- 5 Şubat 2018
- 161
- 395
- 33
- 36
- Konu Sahibi naylonprenses
-
- #1
Merhabalar sevgili kız kardeşler,
Foruma az önce üye oldum. Üye değilken de, yalnızca buradaki "bir derdim var" bölümü okuyordum. İnsan insanın derdinden neler neler öğreniyor... Burayı (özellikle de dayanışmacı yorumlar yapanları) sahiden çok kıymetli buluyorum.
Derdimi açayım:
Ben 28 yaşındayım, bekarım, çalışıyorum, yaklaşık bir senedir de ailemden ayrı evde yaşıyorum. Ev arkadaşım var. Ailemle aynı şehirdeyiz, evlerimizin arası bir saat mesafede.
Evime ilk taşındığım zaman, 2 ay boyunca çamaşır makinesi alamamıştık. Ben de çamaşırlarımı haftada bir/iki haftada bir bavulla aileme götürüp yıkayıp geri getiriyordum. Nasıl olsa onları görmeye de bu sıklıkta gidiyordum zaten. Bu süreçte, bir gün erkek arkadaşım evimize boyama yapmaya gelmişti. Birkaç sandalye ve masa boyadık beraber. Üstü başı kirlenmişti, sonra da bizde duş almıştı. Bende başka giysisi vardı, onları giyip gitmişti giderken. Kirlilerini de benim sepetime atmış. Ben bunu tamamen unutmuşum. İçinde onun kıyafetleri olduğunu fark etmeden, topluca tüm kıyafetleri annemlere götürmüşüm. Normalde ben yıkarım kendi çamaşırlarımı, ama o gün bir şey lazım olmuştu, annemlerin eve girer girmez geri alışverişe çıkmıştım. Annem bu sırada bavulu döküp kirlileri yıkamak istemiş. İçinden erkek arkadaşımın giysileri çıkınca resmen kıyamet koptu. Önce ben dışarıdayken beni telefonla aradı, bağırmaya başladı. "Sen nasıl bir insansın, o eve ne yapmaya çıktın, sen bizi mi kandırıyorsun, salak mıyız biz" vesaire. Anlamadan dinlemeden inanılmaz bir ses tonuyla bağırması da beni çok öfkelendirdi, ben de ona bağırdım. "Nasıl bunları söylersin? Ne demek istiyorsun? Ağzından çıkanı kulağın duyuyor mu?" diye çıkıştım. Sonra eve geldim. Annem öfkeden çıldırmış gibi üzerime yürüdü. "Ben senin hizmetçin miyim, elin herifinin getirmişsin bi de eşyalarını benim evime" falan diye. Elini masaya vurdu, çok agresif hareketler yaptı. Ben de sinir boşalması yaşadım ve ağlayarak "Alın evinizi başınıza çalın buraya gelende kabahat" diye bağırdım. Eşyalarımı da bavula geri tepiştirip çıktım.
Kendi evime geri döndüm, uzun süre ağladım. Akşamına annem mesaj attı. "Kendine dikkat et bari orada da, hasta masta olup gelmek zorunda kalma." diye. Bu söz bana çok ağır geldi. Ardından babam mesaj attı. "Rezaletten haberim var. Annen anlattı. Sakın beni arama telefonları açmam." diye.
Ben de onları aylarca aramadım. Ne olduğunu bile anlatasım gelmedi. Bana böyle çıkışılmasına çok incindim, çok canım yandı. Beni bu kadar basit bir mevzu için bu kadar kolay bırakabilmeleri çok canımı yaktı. Çok eksiğim vardı evimi kurarken, çok zorlandım. Ev arkadaşımın ailesi hep kızlarına destek olup gelip gidip yerleştirdiler, ben tüm bunları bir başıma hallettim. Borç aldım, eşya döşedim ettim, haberleri bile olmadı. O günleri düşünmek bile bunları yazarken yine ağlattı beni...
Onlara öylesine kırıldım ki, içimi söndüremiyorum. İçimdeki kırgınlık düzelmeyecekmiş gibime geliyor. Hoş, onların da aramızı düzeltmeye bir hevesleri yok. Birkaç kere bir araya geldik, yalnızca kardeşimle şakalaşıp gülüyorlar, benle mecburi diyalog dışında diyalog kurmuyorlar. Babam, benimle yüzyüze bile gelmiyor. Gözlerime bakmıyor.
Onların açısından düşünmeye çalıştım, çalışıyorum da. Tamam, geleneksel kodlarda evlenmeden ayrı eve çıkmak yok, erkek arkadaşla yakınlaşmak yok, bunlar çok ayıp, tamam. Ama ne olursa olsun kızına bunları söylemeye değer mi? Ortada bırakmaya değer mi? Ben olsam bunu çocuğuma yapamazdım. Böyle geleneksel bir ahlakım olsaydı dahi, kızardım ama sahiplenirdim...Böyle düşünüyorum açıkçası. Siz ne düşünüyorsunuz? Okuduğunuz için şimdiden çok teşekkür ederim. Umuyorum üzüntümü doğru anlatabilmişimdir. Okuyan ve yanıtlayan herkese selamlar...
