Annem..

leylabiri

Kullanıcı üyeliğini pasifleştirmiştir.
Üyelik İptali
Kayıtlı Üye
11 Mart 2021
3
-1
27
İyi geceler herkese, yakınımda derdimi paylaşabileceğim kimsem olmadığından kendimi burada buldum. Uzun olabilir, uyarayım.

Benim derdim, annem. 24 yaşındayım, babam ben iki yaşımdayken vefat etmiş dolayısıyla babasız büyüdüm. Annem hiç evlenmedi ve kardeşimle bana baktı, büyüttü. Hakkını ne yapsam ödeyemem bu yüzden ona saygım sevgim sonsuz.
Annem bizimle hep arkadaş gibi olmuştur. Mesela hiçbir zaman kimseyle kıyaslamazdı bizi, başımıza bir şey geldiğinde bizimle ortak olur o sorunu çözmeye uğraşırdı. Bunca yıl kahrımızı çekti desem yeridir.
Annemden hiç ayrı kalmadım. Üniversiteye gitmem gerekti, ben yaşadığım şehirdeki üniversitede okudum yine ayrılmadım. Düşünün, yirmi küsür yıldır en yakın iki dost gibi olduk. Bunları annemle aramdaki ilişkiyi anlayın diye anlatıyorum.
Her neyse iki yıldır birlikte olduğum sevgilimle geçen mayıs ayında sözlendik.Normalde bir anne, kızı için evlilik hazırlıkları yapar değil mi? Ne bileyim çeyizi için bir şeyler bakar, el işi falan yapar. Ben aylardır annemin böyle tek bir hamlesine şahit olamadım. Benim durumumda olan arkadaşlarıma akrabalarıma bakıyorum, anneleri kendilerinden daha çok heyecanlı. Sürekli kızları için uğraşıyorlar. Ama benim annem benim söylememle bile bir şey yapmıyor. Öyle çok büyük beklentilerim yok ama en azından birazcık düşünülmek istiyorum. Pandemi sürecinden dolayı işsiz kaldım. Çalışamıyorum. Bir gelirim yok malesef. Kendime çeyizlik bir şeyler alayım diyorum ancak ufak tefek şeyleri almaya gücüm yetiyor. Sürekli başvuru yapıyorum ama hala da iş bulamadım.
Annem çalışıyor ve evi geçindiriyor. Evet yeterince fedakarlık yapıyor ama en azından kazandığı ve geçimimiz için harcadığından arta kalanları benim için kenara koysa keşke diye düşünüyorum içten içe. Çok zoruma gidiyor çünkü. Bir seneye kalmadan düğün olacak ve benim hiçbir şeyim yok. Kız tarafı da olsak bizim üzerimize düşenler de oldukça maliyetli. Karşı taraf bu konuda bizi sıkıntıya sokmuyor sağolsun. Hatta teklif ediyorlar bir şey lazımsa söyleyin alalım diye ama annem buna da yanaşmıyor “bize düşeni ben yapacağım” diyor. Ama daha tek bir şey yaptığımızı göremedim. Kendimi çaresiz hissediyorum ve bu süreçten inanılmaz yoruldum. Belki anneme haksızlık ediyorumdur. Sonuçta mecbur değil çalışıp kazandığını bana harcamaya. Ama işte ben de özeniyorum. Arkadaşlarım anneleriyle çeyiz falan yaptıklarını anlatırken içim burkuluyor. Ben anneme beğendiğim çeyizlikleri gösteriyorum “güzel” deyip geçiştiriyor. Doğru düzgün bakmıyor bile. Öyle ilgisiz davranıyor ki içten içe çok kırılıyorum.
Annem bu zamana kadar dost gibi sırdaş gibi yaklaştı bana ama anne gibi de olması gerekmez miydi? Ben bunu bu yaşımda anlıyorum. Annem hiçbir zaman bize öğüt veren, yanlış yaptığımızda doğrusunu gösteren, tavsiyeler veren bir anne olmadı. İnsan çocukken farkedemiyor, işine geliyor ama ben şuan bu durumun eksikliğini derinden yaşıyorum. Mesele sadece evlilik hazırlığı da değil. Mesela hiçbir zaman sözlümle ilgili bir şey sormadı bana. Ne iş yapar, kimlerdendir, nerelidir. Hiçbir şey sormadı. Tanışırlarken baktım sormuyor ben anlattım bütün bunları. Ben istiyorum ki bi anne gibi bi büyüğüm gibi elimden tutsun, yol göstersin, karşısına alıp konuşsun. Ama o sanki kız kardeşimmiş gibi hala benden bir şeyler bekliyor. Sanki ben onun annesiymişim gibi davranıyor. Ben harçlık biriktirerek, kıyıdan köşeden artırarak birikim yapmak için uğraşıyorum; o kendisi için alışveriş yapıyor. Yapmasın demiyorum tabi ki yapacak ama ihtiyacı yok. Ben ihtiyacım olduğu halde almazken annemin dolabı tıka basa doluyken hala almak istemesi zoruma gidiyor. Belki aklınızdan “bu durumu annenle konuş” demek geçecektir. Ama malesef bizde öyle bir şey mümkün değil. Ben bu konuyu onunla konuşsam hemen geçiştirecektir. Üzerine gidersem de ağlar fenalıklar geçirir. O yüzden ne yazık ki konuşmaya yeltenemiyorum bile. Annemi anlıyorum, yaşadıkları kolay şeyler değil biliyorum. Ve tekrardan söylüyorum hakkını ne yapsam ödeyemem. Ama bu sorunlar da beni günden güne yiyip bitiriyor. Evlilik öncesi heyecanlı ve hevesli bir şekilde hazırlık yapan insanlara imrenerek bakıyorum. Çünkü ben bu süreçteki bütün anılarımı gözlerim dolarak hatırlıyorum. Tanışma öncesi kavga ağlama zırlama, karşı tarafın evine gitmeden önce yine kavga kıyamet, söz günü aynı şekilde ve şu süreçte de inanın hiç mutlu değilim. Ne hevesim kaldı ne heyecanım. Sadece bir şekilde düğün olsun artık diye dua ediyorum. Uzun oldu biliyorum ama tanıdığım kimseyle paylaşamıyorum bunları. Sağolun sabırla okuduğunuz için.
 
