Evet doktorların youtube da kısa videoları var. Sanırım 9 ay sonrası doyması için beslenmeye başlayın diyolar. Dr. Osman Gönülalan'ın bu konuda birçok videosu var instagram ve youtube da isterseniz bi bakın.Belki de çok takıuorumdur doktor beş altı saat aç bırak her harükalde yer dedi
Ben de soyle soyleyeyim, bu donemleri hepimiz yasadik. Cikmazda hissettik. Ben mesela yemek yememesini o kadar dert ederdim ki. Benimkinin emmesinde sorun yoktu ama ek gida donemimiz korkunctu. Ama geciyor hepsi. Simdi 6 yasinda benimki. O zamanlar aklima bile gelmiyor. Sizin de gececek, ama daha fazla yipranmamak ivin mutlaka uzmana gidin. Ben 2.5 - 3 yasindayken psikiyatriye gittim ve antidepresan aldim. Sizin de onceliginiz uzman destegi olsun.Mesela şöyle söyleyeyim uyudu ama yarım saatte bir uyanıyor aç oldugu için ve ben yarı. Saatte bir ona mama yapıyorum ama içmiyor içse uyuyacak bende dinlenmiş olucam herşey yarıda kesildiği için bir şey yapmak istemiyorum o uyurken bile onun yanında duruyoru
Ek gıda ile doyuyorsa mamayı çok içmek istemiyor olabilir. Alerjik bir bebek olabilir iştahsızlığının mutlaka bir sebebi vardır.Hiç yemiyor hiç 6. 5 aylık o yüzden sürekli teklif ediyorum günde bir biberon denk geliyor bitiriyor o zamanda kendimi suçluyorum neden çok yapmadım diye
Psikolojik destek alın böyle evde bekleyerek olmaz. Büyük bir buhrandasınız. Bebeğiniz kaç aylık sevdiği hiç mi mama yok aç mı duruyor yani doktor ne diyor. O kısmı anlamadım . Tamamen aç duran bebek olmazki komaya girer Allah korusun.Selam hepinize
Herşey o kadar anlamını yitirmiş durumda ki benim için, doğum yaptıktan sonra bir türlü kendime gelemedim. Bu hislerimin bununla bir ilgisi var mı ona da emin değilim biraz yazmak istiyorum. Yazıp rahatlamak.
Eskiden bambaşkaydım herşey farklıydı, bir gün kendimi öldürebilecek düşüncesi hiçbir zaman aklımda yoktu şimdi hayatımı baştan sona anlatmayacağım, çünkü her şey sanki ben doğum yaptıktan sonra başladı.
Çok güzel bir hamilelik geçirdim ilk çocuğumuzdu iki ailenin de ilk torunları büyük bir heyecanla bekliyorduk. Ve ben 41. haftaya kadar da doğurmadım 41 + 1’de doktor sezeryan önerdi. O zaman o kadar kötüydüm ki direk kabul ettim. Neyse konumuz bu değil. Doğum yaptıktan sonra hiçbir zaman eskisi gibi olmadı hiçbir şey burada kast ettiğim bebek yorgunlugu hayatın temposu değil. Önce kaynanamla büyük bir tartışma yaşadık eşimle boşanma davası bile açtık. Ardından bebeğim yere düştü ve kafatası çatladı iki gece hastanede yattık. Çok şükür şu anda iyi hiçbir sıkıntısı yok o zaman da gözetim altında tutmak için bizi yatırmışlardı bebeğimin hiçbir şeyi yoktu. Ama bu psikoloji çok kötüydü zaten eşimle aram kötü çocuğum o durumda hani bilmiyorum beni anlarlar mısınız. Ardından eşimle ayrılma süreci başladı ve ben annemlere taşındım. Ve karnımda geçmeyen ağrılar başladı doktora gittiğimde dikişlerimin içten enfeksiyon kaptığını öğrendim. Tedavi gördüm. Çok şükür iyiyim şu an. zaman bebeğim iki haftalıktı sonra çok değer verdiğim beni büyüten teyzem vefat etti. Ben daha da kötü oldum çünkü bebeğim çok zor bir bebekti çok kötü günler geçirmiştik bir de üstüne teyzemin vefat beni tamamen yıktı. Bebeğimin 40’ı çıktı daha sonra eşimle barıştık bir şekilde gönlümü aldı hatasını anladığını söyledi evime döndüm. Evime döndükten bir süre sonra en yakın arkadaşım vefat etti çok trajik bir şekildeydi detaya girmek istemiyorum. Zaten orada tamamen ipler koptu bebeğim o zaman iki aylıktı hiç durmayan bir bebekti son görevimi bile yerine getiremedim ona karşı ne mezarına gidebildim ne cenazesinde bulunabildim.(bu arada teyzemin de mezarına gidemedim o dönem). Dediğim gibi trajik bir şekilde vefat ettiği için ardında çok büyük acı ve yük bırakmıştı. O dönem ablamdan yardım istiyordum en azından yasa gidebilmiştim, o gün bile 2 saatte 1 eve gelip süt sağıp gidiyordum.
