Ben insanların yaşadıkları yüzünden böyle olduklarına inanırım.
Çünkü hiç kimsenin taş kalpli doğacağına inanmıyorum.
Özellikle oğlum doğduktan sonra bunu daha iyi anladım.
Eminim annenizde böyle değildi ama yaşadıkları veya yaşatıldıkları böyle yaptı.
Fakat bu annenizi aklamaz.
Hiç kimse kendi yaşadıklarını bir başkasından hele hele ki evladından çıkartmamalı.
En başta ben kendi annemden "seni doğurmak istemedim, istemeyerek oldun, seni sevmiyorum" lafını duysam,
Nasıl bir anne-baba evladını "evlatlıktan reddetme" hakkına sahipse onu ebeveynlikten reddederim!
İstemiyordun niye doğurdun?
Hadi doğurdun, bir şekilde geldim dünyaya, suçum ne?
Yapana kadar aklın nerdeydi?
Netice, sıkmayın canınızı.
Siz karnınızdaki meleğinize odaklanın.
Canınızı birşeye sıkmayın...