Haklısınız ama eger yapmıyorsa elinizden bir sey gelmez. Sizin çalışıp biriktirerek almanizi bekliyor olabilir mi yada kredi ile falan? Çünkü bu kadar vurdumduymaz degildir vardir bi plani belki kenar köşede parasi vardir
 
Çeyiz kelimesi bana her zaman itici gelmiştir buna takılmamaya çalışıyorum ama beceremiycem galiba. Evlenene kadar sizi idare edecek bir işe girmeye çalışın, sıkın dişinizi Anneniz sizin ondan gitmenizi kabul edemiyor belli kıyamam. Ömrünü size adamış ve muhtemelen yalnızlıktan çekinen kadına maddi olan hiçbir şey için sırtınızı dönmeyin. Arkadaşlarınızın o özendiğiniz çeyizsever anneleri ile annenizi karşılaştırırken sizi tek başına büyütme çabasını da karşılaştırıyor musunuz mesela? Öyle olsun çünkü.
 
Haklısınız ama eger yapmıyorsa elinizden bir sey gelmez. Sizin çalışıp biriktirerek almanizi bekliyor olabilir mi yada kredi ile falan? Çünkü bu kadar vurdumduymaz degildir vardir bi plani belki kenar köşede parasi vardir
Kenar köşede olsa mutlaka bilirdim çünkü ödemelerle falan genelde ben ilgilenirim. Ama başka bir düşüncesi varsa onu bilmiyorum bi planı varmış gibi görünmüyor çünkü 🤷🏻‍♀️
 
E evlenmenizi istemiyor çünkü yalnız kalacağı korkusuyla. Kendiniz yapın her şeyi. Yetişmiyorsa erteleyin düğünü. Kadın mecbur değil. Sizi tek büyüttüğüne göre de hayatı yeterince zor geçmiştir zaten. Çok da sağlam psikoloji beklemeyin.
 
Cok sey istemiyor musunuz? Kadin yillar yili elinden geleni yapmis, hala calisiyor, cabaliyor. Siz evleneceksiniz sonra o calisip ayaklari uzerinde durmaya devam edecek. Kim bilir ne kadar yorgun. Sizin ceyiziniz karakteriniz. Anneniz yillarca buna emek vermis. Lutfen kendisinden daha fazla sey beklemeyin. Dusunuyorum da icinden birazcik uzuluyordur da sizinle ayrilacagi icin. Zaten yillarin yalnizligindan dolayi ayrilik kaygisi da vardir. Lutfen annenizi ve kendinizi uzmeyin. Herkes evlenirken ayni seyleri yasamak zorunda degil.
 
Çeyizi çorbayı geç annesi tarafından başı bir defa olsun okşanmamış gram sevilmemiş çocuklar var.

Keşke annem beni biraz sevseydi de sırtımda taşısaydım ben onu diyen niceleri..

Senin annen güzel bir insan. İstediğini alsın yesin içsin gezsin. Sen de çalış çeyizini kendin yap.
 
İyi geceler herkese, yakınımda derdimi paylaşabileceğim kimsem olmadığından kendimi burada buldum. Uzun olabilir, uyarayım.