Dikişlerim bir yandan ağrım oluyordu bir yandan bebekle çok zor oluyordu her şey bebeğim çok zor bir bebek hiçbir şekilde meme tutmadı hiçbir şekilde uyumuyor hiçbir şekilde yemiyor uyanık olduğu her dakika ağlayan bir bebek. Sonra eşimin ailesiyle barışmak zorunda kaldım çünkü çok muhtaç bir haldeydim benim de artık biraz desteğe ihtiyacım vardı gurur bile yapamadım ama şu an hala atlatamıyorum bugünleri şu an bana yaptıkları yardımları bile kaldıramıyorum ama çok ihtiyacım da var.onları evimde istemiyorum bana yaptıklarını unutamamıyorum affedemiyorum . Ara da öyle desteğe gelirlerdi. Ama sonuçta ben bebegimle başbaşayım her gün mama yapıyorum her gün bir şey yapıyorum bir tarif deniyorum bir umut bebeğim yer yemiyor. Her gün bir umut bugün güzel geçer geçmiyor. Hiçbir şey yapamıyorum hiçbir şeyden zevk alamıyorum. Yemek yapmayı çok severdim ama yemek bile yapacak zamanım olmuyor kendimi çok kötü hissediyorum. Eşime soyledigim zaman bu duygularımı yardımcı alalım diyor. Bir kere denedim gerçekten kötü bir tecrübe oldu benim için tekrardan güvenemiyorum kimseye. Şimdi yanına gittim ve tekrar yemedi dudaklarını kapatıyor açmıyor ama açlıktan ağlıyor. Ve benim için patlama noktası oldu ağlama krizine girdim. İlk defa televizyonu açtım ona sussun diye ben gideyim rahat rahat ağlayayım diye. Kendimi çok suçlu çok kötü bir anne gibi hissediyorum. Elimde değil bu düşünceler altı aydır benim peşimi bırakmıyor kendimi öldürmeyi düşünüyorum rahatlarim diyorum. Her akşam o uyuduktan sonra alkol alıyorum (eşim evdeyken ve sütüm o emmediği için arkadaşımın vefatından sonra tamamen kesildi bu da ayrı travmaydı benim için) alkol almadan rahatlayamıyorum uyuyamıyorum. Lütfen benim gibi böyle şeyler yaşa ya anneler nasıl atlattınız lütfen bana yazın okuduğunuz için teşekkür ederim
Randevu aldım eşim ne gerek var abartıyorsun dediBen de soyle soyleyeyim, bu donemleri hepimiz yasadik. Cikmazda hissettik. Ben mesela yemek yememesini o kadar dert ederdim ki. Benimkinin emmesinde sorun yoktu ama ek gida donemimiz korkunctu. Ama geciyor hepsi. Simdi 6 yasinda benimki. O zamanlar aklima bile gelmiyor. Sizin de gececek, ama daha fazla yipranmamak ivin mutlaka uzmana gidin. Ben 2.5 - 3 yasindayken psikiyatriye gittim ve antidepresan aldim. Sizin de onceliginiz uzman destegi olsun.
