Çok zor şeyler yaşamışsınız hepsi art arda gelmiş başınız sağ olsun teyzeniz ve arkadaşınız için mekanları cennet olsun. Kızımın doğumundan sonra ben de çok zor zamanlar geçirdim bendeki stres negatif ruh hali çocuğuma yansıyordu kesinlikle çocuk benleyken huzursuz oluyordu babada daha rahat huzurlu idi. Sizde de benzer durum olabilir mi? “ Bu bir süreç zamanla geçecek” düşüncesi ve iş hayatına geri dönme beni rahatlattı. Öncesinde 2 yıl ücretsiz izin alırım diyorken 6. Ayda işe geri
Bebeğim asla bende durmuyor resmen kaynanamların önünde rezil oluyorum ağlayınca bir cesaret her zaman ilk ben koşuyorum ama susmuyor susmak ne demek ki krize giriyor hiddetleniyor ağlaması benimleyken başkasında sakinleşiyorÇok zor şeyler yaşamışsınız hepsi art arda gelmiş başınız sağ olsun teyzeniz ve arkadaşınız için mekanları cennet olsun. Kızımın doğumundan sonra ben de çok zor zamanlar geçirdim bendeki stres negatif ruh hali çocuğuma yansıyordu kesinlikle çocuk benleyken huzursuz oluyordu babada daha rahat huzurlu idi. Sizde de benzer durum olabilir mi? “ Bu bir süreç zamanla geçecek” düşüncesi ve iş hayatına geri dönme beni rahatlattı. Öncesinde 2 yıl ücretsiz izin alırım diyorken 6. Ayda işe geri dönmüştüm
İnanın ki onsuz uyuyamaz hale geldim , evimizin bulunduğu yerde alkol satışı yapan yerler yok eşim alıyor ısrar ediyorum gelirken alıyorbütün hafta öyle geçiriyorum . Bazen istediğimde kızıyor almadığı da oluyor alıp tartığımız zamanlarda….Çok zor şeyler yaşamışsınız.
Üst üste üst üste...
Online terapi alabilirsiniz aslında.
Alkol çözüm değil, hem keyifliyken 1 2 kadeh içmek daha tatlı öyle düşünün.
Bebek sizdeki stresi hissediyor o yuzden huysuzlaniyorBebeğim asla bende durmuyor resmen kaynanamların önünde rezil oluyorum ağlayınca bir cesaret her zaman ilk ben koşuyorum ama susmuyor susmak ne demek ki krize giriyor hiddetleniyor ağlaması benimleyken başkasında sakinleşiyor
Hiç bir şeye odaklanamıyorum film kitap dizi vs …. İnsanlar bir şey anlatırken dalıyorum o an da kalamıyorum kafam dağılsın diye içiyorum ve kafamı dağıtacak başka bir şey bulamıyorumBebek sizdeki stresi hissediyor o yuzden huysuzlaniyor
Sakin olun
Bu gunler gececek
Zor ama gececek
Dunyada sadece size bagli ve size guvenen bir canli var karsinizda
Size muhtac
Alkolun yerine ilik bir dus bir kahve ve bir film koymaya calisin
Psikolojik kitaplara baslayin
Ya da hangi tur seviyorsaniz, biraz uzaklasin mevcut ruh halinizden
Biliyorum cikmaz sokakta gibi hissediyorsunuz ama 1 yil sonra hepsi gecmis olacak kendimi cok yipratmisim diyeceksiniz
Bebeginiz kendi kendine oynamaya baslayinca siz koltukta oturup onu izlerken vay be ne gunlerdi diyeceksiniz
Sevgili arkadaşım çok kotu seyler yasamissin. Öncelikle başın sağolsun.Selam hepinize
Herşey o kadar anlamını yitirmiş durumda ki benim için, doğum yaptıktan sonra bir türlü kendime gelemedim. Bu hislerimin bununla bir ilgisi var mı ona da emin değilim biraz yazmak istiyorum. Yazıp rahatlamak.
Eskiden bambaşkaydım herşey farklıydı, bir gün kendimi öldürebilecek düşüncesi hiçbir zaman aklımda yoktu şimdi hayatımı baştan sona anlatmayacağım, çünkü her şey sanki ben doğum yaptıktan sonra başladı.