Foruma az önce üye oldum. Üye değilken de, yalnızca buradaki "bir derdim var" bölümü okuyordum. İnsan insanın derdinden neler neler öğreniyor... Burayı (özellikle de dayanışmacı yorumlar yapanları) sahiden çok kıymetli buluyorum.
Derdimi açayım:
Ben 28 yaşındayım, bekarım, çalışıyorum, yaklaşık bir senedir de ailemden ayrı evde yaşıyorum. Ev arkadaşım var. Ailemle aynı şehirdeyiz, evlerimizin arası bir saat mesafede.
Evime ilk taşındığım zaman, 2 ay boyunca çamaşır makinesi alamamıştık. Ben de çamaşırlarımı haftada bir/iki haftada bir bavulla aileme götürüp yıkayıp geri getiriyordum. Nasıl olsa onları görmeye de bu sıklıkta gidiyordum zaten. Bu süreçte, bir gün erkek arkadaşım evimize boyama yapmaya gelmişti. Birkaç sandalye ve masa boyadık beraber. Üstü başı kirlenmişti, sonra da bizde duş almıştı. Bende başka giysisi vardı, onları giyip gitmişti giderken. Kirlilerini de benim sepetime atmış. Ben bunu tamamen unutmuşum. İçinde onun kıyafetleri olduğunu fark etmeden, topluca tüm kıyafetleri annemlere götürmüşüm. Normalde ben yıkarım kendi çamaşırlarımı, ama o gün bir şey lazım olmuştu, annemlerin eve girer girmez geri alışverişe çıkmıştım. Annem bu sırada bavulu döküp kirlileri yıkamak istemiş. İçinden erkek arkadaşımın giysileri çıkınca resmen kıyamet koptu. Önce ben dışarıdayken beni telefonla aradı, bağırmaya başladı. "Sen nasıl bir insansın, o eve ne yapmaya çıktın, sen bizi mi kandırıyorsun, salak mıyız biz" vesaire. Anlamadan dinlemeden inanılmaz bir ses tonuyla bağırması da beni çok öfkelendirdi, ben de ona bağırdım. "Nasıl bunları söylersin? Ne demek istiyorsun? Ağzından çıkanı kulağın duyuyor mu?" diye çıkıştım. Sonra eve geldim. Annem öfkeden çıldırmış gibi üzerime yürüdü. "Ben senin hizmetçin miyim, elin herifinin getirmişsin bi de eşyalarını benim evime" falan diye. Elini masaya vurdu, çok agresif hareketler yaptı. Ben de sinir boşalması yaşadım ve ağlayarak "Alın evinizi başınıza çalın buraya gelende kabahat" diye bağırdım. Eşyalarımı da bavula geri tepiştirip çıktım.
Kendi evime geri döndüm, uzun süre ağladım. Akşamına annem mesaj attı. "Kendine dikkat et bari orada da, hasta masta olup gelmek zorunda kalma." diye. Bu söz bana çok ağır geldi. Ardından babam mesaj attı. "Rezaletten haberim var. Annen anlattı. Sakın beni arama telefonları açmam." diye.
Ben de onları aylarca aramadım. Ne olduğunu bile anlatasım gelmedi. Bana böyle çıkışılmasına çok incindim, çok canım yandı. Beni bu kadar basit bir mevzu için bu kadar kolay bırakabilmeleri çok canımı yaktı. Çok eksiğim vardı evimi kurarken, çok zorlandım. Ev arkadaşımın ailesi hep kızlarına destek olup gelip gidip yerleştirdiler, ben tüm bunları bir başıma hallettim. Borç aldım, eşya döşedim ettim, haberleri bile olmadı. O günleri düşünmek bile bunları yazarken yine ağlattı beni...
Onlara öylesine kırıldım ki, içimi söndüremiyorum. İçimdeki kırgınlık düzelmeyecekmiş gibime geliyor. Hoş, onların da aramızı düzeltmeye bir hevesleri yok. Birkaç kere bir araya geldik, yalnızca kardeşimle şakalaşıp gülüyorlar, benle mecburi diyalog dışında diyalog kurmuyorlar. Babam, benimle yüzyüze bile gelmiyor. Gözlerime bakmıyor.
Onların açısından düşünmeye çalıştım, çalışıyorum da. Tamam, geleneksel kodlarda evlenmeden ayrı eve çıkmak yok, erkek arkadaşla yakınlaşmak yok, bunlar çok ayıp, tamam. Ama ne olursa olsun kızına bunları söylemeye değer mi? Ortada bırakmaya değer mi? Ben olsam bunu çocuğuma yapamazdım. Böyle geleneksel bir ahlakım olsaydı dahi, kızardım ama sahiplenirdim...Böyle düşünüyorum açıkçası. Siz ne düşünüyorsunuz? Okuduğunuz için şimdiden çok teşekkür ederim. Umuyorum üzüntümü doğru anlatabilmişimdir. Okuyan ve yanıtlayan herkese selamlar...