Yemiyor inan ki yukarı da yazdım zaten günde bir biberon denk geliyor bitiyor genelde uykudaPsikolojik destek alın böyle evde bekleyerek olmaz. Büyük bir buhrandasınız. Bebeğiniz kaç aylık sevdiği hiç mi mama yok aç mı duruyor yani doktor ne diyor. O kısmı anlamadım . Tamamen aç duran bebek olmazki komaya girer Allah korusun.
Üst üste ölümler,boşanma davası ve psikolojik etkenin çocuğa yansıması her şey bir anda olmuş.Selam hepinize
Herşey o kadar anlamını yitirmiş durumda ki benim için, doğum yaptıktan sonra bir türlü kendime gelemedim. Bu hislerimin bununla bir ilgisi var mı ona da emin değilim biraz yazmak istiyorum. Yazıp rahatlamak.
Eskiden bambaşkaydım herşey farklıydı, bir gün kendimi öldürebilecek düşüncesi hiçbir zaman aklımda yoktu şimdi hayatımı baştan sona anlatmayacağım, çünkü her şey sanki ben doğum yaptıktan sonra başladı.
Çok güzel bir hamilelik geçirdim ilk çocuğumuzdu iki ailenin de ilk torunları büyük bir heyecanla bekliyorduk. Ve ben 41. haftaya kadar da doğurmadım 41 + 1’de doktor sezeryan önerdi. O zaman o kadar kötüydüm ki direk kabul ettim. Neyse konumuz bu değil. Doğum yaptıktan sonra hiçbir zaman eskisi gibi olmadı hiçbir şey burada kast ettiğim bebek yorgunlugu hayatın temposu değil. Önce kaynanamla büyük bir tartışma yaşadık eşimle boşanma davası bile açtık. Ardından bebeğim yere düştü ve kafatası çatladı iki gece hastanede yattık. Çok şükür şu anda iyi hiçbir sıkıntısı yok o zaman da gözetim altında tutmak için bizi yatırmışlardı bebeğimin hiçbir şeyi yoktu. Ama bu psikoloji çok kötüydü zaten eşimle aram kötü çocuğum o durumda hani bilmiyorum beni anlarlar mısınız. Ardından eşimle ayrılma süreci başladı ve ben annemlere taşındım. Ve karnımda geçmeyen ağrılar başladı doktora gittiğimde dikişlerimin içten enfeksiyon kaptığını öğrendim. Tedavi gördüm. Çok şükür iyiyim şu an. zaman bebeğim iki haftalıktı sonra çok değer verdiğim beni büyüten teyzem vefat etti. Ben daha da kötü oldum çünkü bebeğim çok zor bir bebekti çok kötü günler geçirmiştik bir de üstüne teyzemin vefat beni tamamen yıktı. Bebeğimin 40’ı çıktı daha sonra eşimle barıştık bir şekilde gönlümü aldı hatasını anladığını söyledi evime döndüm. Evime döndükten bir süre sonra en yakın arkadaşım vefat etti çok trajik bir şekildeydi detaya girmek istemiyorum. Zaten orada tamamen ipler koptu bebeğim o zaman iki aylıktı hiç durmayan bir bebekti son görevimi bile yerine getiremedim ona karşı ne mezarına gidebildim ne cenazesinde bulunabildim.(bu arada teyzemin de mezarına gidemedim o dönem). Dediğim gibi trajik bir şekilde vefat ettiği için ardında çok büyük acı ve yük bırakmıştı. O dönem ablamdan yardım istiyordum en azından yasa gidebilmiştim, o gün bile 2 saatte 1 eve gelip süt sağıp gidiyordum.
