- 20 Ekim 2020
- 103
- 33
- 34
-
- Konu Sahibi radikalkararlar
- #41
Çok iyisin tesekkur ederimBazi insanlar ilacla dahi tamamen duzelmez.Annem duzelmedi.Anı oteliyorsun o kadar.Karakterle ilgili bi hal bu.O yoneticek ve koruma ic gudusu bi hayli fazla malesef.
Kendini annene ispatlamak yerine ( o degismez) Sen kendi hayatına odaklanıp.Evde kurallarinin oldugunu cocuguna bir sey ogretirken ki kararliligini, bir yerin agridiginda hayiflanmadiginda, guclu hissettigini ona hissettir belli ki naifsin o da bunu biliyor.icten ice bunlar elbette yorar.
Bunu tersine cevir benim esim boyle :)) Arada gidip aglayip gizlice cozuyorum.Buraya ugruyorum KK uyeleriyle dertlesiyorum gidiyorumm
Malesef oyle :)Çok iyisin tesekkur ederim
Senin de eşin mi annem gibi
Siz elinizden geleni yapıp kırıcı şeyler söylemeyin yeter zamanla kabullenir İnşaAllah...Babanız çok mu ilgisiz annenize karşı acaba genelde anneler bu sebeple ilgi delisi oluyor...Ne yaparsam yapayım annemi mutlu edemiyorum her zaman eleştirecek, bozulacak, trip atacak bir şeyler buluyor. Hep onun doğruları var ve tüm hayatımı onun doğrularına göre yaşamak zorundaymışım gibi davranıyor. Tek çocuk olduğum için de tüm ilgi alakayı benden bekliyor haliyle. Aslında arkadaşları ve çevresi var ama beni istiyor. Hem çalışmamı istiyor hem de mümkünse her gün beni ve torununu görmek istiyor. beraber zaman geçirdiğimizde 2-3 saati yetersiz buluyor, bir güne birden fazla iş koymayı sevmiyor, gündüzden buluşalım tüm gün birlikte keyif yapalım akşam da eşlerimiz gelsin uyuyana kadar beraber takılalım istiyor. Arada o istediği şekilde de zaman geçirmeye çalışıyorum ama bu sefer de (onun istediği gibi olmayan) başka bir şeyden sebep tartışma veya gerginlik çıkarıyor. Geçen gün ben çok mutsuzum diye ağladı, sebebi onunla ilgilenmemem ve birlikte zaman geçirmeyişimmiş.
Çalışıyorum fakat online ve iş saatleri esnek olduğundan haftaiçi en az haftanın 2-3 günü beraberiz, ayrıca 1 veya 2 gün de eşimle babam da dahil olacak şekilde beraberiz. Daha ne kadar vakit ayırabilirim bilmiyorum. Kayınvalidemler ve kendi ev hayatım da var ama bunu anlatamıyorum.
Evlerine yakın lokasyona taşınmam için baskı yapıyor, ağlıyor,üzülüyor. Ancak iş beraber vakit geçirmeye gelince de günümüz mutlu geçmiyor. Hala 13 yaşındaymışım gibi beni azarlıyor, bağırıyor, bozuyor, kızıyor. Tepki verince de (bazen gerçekten sabrım dayanmıyor) sana tek bir şey bile söylenmiyor yazıklar olsun diyor. Ne yaparsam yapayım mutlu edemiyorum. O da zaten sürekli mutsuz olduğunu dile getiriyor. Her zaman “ben değer görmüyorum” “bilmemkim annesini ne kadar seviyor, annesi ne huysuzluklar yapıyor yine de hoş tutuyor” diye örnek gösteriyor.
