyin beni
Gerçekten çok masumca anlamaya calısıyorum
Ben de bebek için uğraşıyorum 8-9 aydır.
Etrafımda hiç küçük bebek nasıl büyür yakından sahit olmadım görmedim yani sevdim en fazla bir kaç saat o kadar.

Bebeğim oldugunu hayal ettiğimde ise her şey bana güllük gülistanlık geliyor. Bir tek uykusuzluk zor olacaktır diye düşünüyorum, o da ilk aylar ve bebiş uyudukça ben de uyurum diye düşünüyorum.
Çalışan bir insanım, yıllardır en uzun tatilim balayındaydı, 10 senedir aralıksız çalışıyorum ve şunu düşünüyorum, evde bebekle olmak ne kadar zor olabilir?
Yani günün sonunda evdesin işte, bebişle beraber günler mis gibi geçer gibi geliyor.

Sonra burada banyo bile yapamayan tuvalete zor giden yeni anneleri okuyorum ben mi bihaberim olaydan diyorum.
Bütün arkadaş çevrem çocuklu ve herkes bana bugünlerini cok arıcaksın, derdin mi yok çocuk istiyorsun olabildiğince geciktir tarzı konuşuyorlar ve bunu da anlayamıyorum.

Tabiri cok yerinde olmayacak ama bekara boşanmak gibi kolay mı geliyor uzaktan?

Bunu gerçekten tüm iyi niyetimle soruyorum, gerçekten bu kadar zor mu, ben mi cok polyannacı yaklaşıyorum olaylara yoksa hormonel olarak mı daha tahammülsüz ve hassas oluyor kadınlar.

Önemli not: Yeni anneler, bebiş büyütmüşler, tüm anneler hatta, hepinizi öperim. Yaşayan bilir yaşadığını, ben tüm iyi niyetimle bunu yaşamadığım için anlamaya çalışıyorum.

Niyetim kimseyi incitmek değil.

Ve dilerim buraya, başına gelince görürsüncü bir tayfa gelmez.. olabildidğince hassas yazmaya çalıştım. Siz de hassas bir şekilde anlamaya calısırsanız sevinirim
Bebekten önce başrol oyuncususun, bebekten sonra yardımcı oyuncu. Ayrıca iş hayatında mesai saatin var, akşam ve haftasonu eve gelip kendine vakit ayırabiliyorsun, bebekle 7/24 mesai. Bir de emeklerin çoğu boşa gidiyor, uğraşıp yemek yaparsın yemez, evi toplarsın, dağıtır, yapma dersin yapar, yapalım dersin gider, sana kitap okuyayım dersin elinden kitabı alır atar. Tabi bütün bunların ödülü o karşılıksız sevgi.
 
Sana ve bebegine göre degisir. Herkesin deneyimi kendine özgüdür. Öncelikle bunu bilin ve çevreden çok etkilenmeyin.
Hamilelik süreci çeşitli zorluklarla geliyor, sadece bebek degil. Mis gibi atlatan da var dediğim gibi asla bilemezsin. Canından bezdiren bulantilar, 9 ay bitmeyen mide problemleri, yorgunluk, uykusuzluk... bebek olunca da uyumazsa zor. Yatırınca 2-3 saat uyuyan bebekler var ama benim 3.5 aylık bebeğim gunduz asla 30 dk dan fazla uyumaz o da kucakta. Bırakınca hemen uyanır. En zorlu süreç de emzirmek benim deneyimime göre . Tekrarlayan mastitler, sütüm yetti mi vs. Dus imkanı ancak babası eve gelince bebege bakarken. Yemek yemek de iste olduğu kadar. Sosyal bir insan iseniz eve kapanmak gerekiyor bir dönem, kışın hastalık dönemi vs. ,
Bebeği uyutup temizlik yemek yapıp kahve içen annelere selam olsun, hayranım size...
Bakım da yeterli değil onun yaşına göre güvenliği, gelişimi, eğitimi büyük sorumluluk.
Çocuğumun bir kardeşi olsun cok isterim ama şu an hic dusunemiyorum. Ama Bebeği bir yaşındayken hemen ikinciyi isteyen arkadaşım da var 🥰
eşim hem fiziksel hem de duygusal çok yardımcı ve ddestek bu arada.
 