Benim derdim, annem. 24 yaşındayım, babam ben iki yaşımdayken vefat etmiş dolayısıyla babasız büyüdüm. Annem hiç evlenmedi ve kardeşimle bana baktı, büyüttü. Hakkını ne yapsam ödeyemem bu yüzden ona saygım sevgim sonsuz.
Annem bizimle hep arkadaş gibi olmuştur. Mesela hiçbir zaman kimseyle kıyaslamazdı bizi, başımıza bir şey geldiğinde bizimle ortak olur o sorunu çözmeye uğraşırdı. Bunca yıl kahrımızı çekti desem yeridir.
Annemden hiç ayrı kalmadım. Üniversiteye gitmem gerekti, ben yaşadığım şehirdeki üniversitede okudum yine ayrılmadım. Düşünün, yirmi küsür yıldır en yakın iki dost gibi olduk. Bunları annemle aramdaki ilişkiyi anlayın diye anlatıyorum.
Her neyse iki yıldır birlikte olduğum sevgilimle geçen mayıs ayında sözlendik.Normalde bir anne, kızı için evlilik hazırlıkları yapar değil mi? Ne bileyim çeyizi için bir şeyler bakar, el işi falan yapar. Ben aylardır annemin böyle tek bir hamlesine şahit olamadım. Benim durumumda olan arkadaşlarıma akrabalarıma bakıyorum, anneleri kendilerinden daha çok heyecanlı. Sürekli kızları için uğraşıyorlar. Ama benim annem benim söylememle bile bir şey yapmıyor. Öyle çok büyük beklentilerim yok ama en azından birazcık düşünülmek istiyorum. Pandemi sürecinden dolayı işsiz kaldım. Çalışamıyorum. Bir gelirim yok malesef. Kendime çeyizlik bir şeyler alayım diyorum ancak ufak tefek şeyleri almaya gücüm yetiyor. Sürekli başvuru yapıyorum ama hala da iş bulamadım.
Annem çalışıyor ve evi geçindiriyor. Evet yeterince fedakarlık yapıyor ama en azından kazandığı ve geçimimiz için harcadığından arta kalanları benim için kenara koysa keşke diye düşünüyorum içten içe. Çok zoruma gidiyor çünkü. Bir seneye kalmadan düğün olacak ve benim hiçbir şeyim yok. Kız tarafı da olsak bizim üzerimize düşenler de oldukça maliyetli. Karşı taraf bu konuda bizi sıkıntıya sokmuyor sağolsun. Hatta teklif ediyorlar bir şey lazımsa söyleyin alalım diye ama annem buna da yanaşmıyor “bize düşeni ben yapacağım” diyor. Ama daha tek bir şey yaptığımızı göremedim. Kendimi çaresiz hissediyorum ve bu süreçten inanılmaz yoruldum. Belki anneme haksızlık ediyorumdur. Sonuçta mecbur değil çalışıp kazandığını bana harcamaya. Ama işte ben de özeniyorum. Arkadaşlarım anneleriyle çeyiz falan yaptıklarını anlatırken içim burkuluyor. Ben anneme beğendiğim çeyizlikleri gösteriyorum “güzel” deyip geçiştiriyor. Doğru düzgün bakmıyor bile. Öyle ilgisiz davranıyor ki içten içe çok kırılıyorum.
Annem bu zamana kadar dost gibi sırdaş gibi yaklaştı bana ama anne gibi de olması gerekmez miydi? Ben bunu bu yaşımda anlıyorum. Annem hiçbir zaman bize öğüt veren, yanlış yaptığımızda doğrusunu gösteren, tavsiyeler veren bir anne olmadı. İnsan çocukken farkedemiyor, işine geliyor ama ben şuan bu durumun eksikliğini derinden yaşıyorum. Mesele sadece evlilik hazırlığı da değil. Mesela hiçbir zaman sözlümle ilgili bir şey sormadı bana. Ne iş yapar, kimlerdendir, nerelidir. Hiçbir şey sormadı. Tanışırlarken baktım sormuyor ben anlattım bütün bunları. Ben istiyorum ki bi anne gibi bi büyüğüm gibi elimden tutsun, yol göstersin, karşısına alıp konuşsun. Ama o sanki kız kardeşimmiş gibi hala benden bir şeyler bekliyor. Sanki ben onun annesiymişim gibi davranıyor. Ben harçlık biriktirerek, kıyıdan köşeden artırarak birikim yapmak için uğraşıyorum; o kendisi için alışveriş yapıyor. Yapmasın demiyorum tabi ki yapacak ama ihtiyacı yok. Ben ihtiyacım olduğu halde almazken annemin dolabı tıka basa doluyken hala almak istemesi zoruma gidiyor. Belki aklınızdan “bu durumu annenle konuş” demek geçecektir. Ama malesef bizde öyle bir şey mümkün değil. Ben bu konuyu onunla konuşsam hemen geçiştirecektir. Üzerine gidersem de ağlar fenalıklar geçirir. O yüzden ne yazık ki konuşmaya yeltenemiyorum bile. Annemi anlıyorum, yaşadıkları kolay şeyler değil biliyorum. Ve tekrardan söylüyorum hakkını ne yapsam ödeyemem. Ama bu sorunlar da beni günden güne yiyip bitiriyor. Evlilik öncesi heyecanlı ve hevesli bir şekilde hazırlık yapan insanlara imrenerek bakıyorum. Çünkü ben bu süreçteki bütün anılarımı gözlerim dolarak hatırlıyorum. Tanışma öncesi kavga ağlama zırlama, karşı tarafın evine gitmeden önce yine kavga kıyamet, söz günü aynı şekilde ve şu süreçte de inanın hiç mutlu değilim. Ne hevesim kaldı ne heyecanım. Sadece bir şekilde düğün olsun artık diye dua ediyorum. Uzun oldu biliyorum ama tanıdığım kimseyle paylaşamıyorum bunları. Sağolun sabırla okuduğunuz için.
Siz annenizi hayata bağlayan şey olmuşsunuz. Sizin için yaşamış, ayakta kalmış. Ve ilk kez ayrılacaksınız. Bu annenize çok zor geldiğinden dolayı bir şey yapmak istemiyor. Bu konuda mı konuşsanız acaba? Ona hiçbir zaman kopmayacağınızı anlatsanız güzel güzel?
 
