Ne güzel farkındalık yaratmışsınız en azından. Evet sevgi göstermeyi zayıflık olarak görüyor olabilir. Keşke böyle görmeseydi belki bir kızım olur ben de onunla aşarım bunu. Annemin bu yaşından sonra düzeleceğini inanmıyorum inşallah yanılıyorumdır. İnşallah düzeltiriz bizdeTeşekkür ederim bende tam problemleri çözemedim. Ama ben biraz sanırım tartışarak da olsa derdimi anlatıyorum . Şimdi kız kardeşlerime yaklaşımı farklı olmaya başladı . Toplumumuzda sevgi göstermek zayıflık ya da utanç verici olarak görüldüğü için büyüklerin yanında bile çocuk opulmuyor. Umarım sizde duzeltirsiniz
Çok sevindim sizin adınıza umarım bende konuşabilirimSevmez mi hiç mutlaka seviyordur hem de çok ama gösterme yolunu bilmiyor belli ki, benim annem de böyle ama ben konuştum hep içimde tutmadım tutamadım:) çok yol kat ettik şükür mutlaka konuşun
Evet aramızda 40 yaş var. Benim de annem kızım diye seslenmez hiç adımla seslenirEşimin anneside böyle. Sadece askere giderken sarılmış. Bir kere oğlum dediğini duymadım sadece ismiyle seslenir, el gibi.
Kızım yok, oğullarım var ve ileride kimseye hakettiğinden fazla değer verip uzulmesinler diye sevgimizi hep gösteririz anne baba olarak. Kimse olmasa bile biz seni hep seveceğiz guvenini hissettiririz.
Annemizin yaşı kaç? Yaşı ileride olanlar da daha çok gözlemledim ben bu sevgiyi belli etmeme durumunu
Başınız sağolsun. Eğer sizi üzecek birşey anımsattıysam helal edin lütfenAnnenizle ilişkinizin detaylarını elbette bilemeyiz.Ama yoklukları o kadar zor ki...Annemi kaybedeli bir yıl oldu.Bir gün göçüp gideceğini biliyoruz ama zamani geldiğinde bunu yaşamak bambaşka.Ne olduğunu anlamadan bir bakmışsın ki yok.İnanın sonrası derin bir boşluk oluyor.Belki sevgisini belli edemiyordur ama sizi seviyordur kendince.Hayatta geriye bakarak,geçmişte kalarak çok şey kaybediyoruz..
Ben olsam konuşurum ama anlayacağınız sanmam benim annemin. Sizden tek farkım ablalarimin olması yoksa aynı anneye sahibiz nerdeyse ve bu konuyu açtığımızda üzülüyor. Umarım düzelirsiniz, umarım çok iyi bir arkadaş edinirsiniz ve her şey çok güzel olurMerhaba arkadaşlar daha önce bir başlıkta yakın arkadaşımın olmadığından bahsetmiştim. Yalnız hissediyordum. Ve evlendikten sonra bu hissiyatım çok daha arttı ağlama krizleri vs olunca eşimin ısrarıyla bir terapiye başladım. Gitme sebebim tamamen arkadaş eksikliği hissetmemdi. Ama konu tamamen annemle ilgiliymiş bunu öğrendim. Evin tek kızıyım annemle aramız kötü değil ama soğuk. Mesela çocukluğuma dair annemle ilgili hatırladığım hiç bir şey yok. Beni sevdiğini söylediğini öptüğünü sarıldığını hiç hatırlamıyorum. Sevdiğini biliyorum illaki seviyordur. Ama gösterme konusunda sıfır. Hala öyle. Hiç hatırlamıyorum ki bana halimi hatrımı sorduğunu bir derdimin olup olmadığını sorduğunu hiç hatırlamıyorum. İçten sarılıp kızım falan dediğini de.. evlendim düğün sonrası uğurlarken bile sarılmadı benimle hiç konuşmadı. Evime de öyle çok istekli gelmez misafir falan çağırdığımda gelir sadece. Asosyal bir insan da değil arkadaşları var sürekli beraber oturur vakit geçirirler. Belki diyeceksiniz ki hiç olmayabilirdi bu da dert mi diyeceksiniz. Ama lütfen derdimi küçümsemeyin çünkü şuan içimde büyük bir boşluk hissediyorum. Var evet çok şükür Allahım başımdan eksik etmesin. Var ama yok gibi olması da insanda yaralar açabiliyormuş böyle. Arkadaşlıklarımın da sorunlu olması benim onlara bağlılık duymamdan kaynaklanıyormuş. İnsanlara gereğinden fazla değer vermemde çocukluğumda anneden yeterli sevgiyi göremememden kaynaklanıyormuş.
