- 28 Mart 2017
- 16.099
- 62.291
-
- Konu Sahibi Zahmet olmazsa
- #61
Evet sevmiyor. Sizde onu sevmeyi birakip yolunuza bakin.
Kendiyle ilgili problemleri var demek ki cunku siz hata yapsaniz bile hirs alamaz. Cunku siz evladisiniz siradan biri degilsiniz.Hırs alma gibi daha çok. Yani benim hissettiğim bu ama neyin hırsını alıyor benden. Ben ne yaptım ki ona evladı olmaktan başka
Bu saatten sonra değişebilecek tek şey belki çok yaşlandığında hissedeceği pişmanlık olur.Doğuma bir aydan az bir süre kaldı. Annem başka şehirde ben başka. Telefonda konuşurken oruç tutuyor musun dedi. Hayır dedim. Niye tutmuyorsun dedi. E hamileyim dayanamıyorum dedim. Ben nasıl dayanıyordum üç çocuk doğurdum hepsinde tuttum ben insan değil miydim vs diye konuştu. Neyse tartıştık kapattık. Geçmişe dönüp bakıyorum da sanki annemle hiç güzel anılarımız yok.
Kpssye hazırlandığım zamanlar dışarı çıkıp eve geldiğimde kitaplarımı yere atılmış şekilde bulurdum.
Saçma sapan yobaz düşünceleri vardır. Ama sadece bana işleyen. Salonda kimse yokken TV karşısında sırtüstü yatıyorum. Öyle yatma diyorum sana Allah'tan ayıp demişti. Üstüm başım açık değil. Yani anlamazdım. Hava sıcak yanıyorum dediğim zaman öyle yanıyorum denmez derdi.
Evlenen arkadaşlarımı görünce bana aşağılayıcı şekilde davranırdı. Ellerin ne kızları var evleniyorlar evde kaldın seni alan olmaz... Neyse evlendim. Niye onunla evlendin dedi.
En çok kırıldığım şeylerden biri evlendikten sonra ailemin yanına ilk gidişimde annem dedi ki doğurup büyüttüm çalışıp kazandım eller yiyor. (Evlenmeden hemen önce atanmıştım.)
Grip olmuştum üzerimde battaniye var. Annem geldi üzerimdeki battaniyeyi aldı abimin üzerine örttü. Burnum sızlamıştı.
Eşimle bizimkilere gittiğimizde annem hiçbir şey hazırlamaz. Çay ve bizim giderken aldığımız abur cuburu yeriz. Halbuki abim kız arkadaşını tanıştırmak için bize getirmişti. Annem sofrayı donatmıştı. Kıskançlık değil ama kendimi değersiz hissediyorum ve eşime mahçup oluyorum.
Yine abimin kız arkadaşına çocuğunuz olursa ben bakarım sen hiç merak etme vs demişti. Arkadaşlarıyla çay ortamında(kayınvalidem de var ) bizden konu açılınca çocukları olursa ben bakamam hastayım falan demiş. Bunu çocukluk arkadaşım bana söyledi. Onun annesi anlatmış ona da.
Çalıştığım zamanlar doğudayım annemden çok uzakta. Beni arayıp huzursuz ederdi. Kaynananla kavga ettim. Onun ağzını yırtarım. Biliyorsun beni diyordu. Yani napabilirim ki 10-11 saatlik mesafeden onların kavgalarına.
Atandıktan sonra anneme para verirdim. Belki içi ısınır bana diye. Bulaşık makinesi aldım. Senin makinen nasıl bundan büyük mü dedi? Biraz daha büyük dedim. Bana niye küçük aldın dedi. Sonrasında kestim ben de para vermeyi bir şeyler almayı.
Neyse uzattım. Genel olarak durum bu. Anne olmaya çok yakın olduğum bu zamanlarda bunlar aklıma geliyor. Annem beni sevmiyor mu? Çünkü bakıyorum da erkek çocuklarına sınırsız sevgi fedakârlık yaparken ben sanki üvey evladıyım. Neden böyle ki? Annemden nefret etmiyorum üzülüyorum ikimiz adına. Anne kız olamadık. Bundan sonrası için de olamayacak mıyız?