Ebeveyn olmak ne zor ya. Gencecik yaşında kocan ölsün iki çocuk büyüt, arkadaş gibi ol. Gel gelelim yıllar sonra vay efendim anne gibi olsaydı bana çeyiz yapsaydı densin. Bi konuyu dışarıdan okusanıza allahaşkına konu sahibi bakalım ne düşüneceksiniz kendi hakkınızda.

Hayatınının en güzel dönemini size bakmak için harcayan annenizin aldığı kıyafete takılacağınıza işsiz güçsüz 24 yaşında evlenmeyiverin Erteleyin düğünü iş buluncaya kadar çulsuz çaputsuz evlenmeyin. Bu kadar.
 
Ebeveyn olmak ne zor ya. Gencecik yaşında kocan ölsün iki çocuk büyüt, arkadaş gibi ol. Gel gelelim yıllar sonra vay efendim anne gibi olsaydı bana çeyiz yapsaydı densin. Bi konuyu dışarıdan okusanıza allahaşkına konu sahibi bakalım ne düşüneceksiniz kendi hakkınızda.

Hayatınının en güzel dönemini size bakmak için harcayan annenizin aldığı kıyafete takılacağınıza işsiz güçsüz 24 yaşında evlenmeyiverin Erteleyin düğünü iş buluncaya kadar çulsuz çaputsuz evlenmeyin. Bu kadar.
👏👏👏
 
Kusura bakmayın ama ben sizi haksiz buluyorum.Kadin sizi yillarca tek başına büyütmüş üniversite ye kadar yollamış.Bir ise girip para kazanip ona hediye bisey almalı eve masraflara destek olup yükünü hafifletmeliydiniz.Biz hepimiz daha üniversite ye gitmeden mağazaydı Kuafor du calistik anne babamiz sag ve beraber di şükür onlarda bize çalışın demedikleri halde dersane parasına,eve mesela pimapen yapildi,dogalgaz tesisati yapildi taa 2005-2006 larda biz calistik parasini biz verdik sukur.2 büyük kardes olarak calistik diger 2 küçük kardesimizin üniversite okumalarina yrdim ettik.Babamin annemin yetisemediklerine yetistik.
27 yaşımda evlendim halen erkendi 1-2 sene daha bekleyebilirmisim diyorum.
Siz hic calisip para kazandinizmi annenize bi kürdan olsun hediye ettinizmi evin masraflarina destek oldunuzmu?
Bence siz haksizsiniz.
Yaşıniz bacayi asmamış nedir bu acele?
Kardesiniz okuyormu çalışıyor mu
Okuyorsa kadinin masrafi daha cok olur
Biraz kendinizi düşünmeyi birakin bence
Kendinizi annenizin yerine koyun
 
İyi geceler herkese, yakınımda derdimi paylaşabileceğim kimsem olmadığından kendimi burada buldum. Uzun olabilir, uyarayım.

