İyi akşamlar diliyorum herkese,
Kopamadığım bir sevgili, sevgili bile değil aslında onun tanımıyla adını zaman koysun biz bırakalım dediğimiz bir olay... Derdim bu.. Okuyup gülen,kınayan,küçümseyen elbet olacaktır muhtemelen eski ben olsam bende güler geçerdim ama bu durum beni mahvetti.
Bir yıl oldu tanışalı, başta sevgiliydik ilgiliydik mutluyduk. Detaylara girmek istemiyorum ayrıldık, 6 ay sonra yeniden denemeye başladık. Ama bu kez sevgili olmak istemedi, takılıyoruz akışına bırakıyormuşuz. Bu ilişkide sevilmiyorum bu net. Sürekli bana kendimi değersiz hissettiriyor, benim için kolunu bile kaldırmıyor, ben bu durumu ufacık hissettirsem ona bana kendimi suçlu hissettiriyor bir şekilde.
İçinde karamsar bir dünya varmış, güzel olan hiçbirşeyin hayalini kurdurmuyormuş, yapmak istediklerini yapamıyormuş vs. Gerçekten böyle.. mutlu değil ama mutlu olmak için hiçbirşey yapmıyor. Yapamıyor gibi.. benimle olan durumunu tamamen kesip atamamasının nedeni muhtemelen onu bu haliyle kabul edebilecek başka birinin olmayacağı düşüncesi.. hoş ciddi birşey de istemiyor ama işte...
Gelelim bana... ben neden bütün bunlara rağmen bıçak gibi kestirip atamıyorum. Hastayım galiba.. zayıfım acizim iradesizim.. kendime bütün bunları yaşattığım için... işim var yaşım genç elim yüzüm düzgün çevrem tarafından beğenilen bir insanım..ama içimde inanılmaz zayıf bir karakter var demek ki... zamanında sevdim bu insani ama şu an ne hissediyorum bilmiyorum.. aramaz sormaz ben yazarsam saatler sonra tek kelime eder, derdimi anlatırım beni yargılar.. oturuyorum ağlıyorum ağlıyorum kendime gelip ona yazıyorum, kurtulmak istiyorum artık bu durumdan, tüketti beni... mutsuzum umutsuzum... psikoloğa gittim bir dönem bir buçuk ay kadar pek bir ilerleme olmadı.. sürekli YouTube’dan kişişel gelişim videoları izliyorum, dua ediyorum...
Belki bu durumu yaşayan bilen çözen gören vardır...