31 yaşında kadınım, emek vermem gereken bir çocuğum, eşim ve işim var. Elimden gelen her boş vakti anneme ve babama ayırmama rağmen mutlu edemiyorum. Arkadaşlarımla buluştuğumda anneme söylemeye korkuyorum veya sosyal medyadan paylaşmaya. Bozuluyor çünkü onu değil de arkadaşlarımı tercih ettim diye düşünüyor. Çoğu zaman söyelmiyorum bile arkadaşımla olduğumu, bozuluyor çünkü. Ama her görüşmemiz mutsuz, bozuk veya küs bitiyor. Eşim bile “annenle ne zaman görüşsen eve ağlayarak veya asık suratlı geliyorsun” diyor. Gerçekten anlayamıyorum. NAsıl oluyor da her görüşmede o kadar ilgi alakaya rağmen nasıl mutsuz ayrılıyoruz nasıl annem beni azarlayacak Bir şey buluyor ve ben eve ağlayarak ya da üzgün gelebiliyorum??? Yanındayken uzun süre telefonla konuşmama veya mesajlaşmama bile bozuluyor laf sokuyor. Telefonu uzun tuttuysam surat asıp kapattırıyor. Sadece onunla ilgilenip konuşayım istiyor.
Günü kötü bitirmemize ve küs ayrılmamıza sebep olan tartışmalarımızdan birkaçı:
-altın küpe aldım diye paramı çarçur edip saçma sapan harcamalar yaptığım için beni azarlaması
-çocuğumu neden hep yanımda götürüyormuşum ona bırakmam gerekirmiş (zaten sürekli görüştüğümüz için benimle görüştüğünde çocuğu da görüyor, prensip olarak sağlık açısından riskli yerlere gitmiyorum ve çocuğumu yanımdan ayırmıyorum, sadece ona değil kimseye bırakmıyorum)
-çocuğun doğumgünü için onun hayal ettiği bir yer varmış neden orada değil de başka yerde kutlama yapmak istemişim herkes ona danışırmış neyi nerede yapsam diye ben neden başka yerde yapmak istemişim
Uzun oldu hakkınızı helal edin, yardımcı olursanız çok sevinirim.
13 yaşında olmadığınızı farkettirin. Bu biraz zaman alacak ama farkına varır diye düşünüyorum.Ne yaparsam yapayım annemi mutlu edemiyorum her zaman eleştirecek, bozulacak, trip atacak bir şeyler buluyor. Hep onun doğruları var ve tüm hayatımı onun doğrularına göre yaşamak zorundaymışım gibi davranıyor. Tek çocuk olduğum için de tüm ilgi alakayı benden bekliyor haliyle. Aslında arkadaşları ve çevresi var ama beni istiyor. Hem çalışmamı istiyor hem de mümkünse her gün beni ve torununu görmek istiyor. beraber zaman geçirdiğimizde 2-3 saati yetersiz buluyor, bir güne birden fazla iş koymayı sevmiyor, gündüzden buluşalım tüm gün birlikte keyif yapalım akşam da eşlerimiz gelsin uyuyana kadar beraber takılalım istiyor. Arada o istediği şekilde de zaman geçirmeye çalışıyorum ama bu sefer de (onun istediği gibi olmayan) başka bir şeyden sebep tartışma veya gerginlik çıkarıyor. Geçen gün ben çok mutsuzum diye ağladı, sebebi onunla ilgilenmemem ve birlikte zaman geçirmeyişimmiş.
Çalışıyorum fakat online ve iş saatleri esnek olduğundan haftaiçi en az haftanın 2-3 günü beraberiz, ayrıca 1 veya 2 gün de eşimle babam da dahil olacak şekilde beraberiz. Daha ne kadar vakit ayırabilirim bilmiyorum. Kayınvalidemler ve kendi ev hayatım da var ama bunu anlatamıyorum.
Evlerine yakın lokasyona taşınmam için baskı yapıyor, ağlıyor,üzülüyor. Ancak iş beraber vakit geçirmeye gelince de günümüz mutlu geçmiyor. Hala 13 yaşındaymışım gibi beni azarlıyor, bağırıyor, bozuyor, kızıyor. Tepki verince de (bazen gerçekten sabrım dayanmıyor) sana tek bir şey bile söylenmiyor yazıklar olsun diyor. Ne yaparsam yapayım mutlu edemiyorum. O da zaten sürekli mutsuz olduğunu dile getiriyor. Her zaman “ben değer görmüyorum” “bilmemkim annesini ne kadar seviyor, annesi ne huysuzluklar yapıyor yine de hoş tutuyor” diye örnek gösteriyor.
