aha iste ayni ben, cocuklarimizinda cok uyumlu pamuk gibi olmasini beklemek hata benceAy tövbeannem sürekli uyurdun ağzını bile açmazdın kitlerdin emmedin bile diyor. Yemeğide geçtimde huysuzluk olayı çok fena çok
Okadar ıyi anlıyorum ki sizi aynı şeyleri bende yaşadım tabi yemek konusunda değil ama diğer şeyleri hepsini allah yardımcımız olsunBelki çoğu insan beni yargılar şükretmiyorsun diye çocuğu olmayan insanlar nankör der belki ama çok zorlanıyorum sabrım gücüm azaldı her gece yarın daha sabırlı bir anne olcam diye ağlayarak zırlayarak ama ertesi gün ona sinirlenmemek için dişlerimi sıkarak geçiyor başaramıyorum beceremiyorum anneliği
uyumayan yemeyen sürekli ama sürekli ağlayarak birşeyleri elde etmeye çalışan memnun olmayan bir çocuğum var. Hamileliğim o kadar güzel geçti ki yani karnımda strese girdi bile diyemiyorum tamamen karakter meselesiymiş bu.
20 aylık olduk. Hamilelikte dahil nerdeyse iki senedir boğuluyorum dört duvarın içinde. Vakit buldukça çıkıyoruz dışarı birtek öyle mutlu oluyor ama eve dönmemiz tam bir felaket çünkü saatlerce geri gitmek için ağlıyor. Annemlerde benim bu yaşadığım sorunların hiçbiri yaşanmıyor sanki ordaki benim çocuğum değil başkasının çocuğu. Annemin yapıp benim yapamadığım şey ne? Orda kendisi istiyor annemden yemek ben evde önüne dünyalarıda sersem yemiyor. Eve dönüşte anane diye ağlıyor yıkıyor ortalığı annem bize gelse gidişinde yine aynı senaryo.
bu sabahta yine sevdiği şeyleri yaptım ama ağzını kilitledi açmadı zorlamıyorum önüne koyuyorum kendisi seçip yesin diye ama es kaza ağzına alırsada hepsini tükürüyor kan değerlerine de bakıldı herşeyine bakıldı fizyolojik bir sıkıntısı yok olsa zaten annemde yemez zaten
birkaç gündür ruhumu sıkıyorlar gibi hissediyorum sürekli ağlıyorum uyanmak bile istemiyorum annem birkaç gün alayım benle dursun diyor ama içim elvermiyor üzülüyorum beni daha çok istemez unutur diyeartk dayanamıyorum psikolojik destek almak istiyorum ama ilaç kullanırsam oğluma bakabilir miyim bilmiyorum nolur birileri yargılamadan bana akıl versin normal mi bunlar yoksa ben deliriyor muyum
21 aylık, 15 dakika ceza alanı fikrini hangi çocuk uzmanından aldınız?
Yalnız değilsin cnm bende aynıyım hatime başladım çok rahatladım seni rahatlatıcak bir uğraş yaparsan zamanla çocuğun da bu rutine alışıyorBelki çoğu insan beni yargılar şükretmiyorsun diye çocuğu olmayan insanlar nankör der belki ama çok zorlanıyorum sabrım gücüm azaldı her gece yarın daha sabırlı bir anne olcam diye ağlayarak zırlayarak ama ertesi gün ona sinirlenmemek için dişlerimi sıkarak geçiyor başaramıyorum beceremiyorum anneliği
uyumayan yemeyen sürekli ama sürekli ağlayarak birşeyleri elde etmeye çalışan memnun olmayan bir çocuğum var. Hamileliğim o kadar güzel geçti ki yani karnımda strese girdi bile diyemiyorum tamamen karakter meselesiymiş bu.