Canımmm bnde son aydayım. Doğum yakın. Duygularımız yoğun olduğu için bu zamana kadar tolere ettiğin şeyler gözüne batıyor. Bak şimdi sana ne diycem. Annene karşı bakış açını değiştir. Şöyle düşün. Benim annem nasıl bu hale geldi.iç anadoluda erkek çocuğu daha kıymetlidir öyle bir kültürden mi geldi. O da bir zmaanlar tertemiz bir çocuktu. Hangi kötü anne babaya denk geldi. Ya da kötü bir öğretmen mi onu bu hale getirdi. Kimse kötü doğmaz. Onu bu hale getiren şeyler oldu. Bnm kayınvalidem de aynı senin anlattığın gibi biri. Ona çok sinir oluyordum. Sonra biri bana bakış açını değiştir dedi. Onu tanımaya çalıştım. Hovarda bir baba iş düşkünü bir annenin elinde büyümüş.burda anlatmıycam. Öyle şeyler anlattı ki hayretle dinledim. Ona kızmak yerine ona üzülmeye başladım. Artık nefret etmiyorum. Sevgi mi görmüş ki sevgi versin. Hayatta ilgi mi görmüş. Annesi o kadar bağ bahçeye düşkünmüş ki küçücük bebeği yani kayınvalidemin kardeşi açlıktan ölmüş. O iş yetiştirme peşindeymiş. Artık Ne yapsa hoş görüyorum. Zaten böyle bir karakteri olmasıyla hayattan yeterince darbe yemiş. Kayınvalidem şimdi kendide bencil. Bencil olmayı öğrenmiş. Aynı anlattığın gibi. Değiştiremezsin. Onu tolere et onun için üzül. Sevgisizlikten bu hale gelmiş. Sen sevgini esirgeme belki bu onu yumuşatır yumuşatmasa da canı sağolsun. Ona karşı sınırsız limitin olsun. İçinden deki anne sen naparsan yap ben sana kırılmıycam. Sen beni üzemezsin. O annen ve anneni verip başka anne. Alamazsın.Ve öyle çocuklar var ki senin gibi annesinin farkında değil ve annesinin yaptığı herşeyi doğru görüyor. Bunun farkında olman bile çoook güzel. Sen zinciri kırmış oldun. Sen annene benzemiyceksin. Senin çocuklarında benzemiycek. Annemdir de geç. Herkes her konu da şanslı olmuyor. Bnm kocam annesinin farkında ve biz onu hep hoşgörüyoruz. Ama kocamın kardeşi farkında değil. Ve annesine benziyor. İnan o tablonun içinde olmak istemezsin. 2 yıllık berbat bir evliliği var. Ve onun çocukları da öyle olucak. Üzülme kırılma. Bu bir sanattır kırılmama sanatı. Sen bu sanatla evladını büyütüceksin.Doğuma bir aydan az bir süre kaldı. Annem başka şehirde ben başka. Telefonda konuşurken oruç tutuyor musun dedi. Hayır dedim. Niye tutmuyorsun dedi. E hamileyim dayanamıyorum dedim. Ben nasıl dayanıyordum üç çocuk doğurdum hepsinde tuttum ben insan değil miydim vs diye konuştu. Neyse tartıştık kapattık. Geçmişe dönüp bakıyorum da sanki annemle hiç güzel anılarımız yok.
Kpssye hazırlandığım zamanlar dışarı çıkıp eve geldiğimde kitaplarımı yere atılmış şekilde bulurdum.
Saçma sapan yobaz düşünceleri vardır. Ama sadece bana işleyen. Salonda kimse yokken TV karşısında sırtüstü yatıyorum. Öyle yatma diyorum sana Allah'tan ayıp demişti. Üstüm başım açık değil. Yani anlamazdım. Hava sıcak yanıyorum dediğim zaman öyle yanıyorum denmez derdi.
