- 27 Eylül 2015
- 105
- 146
- 103
Ben bu adamla evlendim.
Her şeyi çok iyi. Beni el üstünde tutar, ailesine karşı yanımda durur, evde yardım eder... Sevgi sözcüklerini eksik etmez, kapıdan çıkarken, beni işe bırakırken öper, sevdiğini söyler, arada iyi ki seninle evlenmişim der, çocukları sever, bebeğimizi büyütürken bana yardımcı olacağına da inancım tam...
Gel gelelim savuşturduğumu sandığım araba sevdası devam ediyor.
Dün geldi, dilinin altında bi bakla var belli; 110bin liralık bi araba için pazarlık yapmış, 100bine düşürmüş, bizdekini 43e sayıyorlarmış ama 45 olsun diye ısrar etmiş ve umutlu. O arabayı alınca sınıf atlamış olacakmışız
Devam etmeden önce bazı hususları belirtmem gerek. Biz sade nikahla evlendik. Bunu hiç dert etmedim çünkü ortaokuldan beri ben düğün yapmayacağım der dururum, fuzuli gelir. Şu anda bana dert olan şey ise arabayı isteme gerekçesi olarak kendi çok severek aldığı arabasını 6 ayı dolmadan sattığını, erkek olduğunu, içkisi kumarı olmadığını, tek zevkinin ve isteğinin bir kere olsun hayalindeki gibi bir arabaya binebilmek olduğunu söyledi. Bu arada kendi arabasını sattığı tutarla kredi borcunu kapattı ve elinde 5 kuruş kalmadı.
Hiçbir zaman parayı ya da eşyayı seven bir insan olmadım, hayatta en sevmediğim şey borçtur, borçlu olmaktır. Evlendikten sonra çamaşır-bulaşık makinesi, ocak, halı, çekyat, tabak çanağı kendim getirdim. Yatak ve köşe koltuk aldık. Bir de buzdolabı. Bu kiralık evde 1 sene durup kendi evimize çıkmayı istediğim ve taşınırken eşyaların ne kadar hırpalandığını bildiğim için gardrop aldırmadım. Daha doğrusu pahalı gardroplardan değil, bekar evlerindekilerin bir tık üzeri gardroplardan ikimize birer tane alıp giyinme odası olarak kullandığımız yere koyduk. Mutfak masam ve sandalyeleri de vardı, taşınırken bir bacağı biraz yamuldu ama idare ederiz, kendi evimize geçerken yenisini alalım dedim.
Kendimce 1 yıllık kalkınma planı yaptım. Kredi kartındaki büyük taksitler bitsin; o arada her ay kenara 3-5 kuruş atalım, benim birikimim + altınlar + o zamana kadar biriktirdiklerimizle gönlümüze göre bir yere geçebilecektik. Eşim de gayet uyumlu görünüyordu, fikirlerime katılıyordu.
Dün akşam bu araba mevzusunu açtıktan sonra şunları söyledi; her şey benim istediğim gibi oluyormuş, istediklerim olduğunda çok mutluymuşum, o bir şey istediğinde yüzüm turşu gibi oluyormuş, o bu araba mevzusunu açtığında gidip yarın alacağım dememiş, güleryüzlü bir şekilde bir öneri getirmiş. Kurutma makinesi alalım demiş aldırmamışım. Ben yorulmayayım diye istemiş. Bu gardropları hiç almak istememiş. O büyük dolaplardan istemiş ama bekar ev dolaplarından aldırmışım. Düz vites kullanamıyorum diye kendi arabasını satmış. Keşke daha o zaman iki arabayı satıp yeni bir araba alsaymışız.
Uygun cümlelerle kendi arabasını sattığında elinde hiç para kalmadığını belirttim. Biz ev alma planı yapıyoruz, Ocakta ev bakmaya başlayalım Nisanda kira kontratı dolunca kendi evimize geçmiş olalım diyoruz, önümüzdeki sene arabanın kalan tutarını (faizle 57bin gibi birşey) nereden bulacaksın diyorum. Biz çocuğun Amerika'da doğmasını planlıyorduk ondan vazgeçtik oraya vereceğimiz tutarla bu aynı miktar niye araba alamıyoruz diyor.
(Amerika'da kuzeni var, en ekonomik şekilde doğumun orada nasıl olabileceğini araştırmıştık, fikir ondan çıkmıştı, hep hayalini kuruyormuş, benim en başından gönlüm yoktu.)
Şimdi sizden akıl istiyorum; ben bu adama bütçe yapmayı nasıl öğretirim? Toplama çıkarma işleminden mi başlayayım napayım? Cep telefonuna günlük harcamaları kaydeden program yükledik kullanmıyor. 40 yaşında ve bu yaşına kadar hiç ama hiç lazım olur diye kenara para koymamış. En çok gücüme giden de muhabbeti geçince Amerika'da şu kadar kaldım, Amsterdam'da şuraları gezdim, İspanya'da La Sagrada var diye anlatıp durması
Yaa ben bilmiyor muydum gezip tozmayı? Nasıl böyle hiç utanmadan üstelik ballandıra ballandıra anlatıp duruyorsun!
Şu an iyi yönlerine odaklanarak kendimi avutmaya çalışıyorum. Evet hep para önemli değil deyip durdum hala aynı fikirdeyim ama para harcama alışkanlığı düzgün olan biri için dua etseymişim, herhalde duam eksik oldu. Annem hep parayı kazanmak önemli değil; herkes bir şekilde kazanır, önemli olan harcamasını bilmek der. Ah anneciğim..
