Annem tarafından hep aşağılanıyorum

Benim annem de beni hiç taktir etmedi arkadaşım hep kardeşim daha akıllı ve güvenilir oldu ben hiçbişey bilmeyen aptal oldum,halada öyle ama hiçbir zaman kendilerine dönüp bakmazlar acaba bizimde bi hatamız var mı demezler :1no2: Senin psikolojini nasıl etkilediklerini düşünmezler.... Bu o kadarda zor bişey değil halbuki [/COLOR][/SIZE][/FONT][/QUOTE]



gerçekten çok iyi anlıyorum ve ben tekim sanırdım ama benim gibi başkalarıda varmış 25 yaşındayım herşeyin farkındayım ama ben hiçbişi bilmiyorum 20 yaşındaki kız kardeşim herşeyi biliyor konuşması düzgün , güzel giyiniyor , güzel yürüyor ...........

ben ne mi yapıyorum üniversiteye gitmden önce herşeyi kafama çok takıp bu söylenenlere devamlı ağlayan biriydim ama şimdi asla o bana söylediğinde ben buyum senin çocuğunum 25 yaşından sonra değişemem ben senin kızınım bunlar için beni bir kenara atacaksan buyur at diyorum ama artık oda sustu karışmıyor şimdi annemle birlikte çeyiz alışverişine çıkıyoruz :)))


bence mantıklı konuşmak en iyi çözüm

oh oh içini döken dökene
geçmişimize bir sünger çekelim hep birlikte....
bizim hatalarımız olabilir arkadaşlar...her ne kadar ailelerimiz bizi bu konuda rencide etsede
biz insanız....ve şunu fark ettim hata yapmaktan ne kadar çok korkarsan o kadar çok hata getirir
elin ayağına dolanır ve ( o sevgili annelerimizin süreli başımıza kaktığı ) beceriksizsin kelimesi gerçek olur
aslında beceriksiz felan değiliz
....sadece bize beceriksizlik psikolojisi oynanıyor

Çok saolun kızlar. Meğer benim durumumda ne kadar çok kişi varmış..Çok duygulandım ilginize saolun. Ben çekingen bir insan sayılmam. Ama çok kararsız ve değişkenim. Nasıl davranacağımı neyapacağımı şaşırıyom bazen ama doğalım. Çok içtenim. Güleç bi insan değilim. Ablamda normalde değildir ama çevresine karşı hep güler yüzlü oluyor.O yüzdende çok seviliyor. Bense sevmediğim insana yada normal çevreye karşı çok güler yüzlü olamıyorum. Tabi iş sadece güler yüzlü olmakta bitmiyor. Ama ne bilymmm... Annemle katıldığım ortamlarda daha farklıyım onsuz başka şehirde daha farklıyım

pippi burcun ne senin

bende buna benzer şeyler yaşadım benim annemde kardeşlerimin hepsine çok güvenir
her işin altından kalkacaklarına inanır ama bana bir türlü güvenemedi
halada öyledir kardeşlerin en büyüğüyüm sanırım ondan üstüme çok tüşüyorlardı
seninkinin aksine beni
el üstünde tutarlardı büda çocuğa çok zarar veriyor
ben evlendikten sonra hayatı tanıdım arkadaşlarım oldu hep bana zarar verecekler diye arkadaş edinmeme bile izin vermiyorlardı anne babaların aşırı sevgisi bazen yanlış şeyler yaptıra biliyor
belkide annen seni çok sevdiğinden öyle davranıyordur

burcum balık cnm

you_know .!.:

Benim annem de beni hiç taktir etmedi arkadaşım hep kardeşim daha akıllı ve güvenilir oldu ben hiçbişey bilmeyen aptal oldum,halada öyle ama hiçbir zaman kendilerine dönüp bakmazlar acaba bizimde bi hatamız var mı demezler :1no2: Senin psikolojini nasıl etkilediklerini düşünmezler.... Bu o kadarda zor bişey değil halbuki [/COLOR][/SIZE][/FONT]

Genişletmek için tıkla...