Şöyleki bu soru anneye ve bebeğe göre değişir tabiki. Benim için çok zordu. Doğum sezaryen sonrası iyileşme bebek büyütme dönemim hepsi zordu. Ama bir tanıdıgım mesela rahatına çok düşkündür. Tek yakındıgı oğle uykusuna artık yatamamasıydı. Kader mi şans mı yoksa dağına göre kar olayımı ne derseniz deyin.
 
Çok çok özür dileyerek bir şey sormak istiyorum, ama lütfen linç etmeyin beni
Gerçekten çok masumca anlamaya calısıyorum
Ben de bebek için uğraşıyorum 8-9 aydır.
Etrafımda hiç küçük bebek nasıl büyür yakından sahit olmadım görmedim yani sevdim en fazla bir kaç saat o kadar.

Bebeğim oldugunu hayal ettiğimde ise her şey bana güllük gülistanlık geliyor. Bir tek uykusuzluk zor olacaktır diye düşünüyorum, o da ilk aylar ve bebiş uyudukça ben de uyurum diye düşünüyorum.
Çalışan bir insanım, yıllardır en uzun tatilim balayındaydı, 10 senedir aralıksız çalışıyorum ve şunu düşünüyorum, evde bebekle olmak ne kadar zor olabilir?
Yani günün sonunda evdesin işte, bebişle beraber günler mis gibi geçer gibi geliyor.

Sonra burada banyo bile yapamayan tuvalete zor giden yeni anneleri okuyorum ben mi bihaberim olaydan diyorum.
Bütün arkadaş çevrem çocuklu ve herkes bana bugünlerini cok arıcaksın, derdin mi yok çocuk istiyorsun olabildiğince geciktir tarzı konuşuyorlar ve bunu da anlayamıyorum.

Tabiri cok yerinde olmayacak ama bekara boşanmak gibi kolay mı geliyor uzaktan?

Bunu gerçekten tüm iyi niyetimle soruyorum, gerçekten bu kadar zor mu, ben mi cok polyannacı yaklaşıyorum olaylara yoksa hormonel olarak mı daha tahammülsüz ve hassas oluyor kadınlar.

Önemli not: Yeni anneler, bebiş büyütmüşler, tüm anneler hatta, hepinizi öperim. Yaşayan bilir yaşadığını, ben tüm iyi niyetimle bunu yaşamadığım için anlamaya çalışıyorum.

Niyetim kimseyi incitmek değil.

Ve dilerim buraya, başına gelince görürsüncü bir tayfa gelmez.. olabildidğince hassas yazmaya çalıştım. Siz de hassas bir şekilde anlamaya calısırsanız sevinirim
Basliga istinaden yazıyorum, anne olmak zor değil. Asıl zor olan bebek/çocuk olmak. Herkesin anne baba olmasa keşke
 
Evet zor. Aslında fiziksel yorgunluktan ziyade insanın içini kemiren bir annelik vicdanı var ki en zoru o. Aman bunu yedi beslendi mi, soğuk mu esti, az daha mı oynasaydımla insan yorgunluktan bitap düşüyor.
 
Şöyleki bu soru anneye ve bebeğe göre değişir tabiki. Benim için çok zordu. Doğum sezaryen sonrası iyileşme bebek büyütme dönemim hepsi zordu. Ama bir tanıdıgım mesela rahatına çok düşkündür. Tek yakındıgı oğle uykusuna artık yatamamasıydı. Kader mi şans mı yoksa dağına göre kar olayımı ne derseniz deyin.