Çok güzel bir hamilelik geçirdim ilk çocuğumuzdu iki ailenin de ilk torunları büyük bir heyecanla bekliyorduk. Ve ben 41. haftaya kadar da doğurmadım 41 + 1’de doktor sezeryan önerdi. O zaman o kadar kötüydüm ki direk kabul ettim. Neyse konumuz bu değil. Doğum yaptıktan sonra hiçbir zaman eskisi gibi olmadı hiçbir şey burada kast ettiğim bebek yorgunlugu hayatın temposu değil. Önce kaynanamla büyük bir tartışma yaşadık eşimle boşanma davası bile açtık. Ardından bebeğim yere düştü ve kafatası çatladı iki gece hastanede yattık. Çok şükür şu anda iyi hiçbir sıkıntısı yok o zaman da gözetim altında tutmak için bizi yatırmışlardı bebeğimin hiçbir şeyi yoktu. Ama bu psikoloji çok kötüydü zaten eşimle aram kötü çocuğum o durumda hani bilmiyorum beni anlarlar mısınız. Ardından eşimle ayrılma süreci başladı ve ben annemlere taşındım. Ve karnımda geçmeyen ağrılar başladı doktora gittiğimde dikişlerimin içten enfeksiyon kaptığını öğrendim. Tedavi gördüm. Çok şükür iyiyim şu an. zaman bebeğim iki haftalıktı sonra çok değer verdiğim beni büyüten teyzem vefat etti. Ben daha da kötü oldum çünkü bebeğim çok zor bir bebekti çok kötü günler geçirmiştik bir de üstüne teyzemin vefat beni tamamen yıktı. Bebeğimin 40’ı çıktı daha sonra eşimle barıştık bir şekilde gönlümü aldı hatasını anladığını söyledi evime döndüm. Evime döndükten bir süre sonra en yakın arkadaşım vefat etti çok trajik bir şekildeydi detaya girmek istemiyorum. Zaten orada tamamen ipler koptu bebeğim o zaman iki aylıktı hiç durmayan bir bebekti son görevimi bile yerine getiremedim ona karşı ne mezarına gidebildim ne cenazesinde bulunabildim.(bu arada teyzemin de mezarına gidemedim o dönem). Dediğim gibi trajik bir şekilde vefat ettiği için ardında çok büyük acı ve yük bırakmıştı. O dönem ablamdan yardım istiyordum en azından yasa gidebilmiştim, o gün bile 2 saatte 1 eve gelip süt sağıp gidiyordum.
Dikişlerim bir yandan ağrım oluyordu bir yandan bebekle çok zor oluyordu her şey bebeğim çok zor bir bebek hiçbir şekilde meme tutmadı hiçbir şekilde uyumuyor hiçbir şekilde yemiyor uyanık olduğu her dakika ağlayan bir bebek. Sonra eşimin ailesiyle barışmak zorunda kaldım çünkü çok muhtaç bir haldeydim benim de artık biraz desteğe ihtiyacım vardı gurur bile yapamadım ama şu an hala atlatamıyorum bugünleri şu an bana yaptıkları yardımları bile kaldıramıyorum ama çok ihtiyacım da var.onları evimde istemiyorum bana yaptıklarını unutamamıyorum affedemiyorum . Ara da öyle desteğe gelirlerdi. Ama sonuçta ben bebegimle başbaşayım her gün mama yapıyorum her gün bir şey yapıyorum bir tarif deniyorum bir umut bebeğim yer yemiyor. Her gün bir umut bugün güzel geçer geçmiyor. Hiçbir şey yapamıyorum hiçbir şeyden zevk alamıyorum. Yemek yapmayı çok severdim ama yemek bile yapacak zamanım olmuyor kendimi çok kötü hissediyorum. Eşime soyledigim zaman bu duygularımı yardımcı alalım diyor. Bir kere denedim gerçekten kötü bir tecrübe oldu benim için tekrardan güvenemiyorum kimseye. Şimdi yanına gittim ve tekrar yemedi dudaklarını kapatıyor açmıyor ama açlıktan ağlıyor. Ve benim için patlama noktası oldu ağlama krizine girdim. İlk defa televizyonu açtım ona