Sorun olan şey, insanların kendi işini görememesi değil aslında. Bunları yazan hemen hemen bütün hanımlar, zaten her islerini kendileri görüyorlar.
Ben mesela, düşük yaparken, temizlikci kadın yanımdaydi. Bebeğimi doğduğu ilk gece de de bir başka temizlikci.
Bunlar sayılı anlar, o zaman yanında oldukları için yedi kat elle bile bir hukukun oluşuyor. Çünkü dar zamanin. İnsan en mutlu ve en zor anlarında, en sevdiklerini yanında görmek istiyor. Bir taş çorbayi onların elinden içmek istiyor. Sevildigini hissetmek, kıymet verildiğini bilmek istiyor. Yoksa, ben acizim, bana baksınlar değil buradaki psikoloji.
Bir akrabamiz var, şehir dışında okuyor ve ona harçlık gönderiyoruz aylik. Cunku o soylemese de biliyoruz ki ihtiyaci var ogrenciyken.Bu çocuk 1-2 sene sonra mezun olup is bulduğunda zaten bizim gönderdiğimiz paralara ihtiyaç duymayacak. Şu anda kiymeti var yapılan işin.
Bu bir akrabamiz, kardeşimiz, çocuğumuz değil ama aile olmak benim için böyle bir şey. Ama bizim akrabamiz gösterdiğimiz özeni, burda dertlesenler annelerden dahi goremiyorlar, anlatılan bu, yardıma muhtaç olmak değil yani