Evlenen arkadaşlarımı görünce bana aşağılayıcı şekilde davranırdı. Ellerin ne kızları var evleniyorlar evde kaldın seni alan olmaz... Neyse evlendim. Niye onunla evlendin dedi.
En çok kırıldığım şeylerden biri evlendikten sonra ailemin yanına ilk gidişimde annem dedi ki doğurup büyüttüm çalışıp kazandım eller yiyor. (Evlenmeden hemen önce atanmıştım.)
Grip olmuştum üzerimde battaniye var. Annem geldi üzerimdeki battaniyeyi aldı abimin üzerine örttü. Burnum sızlamıştı.
Eşimle bizimkilere gittiğimizde annem hiçbir şey hazırlamaz. Çay ve bizim giderken aldığımız abur cuburu yeriz. Halbuki abim kız arkadaşını tanıştırmak için bize getirmişti. Annem sofrayı donatmıştı. Kıskançlık değil ama kendimi değersiz hissediyorum ve eşime mahçup oluyorum.
Yine abimin kız arkadaşına çocuğunuz olursa ben bakarım sen hiç merak etme vs demişti. Arkadaşlarıyla çay ortamında(kayınvalidem de var ) bizden konu açılınca çocukları olursa ben bakamam hastayım falan demiş. Bunu çocukluk arkadaşım bana söyledi. Onun annesi anlatmış ona da.
Çalıştığım zamanlar doğudayım annemden çok uzakta. Beni arayıp huzursuz ederdi. Kaynananla kavga ettim. Onun ağzını yırtarım. Biliyorsun beni diyordu. Yani napabilirim ki 10-11 saatlik mesafeden onların kavgalarına.
Atandıktan sonra anneme para verirdim. Belki içi ısınır bana diye. Bulaşık makinesi aldım. Senin makinen nasıl bundan büyük mü dedi? Biraz daha büyük dedim. Bana niye küçük aldın dedi. Sonrasında kestim ben de para vermeyi bir şeyler almayı.
Neyse uzattım. Genel olarak durum bu. Anne olmaya çok yakın olduğum bu zamanlarda bunlar aklıma geliyor. Annem beni sevmiyor mu? Çünkü bakıyorum da erkek çocuklarına sınırsız sevgi fedakârlık yaparken ben sanki üvey evladıyım. Neden böyle ki? Annemden nefret etmiyorum üzülüyorum ikimiz adına. Anne kız olamadık. Bundan sonrası için de olamayacak mıyız?
Damadına benden dolayı kötü davranıyor. Gelinine oğlundan dolayı iyi davranacağını düşünüyorum. Yemez yani gelinine bana olduğu gibi davranması.Yazdıklarınıza üzüldüm gerçekten. Insallah siz anne olduğunuzda anneliği cocugunuzda yaşayıp eksik kalan yanınızı tamamlamış olursunuz. Ayrıca abinizin kız arkadaşına yaptıkları da bence şuan fragman. Geline de çektirir gibi duruyor.
Not aldım teşekkür ederim okuyacağımAnnenin duygusal yokluğu diye bir kitap var okumuş muydunuz? Öneririm.
