Arkadaşı olmayanlar buraya.

Arkadaşsızlığa o kadar alıştım ki, canım hiiiiç arkadaşlık kurmak, birileriyle tanışmak istemiyor. İhtiyaç hissetmiyorum daha doğrusu. Hatta varlığı bile rahatsız edebilir, yani o kadar alıştım. Densiz densiz konuşacak, kendi aralarında plan program yapıp haber vermeyecek, beni ötekileştirecek arkadaşlar yok etrafımda. Vakti zamanında arkadaşlıklar hep benim ilgi alakamla yürümüş. O kadar iyi ki şimdi böyle.
 
Son düzenleme:
valla bende yalnızım artık burdada hayatta da 1 tane ile arkadasım kalmamış.....
 
Şu an işyerindeyim, yoğunluktan patlamak üzereyim ve malesef akşam çıkışta biyerlere gidelimmi sohbet ederiz diyebileceğim bi arkadaşım yokk nedennnnn yaaaaa...........
 
Bu konuda derdi olan bayağı varmış arkadaşlar.
İnsan sadece kendini bilir ya, görmeden duymadan farkedemiyor bazı şeyleri.
 

cok iyi fikir bence de tatlımm.
tabi istanbuldakiler için ve oraya yakın olanlar için.
hadi siz baslatında belki diger iller için geriside gelir.
 
benimde hiç arkadaşım yok..
hepsi işi düştüğünde arar sorar o kadar .. hiç biri gerçek arkadaş değil .. kısacası bende yalnızım başıma iyi yada kötü bişey geldiğinde arayıp derdimi yada üzüntümü paylaşacağım kimse yok .. birlikte dışarı çıkacağım kimse yok ..
 
Bugun 4 yıl kardeşim dediğim insanla kavga ettim kızlar. Üstelik sümüklü bir erkek için dostluğumuzu bitirdi. ve bir kere daha anladım ki aslında arkadaşsızlık çok daha iyi.. dert de olmuyor, üzende..
 
Arkadaş olmak özveri gerektiriyor ve ben galiba fazla rahatına düşkün biri olduğumdan arkadaşlıklarımı sürdürmek için özveride bulunamıyorum. Ben arkadaşlarıyla gezip, eğlenip, ölesiye gülen kişilere gerçekten çok özeniyorum ve onlar gibi gülüp eğlenmeyi o kadar çok istiyorum ki ama son zamanlarda çok az şeye gülmüşümdür. Bir çok arkadaşım olmasına rağmen hepsine uzağım çünkü biraz üşengecim. Eskiden biraz ailemden çekindiğim için de dışarı çıkıp arkadaşlarımla buluşmayı istemezdim ama artık büyüdüm, reşit bile oldum ama gel gelelim ben hala evden dışarıya adım atmıyorum. Ama eskiden böyle değildi. En yakın arkadaşım karşı apartmanımızda otururdu, sabahtan akşama kadar birlikteydik, okulda bile aynı sınıftaydık. Sonra o başka ilçeye taşındı ben başka ilçeye. Başka bi arkadaşım daha vardı, o da çok yakınımdı ve o da hemen yanımızdaki apartmanda oturuyordu. Şimdi onun bende ne telefon numarası var ne de feysbuk hesabı. Öte yandan diyorum ki 'evet biz bu kızlarla cidden çok yakındık, herşeyimizi anlatırdık birbirimize, yine dönsem onlarla yakın olmak istesem ama olmaz ki biz büyüdük artık ve hepimizin hayatına bir çok insan girdi, en yakınlarımız farklı kişiler oldu, onlar yokken hayatımda o kadar çok gelişme oldu ki, bu kadar zaman geçmişken onlara ger dönmek doğru mu?' gerçekten de doğru mudur? Ben eskisi gibi olmak istiyorum desem, ama içimde yine bi geri çekilme duygusu var, utanmak gibi değil de farklı bişey. Bunu yenebilsem herşey daha iyi olacak belki de...
 
Ya Benim gibi olan varmi? Ne bir arkadasim,ne bir akrabam, ne bir komsum var.Birakin samimi arkdas vs. Normali bile yok. Cok bunaliyorum, konusmayi özledim, türkce konusmayi özledim birakin türk arkadas yabanci arkadasa bile raziyim.
 
Son düzenleme:
buluşmalar zaten yapılıyo ama giden yok.. insanlar çekiniyo, yazarken çok rahat olunuyo ama iş gerçeğe döküldüğünde kimse kılını kıpırdatmıyo.. ''burda'' kimseyi tanımıyosun, görmüyosun derdini anlatıyosun rahatsın, ama buluşulduğunda da bu kadar samimi sözcükler çıkmicak maalesef.. biraz yabaniyiz galba o yüzden arkadaşlık kuramıyoruz heralde artık böle düşünmeye başladım.. ben bi de çok kalabalık arkadaş grubu da sevmiyorum az olsun öz olsun.. tam sopalığım
 
Yok canım sopalık değilsin ya da ben de sopalığım.

Bana göre de fazla kalabalık olmamalı sıkılıyorum öyle ortamlarda. Her kafadan farklı bir ses çıkıyor sonuçta. Tam olarak muhabbet edilmiyor falan.

Az olması daha iyi.
 