gerçekten çok iyi anlıyorum ve ben tekim sanırdım ama benim gibi başkalarıda varmış 25 yaşındayım herşeyin farkındayım ama ben hiçbişi bilmiyorum 20 yaşındaki kız kardeşim herşeyi biliyor konuşması düzgün , güzel giyiniyor , güzel yürüyor ...........

ben ne mi yapıyorum üniversiteye gitmden önce herşeyi kafama çok takıp bu söylenenlere devamlı ağlayan biriydim ama şimdi asla o bana söylediğinde ben buyum senin çocuğunum 25 yaşından sonra değişemem ben senin kızınım bunlar için beni bir kenara atacaksan buyur at diyorum ama artık oda sustu karışmıyor şimdi annemle birlikte çeyiz alışverişine çıkıyoruz :)))


bence mantıklı konuşmak en iyi çözüm[/QUOTE]

evet bende seni iyi anlıyorum :1hug: bende bugün ben sizin kadar zeki değilim kusura bakmayın sizin gibi mükemmel değilim özür dilerim dedim artık aranızın düzelmesine sevindim inş. hep böyle gider :Saruboceq: bu arada hayırlı olsun yerimseniben

ASİYİM BEN .!.:

peki tatlım sende kendini diğer insanlardan soyutlayıp
kendine olan öz güvende bir eksiklik hissediyormusun:1no2:
arkadaşın konusunu elinden aldım gibi oldu ama neyseyerimseniben

Genişletmek için tıkla...

geçmişte hıssedıyordum ama şimdı annem için uzuluyorum sadece. yanı eskıden onu mutlu edememenın bır hırçınlıgı vardı uzerımde, şimdı onun mutsuz bır ınsan olmasına üzülüyorum sadece. ben yeterlıyım, o bunu bılse de bılmesede.kaydirigubbakcemile5

pippi_langstrumpf Hemnen sana olayın en canlı ve yasanmıs ornegını vereyım
benım annenem aynı senın anne gıbıymıs
bırebır hemde
hatta annemı kucukken sokaga bırakmıs sonra evlatlık vermeye calısmıs sonra olmamıs ve evıne almıs hızmetcı ghıbı bıde kullanmıs sonra annemı okutmus buyutmus evlendırmıs evlendırırken hep övmus benım kızım şöyle ıyıböyle guzel dıye ustune de tıtremıs sonra kız evlendı cok sahıplenmemıs haliyle ve araları hep kötuydü, hep aynı sogukluk annem hep aglar böle uzulur duruma, ve annem hep uzgundur o konuda yani canım ama degısmeyen degısmıyor sevıyor da gosteremıyordu belkı sevgısını ama boyle... yani kendını cok yıpratma kısılıgı boyle demek, baskasının kızlarını hep daha cok sever daha över onlar dogrudur anam yanlıstır... bosverya yani onu da öyle kabul et asagılasın nolcak gözune gıremıon demek gırmeyıver kolay degıl ama öyle karakter meselesıdır muhtemelen ben de anlayamıyorum nasıl bır yapı cunku.

benim annemde beni diğer kardeşlerimden farklı tutar.bunu hissediyorumheleki ablamla aramda daglar kadar fark var.ben anneme evlat ayırıyorsun dediğimde kabul etmiyor ama ben bunu hissediyorum.5 kardeşiz ben ortancayımen küçük kardeşime bile daha çok güveniyor.ne yapayım ben alıştım artık.bişey olduğunda ben üvey evladım,sen git öz evlatlarına deyip geçiyorum

Ally .!.:

gerçekten çok iyi anlıyorum ve ben tekim sanırdım ama benim gibi başkalarıda varmış 25 yaşındayım herşeyin farkındayım ama ben hiçbişi bilmiyorum 20 yaşındaki kız kardeşim herşeyi biliyor konuşması düzgün , güzel giyiniyor , güzel yürüyor ...........