Dikişlerim bir yandan ağrım oluyordu bir yandan bebekle çok zor oluyordu her şey bebeğim çok zor bir bebek hiçbir şekilde meme tutmadı hiçbir şekilde uyumuyor hiçbir şekilde yemiyor uyanık olduğu her dakika ağlayan bir bebek. Sonra eşimin ailesiyle barışmak zorunda kaldım çünkü çok muhtaç bir haldeydim benim de artık biraz desteğe ihtiyacım vardı gurur bile yapamadım ama şu an hala atlatamıyorum bugünleri şu an bana yaptıkları yardımları bile kaldıramıyorum ama çok ihtiyacım da var.onları evimde istemiyorum bana yaptıklarını unutamamıyorum affedemiyorum . Ara da öyle desteğe gelirlerdi. Ama sonuçta ben bebegimle başbaşayım her gün mama yapıyorum her gün bir şey yapıyorum bir tarif deniyorum bir umut bebeğim yer yemiyor. Her gün bir umut bugün güzel geçer geçmiyor. Hiçbir şey yapamıyorum hiçbir şeyden zevk alamıyorum. Yemek yapmayı çok severdim ama yemek bile yapacak zamanım olmuyor kendimi çok kötü hissediyorum. Eşime soyledigim zaman bu duygularımı yardımcı alalım diyor. Bir kere denedim gerçekten kötü bir tecrübe oldu benim için tekrardan güvenemiyorum kimseye. Şimdi yanına gittim ve tekrar yemedi dudaklarını kapatıyor açmıyor ama açlıktan ağlıyor. Ve benim için patlama noktası oldu ağlama krizine girdim. İlk defa televizyonu açtım ona sussun diye ben gideyim rahat rahat ağlayayım diye. Kendimi çok suçlu çok kötü bir anne gibi hissediyorum. Elimde değil bu düşünceler altı aydır benim peşimi bırakmıyor kendimi öldürmeyi düşünüyorum rahatlarim diyorum. Her akşam o uyuduktan sonra alkol alıyorum (eşim evdeyken ve sütüm o emmediği için arkadaşımın vefatından sonra tamamen kesildi bu da ayrı travmaydı benim için) alkol almadan rahatlayamıyorum uyuyamıyorum. Lütfen benim gibi böyle şeyler yaşa ya anneler nasıl atlattınız lütfen bana yazın okuduğunuz için teşekkür ederim
Bende aynı durumları yasadim ve yasiyorum. Eşim sürekli çalışıyor geç geliyor, burada arkadaşım ailem kimsem yok, çok çıkmazda kaldım bebeğim çok ağlardı napsam susturamadigim anlar oldu, covid oldu bebeğim solunumu kötüleşti beş gün hastanede yattık. Balkondan aşağı çok baktim yalan değil, çok ağladım. İyi bir anne degilim bebeğim sürekli hasta oluyor, süt de veremedim zaten, bebeğimle bağ kuramadim sanki. Nefes alamıyordum resmenNasıl alayım ailem şehir dışında ve kaynanamlar başka ilçede oturuyor tek başımayım eşim çalışıyor yoğun bir şekilde
Çok güçlü bir annesiniz sizin gibi annelerden yardım almak maksadıyla açtım konuyuAslında çocuk konusunda yaşadığınız süreci bir cok anne yaşıyor zaten, yani yeme reddi, meme reddi vs.
Siz başka şeylerede bunaldığınız için bunları ekstra büyük sorunlar gibi görüyorsunuz.
Kayıplarıniz için üzüldüm elbetteki insanız duygularımız var ancak, hayat devam ediyor.
Siz teyzeniz arkadaşınız için bu kadar diplere inmişsiniz bahsettiğiniz seyi yapsanız çocuğunuz ne durumda olacak düşündünüz mü?
Yapamıyor değilsiniz sadece yapacak gücünüz yok, ailelerle tartışılır,küsülür geri barışılır vs onlardan yardım alıyor olmak sizi germesin.
En nihayetin ailemiz hepsi, onlardan yardım isteyemeyeceksek kimden isteyeceğiz?
Yazdığınız herşeyin çözümü bulunur, ama alkol yanlış.
Şoyle yanlış alkol sizin sorunlarınizı aşmanıza yardim etmeyecek aksine sizi daha da dibe çekecek.