sussun diye ben gideyim rahat rahat ağlayayım diye. Kendimi çok suçlu çok kötü bir anne gibi hissediyorum. Elimde değil bu düşünceler altı aydır benim peşimi bırakmıyor kendimi öldürmeyi düşünüyorum rahatlarim diyorum. Her akşam o uyuduktan sonra alkol alıyorum (eşim evdeyken ve sütüm o emmediği için arkadaşımın vefatından sonra tamamen kesildi bu da ayrı travmaydı benim için) alkol almadan rahatlayamıyorum uyuyamıyorum. Lütfen benim gibi böyle şeyler yaşa ya anneler nasıl atlattınız lütfen bana yazın okuduğunuz için teşekkür ederim
Cok agir seyler yasamissiniz. Lutfen alkolden medet ummak yerine bir psikiyatr ile gorusun. Zaten emzirmiyorsunuz, ilac onerebilir, terapiye yonlendirebilir. Alkol sorunlarinizi daha da buyutur. Bu durumdan cikmanizin tek yolu uzman destegi. Kendiniz ve cocugunuz icin acilen destek arayin lutfen.Selam hepinize
Herşey o kadar anlamını yitirmiş durumda ki benim için, doğum yaptıktan sonra bir türlü kendime gelemedim. Bu hislerimin bununla bir ilgisi var mı ona da emin değilim biraz yazmak istiyorum. Yazıp rahatlamak.
Eskiden bambaşkaydım herşey farklıydı, bir gün kendimi öldürebilecek düşüncesi hiçbir zaman aklımda yoktu şimdi hayatımı baştan sona anlatmayacağım, çünkü her şey sanki ben doğum yaptıktan sonra başladı.
Çok güzel bir hamilelik geçirdim ilk çocuğumuzdu iki ailenin de ilk torunları büyük bir heyecanla bekliyorduk. Ve ben 41. haftaya kadar da doğurmadım 41 + 1’de doktor sezeryan önerdi. O zaman o kadar kötüydüm ki direk kabul ettim. Neyse konumuz bu değil. Doğum yaptıktan sonra hiçbir zaman eskisi gibi olmadı hiçbir şey burada kast ettiğim bebek yorgunlugu hayatın temposu değil. Önce kaynanamla büyük bir tartışma yaşadık eşimle boşanma davası bile açtık. Ardından bebeğim yere düştü ve kafatası çatladı iki gece hastanede yattık. Çok şükür şu anda iyi hiçbir sıkıntısı yok o zaman da gözetim altında tutmak için bizi yatırmışlardı bebeğimin hiçbir şeyi yoktu. Ama bu psikoloji çok kötüydü zaten eşimle aram kötü çocuğum o durumda hani bilmiyorum beni anlarlar mısınız. Ardından eşimle ayrılma süreci başladı ve ben annemlere taşındım. Ve karnımda geçmeyen ağrılar başladı doktora gittiğimde dikişlerimin içten enfeksiyon kaptığını öğrendim. Tedavi gördüm. Çok şükür iyiyim şu an. zaman bebeğim iki haftalıktı sonra çok değer verdiğim beni büyüten teyzem vefat etti. Ben daha da kötü oldum çünkü bebeğim çok zor bir bebekti çok kötü günler geçirmiştik bir de üstüne teyzemin vefat beni tamamen yıktı. Bebeğimin 40’ı çıktı daha sonra eşimle barıştık bir şekilde gönlümü aldı hatasını anladığını söyledi evime döndüm. Evime döndükten bir süre sonra en yakın arkadaşım vefat etti çok trajik bir şekildeydi detaya girmek istemiyorum. Zaten orada tamamen ipler koptu bebeğim o zaman iki aylıktı hiç durmayan bir bebekti son görevimi bile yerine getiremedim ona karşı ne mezarına gidebildim ne cenazesinde bulunabildim.(bu arada teyzemin de mezarına gidemedim o dönem). Dediğim gibi trajik bir şekilde vefat ettiği için ardında çok büyük acı ve yük bırakmıştı. O dönem ablamdan yardım istiyordum en azından yasa gidebilmiştim, o gün bile 2 saatte 1 eve gelip süt sağıp gidiyordum.
