Artık sevmiyorum

Suveyla

Aysîma'm ❤
Kayıtlı Üye
22 Mayıs 2018
158
240
18
Hepinize merhabalar. 28 yaşındayım 4 yaşında bir kızım var ve 1 senedir boşanmış biriyim. Kendimi bazen suçlu gibi hissediyorum bu sebepten buraya yazmak istedim. Ben eski eşimle severek evlendim, yani eskiden ona aşıktım. Bir süre sonra ona olan sevgimin bittiğini gördüm. Artık hiçbir şey hissetmemeye başladım ve sevmediğim biriyle aynı evde yaşamak bana çok zor ve eziyet gibi gelmeye başladı.

Yapım gereği monoton bir hayat sevmiyorum, özgürlüğüme düşkün ve başına buyruk bir insanım. Onun bana hiçbir kötülüğü olmadı sadece ben onda evlendikten sonra sevgiyi hissedemedim. Bana herhangi kötü bir hareketide olmadı, amacım başkasıyla evlenmek değil kimseyide sevmiyorum.

Evliliğim sıkmaya başladı ve kızım üç yaşındayken ayrıldım. Kendi mesleğim var psikoloğum, şuanda klinik psikoloji üzerine yüksek lisans yapıyorum daha sonra alanımda doktora yapıp daha ilerisine gitmek istiyorum ve kendimi tamamıyla kızıma adamak istiyorum.

Maddi açıdan sıkıntım yok daha önceden biriktirdiğim neredeyse araba alabilecek miktarda param var. Sizce ben yanlış mı yaptım? Kızım bu olay için biraz üzülüyor babasıyla haftada bir gün görüştürüyorum, kesinlikle onunla görüşmesin diye bir düşüncem yok onunla elbette görüşmeli o babası.

Benim annem babamla zorla evlenmiş bazı sebeplerden dolayı ve annemle babamın arasının hicbir zaman iyi olduğunu birbirlerine aşkla bağlı olduğunu görmedim ve böyle bir ortamda büyümek bir çocuk olarak beni çok üzüyordu kızımında böyle bir ortamda büyüyor olmasını istemedim.

Sizce ben yanlış mı yaptım? Yorumlarınızı bekliyor olacağım...
 
Son düzenleme:
Zor bir durum. Insallah dogru yapmissinizdir. Bunu zamanla anlayacaksiniz. Sevgisiz bir ortamda buyumesinden daha iyidir bu durum
 
Sıkılmaya başlamışsınız, şu an olmasa ileride illa ki problemler çıkacaktı. Adamın en ufak hareketi batacaktı sevmediğiniz için
Bu evlilikten hem kendinizi hem eşinizi kurtarmışsınız
Bırakıp aile evine de dönmemişsiniz, ne güzel idealleriniz var
Çocuğunuz sevgisiz, sıkıcı bir aile hayatında büyüse o da kötü
Kararınızdan pişman olmayın, şu saatten sonra bir şey değişmez zaten ideallerinizi gerçekleştirmeye bakın
 
Baba-kızın daha fazla vakit geçirmelerini sağlayın...

Hakkınızda hayırlısı...
Evet mutsuz bir evlilik sürdürülmemeli...
Çocuk öyle bir ortamı hissediyor zira...

Vicdan yapmayın lütfen...
Herşey zamanla yoluna girer...

 
Hatta bence ornek olun kocaya ihtiyac yok cocuk yap bosan .hem ozgurlugun tadinida cikar zaten evlilik ihtiyac olmaktan cikar
 
Hepinize merhabalar. 28 yaşındayım 4 yaşında bir kızım var ve 1 senedir boşanmış biriyim. Kendimi bazen suçlu gibi hissediyorum bu sebepten buraya yazmak istedim. Ben eski eşimle severek evlendim, yani eskiden ona aşıktım. Bir süre sonra ona olan sevgimin bittiğini gördüm. Artık hiçbir şey hissetmemeye başladım ve sevmediğim biriyle aynı evde yaşamak bana çok zor ve eziyet gibi gelmeye başladı.

Yapım gereği monoton bir hayat sevmiyorum, özgürlüğüme düşkün ve başına buyruk bir insanım. Onun bana hiçbir kötülüğü olmadı sadece ben onda evlendikten sonra sevgiyi hissedemedim. Bana herhangi kötü bir hareketide olmadı, amacım başkasıyla evlenmek değil kimseyide sevmiyorum.

Evliliğim sıkmaya başladı ve kızım üç yaşındayken ayrıldım. Kendi mesleğim var psikoloğum, şuanda klinik psikoloji üzerine yüksek lisans yapıyorum daha sonra alanımda doktora yapıp daha ilerisine gitmek istiyorum ve kendimi tamamıyla kızıma adamak istiyorum.