Sizin psikiyatri yada psikolog hangisiyle bilmem onlardan yardım alıp onlarla ilerlemeniz gerekiyor.
Zamanım yok demeyin, akşamlari online olarak bile görüşmekle başlayabilirsiniz.
Bir yerden başlamanız gerek, en kotü alın bebeginizi bebeginizle gidin.
Bende tek baktım, yanlış anlamazsaniz kiyaslama olarak düşünmeyin kızim 6 aylık iken üstelik annem aynı şehirde iken aylarca kızımla şüphe uzerine kanser taramalarina girdim.
Hemşirelerin kucagina vermek zorunda kaldığım zamanlar oldu eşimin izin alamadığı zamanlarda, annemde yarım ağız gidemeyeceksen ben bakarım dediği günlerde.
Kimse yok demek yerine aynaya bakıp önce kendiniz için ben varım demeniz lazım, çocugunuz içinde güçlü olmak zorundasınız.
Bende aynı durumları yasadim ve yasiyorum. Eşim sürekli çalışıyor geç geliyor, burada arkadaşım ailem kimsem yok, çok çıkmazda kaldım bebeğim çok ağlardı napsam susturamadigim anlar oldu, covid oldu bebeğim solunumu kötüleşti beş gün hastanede yattık. Balkondan aşağı çok baktim yalan değil, çok ağladım. İyi bir anne degilim bebeğim sürekli hasta oluyor, süt de veremedim zaten, bebeğimle bağ kuramadim sanki. Nefes alamıyordum resmen
Bir de bunları hissederken bebeğime yansitmamaya çalıştım o gunahsizdi benim sevgime ilgime muhtaçtı.
Bebeğimin kafası büyük doğdu 6 aylık oldu doğduğundan beri görmediğimiz doktor yapılmayan tahlil kalmadı. Evladimin canından korkmaya başlayınca diğer herşey uçtu gitti beynimden inanın
Elimizde olan iyi şeylere tutunmak zorundayız güzel şeylere güzel anlara odaklanmali ve gulmeliyiz. Yoksa yasanmiyor istersen elli tane terapiye git. Bazı şeyler bizim elimizde değil bunu kabullenmek ve kendimizi cezalandırmayı bırakmak gerek. Sarılıyorum size
Bebeğim o kadar masum ve güzel ki onu sevmeme izin vermiyorÜst üste ölümler,boşanma davası ve psikolojik etkenin çocuğa yansıması her şey bir anda olmuş.
Bu sizin suçunuz değil.
Bu sizin suçunuz değil.
Bu sizin suçunuz değil.
İçinizde kimseyi affetmeyebilirsiniz ama bebeğiniz için yaşamak zorundasınız. Hayat her şeye rağmen yaşamaya değer. Ölünce sorunlarınız bitmeyecek. Hatta belli bir zaman sonra kimse sizi hatırlamayacak. Yani olan ölen kişiye olacak. Bu yüzden ölmeye değil yaşamaya ihtiyacınız var.
Sorun anne olmanız değil
Sorun doğumdan sonra değil. Doğumla alakası yok. Ölümlerin aynı döneme denk gelmesi. Herkes bir gün ölecek. Bunun çaresi alkol değil.
Alkol bağımlılığı hayatınızı kötü etkiler.
Bebeğini kötü etkiler.
Seni duygusal iyileştirir sanırsın ama tekrar acın tazelenir
İnsanoğlu her şeye alisabilir. Kendine gel,silkelen , kendin için yaşa. Evlilik içinde olsan da sana ne iyi geliyorsa onu yap.