Buraya kadar okuduysanız teşekkür ederim, yeni iş yerimde hiç arkadaşım yok içimi dökmek istedim iyi ki varsınız
Her şeyi çok iyi. Beni el üstünde tutar, ailesine karşı yanımda durur, evde yardım eder... Sevgi sözcüklerini eksik etmez, kapıdan çıkarken, beni işe bırakırken öper, sevdiğini söyler, arada iyi ki seninle evlenmişim der, çocukları sever, bebeğimizi büyütürken bana yardımcı olacağına da inancım tam...
Gel gelelim savuşturduğumu sandığım araba sevdası devam ediyor.
Dün geldi, dilinin altında bi bakla var belli; 110bin liralık bi araba için pazarlık yapmış, 100bine düşürmüş, bizdekini 43e sayıyorlarmış ama 45 olsun diye ısrar etmiş ve umutlu. O arabayı alınca sınıf atlamış olacakmışız
Devam etmeden önce bazı hususları belirtmem gerek. Biz sade nikahla evlendik. Bunu hiç dert etmedim çünkü ortaokuldan beri ben düğün yapmayacağım der dururum, fuzuli gelir. Şu anda bana dert olan şey ise arabayı isteme gerekçesi olarak kendi çok severek aldığı arabasını 6 ayı dolmadan sattığını, erkek olduğunu, içkisi kumarı olmadığını, tek zevkinin ve isteğinin bir kere olsun hayalindeki gibi bir arabaya binebilmek olduğunu söyledi. Bu arada kendi arabasını sattığı tutarla kredi borcunu kapattı ve elinde 5 kuruş kalmadı.
Hiçbir zaman parayı ya da eşyayı seven bir insan olmadım, hayatta en sevmediğim şey borçtur, borçlu olmaktır. Evlendikten sonra çamaşır-bulaşık makinesi, ocak, halı, çekyat, tabak çanağı kendim getirdim. Yatak ve köşe koltuk aldık. Bir de buzdolabı. Bu kiralık evde 1 sene durup kendi evimize çıkmayı istediğim ve taşınırken eşyaların ne kadar hırpalandığını bildiğim için gardrop aldırmadım. Daha doğrusu pahalı gardroplardan değil, bekar evlerindekilerin bir tık üzeri gardroplardan ikimize birer tane alıp giyinme odası olarak kullandığımız yere koyduk. Mutfak masam ve sandalyeleri de vardı, taşınırken bir bacağı biraz yamuldu ama idare ederiz, kendi evimize geçerken yenisini alalım dedim.
Kendimce 1 yıllık kalkınma planı yaptım. Kredi kartındaki büyük taksitler bitsin; o arada her ay kenara 3-5 kuruş atalım, benim birikimim + altınlar + o zamana kadar biriktirdiklerimizle gönlümüze göre bir yere geçebilecektik. Eşim de gayet uyumlu görünüyordu, fikirlerime katılıyordu.
Dün akşam bu araba mevzusunu açtıktan sonra şunları söyledi; her şey benim istediğim gibi oluyormuş, istediklerim olduğunda çok mutluymuşum, o bir şey istediğinde yüzüm turşu gibi oluyormuş, o bu araba mevzusunu açtığında gidip yarın alacağım dememiş, güleryüzlü bir şekilde bir öneri getirmiş. Kurutma makinesi alalım demiş aldırmamışım. Ben yorulmayayım diye istemiş. Bu gardropları hiç almak istememiş. O büyük dolaplardan istemiş ama bekar ev dolaplarından aldırmışım. Düz vites kullanamıyorum diye kendi arabasını satmış. Keşke daha o zaman iki arabayı satıp yeni bir araba alsaymışız.
Uygun cümlelerle kendi arabasını sattığında elinde hiç para kalmadığını belirttim. Biz ev alma planı yapıyoruz, Ocakta ev bakmaya başlayalım Nisanda kira kontratı dolunca kendi evimize geçmiş olalım diyoruz, önümüzdeki sene arabanın kalan tutarını (faizle 57bin gibi birşey) nereden bulacaksın diyorum. Biz çocuğun Amerika'da doğmasını planlıyorduk ondan vazgeçtik oraya vereceğimiz tutarla bu aynı miktar niye araba alamıyoruz diyor.
(Amerika'da kuzeni var, en ekonomik şekilde doğumun orada nasıl olabileceğini araştırmıştık, fikir ondan çıkmıştı, hep hayalini kuruyormuş, benim en başından gönlüm yoktu.)
Şimdi sizden akıl istiyorum; ben bu adama bütçe yapmayı nasıl öğretirim? Toplama çıkarma işleminden mi başlayayım napayım? Cep telefonuna günlük harcamaları kaydeden program yükledik kullanmıyor. 40 yaşında ve bu yaşına kadar hiç ama hiç lazım olur diye kenara para koymamış. En çok gücüme giden de muhabbeti geçince Amerika'da şu kadar kaldım, Amsterdam'da şuraları gezdim, İspanya'da La Sagrada var diye anlatıp durması
Yaa ben bilmiyor muydum gezip tozmayı? Nasıl böyle hiç utanmadan üstelik ballandıra ballandıra anlatıp duruyorsun!
Şu an iyi yönlerine odaklanarak kendimi avutmaya çalışıyorum. Evet hep para önemli değil deyip durdum hala aynı fikirdeyim ama para harcama alışkanlığı düzgün olan biri için dua etseymişim, herhalde duam eksik oldu. Annem hep parayı kazanmak önemli değil; herkes bir şekilde kazanır, önemli olan harcamasını bilmek der. Ah anneciğim..
Buraya kadar okuduysanız teşekkür ederim, yeni iş yerimde hiç arkadaşım yok içimi dökmek istedim iyi ki varsınız