Rahatina düskün olanlarin önceligi rahati olduklari icin bebekleri nedense uslu oluyor
Var öyle tanidigim ,ona göre kizi istemiyor benim gördügüm de kizi isteyemiyor.
Bana gelince benden istiyor cünkü.
Tam tersi kizim birsey isterse bana söyler baskasina degil
 
Zor bence. Anne olmayı isteyip istememe arasında gidip geliyorum hep. Çocukları seviyorum ama hiç bir çocukla kesintisiz 24 saat geçirmedim. Hep yanımda ağladığı zaman kucaklarına bıraktığım anneleri olan bebekleri sevdim. Yani bir kaç saat bile bir çocukla başbaşa kalmadım. Başıma geldiği zaman ne yaparım hiç bilmiyorum. Tırnaklarını kesmek banyosunu yaptırmak bebeğe zarar veririm diye bunlar bile ürkütüyor beni. Durum vahim yani
 
Konu sahibi ben de sizin tam zıddınızım. Çevremde bebek için baskı var ama ben sadece olumsuzlukları görüyorum. Asla öyle tatlış hayaller kuramıyorum. Sürekli erteliyorum bu fikri. Ertelerken de acaba yanlış mı yapıyorum ya ileride problem çıkarsa diye de kendime zulmetmekten hiç geri kalmıyorum.

Biraz orta yolda buluşmalıyız sanırım.
Ben de 3 sene erteledim
Çocuk fikrinden çok uzaktım
Sonra olsun istedim ama öyle ölüp biterek değil ve aslında olmadığını öprebdim
2 sene uğraştıktan sonra oldu bebeğim
Çok ağlak bir bebek , beni 10 yıl ileri attı görüntü olarak da psikolojik olarak da
Ama onu çok seviyorum , sevgiden delireceğim
İnsan kendi çocuğunu çok seviyormuş 💕💕💕
 
İncinecek bisey yok canısı
Bebekten bebege değisiyor
Benimki 5.5 aylık
Bende 3.5 senede anne oldum
Emmemesi dısında masallah cok uysal bi bebek.
Bi tek emmedi ne yapsam.
Yni böyle olcagını bilsem 9 cocuk dogururum diyorum🤣
Sabah 10 da kalkan bi bebek🤗
İlaki zorlukları var,ben hep en kötüsünü düsündüm nedense.
Uyuyamıcam,hic bisey yapamıcam ama kabulum dedim.
Takıyorm kanguruya heryere gidiyoruz.
Yavrum gık demiyor💕
Yani hercocuk bir değil,korkatanlara inanma.
Allah tez zamanda gönlündekini versin insallah🙏🏻
Ben de böyle istiyorum 😍
 
Zor bence. Anne olmayı isteyip istememe arasında gidip geliyorum hep. Çocukları seviyorum ama hiç bir çocukla kesintisiz 24 saat geçirmedim. Hep yanımda ağladığı zaman kucaklarına bıraktığım anneleri olan bebekleri sevdim. Yani bir kaç saat bile bir çocukla başbaşa kalmadım. Başıma geldiği zaman ne yaparım hiç bilmiyorum. Tırnaklarını kesmek banyosunu yaptırmak bebeğe zarar veririm diye bunlar bile ürkütüyor beni. Durum vahim yani
Ben okul önlerinden geçerken çocuk sesinden bunalırdım
Eşimle evimiz hep sessizdi , 5 sene mutlu Mesut yaşadık
Çocuklu arkadaşlarımla ailelerle görüşmekten sıkılırdım çünkü ya çocuk konuşulurdu ya da çocuğa yapma etme demekten dolayı hiçbirsey konuşulmadı .
Bebeğim 8 aylık ve kendime 8 ayda ayırdığım bir saatim bile olamadı .
Tim gün onunla ilgileniyorum ama sevgisi hiçbşrseye değişmez
 
Çok çok özür dileyerek bir şey sormak istiyorum, ama lütfen linç etmeyin beni
Gerçekten çok masumca anlamaya calısıyorum
Ben de bebek için uğraşıyorum 8-9 aydır.
Etrafımda hiç küçük bebek nasıl büyür yakından sahit olmadım görmedim yani sevdim en fazla bir kaç saat o kadar.

