Aminn.
Canım, sana canım diyorum çünkü beni anlatıyorsun bana. Ben sizli bizli konuşmayı tercih ederim genelde ama anne acısı ister istemez yakınlaştırıyor insanları. Canım benim, babamı kaybettikten sonra bir nevi aramızdaki duvar kalkmıştı bizim. Çünkü babam fazlasıyla egoist bir adamdı ve ben de onu dünyadaki her şeyden çok seven 'babasının kızı' Ne zaman ki babam öldü, annemi tanımaya başladım. Hatta hayatımda ilk defa babamın öldüğü ilk gün anneme 'beraber uyuyalım mı' demiştim. Bunu söylediğimde 22 yaşındaydım. Zamanla annemin çektiklerini, hem babam hem diğer insanlardan aldığı darbeleri dinledikçe annemi dünyadaki herşeyden çok sevmeye başladım. Annem de şeker hastasıydı. Tansiyon, kolestrol, karaciğer yağlanması, romatizma, tiroid, uyku apnesi, ellerde güçsüzlük ve daha sayamadığım bir sürü hastalığı daha vardı ama kanser 8 ay içinde aldı aldı götürdü canımı. Geriye keşkeler ve onunla başbaşa geçirdiğim 7 sene kaldı. yirmi dokuz senelik hayatımda kızı gibi davrandığım 7 sene. Babam yaşasaydı bu kadarını bile yaşayamayacaktım belki de.
Kanser olduğunu abimden öğrendim henüz bir senelik evliyken. Evi barkı bırakıp anacığımın yanına koştum hemen. 8 ay boyunca yaşadığı her süreçte, her an, veda ederken bile yanında oldum. Keşke daha çok yaşasaydı da daha çok olsaydım. Onun her 'yuvana dön kızım daha yeni evlisin' deyişinde 'sana bir şey olursa yuvayı ne yapayım' diyebilseydim. Ben evliyim, derdimi paylaşacak bir eşim var belki ama kendi içimde, düştüğüm girdaplarda, ben de yalnızım. Bekar kardeşlerim var senin gibi, onlar da yalnız kaldı, her biri bir yerde hayata tutunmaya çalışıyor. Keşke sen de yalnız olmasaydın. Bir kardeşin olsaydı en azından. Seni çok iyi anlıyorum canım ama şöyle düşün, etrafında birçok kişi olsa da, hepsi acını paylaşsa da azalmıyor ki bu acı. Bak, ben gecenin bu saatinde, eşim içeride uyurken, buralarda kafa dağıtmaya çalışıyorum. Çünkü uyuyamıyorum. Gözümün önüne gelen görüntüler uyutmuyor. Çıldıracak gibi oluyorum bazen. Kendimi firenliyorum, çocuğuma bir şey olur, ondan mesulüm diyerek sabır çekiyorum. Annem benim nefesimdi, nefessiz kaldım ama inan kendimi zerre düşünmüyorum. Derdim hala annem. Nerelere gitti, iyi mi kötü mü diye diye düşünüp duruyorum. İyi olduğunu bilsem, bir işaret alsam, sonsuza kadar özlemeye razı olurdum inan. Tek isteğim onun benden uzakta, gittiği yerde iyi olması. Bunun için kendimce dualar okuyorum, yalvarıyorum Allah'a. Allah hepimizin yardımcısı olsun. Zor, işimiz çok zor ama her şeye rağmen dik durmalıyız. Annelerimiz böyle isterdi dimi... Gayret edelim canım...
ben de kendimi buldum aynen kelimelerinin her birinde,
cümlelerinde.
gözlerim doldu.
yalnız olmadığımı bunu bir tek benim yaşamadığımı biliyorum.
iyiki yıllarımızı feda etmişiz, iyiki iyiki..
bende aynen iyidir inşallah gittiği yerde diye dualara sarılıyorum,
kendim için değil yine annem için.
aslında kendimiz için de yapmamız gerekenler dururken ben yine annem için yapıyorum.
bu da bir hastalıkmıdır acaba diye düşünmüyor da değilim.
kaç zaman geçti anneni kaybedeli yazmamışsın.
allah gani gani rahmet eylesin
ana gibi yar olmaz boşuna dememişler.
ne desem boş geliyor, ifade etmeye yetmiyor gibime geliyor.
tükenmişlik hissediyorum içimde.
anacığımında bir sürü hastalıkları vardı,
ben hep başındaydım çok şükür.
akciğer ca olduğunda dünyam yıkıldı.
ayrıntılara yaşadığım streslere bende oluşan psikolojik rahatsızlıklara
6ay ömrü var dendiğinde yaşadıklarıma hiiiç değinmiyorum o yıllara dönüp
rabbim 9 yıl annemi bana bağışladı sonsuz şükür ediyorum bunun için
hiç yılmadan yanında oldum
kalp spazmı geçirdi ameliyatlıkdı olamadı hastalığından dolayı almış olduğu tedavi geçmişinden
stent takıldı ve 2 sene daha yaşadı
tansiyonu hızlı nabız atışı
şekeri
devamlı sırt ağrıları aldığı yeşil reçeteli ağrı kesicileri, insülinleri, gece uyumayıp şekerini ölçüşlerim
yemeklerini düzenleyip annemi zayıflatışım
bir çocuğum var benim demelerim
bambaşka bir dünyaya girdim hastalığı ile
ve iyiki vardım iyiki yaptım
iyiki hayatıma nokta koydum ve aileme kendimi adadım zerre pişmanlık duymuyorum
hayatta olsaydı da ben yaşlanana dek annemi sırtımda taşırdım
çok yüce bir varlık anneler
keşke eşleri de erkek evlatlarda bunun farkında olsalar hayatta iken ve onları el üstünde tutup hiç üzmeseler.
onlar tüm güzellikleri hak eden insanlar.
yerleri huzurla dolu olsun inşallah
bir gün kavuşacağız
ve dilerim bizleri bu dünyada mutlu görürler her daim
üzülmelerini gerektirecek hiçbirşey yaşamayız.
herşeyimiz annemiz olmuş bize can veren Allahtan sonra herşeyini aldığımız annemiz
nefesim derdim bende senin gibi
dünyada ki en kıymetlim iki gözüm ciğerim
bitmez bitmez anlatmakla bitmez..
ama birbirimize aktarmadığımız onca şeyi ikimizin de bildiğini biliyorum.
Allah sabırlar versin bize ve bizim gibi olan herkese
(