Dikişlerim bir yandan ağrım oluyordu bir yandan bebekle çok zor oluyordu her şey bebeğim çok zor bir bebek hiçbir şekilde meme tutmadı hiçbir şekilde uyumuyor hiçbir şekilde yemiyor uyanık olduğu her dakika ağlayan bir bebek. Sonra eşimin ailesiyle barışmak zorunda kaldım çünkü çok muhtaç bir haldeydim benim de artık biraz desteğe ihtiyacım vardı gurur bile yapamadım ama şu an hala atlatamıyorum bugünleri şu an bana yaptıkları yardımları bile kaldıramıyorum ama çok ihtiyacım da var.onları evimde istemiyorum bana yaptıklarını unutamamıyorum affedemiyorum . Ara da öyle desteğe gelirlerdi. Ama sonuçta ben bebegimle başbaşayım her gün mama yapıyorum her gün bir şey yapıyorum bir tarif deniyorum bir umut bebeğim yer yemiyor. Her gün bir umut bugün güzel geçer geçmiyor. Hiçbir şey yapamıyorum hiçbir şeyden zevk alamıyorum. Yemek yapmayı çok severdim ama yemek bile yapacak zamanım olmuyor kendimi çok kötü hissediyorum. Eşime soyledigim zaman bu duygularımı yardımcı alalım diyor. Bir kere denedim gerçekten kötü bir tecrübe oldu benim için tekrardan güvenemiyorum kimseye. Şimdi yanına gittim ve tekrar yemedi dudaklarını kapatıyor açmıyor ama açlıktan ağlıyor. Ve benim için patlama noktası oldu ağlama krizine girdim. İlk defa televizyonu açtım ona sussun diye ben gideyim rahat rahat ağlayayım diye. Kendimi çok suçlu çok kötü bir anne gibi hissediyorum. Elimde değil bu düşünceler altı aydır benim peşimi bırakmıyor kendimi öldürmeyi düşünüyorum rahatlarim diyorum. Her akşam o uyuduktan sonra alkol alıyorum (eşim evdeyken ve sütüm o emmediği için arkadaşımın vefatından sonra tamamen kesildi bu da ayrı travmaydı benim için) alkol almadan rahatlayamıyorum uyuyamıyorum. Lütfen benim gibi böyle şeyler yaşa ya anneler nasıl atlattınız lütfen bana yazın okuduğunuz için teşekkür ederim
Teşekkür ederim sağolunÖncelikle başınız sağolsun ard arda ölümler yıpratmıştır sizi muhakkak ama ölüm Allahın emri hiç birimizin 1 saniye sonrasının garantisi yok öncelikle bunu böyle düşünün ikinciye gelirsek zaten ilk çocukların bakımı zor olur ve emin olun rahat bebek cok çok azdır istatistiğe vurduğunuzda ev işleri ve çocuk için profesyonel destek alın biri olmazsa biri olur deneyin yükünüz hafifler sizin hayatınızdan canımızdan dahamı önemli? Eşinizde destek almanızı önermiş bu ekonomide her erkek bu imkanı sunamıyor benim düşüncem bu yönde eşinizin ailesine gelirsek samimi olmak zorunda değilsiniz arada sırada görüşün çok görmedikçe sinirinizin bozulmaz hepimiz benzer yaşadığı şeyler bunlar lütfen biraz sağlam durun çocuğunuz için siz intihar edip gittiğinizde o cocugu nasıl bırakacaksınız insan hiç yaşamak istemese bu yüzden inadına yaşar böyle düşünün alkol anlık dertleri bitirir sağlığınıza zarar bu söylediklerim size biraz ağır gelebilir ama çocuğunuz için toparlanın hayat çok kısa bu ülkede ecelinle ölmenin bile garantisi yokken bu kafadan çıkın psikolog desteği mutlaka alın bir de Allah dayanma gücü versin
Çok teşekkür ederim inanınbu konuyu açarken o kadar kararsızdım ki iyi ki açmışım beni anlayan annelerden fikir almak istedim teşekkür ederimSevgili arkadaşım çok kotu seyler yasamissin. Öncelikle başın sağolsun.