Hayatım boyunca böyle mutsuz bir insan olmamam ve bunları aşabilmem için annemle konuşmam yüzleşmem gerekiyormuş. Ama bu bana inanılmaz zor geliyor. Hem bir şeylerin değişmeyeceğine eminim hem de annemi üzmek istemiyorum.(bu konuları konuşurken inanılmaz ağlıyorum ve buna engel olamıyorum, annemlerde bu şekilde konuşursam üzüleceğinden korkuyorum) Bu zamana kadar böyle gelmiş böyle gitsin diyorum. Ama doktora göre eğer konuşmazsam ömrüm boyunca bu sorunumu aşamayacağım. Konuştuğumda annem düzelsin diye değil sadece benim bunu onunla konuşmuş olmam için konuşmam gerekiyormuş. Annemle şuan aram kötü değil, konuşuyoruz bir problem yok gibi. Sadece ben böyle bir sorun yaşıyorum içten içe. Hiç haberi yok. Siz olsanız konuşur muydunuz? Ne derdiniz?
Evet ablanız olduğu için çok şanslısınız bence. Eğer benim de bir kız kardeşim/ ablam olsaydı biraz daha kolay aşabilir, bu denli yalnız hissetmezdim. Hayatımda yalnız kalmamam gereken bir çok şeyde yalnız kaldım. İyi dilekleriniz için de çok teşekkür ederim.Ben olsam konuşurum ama anlayacağınız sanmam benim annemin. Sizden tek farkım ablalarimin olması yoksa aynı anneye sahibiz nerdeyse ve bu konuyu açtığımızda üzülüyor. Umarım düzelirsiniz, umarım çok iyi bir arkadaş edinirsiniz ve her şey çok güzel olur
Ah canım olur mu öyle şey.Aşacaksın tabi ki..sevgiyle kalBaşınız sağolsun. Eğer sizi üzecek birşey anımsattıysam helal edin lütfenÇok haklısınız. Kendime de bu derdimi büyüttüğün için kızdığım oluyor. Aşmaya çalışıyorum umarım aşabilirim.
Bence herkes çocuk doğurmamalı, sırf üreyebildiklerini kanıtlamak için yada doğanın kanunu diye patır patır doğuruyorlar.Merhaba arkadaşlar daha önce bir başlıkta yakın arkadaşımın olmadığından bahsetmiştim. Yalnız hissediyordum. Ve evlendikten sonra bu hissiyatım çok daha arttı ağlama krizleri vs olunca eşimin ısrarıyla bir terapiye başladım. Gitme sebebim tamamen arkadaş eksikliği hissetmemdi. Ama konu tamamen annemle ilgiliymiş bunu öğrendim. Evin tek kızıyım annemle aramız kötü değil ama soğuk. Mesela çocukluğuma dair annemle ilgili hatırladığım hiç bir şey yok. Beni sevdiğini söylediğini öptüğünü sarıldığını hiç hatırlamıyorum. Sevdiğini biliyorum illaki seviyordur. Ama gösterme konusunda sıfır. Hala öyle. Hiç hatırlamıyorum ki bana halimi hatrımı sorduğunu bir derdimin olup olmadığını sorduğunu hiç hatırlamıyorum. İçten sarılıp kızım falan dediğini de.. evlendim düğün sonrası uğurlarken bile sarılmadı benimle hiç konuşmadı. Evime de öyle çok istekli gelmez misafir falan çağırdığımda gelir sadece. Asosyal bir insan da değil arkadaşları var sürekli beraber oturur vakit geçirirler. Belki diyeceksiniz ki hiç olmayabilirdi bu da dert mi diyeceksiniz. Ama lütfen derdimi küçümsemeyin çünkü şuan içimde büyük bir boşluk hissediyorum. Var evet çok şükür Allahım başımdan eksik etmesin. Var ama yok gibi olması da insanda yaralar açabiliyormuş böyle. Arkadaşlıklarımın da sorunlu olması benim onlara bağlılık duymamdan kaynaklanıyormuş. İnsanlara gereğinden fazla değer vermemde çocukluğumda anneden yeterli sevgiyi göremememden kaynaklanıyormuş.
Hayatım boyunca böyle mutsuz bir insan olmamam ve bunları aşabilmem için annemle konuşmam yüzleşmem gerekiyormuş. Ama bu bana inanılmaz zor geliyor. Hem bir şeylerin değişmeyeceğine eminim hem de annemi üzmek istemiyorum.(bu konuları konuşurken inanılmaz ağlıyorum ve buna engel olamıyorum, annemlerde bu şekilde konuşursam üzüleceğinden korkuyorum) Bu zamana kadar böyle gelmiş böyle gitsin diyorum. Ama doktora göre eğer konuşmazsam ömrüm boyunca bu sorunumu aşamayacağım. Konuştuğumda annem düzelsin diye değil sadece benim bunu onunla konuşmuş olmam için konuşmam gerekiyormuş. Annemle şuan aram kötü değil, konuşuyoruz bir problem yok gibi. Sadece ben böyle bir sorun yaşıyorum içten içe. Hiç haberi yok. Siz olsanız konuşur muydunuz? Ne derdiniz?
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?