- 20 Şubat 2024
- 149
- 78
- 18
- 27
- Konu Sahibi scarlett O hara
-
- #1
Selam hepinize
Herşey o kadar anlamını yitirmiş durumda ki benim için, doğum yaptıktan sonra bir türlü kendime gelemedim. Bu hislerimin bununla bir ilgisi var mı ona da emin değilim biraz yazmak istiyorum. Yazıp rahatlamak.
Eskiden bambaşkaydım herşey farklıydı, bir gün kendimi öldürebilecek düşüncesi hiçbir zaman aklımda yoktu şimdi hayatımı baştan sona anlatmayacağım, çünkü her şey sanki ben doğum yaptıktan sonra başladı.
Çok güzel bir hamilelik geçirdim ilk çocuğumuzdu iki ailenin de ilk torunları büyük bir heyecanla bekliyorduk. Ve ben 41. haftaya kadar da doğurmadım 41 + 1’de doktor sezeryan önerdi. O zaman o kadar kötüydüm ki direk kabul ettim. Neyse konumuz bu değil. Doğum yaptıktan sonra hiçbir zaman eskisi gibi olmadı hiçbir şey burada kast ettiğim bebek yorgunlugu hayatın temposu değil. Önce kaynanamla büyük bir tartışma yaşadık eşimle boşanma davası bile açtık. Ardından bebeğim yere düştü ve kafatası çatladı iki gece hastanede yattık. Çok şükür şu anda iyi hiçbir sıkıntısı yok o zaman da gözetim altında tutmak için bizi yatırmışlardı bebeğimin hiçbir şeyi yoktu. Ama bu psikoloji çok kötüydü zaten eşimle aram kötü çocuğum o durumda hani bilmiyorum beni anlarlar mısınız. Ardından eşimle ayrılma süreci başladı ve ben annemlere taşındım. Ve karnımda geçmeyen ağrılar başladı doktora gittiğimde dikişlerimin içten enfeksiyon kaptığını öğrendim. Tedavi gördüm. Çok şükür iyiyim şu an. zaman bebeğim iki haftalıktı sonra çok değer verdiğim beni büyüten teyzem vefat etti. Ben daha da kötü oldum çünkü bebeğim çok zor bir bebekti çok kötü günler geçirmiştik bir de üstüne teyzemin vefat beni tamamen yıktı. Bebeğimin 40’ı çıktı daha sonra eşimle barıştık bir şekilde gönlümü aldı hatasını anladığını söyledi evime döndüm. Evime döndükten bir süre sonra en yakın arkadaşım vefat etti çok trajik bir şekildeydi detaya girmek istemiyorum. Zaten orada tamamen ipler koptu bebeğim o zaman iki aylıktı hiç durmayan bir bebekti son görevimi bile yerine getiremedim ona karşı ne mezarına gidebildim ne cenazesinde bulunabildim.(bu arada teyzemin de mezarına gidemedim o dönem). Dediğim gibi trajik bir şekilde vefat ettiği için ardında çok büyük acı ve yük bırakmıştı. O dönem ablamdan yardım istiyordum en azından yasa gidebilmiştim, o gün bile 2 saatte 1 eve gelip süt sağıp gidiyordum.
Dikişlerim bir yandan ağrım oluyordu bir yandan bebekle çok zor oluyordu her şey bebeğim çok zor bir bebek hiçbir şekilde meme tutmadı hiçbir şekilde uyumuyor hiçbir şekilde yemiyor uyanık olduğu her dakika ağlayan bir bebek. Sonra eşimin ailesiyle barışmak zorunda kaldım çünkü çok muhtaç bir haldeydim benim de artık biraz desteğe ihtiyacım vardı gurur bile yapamadım ama şu an hala atlatamıyorum bugünleri şu an bana yaptıkları yardımları bile kaldıramıyorum ama çok ihtiyacım da var.onları evimde istemiyorum bana yaptıklarını unutamamıyorum affedemiyorum . Ara da öyle desteğe gelirlerdi. Ama sonuçta ben bebegimle başbaşayım her gün mama yapıyorum her gün bir şey yapıyorum bir tarif deniyorum bir umut bebeğim yer yemiyor. Her gün bir umut bugün güzel geçer geçmiyor. Hiçbir şey yapamıyorum hiçbir şeyden zevk alamıyorum. Yemek yapmayı çok severdim ama yemek bile yapacak zamanım olmuyor kendimi çok kötü hissediyorum. Eşime soyledigim zaman bu duygularımı yardımcı alalım diyor. Bir kere denedim gerçekten kötü bir tecrübe oldu benim için tekrardan güvenemiyorum kimseye. Şimdi yanına gittim ve tekrar yemedi dudaklarını kapatıyor açmıyor ama açlıktan ağlıyor. Ve benim için patlama noktası oldu ağlama krizine girdim. İlk defa televizyonu açtım ona sussun diye ben gideyim rahat rahat ağlayayım diye. Kendimi çok suçlu çok kötü bir anne gibi hissediyorum. Elimde değil bu düşünceler altı aydır benim peşimi bırakmıyor kendimi öldürmeyi düşünüyorum rahatlarim diyorum. Her akşam o uyuduktan sonra alkol alıyorum (eşim evdeyken ve sütüm o emmediği için arkadaşımın vefatından sonra tamamen kesildi bu da ayrı travmaydı benim için) alkol almadan rahatlayamıyorum uyuyamıyorum. Lütfen benim gibi böyle şeyler yaşa ya anneler nasıl atlattınız lütfen bana yazın okuduğunuz için teşekkür ederim
Herşey o kadar anlamını yitirmiş durumda ki benim için, doğum yaptıktan sonra bir türlü kendime gelemedim. Bu hislerimin bununla bir ilgisi var mı ona da emin değilim biraz yazmak istiyorum. Yazıp rahatlamak.