ben ne mi yapıyorum üniversiteye gitmden önce herşeyi kafama çok takıp bu söylenenlere devamlı ağlayan biriydim ama şimdi asla o bana söylediğinde ben buyum senin çocuğunum 25 yaşından sonra değişemem ben senin kızınım bunlar için beni bir kenara atacaksan buyur at diyorum ama artık oda sustu karışmıyor şimdi annemle birlikte çeyiz alışverişine çıkıyoruz :)))


bence mantıklı konuşmak en iyi çözüm

Genişletmek için tıkla...

evet bende seni iyi anlıyorum :1hug: bende bugün ben sizin kadar zeki değilim kusura bakmayın sizin gibi mükemmel değilim özür dilerim dedim artık aranızın düzelmesine sevindim inş. hep böyle gider :Saruboceq: bu arada hayırlı olsun yerimseniben[/QUOTE]

bak sen eğitimcisin bence kendini işine ada tamam ailen söyledikleri çok zoruna gidiyor ama unutma sen beceriksin fln değilsin sadece öyle söyledikleri için acaba öylemiyim her zaman kafanın bir köşesinde banada üniversiteyi kazanamaz dediler kazandım ilk sene hazırlık ingilizce okuyamaz kalır dediler geçtim ve şu anda 4 dil biliyorum ama belkide annemin o sözleri olmasa ben bunları yapamazdım sende mesleğinden ve kendinden başka birşey düşünme 26 yaşındasın işinde var hayat senin hayatın

canım öncelikle okuduklarım çok üzücü.. çekirdek ailemden bir ayrım görmedim açıkçası seni her ne olursa olsun bunu yaşamadığımdan tam olarak anlayamam... bu sözsel ve psikolojik şiddeti ben ve kardeşim ailedeki başka akrabalardan gördük uzun yıllar ve ondan bile okadar çok etkilendikki... ama ayaklarım yere basmaya başladıkça hepsine mesafe koydum açıkçası... ve değil görmek yılda 3-5 telefon görüşmesi dışında bir diyaloğumuz bile olmuyor(dayım yengem anneannemden bahsediyorum)...sende annene artık bu konuda gerçekten çok ciddi olduğunu çünkü yıprandığını üzüldüğünü onun olmadığı anlarda bile sanki o varmış gibi sesinin ve eleştirilerinin kulağına geldiğini ve buda böyle devam etmeyeceği için en iyi çözümün onunla uzak kalmak olduğunu söylemelisin... bir anne bence asla bu şekilde gözden çıkarılmayı hazmedemez.... eğer bişey söylerse bile birgün ağzını tutmayı becerebildiğinde görüşeceğinizi söylesen.. çünkü nolursa olsun bir anne buna katlanamaz diyorum ben... birgün eşit olmayı öğrenirsen görüşürüz de geç.. çünkü o evladını başkalarının ne der ne yapar lafları için seviyorsa gerçekten sevmesine gerek yok... madem öyle bunu başarabilen çocuklarıyla idare etsin... sonuçta işin gücün var onlara muhtaç değilsin.. eğer kendini çekmezsende asla ve asla annen olayın ciddiyetini kavrayamayacaktır... yani diğer yazılanları pek okuyamadım açıkçası benzeri yada zıttı yazan birşey varmı bilmiyorum... lütfen beni kimse kınamasın bu yazdıklarımdan ötürü ama insanın en sevgi göreceği yerden böyle darbe alması çok acımasızca çok kötü.... belki birz sert ve kökten bir çözüm ama inan bana yıllardır verdiğin bu savaşta kendini bıkmışlığını en açık şekilde ortaya koymazsan daha bu manevi şiddet uzarrr gider.... :1hug:

Bu mesajı ben mı yazmıstım acaba? Tam beni anlatıyor. Tek fark en buyuk cocuk benım. Bende 27 yasındayım. Ozguven meselesını ben kendımı zorlaya zorlaya bıraz kazandım. Annemle hala bazı sorunlar yasarız bir de ailemin yanında kalıyorum. Sorun annem benım tercıhlerıme cok karısıyor. Mesela kıyafet konusu buyuk mesele hepsını elestırır. Artık gıdıp de kendıme bır magazadan bısey alamaz oldum. Daha baska seyler de var da neyse dıyorum artık kendı ısıme bakıyorum. Planlarım var gelecekle ilgili onları uygulamaya calısıyorum.

