- 20 Ocak 2019
- 247
- 427
- 103
- Konu Sahibi Kalbinin sesini dinle
-
- #21
Çalışıyor kendisi. Ama evet iş dışındaki zamanlarda bir uğraşısı yok. Olsa belki kafasına takacak zaman bulamaz.
Çalışıyor kendisi. Ama evet iş dışındaki zamanlarda bir uğraşısı yok. Olsa belki kafasına takacak zaman bulamaz.bence bunlar hep bosluktan oluyor. Kendine bi ugras bulsa ne biliyim belediyenin kurslari falan var onlara gitse mesgale bulsa gecer gibime geliyor
EvetBakın annenizden değersizlik duygusu üst boyutta.
Görünmek, farkedilmek takdir edilmek istiyor.
Ama kendisi de görmüyor kendisini ne yazık ki.
Bir defa görse baksa kendisine biliyorum ki diğer insanları bosverecek.
Evet kendisi bütün yükleri yüklendi şimdi değişim tabi ki çok zorAhaha kac yasindasiniz bilmiyorum ama biraz gec kalmis yakinmak icin bu durumdan:))
Bana çok garip gelmedi ya bazı insanlar yaşlandıkça böyle oluyor.. Benim kv dem de böyle, geçen bizim evde pencereden bakarken apartman görevlimizin bahçedeki asmayı neden topladığına taktı mesela. Ne zaman görse asma yaprağı topluyormuş, gıcık oluyormuş, apartmandakilere sorması gerekirmiş, bu hak yemekmiş(adamın kendi diktiği baktığı asma)Evet kendisi bütün yükleri yüklendi şimdi değişim tabi ki çok zor
Bunu da düşündüm. Şu an çalışmıyorum. Terapi belki birkaç seans ben karşılayabilirim birikmiş paramla ama uzun süreler maalesef karşılayamam. Bu yüzden kararsız kaldım hani başlatsam iyi gelse sonra nasıl devam ettiricem diye.Yaşlandıkça bu agresyonun artması normal bence. Genelde yaşlandıkça aksileşiyor insanoğlu. Maddi durumunuz varsa terapi aldırabilir misiniz annenize?
Evet herkes benzer şeyler yazmış.Bana çok garip gelmedi ya bazı insanlar yaşlandıkça böyle oluyor.. Benim kv dem de böyle, geçen bizim evde pencereden bakarken apartman görevlimizin bahçedeki asmayı neden topladığına taktı mesela. Ne zaman görse asma yaprağı topluyormuş, gıcık oluyormuş, apartmandakilere sorması gerekirmiş, bu hak yemekmiş(adamın kendi diktiği baktığı asma)
Kafa yapısıyla alakalı biraz bence, kafa yapıları değişiyor, yıllarca ses etmeyip sustuklarını böyle ikame ediyorlar diye düşünüyorum. Çünkü benim kv. asla can sıkıntısı olacak biri değil, meşgul biri yani aslında, çok da yaşlı değil 60 yaşında.Evet herkes benzer şeyler yazmış.
Yani dimi bizim asla fark etmeyeceğimiz takılmayacağımız olaylara günlerce takılı kalabiliyorlar. Keşke yaşlanınca insanların sosyallikleri devam ettirebileceği bir ortam olsa. Emeklilerde de gözlemliyorum bunu aşırı bir can sıkıntısı yaşıyorlar.
Belki de evet. Psikolojileri sustukları başka şeyler yerine anlamsız yerlerde patlak veriyor. Benim annem de çalışıyor boş kaldıkça iş yapar,dikiş diker. Yine de takacak zamanı buluyor. Kendisi de diyor çok takıntılıyım neden böyleyim bilmiyorum diye.Kafa yapısıyla alakalı biraz bence, kafa yapıları değişiyor, yıllarca ses etmeyip sustuklarını böyle ikame ediyorlar diye düşünüyorum. Çünkü benim kv. asla can sıkıntısı olacak biri değil, meşgul biri yani aslında, çok da yaşlı değil 60 yaşında.
Dinleyin ama yorum yapmayın bence, boşver falan diyin geçiştirin, biz bunlara sinirlenmeyi bırakalı çok oldu. Onu öyle kabullendik :)Belki de evet. Psikolojileri sustukları başka şeyler yerine anlamsız yerlerde patlak veriyor. Benim annem de çalışıyor boş kaldıkça iş yapar,dikiş diker. Yine de takacak zamanı buluyor. Kendisi de diyor çok takıntılıyım neden böyleyim bilmiyorum diye.
Öyle yapıyorum genelde. Çok çok abarttığında konuyu değiştiriyorum :)Dinleyin ama yorum yapmayın bence, boşver falan diyin geçiştirin, biz bunlara sinirlenmeyi bırakalı çok oldu. Onu öyle kabullendik :)
Kesinlikle bir uzmandan profesyonel destek aldırmalısınız...İyi günler herkese,
Son yıllarda annemde herkesin her söylediğini takma ve olayları çok büyütme davranışı başladı. Kendisi 60 yaşına yaklaştı. Her gün konuştuğumuz mevzular: o bana şunu dedi,bu bana surat astı,baban şöyle davrandı,abin böyle davrandı… Uzaktan tanıdığı biri bile bir şey söylese bunu 2-3 gün boyunca mesele haline getiriyor.
Ben başlarda onu dinleyip yardım etmek istiyordum ama artık ister istemez sinirlenmeye başlıyorum ve konuşma şeklim sertleşmeye başlıyor. Kendisi çok tatlı,çok yumuşak bir insan. Kırılmasını da istemiyorum. Ama sürekli böyle şeyleri bana anlatıp en son da hadi sen kafana takma bunları diyor.
Bu şekilde takıntılı olup aşabilen var mı? Bir psikologla mı görüşmeli bilmiyorum.
Ben artık kendisini dinlemek istemiyorum ama benden başka da konuşacağı kimse yok. Babama anlatsa babam hemen azarlamaya başlıyor. O yüzden ben mecburen dinliyorum kendimi yiyip bitirerek.
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?