Bebeğim oldugunu hayal ettiğimde ise her şey bana güllük gülistanlık geliyor. Bir tek uykusuzluk zor olacaktır diye düşünüyorum, o da ilk aylar ve bebiş uyudukça ben de uyurum diye düşünüyorum.
Çalışan bir insanım, yıllardır en uzun tatilim balayındaydı, 10 senedir aralıksız çalışıyorum ve şunu düşünüyorum, evde bebekle olmak ne kadar zor olabilir?
Yani günün sonunda evdesin işte, bebişle beraber günler mis gibi geçer gibi geliyor.

Sonra burada banyo bile yapamayan tuvalete zor giden yeni anneleri okuyorum ben mi bihaberim olaydan diyorum.
Bütün arkadaş çevrem çocuklu ve herkes bana bugünlerini cok arıcaksın, derdin mi yok çocuk istiyorsun olabildiğince geciktir tarzı konuşuyorlar ve bunu da anlayamıyorum.

Tabiri cok yerinde olmayacak ama bekara boşanmak gibi kolay mı geliyor uzaktan?

Bunu gerçekten tüm iyi niyetimle soruyorum, gerçekten bu kadar zor mu, ben mi cok polyannacı yaklaşıyorum olaylara yoksa hormonel olarak mı daha tahammülsüz ve hassas oluyor kadınlar.

Önemli not: Yeni anneler, bebiş büyütmüşler, tüm anneler hatta, hepinizi öperim. Yaşayan bilir yaşadığını, ben tüm iyi niyetimle bunu yaşamadığım için anlamaya çalışıyorum.

Niyetim kimseyi incitmek değil.

Ve dilerim buraya, başına gelince görürsüncü bir tayfa gelmez.. olabildidğince hassas yazmaya çalıştım. Siz de hassas bir şekilde anlamaya calısırsanız sevinirim

Gözünüzü korkutmak istemem ama evet zor, hata çok zor.
Zor, yorucu, bazen yıpratıcı ve sinir bozucu. Her dönemleri ayrı zor. Büyüdükçe dertleri büyüyor lafınıda büyüttükçe anliyorum, gerçekmiş.
Çok seviliyorlar o ayrı konu. Allah hepsine iyilik, sağlık uzun ömürler versin ama anne olmak zor. Sorumluluğu çok, gecesi gündüzü yok, vardiyası yok, haftasonu, tatili yok. Gün boyu sürekli aklımin bir köşesinde çocuklar, gözüm hep saatde, okuldan çıkmalarına şukadar kaldı diye birşekilde geçiyor günlerimiz. Annelik çok emek istiyor.
 
Zor canim yaa. Ben gunlerdir cok az uykuylayim. Oglum azi dislerini cikariyor,sanirsin ki dogum yapiyor .Geceleri boyle bir aglama,bagirma yok . Her donem boyle degil tabi ama hastalandiklatonda cok yipraniyorsun. Kendine az zamanin oluyor. Dunya tatlilari ama o ayri. Hem zorlar hem eksin olmasinlar. Eve kosarak geliyorum, onlari opmek icin sabirsizlaniyorum.
 
Arkadaşın kızı 26 aylık, geçen ben İyiki doğdun istiyorum diye ağlamaya başladı. Annesi doğum gününe var diyor ama nasıl ağlama. İyi ki doğdun, iyi ki doğdun, kendini yerlere ata ata. Sorna başka bir arkadaş geldi, onun kızda 4 yaşında. Niye ağlıyor dedi, anlattık, o pasta istiyor dedi. Gerçekten pasta istiyormuş 😂 sizinkinin kankası işte
Bizde yılda üç kez dogum gününü kutluyoruz kızımın
O da hep iyi ki dogdun iyi ki dogdun der 😂
 
Back
X