Annemle konuşmayarak yanlış yapıyor muyum?

Olayı kısaca özetleyip fikrinizi almak istiyorum. Ben evliyim, ablam üç kere evlendi boşandı. Annem ablamı istemiyordu çok çektirdiği için ama benim arayı yumuşatmam ile barışıp bir arada yaşamaya başladılar. Ablam geçimsiz biri olduğu için annem birlikte yaşamakta da çok zorlanıyordu ama çocuğuyla sokakta kalmaması için mecbur kaldılar diyebiliriz. Ablamla haklı olduğum bir konuda kavga ettik, kavga bayağı büyüdü ve artık kanlı bıçaklı derecesine geldik. Annemin de çok rahatsız olduğu bir konuydu kavga sebebimiz sürekli yakınıyordu. Kavgayı büyüten de haksız olmasına rağmen kendisi bu arada. Bu olay olduğunda da ben henüz 10 haftalık falan hamileydim. Neyse ablamla görüşmeyi kestik. Ne hikmetse bana hak veren annem de onunla beraber benimle bir anda iletişimi kesti. Bundan önce 3 gebelik kaybım da olduğu için benim için bu gebelik süreci çok hassas oldu ve öz ailemden bilhassa annemden ilgi bekliyordum açıkçası. İlgiden kastım bi nasılsın bir şeye ihtiyacın var mı denmesi. Neyse birlikte yaşıyorlar belki baskı altındadır falan diye ben arıyordum. Çünkü ablam çok manipülatör biridir biliyorum yani. Aradığımda da o kadar isteksiz konuşuyordu ki ben de aramayı kestim. Düşük tehlikem oldu hastanede yattım merak edip aramadı (ki en zoruma giden bu oldu), cinsiyetini öğrendiğimde pasta kestik eşim çağırdı gelmedi vs. Durum mütemadiyen böyle olunca aramayı da görüşmeyi de komple kestim. Sadece bayramlarda gidip bayramlaşıp varsa ihtiyaçlarını gördüm ama onun dışında ne aradım ne sordum. Şuan 33 haftalık hamileyim bu kadar zaman arayıp sormayan annem geçen hafta beni arayıp özlediğini görüşmek istediğini falan söyledi. Ben de aradan bu kadar zaman geçmiş hamileliğimin sonuna gelmişken artık beni aramasının benim için bir anlam ifade etmediğini çünkü en ihtiyacım olduğu zamanda yanımda olmadığını söyledim. Biraz kırıldı ama gerçek hislerim bunlar. Birkaç gündür yine arıyor görüşmek istiyor ama artık aradığında konuşmak dahi istemiyorum, açmıyorum da. Sizce yanlış mı yapıyorum? Kalbim çok kırık bu süreçte yalnız bırakıldığım için. Anneme çok ihtiyacım oldu manevi olarak ama o benim hiç yanımda olmadı. Şimdi doğum yaklaştı yanımda olsun hiç istemiyorum. Çok saçma gelecek belki ama bebeğimi sevsin istemiyorum çünkü o bebeği karnımda zorluklarla taşırken hiç bir desteğini görmedim manevi olarak. Çevremdekiler de şuan hamile olduğum için hassas düşündüğümü söylüyorlar ama ben ebediyen affedemeyeceğim gibi geliyor bana. Siz ne düşünüyorsunuz bu konuda? Sizce böyle yapmamalı mıyım yanlış mı yapıyorum. Bu arada belirteyim ablamla çok küsüp barıştılar annem genel olarak sorunlu diye ablamla görüşmek istemedi her seferinde ben aralarını yaptım. Benle arasında bu zamana kadar hiç sıkıntı olmadı tersine ediyle büdü gibiydik. Ben anneme hep düşkündüm o da bana. Küçük yaştan beri çalışarak evimizi geçindirdim ve ablam o süreçte durumumuz kötü diye evden kaçtı. Annemin de sancılı süreciydi hastaydı. Tedavi oldu yaklaşık 2.5 sene ve çok şükür atlattı hastalıklarını. Bu süreçte de ablam annemle hiç görüşmedi. Ne zaman boşandı o zaman geldi barışmak için. Kafanızda profili net oluşsun diye bu örnekleri verdim. Zamanını ayırıp okuyan herkese teşekkür ederim