Sevgili KK üyeleri;
Bugün içime oturan bir seyi sizler ile paylaşıp fikir almak istiyorum.
Üniversitede ikinci sınıfa gidiyorum. Bir erkek arkadaşım var, annem isim olarak biliyor. Iki gün önce erkek arkadaşımla görüştük, bir yere giderken kiminle nereye gittiğimi söylemeyi açıkça tercih ediyorum. Sonucta annem bu çocuğun hayatımdaki varlığını biliyorken yok yere yalan söylemeyeyim diye düşündüm daima. Iki gun önce yine anneme doğruyu söyleyerek çıktım evden. Tepki gösterdi "ne kadar terbiyesizce bu yaşta böyle arkadaşlıklar kurmak" diyerek. (Bu işlerin yaşı sahiden kaç?)
Bugün kahvaltıda laf arasında "bu hafta arkadaşımla adalara gitmeyi dusunuyorum" dedim, hangi arkadas dedi, cocugun adini soyledim, demez olaydım. Birden bagirmaya başladı "Sen iyice kendini bıraktın, iyice kafayı yedin terbiyesizsin. Sesimi çıkarmadım diye tepeme çıktın" şeklinde nidalar etti. "Ne yapmamı istersin, ben sana dürüstçe nereye kim ile gideceğimi söylüyorum, yalan mi söylememi istiyorsun, madem oyle tamam bundan sonra yalan söylerim, farzet ki X arkadaşımla gidiyorum" dedim ve sustu. Kadıköy e X arkadaşımla gittiğimi söylediğimde ses yok, erkek arkadaşımı söylediğimde sinirleniyor. Terbiyesizlik ettigimi söylüyor. Bundan sonra doğruyu söylememe karari aldım. Annemin bu tavrının nedeni kuşak farkindan mi, yoksa anne olunca anlayabileceğim bir koruma iç güdüsünden mi? Şimdi de benimle konuşmuyor erkek arkadaşımla adalara gitmek istediğim için.. Gönlünü almaya mi çalismaliyim, kendi haline mi bırakmalıyım?