ya annen emin ol seni kırmak için yapmıyordur ama bizim şu kahrolası bir şeyin seviyesi ölçerken illaki bir kıstas buluruz ya. örnek : seni hep ablanla karşılaştırmış. onun kıstası ablanmış. ha ablan olmasaydı komşunun kızı olurdu annenin kıstası. yazık ya. bu millete gerçekten yazık. senin gibi o kadar çok insan vardırki hayatta .

benim annemin kıstası da erkek kardeşim. o na hep diyorum anne sen Erkekleri Koruma Derneği Başkanısın :)

aileler evlat ayırmıyoruz deselerde ayırıyorlar maalesef. benimde tam tersi bana aşırı güvenirler herşeyi bana yüklerler. bekarken her iş ben yapardım. evlendim yine bana ve eşime söylüyorlar. bazen kzııyorum abime söyleyin onlara bedavayamı bakıyorsunuz diye ama ne fayda. iş yapan ben oluyorum değerli olan onlar oluyor ne diyelim kader işte. onların sana güvenmesi çokda önemli değil sen okumuş mesleğini eline almışsın. onlar ne yaparlarsa yapsınlar boşver. sana donukmu dedi sende gül eğlen. herşeyi takma kafana. yaşın 26 ne olacakki ben 27 yaşımda evlendimde boyummu uzadı. boşver sen onları nasibin gelip seni bulur he de geç salla gitsin...

pippi_langstrumpf .!.:

burcum balık cnm

Genişletmek için tıkla...