Kayıplarınız için çok üzüldüm her şey üst üste gelmiş başınız sağ olsunHiç yemiyor hiç 6. 5 aylık o yüzden sürekli teklif ediyorum günde bir biberon denk geliyor bitiriyor o zamanda kendimi suçluyorum neden çok yapmadım diye
Ah ah benim de aklımdan çok öyle düşünceler geçiyordu. Tek başıma doğum yaptım lohusalığımı tek başıma geçirdim. Bebek ağlarken neye ağladığını bile bilememek, yetemediğini düşünmek, depremi merkez üstünde yaşamak, uykusuzluk of liste çok uzun. Gerçekten çok zor ilk çocuk. ilacı zaman. Zamanla azalıyor o düşünceler aklına gelmiyor, hormonların düzeliyor, vucüt alışıyor, kafa alışıyor ve kolaylaşıyor. Kendinize merhamet edin. Biraz zaman verin. Gerçekten sizi çok iyi anlıyorum. Yardım isteyin bu günler geçsin kırgınlıklarınızı öyle yaşayın. Alkol kullanmaktansa bir doktora görünün yazılmış üstteki yorumda. Kayılıyorum o arkadaşa.Selam hepinize
Herşey o kadar anlamını yitirmiş durumda ki benim için, doğum yaptıktan sonra bir türlü kendime gelemedim. Bu hislerimin bununla bir ilgisi var mı ona da emin değilim biraz yazmak istiyorum. Yazıp rahatlamak.
Eskiden bambaşkaydım herşey farklıydı, bir gün kendimi öldürebilecek düşüncesi hiçbir zaman aklımda yoktu şimdi hayatımı baştan sona anlatmayacağım, çünkü her şey sanki ben doğum yaptıktan sonra başladı.
Çok güzel bir hamilelik geçirdim ilk çocuğumuzdu iki ailenin de ilk torunları büyük bir heyecanla bekliyorduk. Ve ben 41. haftaya kadar da doğurmadım 41 + 1’de doktor sezeryan önerdi. O zaman o kadar kötüydüm ki direk kabul ettim. Neyse konumuz bu değil. Doğum yaptıktan sonra hiçbir zaman eskisi gibi olmadı hiçbir şey burada kast ettiğim bebek yorgunlugu hayatın temposu değil. Önce kaynanamla büyük bir tartışma yaşadık eşimle boşanma davası bile açtık. Ardından bebeğim yere düştü ve kafatası çatladı iki gece hastanede yattık. Çok şükür şu anda iyi hiçbir sıkıntısı yok o zaman da gözetim altında tutmak için bizi yatırmışlardı bebeğimin hiçbir şeyi yoktu. Ama bu psikoloji çok kötüydü zaten eşimle aram kötü çocuğum o durumda hani bilmiyorum beni anlarlar mısınız. Ardından eşimle ayrılma süreci başladı ve ben annemlere taşındım. Ve karnımda geçmeyen ağrılar başladı doktora gittiğimde dikişlerimin içten enfeksiyon kaptığını öğrendim. Tedavi gördüm. Çok şükür iyiyim şu an. zaman bebeğim iki haftalıktı sonra çok değer verdiğim beni büyüten teyzem vefat etti. Ben daha da kötü oldum çünkü bebeğim çok zor bir bebekti çok kötü günler geçirmiştik bir de üstüne teyzemin vefat beni tamamen yıktı. Bebeğimin 40’ı çıktı daha sonra eşimle barıştık bir şekilde gönlümü aldı hatasını anladığını söyledi evime döndüm. Evime döndükten bir süre sonra en yakın arkadaşım vefat etti çok trajik bir şekildeydi detaya girmek istemiyorum. Zaten orada tamamen ipler koptu bebeğim o zaman iki aylıktı hiç durmayan bir bebekti son görevimi bile yerine getiremedim ona karşı ne mezarına gidebildim ne cenazesinde bulunabildim.(bu arada teyzemin de mezarına gidemedim o dönem). Dediğim gibi trajik bir şekilde vefat ettiği için ardında çok büyük acı ve yük bırakmıştı. O dönem ablamdan yardım istiyordum en azından yasa gidebilmiştim, o gün bile 2 saatte 1 eve gelip süt sağıp gidiyordum.
