Merhaba, yasca küçük olduğumu düşündüğüm için ablalarım diye başlamak istiyorum ben 19 yaşında üniversite öğrencisiyim. Aile evinde kaliyorum ama çok mutsuzum. Annem benden hep şikayetçi her gün bir seylerimden sikayetci oluyor. Benim hakkımda asla güzel bir şey söylemiyor akrabalarımın yanında hep kötüleniyorum küçük bir kardeşim var ona bile beni şikayet ediyor kabul etmem gerekirse ben bi tik daginik biriyim ama bana bak surda sunu unutmuşsun derlerse hemen gidip alirim disari cikmam alkolum sigaram yok okuluma gider gelirim elimden geldigince ev islerinde yardım etmeye calisirim sessiz bir insanım odamda duruyorum genellikle. Mesela sofrayı toplamisimdir ama orada bir şeyi unutmusumdur ki gerçekten bu ara kafam çok dalgın derslerim çok agir annem hemen bak şunu bile koymamışsın diye bağırmaya başlıyor gidiyor kardeşime söylüyor bugün sikayet ettiginde gülerek başladı benim mesai dedim bana dedigi sey noldu zoruna mı gidiyor. Yahu zoruna gitmek ne demek anlamıyorum ne sarılıyor ne opuyor derslerin nasıl derdin var mı diye sormuyor sadece şikayet ediyor sadece birilerine beni bağıra çağıra şikayet ediyor küçük düşürüyor ağzından güzel söz duymuyorum artik yemek yapıyorum ofluyor pufluyor elimden alıyor öyle olmaz böyle olmaz tatlı yapıyorum yine dagitmissin her yeri diyor iç çekiyor moralim bozuluyor ozguvenim kalmadi sonra bana geliyor diyor her seye aliniyosun çok alingansin ama bir insana hiç güzel bir şey söylemeyip her gün bir seylerinden şikâyetçi olursan dayanamaz iki güzel şey duymaya hasret kaldım ben de saçım oksansin istiyorum kardeşimi öpmeye geliyor beni öpmeden gidiyor her ne kadar buyusem de canım yanıyor insanın her yaşta anne sicakligina ihtiyacı var napmaliyim bilmiyorum ben mi abartiyorum