Kayinvaldenlerle ne yaşadın bilmiyorum ama inan ilk doğumda çoğu evde kayınvalide ile atışmalar oluyor. Bizde feci kavga etmiştik üç günlük lohusayken. Ama unutuldu gitti. Ki kayınvalidem vefat ettiği gün çok çok üzülmüştüm. Bende hakkı çoktu. O günler unutuldu gitti. Birçok anne kv bu durumu yaşıyor ama inan sakliyorlar..sen de tabi ki onlarla barış ilan edeceksin . Zor zamanlarında destek isteyeceksin onlardan.
Bebegin sanırım ek gıda döneminde...zorlama..her bebek iştahlı olacak diye birşey yok ..aç kalmayacak sonuçta..illa ki birşeyler yiyecek sonunda..bu kadar kendini yıpratma...bak bunun ilerisi var öyle yemek seçiyorlar ki ucbes şey arasında dönüyoruz..napalim ağlayalım mi...sende yapma ..önce senin mutluluğun...öyle intihar gbi düşüncelerin varsa lütfen destek al...şu an kollarında hayatta sadece sana muhtaç bir mucize var..sakin ondan vazgeçme ..bu süreçler geçecek inan..herkes yaşıyor bu zorlukları...seni vefatlar sarsmis tabi ki...hiç kolay değil ..ama zamanla azalacak arkadaşım...sen kendine inan bebeginden güç al çünkü biz anneler onlar için güçlü olmak zorundayız. Hem mutlu hem güçlü anne olman dileğiyle ..
Mesela şöyle söyleyeyim uyudu ama yarım saatte bir uyanıyor aç oldugu için ve ben yarı. Saatte bir ona mama yapıyorum ama içmiyor içse uyuyacak bende dinlenmiş olucam herşey yarıda kesildiği için bir şey yapmak istemiyorum o uyurken bile onun yanında duruyoruCok agir seyler yasamissiniz. Lutfen alkolden medet ummak yerine bir psikiyatr ile gorusun. Zaten emzirmiyorsunuz, ilac onerebilir, terapiye yonlendirebilir. Alkol sorunlarinizi daha da buyutur. Bu durumdan cikmanizin tek yolu uzman destegi. Kendiniz ve cocugunuz icin acilen destek arayin lutfen.
Neden sizde iken krizlere giriyor? Bunu hiç düşündünüz mü? Kendinizi burda eleştirebilir misiniz? Lütfen samimi olun Bebeğiniz neden sizi istemiyor?Bebeğim asla bende durmuyor resmen kaynanamların önünde rezil oluyorum ağlayınca bir cesaret her zaman ilk ben koşuyorum ama susmuyor susmak ne demek ki krize giriyor hiddetleniyor ağlaması benimleyken başkasında sakinleşiyor
Öncelikle çok geçmiş olsun Allah bebeğinizi sağlıkla bu büyütmeyi nasip etsin.Selam hepinize
Herşey o kadar anlamını yitirmiş durumda ki benim için, doğum yaptıktan sonra bir türlü kendime gelemedim. Bu hislerimin bununla bir ilgisi var mı ona da emin değilim biraz yazmak istiyorum. Yazıp rahatlamak.
Eskiden bambaşkaydım herşey farklıydı, bir gün kendimi öldürebilecek düşüncesi hiçbir zaman aklımda yoktu şimdi hayatımı baştan sona anlatmayacağım, çünkü her şey sanki ben doğum yaptıktan sonra başladı.
