Başlıktan da anlaşıldığı gibi annem evlat ayırt ediyor. Bir kız kardeşim var ve annem onunla daha iyi anlaşır. O ne yapsa hep doğrudur o hep haklıdır. Ama ben ufacık bir kelime etsem duymadığım laf kalmaz. Sorduğum zaman onu seviyorum seni sevmiyorum der. Bazen annemle kız kardeşim oturma odasında yatarlar bende kalabalıkla uyumayı çok seviyorum. Anne derim yere yatak atayım bende sizinle yatayım olmaz asla evimi dağıta can ben senin arkanı mı toplayacağım der. Ve biz özel konuşacağız der. Ben hiç bir şeyimi anlatamam anneme çünkü doğru yaptığımda bile yanlışı arar bulur içinden. Babama kardeşime sevgisini doya doya gösterir ama bana yok bir şey. Artık evde kendimi yük hissediyorum. Sürekli yapmadığım şeyler için suçlanıyorum. Anne yapmadım ben onu oraya koymadım desem de hayır sen koydun der ve bağırır. Artık eve gidiyorum yemek yiyorum ve odama çekiliyorum. Sohbete hasret kaldım. Sabah işe gelmek için uyandım neyse odamı toparladım yatağın üzerinde kıyafet vardı. Akşam kız kardeşim dağıttı annem gördü sen ne biçim insansın neden bunları dağıttın bıktım senden ölsen de kurtulsam senden anne dedim ben yapmadım bacım yaptı dedim hayır benim kızım yapmaz dedi o sırada odaya kız kardeşim girdi anne dedi ben yaptım akşam dedi. Dedi ki bu şeytanı bana savunma annem sen meleksin koruma onu dedi eşyaları suratıma fırlattı çıktı oda dan. Toparladım ve sonra ağlaya ağlaya çıktım evden. BİR ANNE EVLADINA NEDEN BÖYLE DAVRANIR ARTIK DAYANAMAZ HALE GELDİM.