20 aylık olduk. Hamilelikte dahil nerdeyse iki senedir boğuluyorum dört duvarın içinde. Vakit buldukça çıkıyoruz dışarı birtek öyle mutlu oluyor ama eve dönmemiz tam bir felaket çünkü saatlerce geri gitmek için ağlıyor. Annemlerde benim bu yaşadığım sorunların hiçbiri yaşanmıyor sanki ordaki benim çocuğum değil başkasının çocuğu. Annemin yapıp benim yapamadığım şey ne? Orda kendisi istiyor annemden yemek ben evde önüne dünyalarıda sersem yemiyor. Eve dönüşte anane diye ağlıyor yıkıyor ortalığı annem bize gelse gidişinde yine aynı senaryo.
bu sabahta yine sevdiği şeyleri yaptım ama ağzını kilitledi açmadı zorlamıyorum önüne koyuyorum kendisi seçip yesin diye ama es kaza ağzına alırsada hepsini tükürüyor kan değerlerine de bakıldı herşeyine bakıldı fizyolojik bir sıkıntısı yok olsa zaten annemde yemez zaten
birkaç gündür ruhumu sıkıyorlar gibi hissediyorum sürekli ağlıyorum uyanmak bile istemiyorum annem birkaç gün alayım benle dursun diyor ama içim elvermiyor üzülüyorum beni daha çok istemez unutur diye
15 dk ceza alanı mı? Bildiğim ceza alanı yaşıyla orantılı olur. 1 yaşındaysa 1 dk 10 yaşındaysa 10 dk.
pandemi bizi maf etti. Temizlikçiyi korkudan alamıyorum cunkü birsürü eve gıdıyor. 3 cocukla canlı ders yaptım. Büyük oğlum ilkokul bir. Bu dönem korku filmi gıbı geçti. Ama ev dagınıksa boşver dedım. Yemek yetışmedıyse kahvaltı yaptık tabi eşim de Allah razı olsun uyumlu. Büyüğün dersleri derken temizlik de anca hafta sonuna kaldı. Haftaıcı sade süpürme ve tuvalet banyo temızlıği o kadar..sadece hergun cocujlarımla 1 saat oyun oynuyorum Kısaca rahat olun inanın yıllar öyle hızlı gecıyor ki ileri de ne kendimi üzmüşüm diye kızacaksınız.çocuk buyuyunce bana neden yemek yedirmedim diye sormuyor anne baba neden benimle hiç oynamadınız diyor.. Bunun için evim dagınıktır, çeşit çeşit yemek cıkaramayabılırım ama kucagımda bebek saklambaç oynarım kovalamaca resim yaparım yüz boyası tas boyası, körebe etkinlik.. Hergun kim müsaitse eşim ya da ben yarım saat bıle olsa cocujları soğaga cıkardık.. Anne mutluysa cocuk da eş de mutludur.. İleride kimse madalya takmayacak.. Varsın yemesin cidden yemeyince birsey olmuyor benımkı 2 gun yemezdı ama bırsey olmuyor elbet acıkıp gelecek.. Çocukları yemekle değil oyunla doyuralım.. Evde kostüm partisi yapıyoruz. Sanırım olmadığım hayvan kalmadı erkek cocugunu yoracaksın akşama hali kalmasın. Benim büyükler ev işlerinde en büyük yardımcım.. Aşırı gerginlik zamanla evliliği de olumsuz etkiliyor.. Eşinle akşam 1 bardak cay içme sansı yarat.. Bizim büyükler en gec 22.de yatakta. Ufaklık 21.00 de uyur.. Ben 3 cocukla artık dizi bile izlemeye başladım ufaklık 15 ayı bitiyor.. Herseyi başı sağlık, önce sen, sen, sen. Mutlu anne mutlu çocuklar. Epey uzun oldu ama 3 çocuk anca anlatabıldım sizin en büyük şansınız destek olan anne.. Bizi 3 çocukla kimse de kabul etmez Benim ikincide fena asla kanmiyor 1bucuk yaşında yemek yerken kaşığı kendi eline almak ister vermezsem yıkar ortalığı eşime düşkün baba diye ağlar ablası istediğini yapmazsa yine baba diye ağlar yemek kısmı tamamen keyfi zaten isterse yer istemezse ağzını bile açmaz bırak tukurmeyi ben oyun oynamakta buldum çareyi bezini bile aldırmazdi şarkılar söyleyerek falan alıyorum biseye ağlarsa btamam ağladın gozunden yaş geldi gördüm diyorum ne hikmetse susuyor çokta sınırlı bişey herşeye kızar sınırı geçene kadar önünde ne varsa havaya kaldırıp atar yani 1bucuk yasindasin sen bı kendine gel dimiBelki çoğu insan beni yargılar şükretmiyorsun diye çocuğu olmayan insanlar nankör der belki ama çok zorlanıyorum sabrım gücüm azaldı her gece yarın daha sabırlı bir anne olcam diye ağlayarak zırlayarak ama ertesi gün ona sinirlenmemek için dişlerimi sıkarak geçiyor başaramıyorum beceremiyorum anneliği
uyumayan yemeyen sürekli ama sürekli ağlayarak birşeyleri elde etmeye çalışan memnun olmayan bir çocuğum var. Hamileliğim o kadar güzel geçti ki yani karnımda strese girdi bile diyemiyorum tamamen karakter meselesiymiş bu.