Çok güzel bir hamilelik geçirdim ilk çocuğumuzdu iki ailenin de ilk torunları büyük bir heyecanla bekliyorduk. Ve ben 41. haftaya kadar da doğurmadım 41 + 1’de doktor sezeryan önerdi. O zaman o kadar kötüydüm ki direk kabul ettim. Neyse konumuz bu değil. Doğum yaptıktan sonra hiçbir zaman eskisi gibi olmadı hiçbir şey burada kast ettiğim bebek yorgunlugu hayatın temposu değil. Önce kaynanamla büyük bir tartışma yaşadık eşimle boşanma davası bile açtık. Ardından bebeğim yere düştü ve kafatası çatladı iki gece hastanede yattık. Çok şükür şu anda iyi hiçbir sıkıntısı yok o zaman da gözetim altında tutmak için bizi yatırmışlardı bebeğimin hiçbir şeyi yoktu. Ama bu psikoloji çok kötüydü zaten eşimle aram kötü çocuğum o durumda hani bilmiyorum beni anlarlar mısınız. Ardından eşimle ayrılma süreci başladı ve ben annemlere taşındım. Ve karnımda geçmeyen ağrılar başladı doktora gittiğimde dikişlerimin içten enfeksiyon kaptığını öğrendim. Tedavi gördüm. Çok şükür iyiyim şu an. zaman bebeğim iki haftalıktı sonra çok değer verdiğim beni büyüten teyzem vefat etti. Ben daha da kötü oldum çünkü bebeğim çok zor bir bebekti çok kötü günler geçirmiştik bir de üstüne teyzemin vefat beni tamamen yıktı. Bebeğimin 40’ı çıktı daha sonra eşimle barıştık bir şekilde gönlümü aldı hatasını anladığını söyledi evime döndüm. Evime döndükten bir süre sonra en yakın arkadaşım vefat etti çok trajik bir şekildeydi detaya girmek istemiyorum. Zaten orada tamamen ipler koptu bebeğim o zaman iki aylıktı hiç durmayan bir bebekti son görevimi bile yerine getiremedim ona karşı ne mezarına gidebildim ne cenazesinde bulunabildim.(bu arada teyzemin de mezarına gidemedim o dönem). Dediğim gibi trajik bir şekilde vefat ettiği için ardında çok büyük acı ve yük bırakmıştı. O dönem ablamdan yardım istiyordum en azından yasa gidebilmiştim, o gün bile 2 saatte 1 eve gelip süt sağıp gidiyordum.
Dikişlerim bir yandan ağrım oluyordu bir yandan bebekle çok zor oluyordu her şey bebeğim çok zor bir bebek hiçbir şekilde meme tutmadı hiçbir şekilde uyumuyor hiçbir şekilde yemiyor uyanık olduğu her dakika ağlayan bir bebek. Sonra eşimin ailesiyle barışmak zorunda kaldım çünkü çok muhtaç bir haldeydim benim de artık biraz desteğe ihtiyacım vardı gurur bile yapamadım ama şu an hala atlatamıyorum bugünleri şu an bana yaptıkları yardımları bile kaldıramıyorum ama çok ihtiyacım da var.onları evimde istemiyorum bana yaptıklarını unutamamıyorum affedemiyorum . Ara da öyle desteğe gelirlerdi. Ama sonuçta ben bebegimle başbaşayım her gün mama yapıyorum her gün bir şey yapıyorum bir tarif deniyorum bir umut bebeğim yer yemiyor. Her gün bir umut bugün güzel geçer geçmiyor. Hiçbir şey yapamıyorum hiçbir şeyden zevk alamıyorum. Yemek yapmayı çok severdim ama yemek bile yapacak zamanım olmuyor kendimi çok kötü hissediyorum. Eşime soyledigim zaman bu duygularımı yardımcı alalım diyor. Bir kere denedim gerçekten kötü bir tecrübe oldu benim için tekrardan güvenemiyorum kimseye. Şimdi yanına gittim ve tekrar yemedi dudaklarını kapatıyor açmıyor ama açlıktan ağlıyor. Ve benim için patlama noktası oldu ağlama krizine girdim. İlk defa televizyonu açtım ona sussun diye ben gideyim rahat rahat ağlayayım diye. Kendimi çok suçlu çok kötü bir anne gibi hissediyorum. Elimde değil bu düşünceler altı aydır benim peşimi bırakmıyor kendimi öldürmeyi düşünüyorum rahatlarim diyorum. Her akşam o uyuduktan sonra alkol alıyorum (eşim evdeyken ve sütüm o emmediği için arkadaşımın vefatından sonra tamamen kesildi bu da ayrı travmaydı benim için) alkol almadan rahatlayamıyorum uyuyamıyorum. Lütfen benim gibi böyle şeyler yaşa ya anneler nasıl atlattınız lütfen bana yazın okuduğunuz için teşekkür ederim