Benim derdim, annem. 24 yaşındayım, babam ben iki yaşımdayken vefat etmiş dolayısıyla babasız büyüdüm. Annem hiç evlenmedi ve kardeşimle bana baktı, büyüttü. Hakkını ne yapsam ödeyemem bu yüzden ona saygım sevgim sonsuz.
Annem bizimle hep arkadaş gibi olmuştur. Mesela hiçbir zaman kimseyle kıyaslamazdı bizi, başımıza bir şey geldiğinde bizimle ortak olur o sorunu çözmeye uğraşırdı. Bunca yıl kahrımızı çekti desem yeridir.
Annemden hiç ayrı kalmadım. Üniversiteye gitmem gerekti, ben yaşadığım şehirdeki üniversitede okudum yine ayrılmadım. Düşünün, yirmi küsür yıldır en yakın iki dost gibi olduk. Bunları annemle aramdaki ilişkiyi anlayın diye anlatıyorum.
Her neyse iki yıldır birlikte olduğum sevgilimle geçen mayıs ayında sözlendik.Normalde bir anne, kızı için evlilik hazırlıkları yapar değil mi? Ne bileyim çeyizi için bir şeyler bakar, el işi falan yapar. Ben aylardır annemin böyle tek bir hamlesine şahit olamadım. Benim durumumda olan arkadaşlarıma akrabalarıma bakıyorum, anneleri kendilerinden daha çok heyecanlı. Sürekli kızları için uğraşıyorlar. Ama benim annem benim söylememle bile bir şey yapmıyor. Öyle çok büyük beklentilerim yok ama en azından birazcık düşünülmek istiyorum. Pandemi sürecinden dolayı işsiz kaldım. Çalışamıyorum. Bir gelirim yok malesef. Kendime çeyizlik bir şeyler alayım diyorum ancak ufak tefek şeyleri almaya gücüm yetiyor. Sürekli başvuru yapıyorum ama hala da iş bulamadım.
Annem çalışıyor ve evi geçindiriyor. Evet yeterince fedakarlık yapıyor ama en azından kazandığı ve geçimimiz için harcadığından arta kalanları benim için kenara koysa keşke diye düşünüyorum içten içe. Çok zoruma gidiyor çünkü. Bir seneye kalmadan düğün olacak ve benim hiçbir şeyim yok. Kız tarafı da olsak bizim üzerimize düşenler de oldukça maliyetli. Karşı taraf bu konuda bizi sıkıntıya sokmuyor sağolsun. Hatta teklif ediyorlar bir şey lazımsa söyleyin alalım diye ama annem buna da yanaşmıyor “bize düşeni ben yapacağım” diyor. Ama daha tek bir şey yaptığımızı göremedim. Kendimi çaresiz hissediyorum ve bu süreçten inanılmaz yoruldum. Belki anneme haksızlık ediyorumdur. Sonuçta mecbur değil çalışıp kazandığını bana harcamaya. Ama işte ben de özeniyorum. Arkadaşlarım anneleriyle çeyiz falan yaptıklarını anlatırken içim burkuluyor. Ben anneme beğendiğim çeyizlikleri gösteriyorum “güzel” deyip geçiştiriyor. Doğru düzgün bakmıyor bile. Öyle ilgisiz davranıyor ki içten içe çok kırılıyorum.
Annem bu zamana kadar dost gibi sırdaş gibi yaklaştı bana ama anne gibi de olması gerekmez miydi? Ben bunu bu yaşımda anlıyorum. Annem hiçbir zaman bize öğüt veren, yanlış yaptığımızda doğrusunu gösteren, tavsiyeler veren bir anne olmadı. İnsan çocukken farkedemiyor, işine geliyor ama ben şuan bu durumun eksikliğini derinden yaşıyorum. Mesele sadece evlilik hazırlığı da değil. Mesela hiçbir zaman sözlümle ilgili bir şey sormadı bana. Ne iş yapar, kimlerdendir, nerelidir. Hiçbir şey sormadı. Tanışırlarken baktım sormuyor ben anlattım bütün bunları. Ben istiyorum ki bi anne gibi bi büyüğüm gibi elimden tutsun, yol göstersin, karşısına alıp konuşsun. Ama o sanki kız kardeşimmiş gibi hala benden bir şeyler bekliyor. Sanki ben onun annesiymişim gibi davranıyor. Ben harçlık biriktirerek, kıyıdan köşeden artırarak birikim yapmak için uğraşıyorum; o kendisi için alışveriş yapıyor. Yapmasın demiyorum tabi ki yapacak ama ihtiyacı yok. Ben ihtiyacım olduğu halde almazken annemin dolabı tıka basa doluyken hala almak istemesi zoruma gidiyor. Belki aklınızdan “bu durumu annenle konuş” demek geçecektir. Ama malesef bizde öyle bir şey mümkün değil. Ben bu konuyu onunla konuşsam hemen geçiştirecektir. Üzerine gidersem de ağlar fenalıklar geçirir. O yüzden ne yazık ki konuşmaya yeltenemiyorum bile. Annemi anlıyorum, yaşadıkları kolay şeyler değil biliyorum. Ve tekrardan söylüyorum hakkını ne yapsam ödeyemem. Ama bu sorunlar da beni günden güne yiyip bitiriyor. Evlilik öncesi heyecanlı ve hevesli bir şekilde hazırlık yapan insanlara imrenerek bakıyorum. Çünkü ben bu süreçteki bütün anılarımı gözlerim dolarak hatırlıyorum. Tanışma öncesi kavga ağlama zırlama, karşı tarafın evine gitmeden önce yine kavga kıyamet, söz günü aynı şekilde ve şu süreçte de inanın hiç mutlu değilim. Ne hevesim kaldı ne heyecanım. Sadece bir şekilde düğün olsun artık diye dua ediyorum. Uzun oldu biliyorum ama tanıdığım kimseyle paylaşamıyorum bunları. Sağolun sabırla okuduğunuz için.
Haksızsınız.
Kadın zaten sizin için yeteri kadar fedakarlık yapmış.Üstelik tek başına.
Arta kalanı da size biriktirmesini beklemeniz çok bencilce.
Annenizi başkalarının anneleriyle kıyaslamayın.
Annenizin yaşadıkları farklı onların farklı.
Kim bilir nasıl bir ruh halinde, neler hissediyor.
Dolabındaki kıyafetlere takılmışsınız.
Evi geçindiren çocuğunu okutan bir kadının aldığı kıyafet mi rahatsız ediyor.
Belki o şekilde sadece mutlu olabiliyordur siz onun heyecanını anlıyor musunuz?
Kızından ayrılacak olmanın üzüntüsünü, yalnız kalacak olmanın hüznünü tahmin edebiliyor musunuz ki heyecanınızı paylaşmıyor diye sitem edebiliyorsunuz?
Bende babasızım
Annemle evi geçindirmek zorundaydık
Annem hiçbir şey alamadı yapamadı. Üzüntüsünden heyecanımı paylaşamadı
Maddi olarak ondan beklenti içine girseydim bu adaletsizce olmaz mıydı?
İşsizseniz alamıyorsanız o zaman iş bulmayı bekleyin.
24 yaşındasınız
Evlilik planı yapıyorsunuz ama annenizden beklentiye giriyorsunuz.
Durumunuz yoksa evlilik için aceleniz neden?
Yapamıyorsanız ertelemeniz lazım mantıken.
Benim burada gördüğüm fedakar bir anne bencil bir evlat.
 