Her zaman bana baktığını büyüttüğünü söyler. Hiç şikayet etmediğim halde yaaa nasılmış hamile olmak diye serzenişte bulunuyor. Sanki dünya üzerinde sadece kendisi anne olmuş gibi davranmamı bekliyor. Eminim çok zor fedakarlık gerektiren bir şey ama dediğiniz gibi annelik bu değilBurada yazmışlar işte annnelik hakkı felan diye bu kadın anne değil ki .ne yani beni kendi isteğiyle doğurmuş tabi bakacak bu yaptığı Lütuf değil görevi tabi bakacak .bilmiyorum ben böyle kötü anne olamayan bir insana anne demek istemezdim.bence bu kadın anne değil
Malesef bazı anneler huysuz adaletsiz oluyor. Yapacak bişey yok. Resmi bı şekilde görüşmeye devam et. Hayatına çok müdahil olmasına izin verme. Ve eksik kaldığını hissettgin tüm şeyleri bebeğimle tamamlaDoğuma bir aydan az bir süre kaldı. Annem başka şehirde ben başka. Telefonda konuşurken oruç tutuyor musun dedi. Hayır dedim. Niye tutmuyorsun dedi. E hamileyim dayanamıyorum dedim. Ben nasıl dayanıyordum üç çocuk doğurdum hepsinde tuttum ben insan değil miydim vs diye konuştu. Neyse tartıştık kapattık. Geçmişe dönüp bakıyorum da sanki annemle hiç güzel anılarımız yok.
Kpssye hazırlandığım zamanlar dışarı çıkıp eve geldiğimde kitaplarımı yere atılmış şekilde bulurdum.
Saçma sapan yobaz düşünceleri vardır. Ama sadece bana işleyen. Salonda kimse yokken TV karşısında sırtüstü yatıyorum. Öyle yatma diyorum sana Allah'tan ayıp demişti. Üstüm başım açık değil. Yani anlamazdım. Hava sıcak yanıyorum dediğim zaman öyle yanıyorum denmez derdi.
Evlenen arkadaşlarımı görünce bana aşağılayıcı şekilde davranırdı. Ellerin ne kızları var evleniyorlar evde kaldın seni alan olmaz... Neyse evlendim. Niye onunla evlendin dedi.
En çok kırıldığım şeylerden biri evlendikten sonra ailemin yanına ilk gidişimde annem dedi ki doğurup büyüttüm çalışıp kazandım eller yiyor. (Evlenmeden hemen önce atanmıştım.)
Grip olmuştum üzerimde battaniye var. Annem geldi üzerimdeki battaniyeyi aldı abimin üzerine örttü. Burnum sızlamıştı.
Eşimle bizimkilere gittiğimizde annem hiçbir şey hazırlamaz. Çay ve bizim giderken aldığımız abur cuburu yeriz. Halbuki abim kız arkadaşını tanıştırmak için bize getirmişti. Annem sofrayı donatmıştı. Kıskançlık değil ama kendimi değersiz hissediyorum ve eşime mahçup oluyorum.
Yine abimin kız arkadaşına çocuğunuz olursa ben bakarım sen hiç merak etme vs demişti. Arkadaşlarıyla çay ortamında(kayınvalidem de var ) bizden konu açılınca çocukları olursa ben bakamam hastayım falan demiş. Bunu çocukluk arkadaşım bana söyledi. Onun annesi anlatmış ona da.
Çalıştığım zamanlar doğudayım annemden çok uzakta. Beni arayıp huzursuz ederdi. Kaynananla kavga ettim. Onun ağzını yırtarım. Biliyorsun beni diyordu. Yani napabilirim ki 10-11 saatlik mesafeden onların kavgalarına.
Atandıktan sonra anneme para verirdim. Belki içi ısınır bana diye. Bulaşık makinesi aldım. Senin makinen nasıl bundan büyük mü dedi? Biraz daha büyük dedim. Bana niye küçük aldın dedi. Sonrasında kestim ben de para vermeyi bir şeyler almayı.
Neyse uzattım. Genel olarak durum bu. Anne olmaya çok yakın olduğum bu zamanlarda bunlar aklıma geliyor. Annem beni sevmiyor mu? Çünkü bakıyorum da erkek çocuklarına sınırsız sevgi fedakârlık yaparken ben sanki üvey evladıyım. Neden böyle ki? Annemden nefret etmiyorum üzülüyorum ikimiz adına. Anne kız olamadık. Bundan sonrası için de olamayacak mıyız?