31 yaşında kadınım, emek vermem gereken bir çocuğum, eşim ve işim var. Elimden gelen her boş vakti anneme ve babama ayırmama rağmen mutlu edemiyorum. Arkadaşlarımla buluştuğumda anneme söylemeye korkuyorum veya sosyal medyadan paylaşmaya. Bozuluyor çünkü onu değil de arkadaşlarımı tercih ettim diye düşünüyor. Çoğu zaman söyelmiyorum bile arkadaşımla olduğumu, bozuluyor çünkü. Ama her görüşmemiz mutsuz, bozuk veya küs bitiyor. Eşim bile “annenle ne zaman görüşsen eve ağlayarak veya asık suratlı geliyorsun” diyor. Gerçekten anlayamıyorum. NAsıl oluyor da her görüşmede o kadar ilgi alakaya rağmen nasıl mutsuz ayrılıyoruz nasıl annem beni azarlayacak Bir şey buluyor ve ben eve ağlayarak ya da üzgün gelebiliyorum??? Yanındayken uzun süre telefonla konuşmama veya mesajlaşmama bile bozuluyor laf sokuyor. Telefonu uzun tuttuysam surat asıp kapattırıyor. Sadece onunla ilgilenip konuşayım istiyor.
Günü kötü bitirmemize ve küs ayrılmamıza sebep olan tartışmalarımızdan birkaçı:
-altın küpe aldım diye paramı çarçur edip saçma sapan harcamalar yaptığım için beni azarlaması
-çocuğumu neden hep yanımda götürüyormuşum ona bırakmam gerekirmiş (zaten sürekli görüştüğümüz için benimle görüştüğünde çocuğu da görüyor, prensip olarak sağlık açısından riskli yerlere gitmiyorum ve çocuğumu yanımdan ayırmıyorum, sadece ona değil kimseye bırakmıyorum)
-çocuğun doğumgünü için onun hayal ettiği bir yer varmış neden orada değil de başka yerde kutlama yapmak istemişim herkes ona danışırmış neyi nerede yapsam diye ben neden başka yerde yapmak istemişim
Uzun oldu hakkınızı helal edin, yardımcı olursanız çok sevinirim.
İnşallah düzelir ikimizinkiler deMalesef oyle :)
Kırıcı olmamaya çalışıyorum fakat bazen gerçekten sabrım son damlasına kadar taşıyor... Babam aslında ilgisiz değil fakat oda annem gibi kontrolcü olmayı çok seviyor, Herkesi tüm insanları yönetmek istiyorSiz elinizden geleni yapıp kırıcı şeyler söylemeyin yeter zamanla kabullenir İnşaAllah...Babanız çok mu ilgisiz annenize karşı acaba genelde anneler bu sebeple ilgi delisi oluyor...
Anneniz etrafındaki her şeyin ve herkesin tek hakimi olmak, tüm hayat akışını kendi insiyatifine göre düzenlemek istiyor orası belli, ciddi bi kontrol problemi var. Baş etmesi gerçekten zor bir durum zira bu durumdaki insanlar çevrelerini yönetmeye ve düzeltmeye o denli odaklanmışlardır ki asla kendilerinde bi sorun olduğunu düşünmezler. Farkındalık seviyesi son derece düsüktür yani. Siz sınır çizmeye çalıştıkça daha da saldırganlaşırlar, duygusal saldırıların dozu artar zira kontrolün elden gidiyodur.Ne yaparsam yapayım annemi mutlu edemiyorum her zaman eleştirecek, bozulacak, trip atacak bir şeyler buluyor. Hep onun doğruları var ve tüm hayatımı onun doğrularına göre yaşamak zorundaymışım gibi davranıyor. Tek çocuk olduğum için de tüm ilgi alakayı benden bekliyor haliyle. Aslında arkadaşları ve çevresi var ama beni istiyor. Hem çalışmamı istiyor hem de mümkünse her gün beni ve torununu görmek istiyor. beraber zaman geçirdiğimizde 2-3 saati yetersiz buluyor, bir güne birden fazla iş koymayı sevmiyor, gündüzden buluşalım tüm gün birlikte keyif yapalım akşam da eşlerimiz gelsin uyuyana kadar beraber takılalım istiyor. Arada o istediği şekilde de zaman geçirmeye çalışıyorum ama bu sefer de (onun istediği gibi olmayan) başka bir şeyden sebep tartışma veya gerginlik çıkarıyor. Geçen gün ben çok mutsuzum diye ağladı, sebebi onunla ilgilenmemem ve birlikte zaman geçirmeyişimmiş.
