Ya söylemesi kolay gibi olacak ama bende de -bu denli olmasa da bir nebze benzeri var

- yıllarca ben de her fırsatta ağladım, şefkat aradım ama nerdeee... Hasta oldum, doktora gittim, dönüşte de anlattım tek tek (ciddi bir durumdu bu arada)... dinledi dinledi ve sanki o kritik durumu yaşayan ben ve o değilmiş gibi normal hayatına devam etti, bir günden bir güne de sormadı "kızım nasıl oldun, gelişmeler ne diye?" e, ne yapayım atsan atılmaz satsan satılmaz. Yıllarca didindim, ev aldım ona, evlendim, para yardımına devam... of anlatsam neler neler... ama o bir kere bile "akıllı kızım" demedi, diyemedi... Niye, çünkü karakterinde defo var demek ki... Annem de olsa insan işte...
Her şeyi eleştirdi her şeyi... gençken gezerdim akılsız olurdum, çalışırdım iş yerimi kötülerdi, arkadaşlarımı beğenmezdi, yesem sorun yemesem sorun... sonra mesela Allah nasip etti namaza başladım onda bile eleştirecek yön bulabildi... kimlere uymuşum?

Yahu hangi iman etmiş anne çocuğunun namaza başlamasından -kendisi de inançlı bu arada- keyif duymaz? Ama o duymaz, çünkü hep eleştirecek bir yön bulur kendine
Bazı şeyleri biz gözümüzde biz çok kutsallaştırıyoruz ve büyütüyoruz...
Şimdiki aklım olsa önce kendime yatırım yapardım, siz daha gençsiniz, en azından siz şimdiden akıllı olun... keşke o zamanlarda da KK olsaydı

ben de feyz alırdım...
İnanın yukarıda da dedim söylemesi kolay gibi olacak ama en iyisi takmamak... Çünkü afedersiniz bi yerinizi de yırtsanız o bundan asla üzülmeyecek hatta bilakis keyif duyacak, olan size olacak... siz siz olun, önünüze bakın... Allah sizin de yüzünüzü benim gibi eş tarafından güldürsün inşallah