kadın daha ne yapsın Allahaşkına? böyle okuyunca acaba çocuğum olmadığı daha mı hayırlı diyorum kendi kendime. kadın sizler için evlenmemiş, kim bilir tek başına ne zorluklara göğüs germiş yine de sizlerle arkadaş gibi olmuş, neymiş çalışmayan kızına çeyiz düzmüyormuş. Allah aşkına bu konuyu yazarken de utanmadın mı? ne kadar bencılce. bu devirde karı koca çalışıyor da yine de bir ev geçindiremiyor bir çok kişi. aç değilsin açıkta değilsin oturup şükretmen gereken yerde şu düşüncelere bak
 
Seni eşinden kıskanıyordur, evlenip gidince onunla eskisi gibi ilgilenemeyeceğini biliyor. Bu yüzden hevesi yok evlenmene. Ama bunu söz olarak söyleyemez, davranışlarına bu şekilde yansıyor. Ve seni evlat değil akranı gibi görür. Babasız büyüttüm zaten çok çektim havasında olabilir. Yaptıklarını yeterli görüyor. Beklentini minimuma indir, olduğu kadar devam et. Evlenince benimle ilgilenmiyorsun diye kavga çıkarmasın yeter.​
 
Kadin daha ne yapsin zaten sizi bakmis buyutmus kocaman evlenecek yasa gelmissin madem gir bir yerde kasiyerlik yap cok istedigin ceyizini duzersin. Annenin iligini kemiginimi istiyorsun anlamadimki kendi calisip evi gecindiriyormus daha beklenti icinde olmaniz cok ayip cok bencilce. Ertelersin dugununu calisir yapar evlenirsin
 
İyi geceler herkese, yakınımda derdimi paylaşabileceğim kimsem olmadığından kendimi burada buldum. Uzun olabilir, uyarayım.

Benim derdim, annem. 24 yaşındayım, babam ben iki yaşımdayken vefat etmiş dolayısıyla babasız büyüdüm. Annem hiç evlenmedi ve kardeşimle bana baktı, büyüttü. Hakkını ne yapsam ödeyemem bu yüzden ona saygım sevgim sonsuz.
Annem bizimle hep arkadaş gibi olmuştur. Mesela hiçbir zaman kimseyle kıyaslamazdı bizi, başımıza bir şey geldiğinde bizimle ortak olur o sorunu çözmeye uğraşırdı. Bunca yıl kahrımızı çekti desem yeridir.
Annemden hiç ayrı kalmadım. Üniversiteye gitmem gerekti, ben yaşadığım şehirdeki üniversitede okudum yine ayrılmadım. Düşünün, yirmi küsür yıldır en yakın iki dost gibi olduk. Bunları annemle aramdaki ilişkiyi anlayın diye anlatıyorum.
Her neyse iki yıldır birlikte olduğum sevgilimle geçen mayıs ayında sözlendik.Normalde bir anne, kızı için evlilik hazırlıkları yapar değil mi? Ne bileyim çeyizi için bir şeyler bakar, el işi falan yapar. Ben aylardır annemin böyle tek bir hamlesine şahit olamadım. Benim durumumda olan arkadaşlarıma akrabalarıma bakıyorum, anneleri kendilerinden daha çok heyecanlı. Sürekli kızları için uğraşıyorlar. Ama benim annem benim söylememle bile bir şey yapmıyor. Öyle çok büyük beklentilerim yok ama en azından birazcık düşünülmek istiyorum. Pandemi sürecinden dolayı işsiz kaldım. Çalışamıyorum. Bir gelirim yok malesef. Kendime çeyizlik bir şeyler alayım diyorum ancak ufak tefek şeyleri almaya gücüm yetiyor. Sürekli başvuru yapıyorum ama hala da iş bulamadım.