20 aylık olduk. Hamilelikte dahil nerdeyse iki senedir boğuluyorum dört duvarın içinde. Vakit buldukça çıkıyoruz dışarı birtek öyle mutlu oluyor ama eve dönmemiz tam bir felaket çünkü saatlerce geri gitmek için ağlıyor. Annemlerde benim bu yaşadığım sorunların hiçbiri yaşanmıyor sanki ordaki benim çocuğum değil başkasının çocuğu. Annemin yapıp benim yapamadığım şey ne? Orda kendisi istiyor annemden yemek ben evde önüne dünyalarıda sersem yemiyor. Eve dönüşte anane diye ağlıyor yıkıyor ortalığı annem bize gelse gidişinde yine aynı senaryo.
bu sabahta yine sevdiği şeyleri yaptım ama ağzını kilitledi açmadı zorlamıyorum önüne koyuyorum kendisi seçip yesin diye ama es kaza ağzına alırsada hepsini tükürüyor kan değerlerine de bakıldı herşeyine bakıldı fizyolojik bir sıkıntısı yok olsa zaten annemde yemez zaten
birkaç gündür ruhumu sıkıyorlar gibi hissediyorum sürekli ağlıyorum uyanmak bile istemiyorum annem birkaç gün alayım benle dursun diyor ama içim elvermiyor üzülüyorum beni daha çok istemez unutur diye
Çok zor gerçekten. Benim oğlumda zor Bir çocuktu. Hala zor tabi 33 aylık şuan. Tam da sizin aylarınızda gerçekten çok zorluyorlar. Ama bir konuşmaya başlasın kendini ifade edebilsin sizi anlasın o zaman her şey daha iyi olacak. Sabırlı sakin olmaktan başka çare yok. Bırakın yemesin bırakın ağlasın istiyorsa. Bunları diyorum ama ne kadar zor olduğunu biliyorum bire bir yaşadım.Belki çoğu insan beni yargılar şükretmiyorsun diye çocuğu olmayan insanlar nankör der belki ama çok zorlanıyorum sabrım gücüm azaldı her gece yarın daha sabırlı bir anne olcam diye ağlayarak zırlayarak ama ertesi gün ona sinirlenmemek için dişlerimi sıkarak geçiyor başaramıyorum beceremiyorum anneliği
uyumayan yemeyen sürekli ama sürekli ağlayarak birşeyleri elde etmeye çalışan memnun olmayan bir çocuğum var. Hamileliğim o kadar güzel geçti ki yani karnımda strese girdi bile diyemiyorum tamamen karakter meselesiymiş bu.
20 aylık olduk. Hamilelikte dahil nerdeyse iki senedir boğuluyorum dört duvarın içinde. Vakit buldukça çıkıyoruz dışarı birtek öyle mutlu oluyor ama eve dönmemiz tam bir felaket çünkü saatlerce geri gitmek için ağlıyor. Annemlerde benim bu yaşadığım sorunların hiçbiri yaşanmıyor sanki ordaki benim çocuğum değil başkasının çocuğu. Annemin yapıp benim yapamadığım şey ne? Orda kendisi istiyor annemden yemek ben evde önüne dünyalarıda sersem yemiyor. Eve dönüşte anane diye ağlıyor yıkıyor ortalığı annem bize gelse gidişinde yine aynı senaryo.
