Merhaba herkese benim derdimi okuduğunuz için şimdiden teşekkürler.
Konum şu arkadaşlar; annem beni sevmiyo bunu görüyorum ve hissediyorum.Ben ortaokuldan beri dışarda okuyan biriyim.Genel olarak sessiz ,sakin kimseye zarararı olmayan biriyim.akrabalarım,komşularım,arkadaş çevrem arasında çok seviliyorum.Derslerimde başarılıyım Türkçe öğretmenliğinden geçen yıl mezun oldum şuan özel bi okulda çalışıyorum.Herşey yolunda gidiyo ama en büyük sıkıntım annem.Virüs döneminde ilk kez bir yıl evde kaldım farkettimki yediğim yemekten rahatsız oluyo,hepimiz yemek yiyoruz gözü hep benim elimde.Komşular benim hakkımda iyi bişe söylese hiç üstüne varmıyo inceden inceden beni eleştiriyo.Kız kardeşimi çok seviyo beni onunla kıyasladığını düşünüyorum.Bazen bana öyle ağır laflar ediyoki sinir krizi geçirecek gibi oluyorum.Beni komşulardan biri oğlu için efendi biri buna söylemiş kızınızı bize verin yok sınava çalışıyo demiş,yanlış anlamayın evlenmek istediğimden değil,bana söylememesi beni şaşırttı.Sonra kendi akrabalarından biri hiç okumamış,çok sinirli herkes tarafından tanınan saçma bi tip diyoki niye almıyosun herkes yuvasını kuruyo,bide sanki benden bıkmış gibi söylüyo çok zoruma gidiyo.Bana hiç sınava çalış falan demiyo.Dedem bana dua ediyo dedeme bi tuhaf bakıyo.İşi gücü hep ben yapıyorum hiçbir zaman yoruldun dinlen falan demez.Bana tek iyi davrandığı zaman yazın tarlayı bellediğimiz zaman.İstiyoki bütün işleri ben yapiyim.Yani anne olarak benim iyiğimi istemiyo.Bunlar sadece aklıma gelenler daha neler var özetlemeye çalıştım sadece.Hassas ve duygusalım konuşmayı bile beceremiyorum ağlıyorum sürekli.Şuan kendime ev tutum şehrin merkezinde öğretmenlik yapıyorum çok şükür.Geldim geleli hiç birgün arayıp sormadı.Sorsada samimi değil zaten.Ama bi annemin olmaması düşüncesi zihnimi tırmalıyor sürekli.Sizce nasıl bir yol izlemeliyim valla normal değil bana olan davranışı muska falan mı yaptırsam.
Loya-Kiana
