Hepinize yorumlarınız için teşekkür ederim.
İnanın her dediğinizde haklısınız, sizlere katılıyorum ama nedense bir türlü boşanmaya cesaret edemedim.
7 yıl önce babamı kaybettim, hala ona özlem ve ihtiyaç duyuyorum. Çocuğumun tam ergenlik döneminde boşanma gerçekleşirse, ileri de beni suçlar mı diye korkuyorum.Babasız çocuk büyütmenin zorluklarından korkuyorum. Belki de bunlar geçici ve yersiz korkular. Şu an kötü hissettiğim için de olabilir.
38 yaşındayım eşim 41 yaşında
Üniversite mezunuyum. İyi bir işim var. Çocuğuma ve kendime bakabilecek durumdayım. Babamdan kalma bir dairem var. Boşanırsam maddi açıdan bir problemim olmayacak.
Beğeni almak gibi bir amacım olsa burada dolanmam, kimseyi küçümsediğim yok. Bana değil konuya odaklanın, diğer konunuzdaki yorumların sinirini benden çıkarmaya çalışmayın..
Siz demekki yıkıcı gibi görüyorsunuz... Odak noktanız demekki negatif tarafları, açın bakın size yaptığım hangi yorumda yıkıcı kısım var ? Göz ardı et seçeneğini kullanabilirsiniz rahatsız oluyorsanız...Diğer konularımda beni sinir eden hiçbir şey olmadı. Bunu nerden çıkardınız anlamadım. Gayette hayatımı pozitif yönde değiştirdi ordaki yorumlar. Sert yorumları genelde beğeniyorum altta küçümseme olmadığı takdirde. Sizinkiler genelde yıkıcı oluyor.
Neyse haklısınız konuya odaklanmak gerek.
Çocuğunuz çok küçük değil ki durumları kavrayabilecek yaşta. Tamda bugün bu konu üzerinde konuştuk, aldatma yada istememe olup evliliği sürdürmekte ısrar etmek. Yaş kaş bilmiyorum ama adam sizi istemiyormuş. Sevgi yok, huzur yok, açıkcası yuva bu değil ki... Boşanmayın madem... Ailesi ilgili olsaymış zaten 15 yıldır ilgilenirmiş.Aranıza yeni katıldım. İnanınki çok mutsuzum. 15 yıldır evliyim. İyi bir işim var. Çalışan ekmeğini kazanan bir anneyim. Eşim bundan 4 ay önce beni evden kovdu. Tartışma nedenimiz, eve sabaha karşı alkollü olarak gelmesi. İstediği saatte gelip istediği saatte evden çıkmak istemesi. ( Evlendiğimizden bu yana tek sorunumuz bu ) Bekar hayatı istiyorum ben, defol git dedi. Bende o sinirle 11 yaşında olan kızımı alıp evden çıktım ve ailemin yanına gittim. Bir ay boyunca ailemde kaldım. Bu süreçte çocuğunu sadece iki kez gördü. Aramadı sormadı. Çocuğum bu durumdan çok etkilendi, eve dönmek istedi. Bir gün onu aradım. Çocuk durumdan çok etkileniyor, görüşelim dedim. Bir sürü bahane sonrası kabul etti. Görüştük. Çocuk etkileniyor dedim. Ben onunla konuşurum, o nasıl istiyorsa öyle yaparız dedi. Ertesi gün çocuğunu aldı konuştu. Kızım da bir arada yaşamak istiyorum demiş. Telefon etti bana. Çocuk öyle istiyor, eve gel dedi, gittik. Yavrumun mutluluğu için.
10-15 gün birlikteydik. (Ev arkadaşı gibi. Zaten yaklaşık 7-8 yıldır öyleyiz. İlgisiz, ruh gibi. Çalışıyor, geziyor,yiyor ve yatıyor.) Sonra yine bir gün arkadaşlarıyla çıktı, alkol almalar, eve gelince defol git istemiyorumlar, yine başladı. Ben buyum, işine geliyorsa dedi. Bende işime gelmiyor dedim. Bekar hayatı istiyorum, defol git diyor. Gitmiyorum dedim, sen defol git. Ben yavrumla burada yaşayacağım sen git dedim. İlk defa böyle bir şey duydu. Şok oldu. Ne yapacağını bilemedi. Bir kaç saat sonra da çıktı gitti. Ailesiyle yaşıyor, annesi beni olay olduktan sonra iki kez aradı. Sen alttan al, içer gezer gelir evine falan. Bende daha ne kadar sabredeceğim, çocuğum çok etkileniyor. Gezmesin demiyorum,içmesin demiyorum. Her şeyi ayarında yapsın diyorum tek istediğim bu dedim. O da,sen onu evden kovmuşsun, gururu kırılmış, inat ediyor, sen eve çağır dedi. Rica etti, eşini ara dedi. Bir kere daha alttan al dedi. Dinledim, aradım. Aramaz olaydım, eşim küfür etti, gelmem o eve dedi. Sen onursuzsun, gurursuzsun hala o evde oturuyorsun,defolup gitmedin. Senin sesini bile duymak istemiyorum, bundan sonra o eve öldürseler girmem, herşey bitti dedi. O günden sonra onunla hiç görüşmedim, aramadım sormadım. Kızımı arıyor, konuşuyor, birlikte vakit geçiriyorlar. Eve gelmiyor. O telefon sonrası ailesi sesiz, kimseden çıt çıkmıyor. Herkes izliyor. Ailesi çekip, sen ne yapıyorsun oğlum demiyor. Kardeşleri ilgisiz. Benim ailemde bekle bakalım, zaman herşeyin ilacı diyor. Delirmek üzereyim. Ne eşimin umurunda ne de bir başkasının.
Üzgünüm, bir yanda kızım, bir yanda uğruna harcanmış 15 yıl evlilik ve emeklerim. Boşanma davası açmadı.Niye açmıyor anlamıyorum. Hergün ne olur geri gelir mi gelmez mı, ben mi dava açsambitirsem mi, bitirmesem mi bilemiyorum.
Seviyor muyum, hayır. Ama evliliğiminde bitmesini istemiyorum. Onun ise umrunda değil. Nolu bana yol gösterin, çok kötüyüm.((
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?