bu sabahta yine sevdiği şeyleri yaptım ama ağzını kilitledi açmadı zorlamıyorum önüne koyuyorum kendisi seçip yesin diye ama es kaza ağzına alırsada hepsini tükürüyor kan değerlerine de bakıldı herşeyine bakıldı fizyolojik bir sıkıntısı yok olsa zaten annemde yemez zaten
birkaç gündür ruhumu sıkıyorlar gibi hissediyorum sürekli ağlıyorum uyanmak bile istemiyorum annem birkaç gün alayım benle dursun diyor ama içim elvermiyor üzülüyorum beni daha çok istemez unutur diye
Çocuklar cezalarla yola gelmiyor malesef. Çocuklara ceza vermek geçici bir çözüm gibi görünse de hem o cezanın onda bıraktığı yalnızlık hissi bağlanma sorunlarına yol açabilirken hem de cezalara alışacak korkmayacak ve siz daha büyük ceza koyma arayışına gideceksiniz bunun bir sonu olmayacak. Ceza değil düşünme zamanından bahsediyorsunuz. Çocuğa düşünmesi için kısa süre tanımak doğru bunu ceza haline getirip çocuğu yalnızlaştırmak yanlış bir yol olacaktır. Özellikle 15 dk çok ama çok uzun bir süre
Canım anne sütü almıyor alsa keske ona güvenirdik ama yok iştahsızlık doğduğundan beri var mamayı bile içmezdi hafta sonu bir günlüğüne anneme verdik geldiğinde daha hırçın oldu valla elimi kolumu bağladı bu çocuk benim
Benim eşimde çok yardımcı sağolsun yoksa halim daha beter olurdu bende işe döneceğim artık işteyken bu kadar yorulmuyorum tahammülüm çok azaldı
Amin sizede kolaylık dilerim şuan kaç yaşında düzeldi mi biraz
Yemezse acıkınca yer diyorum ama yok açlıktan uzar yerlere yine yemez ve durmadan ağlar bir yerden sonra sabır kalmıyor insanda. Cuma günü tekrar götürdük doktora kilo vermiş iki hafta sonra yine vermişse tedavi uygulamak gerekir dedi. Almaması sıkıntı değil ama sürekli vermemesi lazımmış. Bebekken bile mama destekli gitmemize rağmen kilo almıyordu emmek içmek istemiyordu. Çok yoruldum psikolojik olarak annemr gidince makarna üstüne ekmek yiyor hayretler ediyorum bende neden böyle yapıyor
Çocuğunuz sizin stresinizi hissediyor ve sizden kaçıyor, biraz kendi haline bırakın yemek için zorlamayın hatta bir gün bile olsa annenize bırakın sizi özlesin ama geri döndüğünde sevgiyle karşılayın stres yansıtmayın arada kısıtlı dahi olsa aktiviteler yapın sizde deşarj olun biraz dinlenin , eşiniz evdeyse bazen markete falan çıkarsın sizde o arada bir nefes alın, Allah yardımcınız olsun inşallahBelki çoğu insan beni yargılar şükretmiyorsun diye çocuğu olmayan insanlar nankör der belki ama çok zorlanıyorum sabrım gücüm azaldı her gece yarın daha sabırlı bir anne olcam diye ağlayarak zırlayarak ama ertesi gün ona sinirlenmemek için dişlerimi sıkarak geçiyor başaramıyorum beceremiyorum anneliği
uyumayan yemeyen sürekli ama sürekli ağlayarak birşeyleri elde etmeye çalışan memnun olmayan bir çocuğum var. Hamileliğim o kadar güzel geçti ki yani karnımda strese girdi bile diyemiyorum tamamen karakter meselesiymiş bu.
20 aylık olduk. Hamilelikte dahil nerdeyse iki senedir boğuluyorum dört duvarın içinde. Vakit buldukça çıkıyoruz dışarı birtek öyle mutlu oluyor ama eve dönmemiz tam bir felaket çünkü saatlerce geri gitmek için ağlıyor. Annemlerde benim bu yaşadığım sorunların hiçbiri yaşanmıyor sanki ordaki benim çocuğum değil başkasının çocuğu. Annemin yapıp benim yapamadığım şey ne? Orda kendisi istiyor annemden yemek ben evde önüne dünyalarıda sersem yemiyor. Eve dönüşte anane diye ağlıyor yıkıyor ortalığı annem bize gelse gidişinde yine aynı senaryo.
bu sabahta yine sevdiği şeyleri yaptım ama ağzını kilitledi açmadı zorlamıyorum önüne koyuyorum kendisi seçip yesin diye ama es kaza ağzına alırsada hepsini tükürüyor kan değerlerine de bakıldı herşeyine bakıldı fizyolojik bir sıkıntısı yok olsa zaten annemde yemez zaten
birkaç gündür ruhumu sıkıyorlar gibi hissediyorum sürekli ağlıyorum uyanmak bile istemiyorum annem birkaç gün alayım benle dursun diyor ama içim elvermiyor üzülüyorum beni daha çok istemez unutur diye