:roflol::roflol::roflol:"asiyimben"burcunu sormasa ben soracaktım....konu başından beri yorumlarını okuyorum ..."kendi kendime dedimki bu kız kesinlikle balık burcu...soracağım "dedim:roflol::roflol::roflol:asiyim sormuş hemen cevabını aradım aşağıya inip balık diye okuyunca tabiri caizse bende kayış koptu..gülme krizine girdim...:roflol: yanlış anlama bende balık burcuyum....annesini ve annesinin davranışlarını balıklar kadar dert eden bir burç yoktur...:roflol: hayatım bunun sebebi annelerimize çok değer vermemiz...annelerimiz bizim yumuşak karnımız....Balıklar inanılmaz hassas ve duygusal gel gitleri çok olan bir burç...olumsuz bir eleştiri, helede bu anneden geliyorsa dünya başımıza geçiyor...balıklar kadar anne sevgisine ihtiyaç duyan burç yok gibi birşey...hani diyorsun ya insanları kendime bağlıyamıyorum diye...bu bizden kaynaklanan ve farkında olmadan aslında tercih ettiğimiz bir şey...a.sçünkü arkadaş ve dostlarımızın dertlerini sorunlarını,onlardan çok dert ediyor onlardan bile çok üzülebiliyoruz...bilinçaltımız bunu farkettiği için farkında olmadan zaman zaman bulunduğumuz çevreden uzaklaşıp içimize dönme ihtiyacı duyuyoruz..bir tür arınma ve temizlenme molaları bunlar...emmdiğimiz tüm negatiflikten sıyrılabilmemiz için buna ihtiyacımız var...dolayısı ile de çok sıkı fıkı,vıcık vıcık ilişkilerin insanı olamıyoruz...a.s inanılmaz bir merhamet ve tüm canlılara karşı çok derin sevgiler taşımamıza rağmen bu yönümüz aynı zamanda da en zayıf noktamız...suistimale çok açık oluyoruz...bu olumsuzlukları yaşaya yaşaya kendimizi bu şekilde korumayıda tamamen içgüdüsel olarak ediniyoruz...Rabbim o yüzden bize öyle bir çift göz vermişki...kimselerin farkedemediğini farkeder,kimselerin göremediğini görürüz...hissederiz..içimizde doğal bir alarmımız var:roflol:....iç hesaplaşmayı çok yaparız,inanılmaz bir empati yeteneğimiz var...gelgelelim bunlar yani bu özellikler dışardan bize bakanların kafasını karıştırıyor...bir türlü anlamlandıramıyorlar bizi:roflol:..onlarıda anlıyorum çünkü biz balıklar bile kendimizi tanıyıncaya kadar yanlış değerlendirmeler yapabiliyoruz kendimiz için...kararsızız diyoruz mesela...aslında değil sağlamcıyız....vereceğimiz kararı her yönü ile araştırıp sonuçlarından en yakın noktaya kadar emin olmadıktan sonra karar vermiyoruz...çünkü pişmanlık duymak en korktumuz duygulardan biri...üstelik kararı verirken tek kendimizi değil bu kararımızdan etkilenecek tüm yakınlarımızıda düşünüp değerlendirme yapıyoruz..o zamanda hali ile karar vermemiz zaman alıyor...ama belki bu yüzden pek az balık pişmanlıklaar yaşar....mesela özgüven eksikliği gibi hissettiğin şey...aslında utangaç olman...çok dışa dönük cıvıl cıvıl görünsekte aslında çok utangaçız...inanılmaz gururluyuz kimseden yardımda dahil kendimiz için hiç bir şey isteyemeyiz...hep kendi göbeğimizi kendimiz keseriz...buda dışardan bize bakanlara kibirli ve soğuk bir görüntü yaratıyor...ve son olarak dışardan çok nahif ve hep korunmaya muhtaç küçük bir kız çocuğu gibi görünmemize rağmen...hayatın en çetrefilli ve zor durumlarını,problem ve üzüntülerini çok sağlam bir duruşla göğüsler ve altından kalkarız...çok sağlam duruşlu ve kararlı gözüken insanların yıkıldığı anlarda biz hiç yılmadan inatla mücadele ederiz...taki istediğimiz noktaya gelene kadar....bunlar öyle eften püften astrologların değil,dünyaca saygı kazanmış akademi kariyeri olan saygın tüm astrologların balık insanını yorumudur...onlar derki balıkları yıllarca çok yanlış değerlendirdiler onlar toplumun amortisörleri ve buz dağının arkasını gören gözleridir...bir o kadarda dayanıklı ve metanetlidirler...balıklar gençlik yıllarını ruhsal yüksekliklerine dayalı olarak çok gelgitli yaşarlar...ama kendilerini tanıyan ve taşları yerine oturtan olgun balıkların varlıklarına doyum olmaz....onlar hayatlarında yer aldıkları tüm insanlarda farkında olmadan bağımlılık yaparlar...rahatlatıcı ve huzur vericidirler...tek tehlike bu yüksek şuura ulaşamayan,kendini tanıyamayan ve bunalımlarının altından kalkamayan balık kendini alkole ve bazı alışkanlık yapıcı maddelere kaptırma potansiyelini taşır...ve kendini yok eder...o yüzden balıklar zaman zaman içe çekilmeli toparlanıp yenilenmeleri için bu zoruridir...sevenleride onların bu halini anlayışla karşılayıp sabretmeli...çünkü o gerekli arınmayı yaptıktan sonra pırıl pırıl ve tazelenmiş bir şekilde,hiç bir şey olmamış gibi yine onlara dönecektir......

