Merhaba.
Rahmetli annem kanserdi ve ben de yeni evliydim. Hastalığının kanser olduğu ortaya çıkmadan az zaman önce, bir torunum olsun artık kızım demişti. Yaşasaydi, bu ilk torunu olacaktı. Annem beni bu fikre alıştırmaya kalmadan, karaciğer kanseri olduğu ortaya çıktı. son anına kadar kardeslerimle baktık. Hep yanındaydım. Evlilik vb tamamen gitmişti aklımdan. Öyle büyük bir moral bozukluğu, stres ki bu, yemek yiyemiyorsunuz. yemek bile suçlu hissettiriyor insanı. Değil çocuk yapmak, onunla uğraşmak. O stres ve üzüntü içinde, insan yemekten içmekten kesiliyor, sütü zaten olmaz diye düşünüyorum. Ben de öyle olurdu en azından. Bir de torununu görüp, ondan ayrılacağını bilmek daha çok koyar insana. Yanımızda yatan başka bir kanser hastası bayanın torunu vardı ama hastaneye girmesi yasaktı. Kadın torun hasretiyle gitti. O daha acı. Yine de siz bilirsiniz tabii. Annenize şifalar diliyorum.