Bence bir insanın en büyük şansı iyi ve akıllı bir anneye sahip olması. Ne yazıkki bende de bu şans yok. Benim de annem sizinkine benziyor. Annenizle mümkün olduğu kadar az görüşün. Çocuklarınızı ve eşinizi de mümkün olduğu kadar uzak tutun. Bunun için de hiç suçluluk duymayın çünkü haklı olan sizsiniz. Sırf bu konular yüzünden çok psikoloji kitabı okudum, bu annelerde aşağılık kompleksi var ve kendilerini değersiz görüp kendi evlatlarına kocalarına çocuklarına da değer vermiyorlar. Benim annem de “ev iyisi değil el iyisi”. Biz çekirdek ailesine etmediği laf yok ama başka arkadaşlara akrabalara karşı melek. Zaten ben bana yaptıklarını da anlatınca hiç kimseyi inandıramıyorum. Herkes “yok ya senin annen melek gibi “ diyor ama ettiği zulüm sizinki gibi. Ben de uzaklaştım ondan. Şimdi ayda bir falan telefonla konuşuyoruz o kadar. Anne değil de uzaktan bir tanıdık gibi. Yakın anne-kızları görünce içim acıyor yine de ama gençliğimde olduğu gibi bana zulüm etmesine izin vermiyorum artık. Çok daha huzurluyum.Her zaman bana baktığını büyüttüğünü söyler. Hiç şikayet etmediğim halde yaaa nasılmış hamile olmak diye serzenişte bulunuyor. Sanki dünya üzerinde sadece kendisi anne olmuş gibi davranmamı bekliyor. Eminim çok zor fedakarlık gerektiren bir şey ama dediğiniz gibi annelik bu değil
Evet bunu söylemediğim halde anlamışsınız. Annem dışardaki insanlara karşı çok çok iyi. Yakın arkadaşlarım bile inanamıyor. Yok ya sen öyle anlıyorsundur vs diyor herkes ama ortada aleni şekilde yaşananlar var sonuçta. Anneyle uzak durmak... Her zaman yapmaya çalıştığım şey ama içim de pek rahat etmiyor. Acaba üzülüyor mu ya da yarın öbür gün bir şey olur mu? Bunlar da beni mahvediyorBence bir insanın en büyük şansı iyi ve akıllı bir anneye sahip olması. Ne yazıkki bende de bu şans yok. Benim de annem sizinkine benziyor. Annenizle mümkün olduğu kadar az görüşün. Çocuklarınızı ve eşinizi de mümkün olduğu kadar uzak tutun. Bunun için de hiç suçluluk duymayın çünkü haklı olan sizsiniz. Sırf bu konular yüzünden çok psikoloji kitabı okudum, bu annelerde aşağılık kompleksi var ve kendilerini değersiz görüp kendi evlatlarına kocalarına çocuklarına da değer vermiyorlar. Benim annem de “ev iyisi değil el iyisi”. Biz çekirdek ailesine etmediği laf yok ama başka arkadaşlara akrabalara karşı melek. Zaten ben bana yaptıklarını da anlatınca hiç kimseyi inandıramıyorum. Herkes “yok ya senin annen melek gibi “ diyor ama ettiği zulüm sizinki gibi. Ben de uzaklaştım ondan. Şimdi ayda bir falan telefonla konuşuyoruz o kadar. Anne değil de uzaktan bir tanıdık gibi. Yakın anne-kızları görünce içim acıyor yine de ama gençliğimde olduğu gibi bana zulüm etmesine izin vermiyorum artık. Çok daha huzurluyum.
Üzülme kardesjm. Bazı anneler böyle. Kızım Ufacikti nasil fark etmis çocuk. Bir gün bana "anne annennem seni neden sevmiyor" demisti. Bende haliyle içimde bi nebze bitirdim annemi yillaar once. Seviyormuyum bilmiyorum bileDoğuma bir aydan az bir süre kaldı. Annem başka şehirde ben başka. Telefonda konuşurken oruç tutuyor musun dedi. Hayır dedim. Niye tutmuyorsun dedi. E hamileyim dayanamıyorum dedim. Ben nasıl dayanıyordum üç çocuk doğurdum hepsinde tuttum ben insan değil miydim vs diye konuştu. Neyse tartıştık kapattık. Geçmişe dönüp bakıyorum da sanki annemle hiç güzel anılarımız yok.