Çalışıyorum fakat online ve iş saatleri esnek olduğundan haftaiçi en az haftanın 2-3 günü beraberiz, ayrıca 1 veya 2 gün de eşimle babam da dahil olacak şekilde beraberiz. Daha ne kadar vakit ayırabilirim bilmiyorum. Kayınvalidemler ve kendi ev hayatım da var ama bunu anlatamıyorum.
Evlerine yakın lokasyona taşınmam için baskı yapıyor, ağlıyor,üzülüyor. Ancak iş beraber vakit geçirmeye gelince de günümüz mutlu geçmiyor. Hala 13 yaşındaymışım gibi beni azarlıyor, bağırıyor, bozuyor, kızıyor. Tepki verince de (bazen gerçekten sabrım dayanmıyor) sana tek bir şey bile söylenmiyor yazıklar olsun diyor. Ne yaparsam yapayım mutlu edemiyorum. O da zaten sürekli mutsuz olduğunu dile getiriyor. Her zaman “ben değer görmüyorum” “bilmemkim annesini ne kadar seviyor, annesi ne huysuzluklar yapıyor yine de hoş tutuyor” diye örnek gösteriyor.
31 yaşında kadınım, emek vermem gereken bir çocuğum, eşim ve işim var. Elimden gelen her boş vakti anneme ve babama ayırmama rağmen mutlu edemiyorum. Arkadaşlarımla buluştuğumda anneme söylemeye korkuyorum veya sosyal medyadan paylaşmaya. Bozuluyor çünkü onu değil de arkadaşlarımı tercih ettim diye düşünüyor. Çoğu zaman söyelmiyorum bile arkadaşımla olduğumu, bozuluyor çünkü. Ama her görüşmemiz mutsuz, bozuk veya küs bitiyor. Eşim bile “annenle ne zaman görüşsen eve ağlayarak veya asık suratlı geliyorsun” diyor. Gerçekten anlayamıyorum. NAsıl oluyor da her görüşmede o kadar ilgi alakaya rağmen nasıl mutsuz ayrılıyoruz nasıl annem beni azarlayacak Bir şey buluyor ve ben eve ağlayarak ya da üzgün gelebiliyorum??? Yanındayken uzun süre telefonla konuşmama veya mesajlaşmama bile bozuluyor laf sokuyor. Telefonu uzun tuttuysam surat asıp kapattırıyor. Sadece onunla ilgilenip konuşayım istiyor.
Günü kötü bitirmemize ve küs ayrılmamıza sebep olan tartışmalarımızdan birkaçı:
-altın küpe aldım diye paramı çarçur edip saçma sapan harcamalar yaptığım için beni azarlaması
-çocuğumu neden hep yanımda götürüyormuşum ona bırakmam gerekirmiş (zaten sürekli görüştüğümüz için benimle görüştüğünde çocuğu da görüyor, prensip olarak sağlık açısından riskli yerlere gitmiyorum ve çocuğumu yanımdan ayırmıyorum, sadece ona değil kimseye bırakmıyorum)
-çocuğun doğumgünü için onun hayal ettiği bir yer varmış neden orada değil de başka yerde kutlama yapmak istemişim herkes ona danışırmış neyi nerede yapsam diye ben neden başka yerde yapmak istemişim
Uzun oldu hakkınızı helal edin, yardımcı olursanız çok sevinirim.
