Bence kıymet bilmese burda kırmadan nasıl yaparım diye sormazdı..Böyle anneye can kurban.
Ne üzücü kıymet bilmeyen kızı var...
Bence arkadaş haklı. Ben annem arkamı toplamasına bile gençken kızardım. Çünkü bu alışkanlık yapar. Ne kadar dikkat edilsede. Sonra ortada bir yerde sen aldın sandım derdim. Çünkü güven veriliyor . Ondan sonra anneme dedimki anne ben bir bireyim. Kesinlikle arkamı toplamanı istemiyorum. Hem bana hem sana zararları var. Şuanda ben ona bu konuda güvenmiyorum o da bana güvenmesini öğrendi . Zamanla oturuyor. Tabi bunda olağanüstü abartmıyorsa. Yani bir torba meyve, yada ne bilim bir iki sebze değil bayağ alışveriş ise yapmaması daha iyi. Durumunuz yoksa da varsada bunları atlatmanız, süreçleri yaşamak, deneyim kazanmak daha mantıklı. Ama bahsettiğiniz misafir gibi bir iki torba birşey. Pasta görüp kızımada götürüyim demek ise. Çok müdahaleye gerek yok.Merhaba, ben 2 bir buçuk yıllık evli bir kadınım. Annemle aynı şehirde yaşıyoruz, evlenmeden önce de evlendikten sonra da annem babamla doğru mesafeyi, sınırlarımızı ayarlamaya çalışyorum. Bu bir dert değil elbette ama annem her hafta pazara çıktığında bana da bir şeyler alıyor ve her hafta bunları bana getiriyor. Ne güzel diyeceksiniz ama ben yetişkin bir kadın olarak, evimin alişverişinden de sorumluyum ve yapıyorum, yapmaya çalışıyorum ama annem boğazımdan geçmiyor, içime sinmiyor deyip, her hafta sebze meyve alır getirir. Bu beni biraz rahatsız ediyor. Birkaç kez anne ben alıyorum sen alma dedim ama bunu alışkanlık haline getirdi. Hayatıma, evime müdahale edildiğini hissediyorum. Kırmadan bu konuda nasıl bir sınır çekebilirim sizce? Hasta olurum, lohusalık olur, gidemem, alamam, rica ederim tabi ki alsın getirsin ama bir engelim, müşkülüm yokken her hafta bana alışveriş yapması bana biraz can sıkıcı geliyor, fazla fedakarlık, vericilik gibi geliyor. Sizde durum nedir?
Sizde verici olunMerhaba, ben 2 bir buçuk yıllık evli bir kadınım. Annemle aynı şehirde yaşıyoruz, evlenmeden önce de evlendikten sonra da annem babamla doğru mesafeyi, sınırlarımızı ayarlamaya çalışyorum. Bu bir dert değil elbette ama annem her hafta pazara çıktığında bana da bir şeyler alıyor ve her hafta bunları bana getiriyor. Ne güzel diyeceksiniz ama ben yetişkin bir kadın olarak, evimin alişverişinden de sorumluyum ve yapıyorum, yapmaya çalışıyorum ama annem boğazımdan geçmiyor, içime sinmiyor deyip, her hafta sebze meyve alır getirir. Bu beni biraz rahatsız ediyor. Birkaç kez anne ben alıyorum sen alma dedim ama bunu alışkanlık haline getirdi. Hayatıma, evime müdahale edildiğini hissediyorum. Kırmadan bu konuda nasıl bir sınır çekebilirim sizce? Hasta olurum, lohusalık olur, gidemem, alamam, rica ederim tabi ki alsın getirsin ama bir engelim, müşkülüm yokken her hafta bana alışveriş yapması bana biraz can sıkıcı geliyor, fazla fedakarlık, vericilik gibi geliyor. Sizde durum nedir?
Annesine karşılığını ödeyerek yeterli hissedebilirBence kıymet bilmese burda kırmadan nasıl yaparım diye sormazdı..
Yetişkin bir kadın oldugunu evinı gecindirebildigini dile getiriyor.
Konu sahibi kendini yetersiz hissediyor olabilir.
hayatıma evime müdahale ediliyor gibi hissediyorum diyor. fazla fedakar vericilik diyor annesi için, belli ki yufka gibi kadın. ama kıymeti yok. annem de bize gelirken hep bir şeyler getirir bir gün çörek yapar bi gün soğan alır bi gün tatlı alır bi gün börek yapar gelir ben çok mutlu oluyorum gözlerim doluyor hala beni düşündüğü için şanslı hissediyorum ama konu sahibi evine müdahale edildiğini hissediyor, evine ortak çıktı kadın sanki altı üstü gönlünden kopuyor alıyor. Bunun adı kıymet bilmemek değil de ne?Bence kıymet bilmese burda kırmadan nasıl yaparım diye sormazdı..
Yetişkin bir kadın oldugunu evinı gecindirebildigini dile getiriyor.
Konu sahibi kendini yetersiz hissediyor olabilir.
Evet hak veriyorum iyi bir cözümAnnesine karşılığını ödeyerek yeterli hissedebilir
Benim konudan anladığım buydu yoksa annelerin nerdeyse hepsi böyle ama belliki konu sahibi bunu kendine dert ediyor ama şımarıklık olduğunu sanmıyorum.hayatıma evime müdahale ediliyor gibi hissediyorum diyor. fazla fedakar vericilik diyor annesi için, belli ki yufka gibi kadın. ama kıymeti yok. annem de bize gelirken hep bir şeyler getirir bir gün çörek yapar bi gün soğan alır bi gün tatlı alır bi gün börek yapar gelir ben çok mutlu oluyorum gözlerim doluyor hala beni düşündüğü için şanslı hissediyorum ama konu sahibi evine müdahale edildiğini hissediyor, evine ortak çıktı kadın sanki altı üstü gönlünden kopuyor alıyor. Bunun adı kıymet bilmemek değil de ne?
Evladın da hayirlisiMerhaba, ben 2 bir buçuk yıllık evli bir kadınım. Annemle aynı şehirde yaşıyoruz, evlenmeden önce de evlendikten sonra da annem babamla doğru mesafeyi, sınırlarımızı ayarlamaya çalışyorum. Bu bir dert değil elbette ama annem her hafta pazara çıktığında bana da bir şeyler alıyor ve her hafta bunları bana getiriyor. Ne güzel diyeceksiniz ama ben yetişkin bir kadın olarak, evimin alişverişinden de sorumluyum ve yapıyorum, yapmaya çalışıyorum ama annem boğazımdan geçmiyor, içime sinmiyor deyip, her hafta sebze meyve alır getirir. Bu beni biraz rahatsız ediyor. Birkaç kez anne ben alıyorum sen alma dedim ama bunu alışkanlık haline getirdi. Hayatıma, evime müdahale edildiğini hissediyorum. Kırmadan bu konuda nasıl bir sınır çekebilirim sizce? Hasta olurum, lohusalık olur, gidemem, alamam, rica ederim tabi ki alsın getirsin ama bir engelim, müşkülüm yokken her hafta bana alışveriş yapması bana biraz can sıkıcı geliyor, fazla fedakarlık, vericilik gibi geliyor. Sizde durum nedir?
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?