çocukluktan beri arkadaşım sırdaşım dostumdu..en zor en kötü günlerimde yanımda olan gerçek dostmdu..çıkarsız menfaatsizdik onca sene daha bir gün birbirimize saygısız davranmadık kelimeler yetmez hani gerçek bir dost tanımı anlamıydı..taki o kara güne kadar....bundan 7 sene evveldi o akşam beni çağırmıştı gel canım sıkılıyor içimde bir sıkıntı var bugun diye,gittim her zaman neşeli hayat dolu o kız o gece gerçektende keyifsizdi benden birşeyini asla saklamazdı morali oldukcada bozuktu,içimde nedensiz bir sıkıntı var dedi durgundu..ben kalkıp evime geldim ve sabahına acı haberi geldi motor kazası yapmış bir arkadaşıyla hemde feci bir kaza..yazarken bile zorlanıyorum ama öyle bir kaza olmuşki iç organları fırlamış dışarı aman allahım..hemen hastaneye koştum hayati fonksiyonları bitmiş sadece fişe bağlamışlar..bu şekilde 1 hafta yattı göstermediler son gece doktorlara yalvardım ayaklarına kapandım bir kez göreyim son kez diye..içeri girdiğimde cansız makineye bağlı yatıyordu o can dostum o kader arkadaşım sonrasını hatırlamıyorum kendime geldiğimde hastane bahçesindeydim...ve sabahına fişi çektiler,melek olup uçtu..beni yanlız bırakıp gitti ve ondan sonraki yaşadığım travmaları acıları boşlukları anlatmaya kalksam ne yazı yeter ne söz...tarifi asla olmayan bir şey..anlatılmaz bir acı işte.ve gerçek dostum melek olduktan sonra taki bu zamana kadar bir tane gercek dostum işte bu diyeceğim kimse olmadı bazı arkadaşlarım oldu ama hep kıskançlık cıkar arkadaşlıkları çirkinlikler..benim yanımda destek olmadı hiçbiri ben her zamanki gibi gerçektim ama aynı karşılığı asla bulamadım hepsiyle bitirdim arkadaşlıklarımı..inanın gerçek bir dost bulmak o kadar zor bir tane vardı onuda rabbim yanına aldı ne care..o günden sonrada zaten ve hala birtek dostu bırakın tek bir arkadaşım bile yok olsa ne olur çoğu kalleş çıkarcı olduktan sonra olmasın daha iyi..ben sevmiyorum sahtelikleri herşey gerçek olmalı yapmacık yada arkadan konuşulmamalı..gerçek bir dost ya insanın canı gibi kanı gibi yeri geliyor kardeşinden öte oluyor..keşke ölüm olmasaydı yada keşke bu kadar zamansız gitmeseydi diyorum bazen içime sığdıramasamda ölüm gerçek..7 sene geçti üzerinden ama anmadığım birtek günüm yok hep içimde yaşıyor unutmam zaten mümkün değil o benim hayattaki tek çocukluk arkadaşım tek gerçek dostumdu harika bir insandı dört dörtlük bir dost.gecenin kaçı olursa olsun canımız sıkılınca ya onlarda ya bizde buluşur uyumadan dertleşir sohbet ederdik sabaha kadar sonra pastaneden poca alıp evdeki ailemizle kahvaltı yapardık beraber.biryere gideceğimizde ben onun ailesinden izin alırdım o benim ailemden zorla olsada.bazen eve geç kalırdık çılgınlıklarımızda olurdu korkarak eve dönerdik o benim annemi ikna etmeye ugraşırdı annem ailem onu çok severdi kızgınlıkları geçerdi hemen bu yüzden.neler yaşadı ya neler neler.hastane işlerimiz olurdu sağlık sorunları bazen insanlık hali ilk koşan ilk gelen ve bekleyen o olurdu bişeye moralimizmi bozuk sabaha kadar mesajlaşırdık yanyana olamasakta yine dertleşirdik yalansız gerçek bir dosttuk biz...arkadaşsız dostsuz yapayanlızım senelerdir..
 
2 adet çok yakın olduğum(ya da öyle sandığım) arkadaşımla yollarımı ayırdım. 4-5 yıl civarı geçmişim vardı ikisiyle de.

birisiyle ben onun dertlerini saatlerce dinlediğim halde o bir gün bana açık açık inanmayacaksınız ama, "içim kararıyo kusura bakma dinleyemem" diyecek kadar pervasız ve vefasız olduğu için ben bitirdim.
birisiyle de, ben onun en olmayacak densizliklerini onu seviyorum diye yuttuğum halde o benim bi düşüncesizliğimde hakaretler savurarak bitirdi ilişkimizi.

başlarda çok bocaladım, en çok görüştüklerim onlardı. ama zamanla alıştım. şunu fark ettim ki yalnız olduğunun farkında olmak, seni senin önemsediğin kadar önemsemeyen insanlarla arkadaş olup arkadaşlarım var diye aptalca mutlu hissetmekten bin kat iyidir. diğerinde de yalnızsın sadece arkadaşlarım var gafletinde oluyosun.

ve şunu fark ettim ki, bir taraf daima daha çok fedakarlıkta bulunuyor. karşı taraf da bunu fark edince "o nasolsa herşeyi yapıyor, herşeye koşuyor, ilişkimiz garanti" diye bakıyor olaya. bundan sonra onlar kadar yakın arkadaşım olur mu bilmiyorum ama emin olduğum bir şey var, fedakar taraf ben olmıycam.
 
kimse gerçek arkadaş değil ya ben bunu anladım.en güvendğim kardesim gibi gördüğüm insanın benim arkamdan yaptıklarını gördükten sonra. kimse yi kafama göre bulamıyorum gerçekten.belkide sen insanlara göre değilsindir diye düşünebilirsiniz ama samimi insan bulamıyorum etrafta.herkes yapmacık
 
Cevap yazabilmek için giriş yapmalı veya kayıt olmalısınız.
Bu siteyi kullanmak için çerezler gereklidir. Siteyi kullanmaya devam etmek için onları kabul etmelisiniz. Daha Fazlasını Öğren.…