Annem çalışıyor ve evi geçindiriyor. Evet yeterince fedakarlık yapıyor ama en azından kazandığı ve geçimimiz için harcadığından arta kalanları benim için kenara koysa keşke diye düşünüyorum içten içe. Çok zoruma gidiyor çünkü. Bir seneye kalmadan düğün olacak ve benim hiçbir şeyim yok. Kız tarafı da olsak bizim üzerimize düşenler de oldukça maliyetli. Karşı taraf bu konuda bizi sıkıntıya sokmuyor sağolsun. Hatta teklif ediyorlar bir şey lazımsa söyleyin alalım diye ama annem buna da yanaşmıyor “bize düşeni ben yapacağım” diyor. Ama daha tek bir şey yaptığımızı göremedim. Kendimi çaresiz hissediyorum ve bu süreçten inanılmaz yoruldum. Belki anneme haksızlık ediyorumdur. Sonuçta mecbur değil çalışıp kazandığını bana harcamaya. Ama işte ben de özeniyorum. Arkadaşlarım anneleriyle çeyiz falan yaptıklarını anlatırken içim burkuluyor. Ben anneme beğendiğim çeyizlikleri gösteriyorum “güzel” deyip geçiştiriyor. Doğru düzgün bakmıyor bile. Öyle ilgisiz davranıyor ki içten içe çok kırılıyorum.
Annem bu zamana kadar dost gibi sırdaş gibi yaklaştı bana ama anne gibi de olması gerekmez miydi? Ben bunu bu yaşımda anlıyorum. Annem hiçbir zaman bize öğüt veren, yanlış yaptığımızda doğrusunu gösteren, tavsiyeler veren bir anne olmadı. İnsan çocukken farkedemiyor, işine geliyor ama ben şuan bu durumun eksikliğini derinden yaşıyorum. Mesele sadece evlilik hazırlığı da değil. Mesela hiçbir zaman sözlümle ilgili bir şey sormadı bana. Ne iş yapar, kimlerdendir, nerelidir. Hiçbir şey sormadı. Tanışırlarken baktım sormuyor ben anlattım bütün bunları. Ben istiyorum ki bi anne gibi bi büyüğüm gibi elimden tutsun, yol göstersin, karşısına alıp konuşsun. Ama o sanki kız kardeşimmiş gibi hala benden bir şeyler bekliyor. Sanki ben onun annesiymişim gibi davranıyor. Ben harçlık biriktirerek, kıyıdan köşeden artırarak birikim yapmak için uğraşıyorum; o kendisi için alışveriş yapıyor. Yapmasın demiyorum tabi ki yapacak ama ihtiyacı yok. Ben ihtiyacım olduğu halde almazken annemin dolabı tıka basa doluyken hala almak istemesi zoruma gidiyor. Belki aklınızdan “bu durumu annenle konuş” demek geçecektir. Ama malesef bizde öyle bir şey mümkün değil. Ben bu konuyu onunla konuşsam hemen geçiştirecektir. Üzerine gidersem de ağlar fenalıklar geçirir. O yüzden ne yazık ki konuşmaya yeltenemiyorum bile. Annemi anlıyorum, yaşadıkları kolay şeyler değil biliyorum. Ve tekrardan söylüyorum hakkını ne yapsam ödeyemem. Ama bu sorunlar da beni günden güne yiyip bitiriyor. Evlilik öncesi heyecanlı ve hevesli bir şekilde hazırlık yapan insanlara imrenerek bakıyorum. Çünkü ben bu süreçteki bütün anılarımı gözlerim dolarak hatırlıyorum. Tanışma öncesi kavga ağlama zırlama, karşı tarafın evine gitmeden önce yine kavga kıyamet, söz günü aynı şekilde ve şu süreçte de inanın hiç mutlu değilim. Ne hevesim kaldı ne heyecanım. Sadece bir şekilde düğün olsun artık diye dua ediyorum. Uzun oldu biliyorum ama tanıdığım kimseyle paylaşamıyorum bunları. Sağolun sabırla okuduğunuz için.
Annen istemiyo galiba içine sinmemiş
 