Kpssye hazırlandığım zamanlar dışarı çıkıp eve geldiğimde kitaplarımı yere atılmış şekilde bulurdum.
Saçma sapan yobaz düşünceleri vardır. Ama sadece bana işleyen. Salonda kimse yokken TV karşısında sırtüstü yatıyorum. Öyle yatma diyorum sana Allah'tan ayıp demişti. Üstüm başım açık değil. Yani anlamazdım. Hava sıcak yanıyorum dediğim zaman öyle yanıyorum denmez derdi.
Evlenen arkadaşlarımı görünce bana aşağılayıcı şekilde davranırdı. Ellerin ne kızları var evleniyorlar evde kaldın seni alan olmaz... Neyse evlendim. Niye onunla evlendin dedi.
En çok kırıldığım şeylerden biri evlendikten sonra ailemin yanına ilk gidişimde annem dedi ki doğurup büyüttüm çalışıp kazandım eller yiyor. (Evlenmeden hemen önce atanmıştım.)
Grip olmuştum üzerimde battaniye var. Annem geldi üzerimdeki battaniyeyi aldı abimin üzerine örttü. Burnum sızlamıştı.
Eşimle bizimkilere gittiğimizde annem hiçbir şey hazırlamaz. Çay ve bizim giderken aldığımız abur cuburu yeriz. Halbuki abim kız arkadaşını tanıştırmak için bize getirmişti. Annem sofrayı donatmıştı. Kıskançlık değil ama kendimi değersiz hissediyorum ve eşime mahçup oluyorum.
Yine abimin kız arkadaşına çocuğunuz olursa ben bakarım sen hiç merak etme vs demişti. Arkadaşlarıyla çay ortamında(kayınvalidem de var ) bizden konu açılınca çocukları olursa ben bakamam hastayım falan demiş. Bunu çocukluk arkadaşım bana söyledi. Onun annesi anlatmış ona da.
Çalıştığım zamanlar doğudayım annemden çok uzakta. Beni arayıp huzursuz ederdi. Kaynananla kavga ettim. Onun ağzını yırtarım. Biliyorsun beni diyordu. Yani napabilirim ki 10-11 saatlik mesafeden onların kavgalarına.
Atandıktan sonra anneme para verirdim. Belki içi ısınır bana diye. Bulaşık makinesi aldım. Senin makinen nasıl bundan büyük mü dedi? Biraz daha büyük dedim. Bana niye küçük aldın dedi. Sonrasında kestim ben de para vermeyi bir şeyler almayı.
Neyse uzattım. Genel olarak durum bu. Anne olmaya çok yakın olduğum bu zamanlarda bunlar aklıma geliyor. Annem beni sevmiyor mu? Çünkü bakıyorum da erkek çocuklarına sınırsız sevgi fedakârlık yaparken ben sanki üvey evladıyım. Neden böyle ki? Annemden nefret etmiyorum üzülüyorum ikimiz adına. Anne kız olamadık. Bundan sonrası için de olamayacak mıyız?
Neden sevmediklerini anlamıyorum. Yani ben daha karnımdaki çocuğumu deli gibi seviyorum. Geçmişte yaşadıkları bir olay bir tramva ne bileyim büyütürken yaşanan zorluklar mı sebep? Bilip öğrenip tedavi ettirmek istiyorum annemi. Ben de ağzım dolu dolu anne annecim demek istiyorumÜzülme kardesjm. Bazı anneler böyle. Kızım Ufacikti nasil fark etmis çocuk. Bir gün bana "anne annennem seni neden sevmiyor" demisti. Bende haliyle içimde bi nebze bitirdim annemi yillaar once. Seviyormuyum bilmiyorum bile