Dikişlerim bir yandan ağrım oluyordu bir yandan bebekle çok zor oluyordu her şey bebeğim çok zor bir bebek hiçbir şekilde meme tutmadı hiçbir şekilde uyumuyor hiçbir şekilde yemiyor uyanık olduğu her dakika ağlayan bir bebek. Sonra eşimin ailesiyle barışmak zorunda kaldım çünkü çok muhtaç bir haldeydim benim de artık biraz desteğe ihtiyacım vardı gurur bile yapamadım ama şu an hala atlatamıyorum bugünleri şu an bana yaptıkları yardımları bile kaldıramıyorum ama çok ihtiyacım da var.onları evimde istemiyorum bana yaptıklarını unutamamıyorum affedemiyorum . Ara da öyle desteğe gelirlerdi. Ama sonuçta ben bebegimle başbaşayım her gün mama yapıyorum her gün bir şey yapıyorum bir tarif deniyorum bir umut bebeğim yer yemiyor. Her gün bir umut bugün güzel geçer geçmiyor. Hiçbir şey yapamıyorum hiçbir şeyden zevk alamıyorum. Yemek yapmayı çok severdim ama yemek bile yapacak zamanım olmuyor kendimi çok kötü hissediyorum. Eşime soyledigim zaman bu duygularımı yardımcı alalım diyor. Bir kere denedim gerçekten kötü bir tecrübe oldu benim için tekrardan güvenemiyorum kimseye. Şimdi yanına gittim ve tekrar yemedi dudaklarını kapatıyor açmıyor ama açlıktan ağlıyor. Ve benim için patlama noktası oldu ağlama krizine girdim. İlk defa televizyonu açtım ona sussun diye ben gideyim rahat rahat ağlayayım diye. Kendimi çok suçlu çok kötü bir anne gibi hissediyorum. Elimde değil bu düşünceler altı aydır benim peşimi bırakmıyor kendimi öldürmeyi düşünüyorum rahatlarim diyorum. Her akşam o uyuduktan sonra alkol alıyorum (eşim evdeyken ve sütüm o emmediği için arkadaşımın vefatından sonra tamamen kesildi bu da ayrı travmaydı benim için) alkol almadan rahatlayamıyorum uyuyamıyorum. Lütfen benim gibi böyle şeyler yaşa ya anneler nasıl atlattınız lütfen bana yazın okuduğunuz için teşekkür ederim
Ne zaman geçiyor peki iki yaş? Üç yaş? Dürüst olun lütfenAh ah benim de aklımdan çok öyle düşünceler geçiyordu. Tek başıma doğum yaptım lohusalığımı tek başıma geçirdim. Bebek ağlarken neye ağladığını bile bilememek, yetemediğini düşünmek, depremi merkez üstünde yaşamak, uykusuzluk of liste çok uzun. Gerçekten çok zor ilk çocuk. ilacı zaman. Zamanla azalıyor o düşünceler aklına gelmiyor, hormonların düzeliyor, vucüt alışıyor, kafa alışıyor ve kolaylaşıyor. Kendinize merhamet edin. Biraz zaman verin. Gerçekten sizi çok iyi anlıyorum. Yardım isteyin bu günler geçsin kırgınlıklarınızı öyle yaşayın. Alkol kullanmaktansa bir doktora görünün yazılmış üstteki yorumda. Kayılıyorum o arkadaşa.
Teşekkür ederimÇok zor şeyler yaşamışsınız kayıplarınız olmuş.
Hepsi üst üste gelmiş.
Bende kızım 3 günlükken annemi kaybetmiştim.
Bir de büyük çocuğum vardı.
İnanın sadece eşimin desteği ile büyüttüm çocuklarımı.
Kv o dönemde gayet sağlıklı olmasına rağmen bir kez bile kızım bir şeye ihtiyacın var mı demedi..
Dedim ki toparlan çocukların için iyi olmak zorundasın.
Çocuklarıma sımsıkı sarıldım sadece onlara motive oldum.
İnanın geçiyor atlatılıyor hepsi her şey..
Benimde o döneme ait unutamadığım çok şey var zaman zaman aklıma geliyor aman boşver diyorum sonra..
Lütfen destek alın alkol çözüm değil..
Ona göre bir ilaç kullanırsınız.
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?