Bebeğiniz kaç aylık ..tam.acikmamis da olabilir..yarım saatte ,saatte bir beslemek de reflusunu arttirabilir...rahatsız olduğu için ağlar açlık sanirsinizMesela şöyle söyleyeyim uyudu ama yarım saatte bir uyanıyor aç oldugu için ve ben yarı. Saatte bir ona mama yapıyorum ama içmiyor içse uyuyacak bende dinlenmiş olucam herşey yarıda kesildiği için bir şey yapmak istemiyorum o uyurken bile onun yanında duruyoru
Ona hiç yansıtmıyorum bugüne kadar onun yanında ağlamadım bile ona hep gülümsüyorum annecim annecim diyorum ve asla ilgisiz bakımsız bırakmıyorum bütün hayatım o oldu onu çok seviyorum , sadece o bağı ona veremediğimi düşünüyorum hiç emmedi hiç dogdugu an ben narkoz etkisindeyken hastanede mama almışlar kaynanamlar biberon vermişler o gün bugün mememi tutmadı o kadar denedim pes etmedim ama olmadı sütüm o kadar boldu ki pedden bile taşıyordu ama olmadı sağıp verdim . O bağı kuramadı benimle …. Hep hatırladıkça içimi acıtıyorNeden sizde iken krizlere giriyor? Bunu hiç düşündünüz mü? Kendinizi burda eleştirebilir misiniz? Lütfen samimi olun Bebeğiniz neden sizi istemiyor?
Evet siz de önemlisiniz ama Bebeğiniz çok masum ve ne olduğunu anlayamıyor o daha da önemli.
Hiç yemiyor hiç 6. 5 aylık o yüzden sürekli teklif ediyorum günde bir biberon denk geliyor bitiriyor o zamanda kendimi suçluyorum neden çok yapmadım diyeBebeğiniz kaç aylık ..tam.acikmamis da olabilir..yarım saatte ,saatte bir beslemek de reflusunu arttirabilir...rahatsız olduğu için ağlar açlık sanirsiniz
Belki de çok takıuorumdur doktor beş altı saat aç bırak her harükalde yer dediÖncelikle çok geçmiş olsun Allah bebeğinizi sağlıkla bu büyütmeyi nasip etsin.
Benimde bebeğim 8 aylık oldu. Yıllardır anksiyete hastasıyım hamileyken ilaç kullanmaya devam ettim. Lohusalık dönemim çok güzel geçti. Ailem çok yakın oturuyo annem 40 gece ve gündüz yanımda kaldı. Herkes destek oldu. Buna rağmen ara ara sinir krizi geçirecek kıvama geldim. Kendimi duvardan duvara vurasım geliyodu. Bu anlattıklarım bebeğim 3 4 aylık olduktan sonra arttı.
Siz çok zor kayıplar yaşamışsınız mutlaka destek almalısınız. Desteğiniz yoksa eğer gidemezseniz bile online görüşebilirsiniz. Bakıcı konusunu da bir kez daha deneyin.
Bebeğin beslenmesi için de ayrıca kendinizi kasmayın. Şu an tadım dönemleri ana öğünü mama. Kilo alımı iyiyse kafanıza takmayın. Çok küçük tadına baktırın sadece. Ben şu an kendim ne yersem tuzsuz şekilde veriyorum. Bide bunun için ekstra stres yapmanıza gerek yok.
Psikolojik destek alırsanız büyük ölçüde rahatlarsınız inşallah. Kayıplarınız içinde başınız sağolsun.
Emmediği için o bağı kuramadığını düşünmeyin ama o sizin mesafenizi hissediyor.Ona hiç yansıtmıyorum bugüne kadar onun yanında ağlamadım bile ona hep gülümsüyorum annecim annecim diyorum ve asla ilgisiz bakımsız bırakmıyorum bütün hayatım o oldu onu çok seviyorum , sadece o bağı ona veremediğimi düşünüyorum hiç emmedi hiç dogdugu an ben narkoz etkisindeyken hastanede mama almışlar kaynanamlar biberon vermişler o gün bugün mememi tutmadı o kadar denedim pes etmedim ama olmadı sütüm o kadar boldu ki pedden bile taşıyordu ama olmadı sağıp verdim . O bağı kuramadı benimle …. Hep hatırladıkça içimi acıtıyor
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?