bak şimdi sana uzun uzun açıklama yaptım ...çünkü pek çok genç balık gibi sende kendine aynı haksızlığı yapıyorsun...işte anneni takma bu olumsuzlukların üstünde çok durma demeyeceğim çünkü bunu yapamayacağını biliyorum...ama anneni olduğu gibi kabullenmeyi başarabilirsin...göreceksinki canın çok daha az yanacak...senin hassasiyetlerini annen zayıflık olarak algılayabilir...eğer karakteri çok dominant ve sert mizaçlı ise bu hatalı algılama onu çileden çıkarabilir...kabullenemez yani....a.s(yada tam tersi o kendinden emin olamış ve bunun olumsuzluklarını yaşamışsa,senin için aynı kaygıları yaşayıp yine kabullenemez)..bu kaygılarını ve öfkesinide sana bu şekilde yansıtarak seni kamçılamak ve istediği noktaya çekmek amacını güdebilir....sen işe önce kendinden başla...kendin hakkında yaptığın tüm yanlış yargılamaları unut!!..kendini yeniden tanımaya ve keşfetmeye başla...inan gördüklerine sen bile inanamayacaksın...ne kadar güçlü ve birçok insanda olmayan birçok yeteneğini keşfedeceksin...o zaman sana olumsuz gibi duygular bırakan birçok yönünün aslında çok güzel bir zeminde varolduğunu keşfedeceksin...kendini seveceksin dolayısıyla özgüven eksikliği adını koyduğun şey puff diye gidecek...buda dışına yansıyacak tabii gözlerin başka bakacak,gülüşün ışıl ışıl olacak...annene bile artık kızamayacak ona bambaşka gözlerle bakacaksın....hatta o gün annene şöyle diyebilirsin...anneciğim, yeterince mükemmel çocuğun var...ben senin sakar ve beceriksiz kızın olmaktan memnunum..onlar senin mükemmel tarafın bende arızalı tarafınım demek ki...her zaman aynı ölçüde,aynı malzeme ile aynı ısıda pişirdiğimiz kekte bile hep aynı başarılı sonuçu alamayabiliyoruz..bazen çok bazen az kabarıyor...sonuçta üçümüzde sen ve babamdan olduk...beni olduğum gibi sevmeyi başaramazmısın...çünkü sen beni bilerek veya bilmeyerek zaman zaman çok incittiğin halde, seni olduğun halin ile çok sevmeyi başarabiliyorum...:asigim:
eminim bu birçok şeyin kapısını aralayacaktır...en azından sıkı bir başlangıç olacaktır...içine kapanma...uygun bir dille onunla tüm duygularını ve hassasiyetlerini paylaş...yalnız balıklar çok çabuk demoralize olup karamsarlığa kapılırlar....bunu hissedince içten kendini telkin ederek bu duyguyu hemen at üstünden...

işte böyle canım...umarım bu anlatımın sana bir faydası olur...ben 41 yaşındayım...bir nevi tekamülünü tamamlamış bir balık olarak sana bunları yazdım...senin bu melankolik halin bana çok aşina geldi:roflol:kendinle dalga geçebilecek kadar,kendinle barışık olursun umarım...
sevgiler:1hug:

pippi_langstrumpf .!.:

Çok saolun kızlar. Meğer benim durumumda ne kadar çok kişi varmış..Çok duygulandım ilginize saolun. Ben çekingen bir insan sayılmam. Ama çok kararsız ve değişkenim. Nasıl davranacağımı neyapacağımı şaşırıyom bazen ama doğalım. Çok içtenim. Güleç bi insan değilim. Ablamda normalde değildir ama çevresine karşı hep güler yüzlü oluyor.O yüzdende çok seviliyor. Bense sevmediğim insana yada normal çevreye karşı çok güler yüzlü olamıyorum. Tabi iş sadece güler yüzlü olmakta bitmiyor. Ama ne bilymmm... Annemle katıldığım ortamlarda daha farklıyım onsuz başka şehirde daha farklıyım

Genişletmek için tıkla...

bu halin çekingen olmamana rağmen neden arkadaş edinemediğini açıklıyor...

annenin üzerinde yarattığı bu psikolojik travmadan kurtulmak için uzman desteği almanı öneririm...

uzman bir psikolog sana çok yardımcı olacaktır....


http://www.kadinlarkulubu.com/derdim-var/232733-insani-oldurmek.html


üzgünüm ama profesyonel yardım almadan altından kolay kalkılabilecek bir travma değil...

nasıl ki bir organımızın işleyişi bozulunca doktora gidip tedavi gerekirse ameliyat oluyorsak bozulan psikolojimizi düzeltmek için de uzman bir doktora başvurmalıyız.

sevgiler....