İyi geceler herkese, yakınımda derdimi paylaşabileceğim kimsem olmadığından kendimi burada buldum. Uzun olabilir, uyarayım.

Benim derdim, annem. 24 yaşındayım, babam ben iki yaşımdayken vefat etmiş dolayısıyla babasız büyüdüm. Annem hiç evlenmedi ve kardeşimle bana baktı, büyüttü. Hakkını ne yapsam ödeyemem bu yüzden ona saygım sevgim sonsuz.
Annem bizimle hep arkadaş gibi olmuştur. Mesela hiçbir zaman kimseyle kıyaslamazdı bizi, başımıza bir şey geldiğinde bizimle ortak olur o sorunu çözmeye uğraşırdı. Bunca yıl kahrımızı çekti desem yeridir.
Annemden hiç ayrı kalmadım. Üniversiteye gitmem gerekti, ben yaşadığım şehirdeki üniversitede okudum yine ayrılmadım. Düşünün, yirmi küsür yıldır en yakın iki dost gibi olduk. Bunları annemle aramdaki ilişkiyi anlayın diye anlatıyorum.
Her neyse iki yıldır birlikte olduğum sevgilimle geçen mayıs ayında sözlendik.Normalde bir anne, kızı için evlilik hazırlıkları yapar değil mi? Ne bileyim çeyizi için bir şeyler bakar, el işi falan yapar. Ben aylardır annemin böyle tek bir hamlesine şahit olamadım. Benim durumumda olan arkadaşlarıma akrabalarıma bakıyorum, anneleri kendilerinden daha çok heyecanlı. Sürekli kızları için uğraşıyorlar. Ama benim annem benim söylememle bile bir şey yapmıyor. Öyle çok büyük beklentilerim yok ama en azından birazcık düşünülmek istiyorum. Pandemi sürecinden dolayı işsiz kaldım. Çalışamıyorum. Bir gelirim yok malesef. Kendime çeyizlik bir şeyler alayım diyorum ancak ufak tefek şeyleri almaya gücüm yetiyor. Sürekli başvuru yapıyorum ama hala da iş bulamadım.
Annem çalışıyor ve evi geçindiriyor. Evet yeterince fedakarlık yapıyor ama en azından kazandığı ve geçimimiz için harcadığından arta kalanları benim için kenara koysa keşke diye düşünüyorum içten içe. Çok zoruma gidiyor çünkü. Bir seneye kalmadan düğün olacak ve benim hiçbir şeyim yok. Kız tarafı da olsak bizim üzerimize düşenler de oldukça maliyetli. Karşı taraf bu konuda bizi sıkıntıya sokmuyor sağolsun. Hatta teklif ediyorlar bir şey lazımsa söyleyin alalım diye ama annem buna da yanaşmıyor “bize düşeni ben yapacağım” diyor. Ama daha tek bir şey yaptığımızı göremedim. Kendimi çaresiz hissediyorum ve bu süreçten inanılmaz yoruldum. Belki anneme haksızlık ediyorumdur. Sonuçta mecbur değil çalışıp kazandığını bana harcamaya. Ama işte ben de özeniyorum. Arkadaşlarım anneleriyle çeyiz falan yaptıklarını anlatırken içim burkuluyor. Ben anneme beğendiğim çeyizlikleri gösteriyorum “güzel” deyip geçiştiriyor. Doğru düzgün bakmıyor bile. Öyle ilgisiz davranıyor ki içten içe çok kırılıyorum.
Annem bu zamana kadar dost gibi sırdaş gibi yaklaştı bana ama anne gibi de olması gerekmez miydi? Ben bunu bu yaşımda anlıyorum. Annem hiçbir zaman bize öğüt veren, yanlış yaptığımızda doğrusunu gösteren, tavsiyeler veren bir anne olmadı. İnsan çocukken farkedemiyor, işine geliyor ama ben şuan bu durumun eksikliğini derinden yaşıyorum. Mesele sadece evlilik hazırlığı da değil. Mesela hiçbir zaman sözlümle ilgili bir şey sormadı bana. Ne iş yapar, kimlerdendir, nerelidir. Hiçbir şey sormadı. Tanışırlarken baktım sormuyor ben anlattım bütün bunları. Ben istiyorum ki bi anne gibi bi büyüğüm gibi elimden tutsun, yol göstersin, karşısına alıp konuşsun. Ama o sanki kız kardeşimmiş gibi hala benden bir şeyler bekliyor. Sanki ben onun annesiymişim gibi davranıyor. Ben harçlık biriktirerek, kıyıdan köşeden artırarak birikim yapmak için uğraşıyorum; o kendisi için alışveriş yapıyor. Yapmasın demiyorum tabi ki yapacak ama ihtiyacı yok. Ben ihtiyacım olduğu halde almazken annemin dolabı tıka basa doluyken hala almak istemesi zoruma gidiyor. Belki aklınızdan “bu durumu annenle konuş” demek geçecektir. Ama malesef bizde öyle bir şey mümkün değil. Ben bu konuyu onunla konuşsam hemen geçiştirecektir. Üzerine gidersem de ağlar fenalıklar geçirir. O yüzden ne yazık ki konuşmaya yeltenemiyorum bile. Annemi anlıyorum, yaşadıkları kolay şeyler değil biliyorum. Ve tekrardan söylüyorum hakkını ne yapsam ödeyemem. Ama bu sorunlar da beni günden güne yiyip bitiriyor. Evlilik öncesi heyecanlı ve hevesli bir şekilde hazırlık yapan insanlara imrenerek bakıyorum. Çünkü ben bu süreçteki bütün anılarımı gözlerim dolarak hatırlıyorum. Tanışma öncesi kavga ağlama zırlama, karşı tarafın evine gitmeden önce yine kavga kıyamet, söz günü aynı şekilde ve şu süreçte de inanın hiç mutlu değilim. Ne hevesim kaldı ne heyecanım. Sadece bir şekilde düğün olsun artık diye dua ediyorum. Uzun oldu biliyorum ama tanıdığım kimseyle paylaşamıyorum bunları. Sağolun sabırla okuduğunuz için.
Annenizin bir yanı mutluyken bir yanı buruk. Siz evlenince tek kalıcak dostunu elini kolunu herşeyini kaybedicek farkında mısın ? Bundandır bence sessiz kalması. Kız vericek eşi yok tek başına bunun yükünü düşünüyor olmalı. Haksızlık ediyorsunuz kadına yapmasa ben mi yapıcam ya yap der tersler falan yani var öyle arkadaşlarımın anneleri. Anneniz yapıcam demiş ama üzülüyor içten içe.
 
Ebeveyn olmak ne zor ya. Gencecik yaşında kocan ölsün iki çocuk büyüt, arkadaş gibi ol. Gel gelelim yıllar sonra vay efendim anne gibi olsaydı bana çeyiz yapsaydı densin. Bi konuyu dışarıdan okusanıza allahaşkına konu sahibi bakalım ne düşüneceksiniz kendi hakkınızda. Hayatınının en güzel dönemini size bakmak için harcayan annenizin aldığı kıyafete takılacağınıza işsiz güçsüz 24 yaşında evlenmeyiverin Erteleyin düğünü iş buluncaya kadar çulsuz çaputsuz evlenmeyin. Bu kadar.
Bende aynen böyle yazardım. Param yok evlenmeye kalkıyorum demiyorda. Yıllarca evlenmemiş ona bakmis kadının anneliğini sorguluyor. Ben evlencem niye bisey yapmiyor diye. Yıllarca bak evlat sonra böyle desin. Hanımefendi evlenmeyi biliyorsanız ise gireceksiniz kendi paranızla çeyiz yapacaksiniz evleneceksiniz. Annenizden beklemeyeceksiniz.
 
X