Eskiden bambaşkaydım herşey farklıydı, bir gün kendimi öldürebilecek düşüncesi hiçbir zaman aklımda yoktu şimdi hayatımı baştan sona anlatmayacağım, çünkü her şey sanki ben doğum yaptıktan sonra başladı.
Çok güzel bir hamilelik geçirdim ilk çocuğumuzdu iki ailenin de ilk torunları büyük bir heyecanla bekliyorduk. Ve ben 41. haftaya kadar da doğurmadım 41 + 1’de doktor sezeryan önerdi. O zaman o kadar kötüydüm ki direk kabul ettim. Neyse konumuz bu değil. Doğum yaptıktan sonra hiçbir zaman eskisi gibi olmadı hiçbir şey burada kast ettiğim bebek yorgunlugu hayatın temposu değil. Önce kaynanamla büyük bir tartışma yaşadık eşimle boşanma davası bile açtık. Ardından bebeğim yere düştü ve kafatası çatladı iki gece hastanede yattık. Çok şükür şu anda iyi hiçbir sıkıntısı yok o zaman da gözetim altında tutmak için bizi yatırmışlardı bebeğimin hiçbir şeyi yoktu. Ama bu psikoloji çok kötüydü zaten eşimle aram kötü çocuğum o durumda hani bilmiyorum beni anlarlar mısınız. Ardından eşimle ayrılma süreci başladı ve ben annemlere taşındım. Ve karnımda geçmeyen ağrılar başladı doktora gittiğimde dikişlerimin içten enfeksiyon kaptığını öğrendim. Tedavi gördüm. Çok şükür iyiyim şu an. zaman bebeğim iki haftalıktı sonra çok değer verdiğim beni büyüten teyzem vefat etti. Ben daha da kötü oldum çünkü bebeğim çok zor bir bebekti çok kötü günler geçirmiştik bir de üstüne teyzemin vefat beni tamamen yıktı. Bebeğimin 40’ı çıktı daha sonra eşimle barıştık bir şekilde gönlümü aldı hatasını anladığını söyledi evime döndüm. Evime döndükten bir süre sonra en yakın arkadaşım vefat etti çok trajik bir şekildeydi detaya girmek istemiyorum. Zaten orada tamamen ipler koptu bebeğim o zaman iki aylıktı hiç durmayan bir bebekti son görevimi bile yerine getiremedim ona karşı ne mezarına gidebildim ne cenazesinde bulunabildim.(bu arada teyzemin de mezarına gidemedim o dönem). Dediğim gibi trajik bir şekilde vefat ettiği için ardında çok büyük acı ve yük bırakmıştı. O dönem ablamdan yardım istiyordum en azından yasa gidebilmiştim, o gün bile 2 saatte 1 eve gelip süt sağıp gidiyordum.
Dikişlerim bir yandan ağrım oluyordu bir yandan bebekle çok zor oluyordu her şey bebeğim çok zor bir bebek hiçbir şekilde meme tutmadı hiçbir şekilde uyumuyor hiçbir şekilde yemiyor uyanık olduğu her dakika ağlayan bir bebek. Sonra eşimin ailesiyle barışmak zorunda kaldım çünkü çok muhtaç bir haldeydim benim de artık biraz desteğe ihtiyacım vardı gurur bile yapamadım ama şu an hala atlatamıyorum bugünleri şu an bana yaptıkları yardımları bile kaldıramıyorum ama çok ihtiyacım da var.onları evimde istemiyorum bana yaptıklarını unutamamıyorum affedemiyorum . Ara da öyle desteğe gelirlerdi. Ama sonuçta ben bebegimle başbaşayım her gün mama yapıyorum her gün bir şey yapıyorum bir tarif deniyorum bir umut bebeğim yer yemiyor. Her gün bir umut bugün güzel geçer geçmiyor. Hiçbir şey yapamıyorum hiçbir şeyden zevk alamıyorum. Yemek yapmayı çok severdim ama yemek bile yapacak zamanım olmuyor kendimi çok kötü hissediyorum. Eşime soyledigim zaman bu duygularımı yardımcı alalım diyor. Bir kere denedim gerçekten kötü bir tecrübe oldu benim için tekrardan güvenemiyorum kimseye. Şimdi yanına gittim ve tekrar yemedi dudaklarını kapatıyor açmıyor ama açlıktan ağlıyor. Ve benim için patlama noktası oldu ağlama krizine girdim. İlk defa televizyonu açtım ona sussun diye ben gideyim rahat rahat ağlayayım diye. Kendimi çok suçlu çok kötü bir anne gibi hissediyorum. Elimde değil bu düşünceler altı aydır benim peşimi bırakmıyor kendimi öldürmeyi düşünüyorum rahatlarim diyorum. Her akşam o uyuduktan sonra alkol alıyorum (eşim evdeyken ve sütüm o emmediği için arkadaşımın vefatından sonra tamamen kesildi bu da ayrı travmaydı benim için) alkol almadan rahatlayamıyorum uyuyamıyorum. Lütfen benim gibi böyle şeyler yaşa ya anneler nasıl atlattınız lütfen bana yazın okuduğunuz için teşekkür ederim