Çalışıyorum fakat online ve iş saatleri esnek olduğundan haftaiçi en az haftanın 2-3 günü beraberiz,
Aynı anne babaya sahibiz galiba gel kardeş olalım. Yıllarca tek başıma çektim tek çocuk olmanın dayanılmaz baskısını fakat evlendim çocuğum var ama annem bu sefer çocuğum ve esimide yönetmeye çalışıyor böyle olmuyor..Kırıcı olmamaya çalışıyorum fakat bazen gerçekten sabrım son damlasına kadar taşıyor... Babam aslında ilgisiz değil fakat oda annem gibi kontrolcü olmayı çok seviyor, Herkesi tüm insanları yönetmek istiyor
Her tartışmamızda ağlıyorum zaten, “seni bu kadar mutlu etmek isterken nasıl bu kadar mutsuz ediyorum anlamıyorum” diyerek ama anlamıyor, diyor ki “sen benimle mutsuz olduğundan boş vaktin olduğunda arkadaşlarınla olmayı tercih ediyorsun” aslında haklı gerçekten de ona giderken hep geriliyorum veya konuşurken bile hep diken üstündeyim acaba şimdi ne diyecek neye bozulacak neye laf sokacak diye. Evime geldiğinde bile küçük çocuk olmasına rağmen 2 saat evi topluyorum ki gelince kızmasın bana tartışma çıkmasın diyeMesajınızı okurken hissettikleriniz o kadar tanıdık geldi ki benim annemi okuyorum sandım bir anda.Gerçekten farkında olmadan evlatlarını o kadar yıpratıyorlar ki
Size vereceğim tavsiye bir kere tavrinizi koyun ama kötülükle polemiğe girmekle değil bir tık daha uzak soğuk davranarak işlerim var bu hafta çok yoğunum ben böyle düşünüyorum buna karar verdim gibi benli cümleleri çok kullanın ki sizin varlığınızı, bir birey olduğunuzu sürekli hatırlatın.Ses tonunuz çatışmacı kalp kırıcı değil soğukkanlı kesin ve kararlı olsun.
Bir kere bunu yapıp sonra dozunda (yeteri kadar) görüşmeye devam ederseniz zor da olsa zamanla anlayacaktır. Gerekirse acitasyon yapın içinden çıkmadığınız zaman ağlayın ben napiyim anne yetişemiyorum olmuyor diye üste çıkın.Onu,onun silahıyla vurun.Ama asla kontrolü ona bırakmayın.Tek cocukla da alakası yok biz dört kardeşiz annem hiç bir çocuğuna yapamadığı kadar benim hayatıma müdahil olmaya çalışır biz sınırlarımızı net koyamıyoruz sorun burda yakınına da kesinlikle taşınmayin.
Beni kaybetmekle ilgili korkuları olabilir, ama bu şekilde beni çok yıpratıyor. Görüşmelerimiz hiçbir zaman azalmadı aksine ne kadar görüşsek ona az geliyor hep mutsuz hep laf sokuyorAnnenizin bilinç altında sizi kaybetmek ile ilgili korkuları olabilir mi? Bir uzman yardımı alabilirsiniz.
Benim annemde babamı kaybettiktwn sonra bana aşırı düşmüştü. Evim ve işim yakındı. Tüm günümü yanında geçiriyordum. Sonraları azalmıştı.
Kesinlikle normal bir insan değil bunu bilerek davran duygularını tüketme boş yere kendini yıpratma.Buyuk bir boşluk ya da sevgi ilgi eksikliği var gibi duruyor annenizde ama siz de artık bir annesiniz bununla kendisi baş etmek zorunda.Sizin sınırıniz olursa verdiği zarar da büyük olmazHer tartışmamızda ağlıyorum zaten, “seni bu kadar mutlu etmek isterken nasıl bu kadar mutsuz ediyorum anlamıyorum” diyerek ama anlamıyor, diyor ki “sen benimle mutsuz olduğundan boş vaktin olduğunda arkadaşlarınla olmayı tercih ediyorsun” aslında haklı gerçekten de ona giderken hep geriliyorum veya konuşurken bile hep diken üstündeyim acaba şimdi ne diyecek neye bozulacak neye laf sokacak diye. Evime geldiğinde bile küçük çocuk olmasına rağmen 2 saat evi topluyorum ki gelince kızmasın bana tartışma çıkmasın diye