- 24 Nisan 2015
- 6.986
- 7.194
- 398
- Konu Sahibi eftelya2015
-
- #1
Başlıktanda anlayacağınız üzere şuanki durumum aynen bu ...
2,5 yaşında kreşe giden kızım var , her sabah ağlayarak gidiyor, benden ayrılmak istemiyor kreşte sorun yok ama ilk günden beri sabahları gitmek istemiyor ve ağlıyor. Psikiyatriye falan da götürdük sabahları çeşitli bahaneleri vardı gitmemek için ve bu ara benden ayrılmak istemiyor. Bende kaçıyorum resmen evden, çünkü belli saatte işte olmak zorundayım akşamları erken çıkıyorum kızımın servisi erken geldiği için sabahta geç kalamam sorun oluyor işte..
İşte alttan alta mobbing var ama elden birşey gelmiyor kamu kurumunda çalışıyorum itiraz etsek çocuk gibi azarlanıyoruz, sussak işimizden nefret eder hale geliyoruz, kale almamaya çalışıyoruz ama hep stres faktörü üzerimde..
Evde iş hiç bitmiyor sürekli tekrar eden çamaşır, bulaşık vs vs ... Genel temizliği haftada bir yapıyorum ama iş hiç bitmiyor.
Kocam desen illa birşeyleri ben söyleyeceğim elini birşeye sürmüyor, yaptığımı da görmüyor, şeytan diyor yapma ama çocuk var evde ve ben titiz biriyim pis dağınık bir evde önce kendim rahat edemem.. Kadın tutmayı düşünüyorum ama kimseyi bulamadım henüz artık yoruluyorum en azından detaylı bir temizlik yapılsa ayda bir ben yine haftalık yaparım ama detaya girmem hiç yoktan...
Eşimle de konuştum defalarca boğuluyorum ev iş monoton hayat , işte stres, evde bitmeyen işler, sürekli peşimde dolanan masum bir çocuk ama artık gerçekten kendime hakim olamıyorum öfke kontrolü sağlayamıyorum birikmişliklerde var patlıyorum, çocuğuma da olumsuz yansıyor (ona da her yeri karıştırıyor diye kızıyorum birde bilerek çiş yapmaları var birşeyde ısrar ederde bende inatlaşır yapmazsam hop salıyor) istemeden de olsa sesim yükseliyor. Sonrada eşimle bu nedenle birbirimize giriyoruz.
Siz nasıl başa çıkıyorsunuz?
Psikiyatriye de gitmeyi düşünüyorum belki bir yardımı dokunur ne bileyim konuşuruz ederiz ben sorunun farkındayım ama bana çözüm üretecek biri lazım.
2,5 yaşında kreşe giden kızım var , her sabah ağlayarak gidiyor, benden ayrılmak istemiyor kreşte sorun yok ama ilk günden beri sabahları gitmek istemiyor ve ağlıyor. Psikiyatriye falan da götürdük sabahları çeşitli bahaneleri vardı gitmemek için ve bu ara benden ayrılmak istemiyor. Bende kaçıyorum resmen evden, çünkü belli saatte işte olmak zorundayım akşamları erken çıkıyorum kızımın servisi erken geldiği için sabahta geç kalamam sorun oluyor işte..
İşte alttan alta mobbing var ama elden birşey gelmiyor kamu kurumunda çalışıyorum itiraz etsek çocuk gibi azarlanıyoruz, sussak işimizden nefret eder hale geliyoruz, kale almamaya çalışıyoruz ama hep stres faktörü üzerimde..
Evde iş hiç bitmiyor sürekli tekrar eden çamaşır, bulaşık vs vs ... Genel temizliği haftada bir yapıyorum ama iş hiç bitmiyor.
Kocam desen illa birşeyleri ben söyleyeceğim elini birşeye sürmüyor, yaptığımı da görmüyor, şeytan diyor yapma ama çocuk var evde ve ben titiz biriyim pis dağınık bir evde önce kendim rahat edemem.. Kadın tutmayı düşünüyorum ama kimseyi bulamadım henüz artık yoruluyorum en azından detaylı bir temizlik yapılsa ayda bir ben yine haftalık yaparım ama detaya girmem hiç yoktan...
Eşimle de konuştum defalarca boğuluyorum ev iş monoton hayat , işte stres, evde bitmeyen işler, sürekli peşimde dolanan masum bir çocuk ama artık gerçekten kendime hakim olamıyorum öfke kontrolü sağlayamıyorum birikmişliklerde var patlıyorum, çocuğuma da olumsuz yansıyor (ona da her yeri karıştırıyor diye kızıyorum birde bilerek çiş yapmaları var birşeyde ısrar ederde bende inatlaşır yapmazsam hop salıyor) istemeden de olsa sesim yükseliyor. Sonrada eşimle bu nedenle birbirimize giriyoruz.
Siz nasıl başa çıkıyorsunuz?
Psikiyatriye de gitmeyi düşünüyorum belki bir yardımı dokunur ne bileyim konuşuruz ederiz ben sorunun farkındayım ama bana çözüm üretecek biri lazım.