Maddi açıdan sıkıntım yok daha önceden biriktirdiğim neredeyse araba alabilecek miktarda param var. Sizce ben yanlış mı yaptım? Kızım bu olay için biraz üzülüyor babasıyla haftada bir gün görüştürüyorum, kesinlikle onunla görüşmesin diye bir düşüncem yok onunla elbette görüşmeli o babası.

Benim annem babamla zorla evlenmiş bazı sebeplerden dolayı ve annemle babamın arasının hicbir zaman iyi olduğunu birbirlerine aşkla bağlı olduğunu görmedim ve böyle bir ortamda büyümek bir çocuk olarak beni çok üzüyordu kızımında böyle bir ortamda büyüyor olmasını istemedim.
merhaba, mutlu olan kimse boşanmak istemez, demek ki mutlu degildiniz. Siz mutlu olmazsanız cocuk hiç olamaz, enerjinizi hisseder. Vicdan yapacak birşey yok, siz onu mutsuz ortamda büyütmeyip saglikli bir birey olması icin elini
Sizce ben yanlış mı yaptım? Yorumlarınızı bekliyor olacağım...
Hepinize merhabalar. 28 yaşındayım 4 yaşında bir kızım var ve 1 senedir boşanmış biriyim. Kendimi bazen suçlu gibi hissediyorum bu sebepten buraya yazmak istedim. Ben eski eşimle severek evlendim, yani eskiden ona aşıktım. Bir süre sonra ona olan sevgimin bittiğini gördüm. Artık hiçbir şey hissetmemeye başladım ve sevmediğim biriyle aynı evde yaşamak bana çok zor ve eziyet gibi gelmeye başladı.

Yapım gereği monoton bir hayat sevmiyorum, özgürlüğüme düşkün ve başına buyruk bir insanım. Onun bana hiçbir kötülüğü olmadı sadece ben onda evlendikten sonra sevgiyi hissedemedim. Bana herhangi kötü bir hareketide olmadı, amacım başkasıyla evlenmek değil kimseyide sevmiyorum.

Evliliğim sıkmaya başladı ve kızım üç yaşındayken ayrıldım. Kendi mesleğim var psikoloğum, şuanda klinik psikoloji üzerine yüksek lisans yapıyorum daha sonra alanımda doktora yapıp daha ilerisine gitmek istiyorum ve kendimi tamamıyla kızıma adamak istiyorum.

Maddi açıdan sıkıntım yok daha önceden biriktirdiğim neredeyse araba alabilecek miktarda param var. Sizce ben yanlış mı yaptım? Kızım bu olay için biraz üzülüyor babasıyla haftada bir gün görüştürüyorum, kesinlikle onunla görüşmesin diye bir düşüncem yok onunla elbette görüşmeli o babası.

Benim annem babamla zorla evlenmiş bazı sebeplerden dolayı ve annemle babamın arasının hicbir zaman iyi olduğunu birbirlerine aşkla bağlı olduğunu görmedim ve böyle bir ortamda büyümek bir çocuk olarak beni çok üzüyordu kızımında böyle bir ortamda büyüyor olmasını istemedim.

Sizce ben yanlış mı yaptım? Yorumlarınızı bekliyor olacağım...
merhaba, mutlu olan kimse boşanmak istemez, demek ki mutlu degildiniz. Siz mutlu olmazsanız cocuk hiç olamaz, enerjinizi hisseder. Vicdan yapacak birşey yok, siz onu mutsuz ortamda büyütmeyip saglikli bir birey olması icin elinizden geldigini gucunuz ölçüsünde yaptiginiz surece..
 
Sizin hayatınız artık olan olmuş. Evlilik insanların birbirine katlanıp ömür doldurduğu bir kurum olmamali. Esin yanındayken her haliyle mutlu olabilmeli. Öbür türlüsü çok zor olmalı. Baba kızın daha çok zaman geçirmesini sağlamaya çalışın. Kızınız yoksunluk çekmesin.
 
Esiniz bosanmayi hemen kabul etti mi? Cabalamadi mi?
 
Hepinize merhabalar. 28 yaşındayım 4 yaşında bir kızım var ve 1 senedir boşanmış biriyim. Kendimi bazen suçlu gibi hissediyorum bu sebepten buraya yazmak istedim. Ben eski eşimle severek evlendim, yani eskiden ona aşıktım. Bir süre sonra ona olan sevgimin bittiğini gördüm. Artık hiçbir şey hissetmemeye başladım ve sevmediğim biriyle aynı evde yaşamak bana çok zor ve eziyet gibi gelmeye başladı.

Yapım gereği monoton bir hayat sevmiyorum, özgürlüğüme düşkün ve başına buyruk bir insanım. Onun bana hiçbir kötülüğü olmadı sadece ben onda evlendikten sonra sevgiyi hissedemedim. Bana herhangi kötü bir hareketide olmadı, amacım başkasıyla evlenmek değil kimseyide sevmiyorum.

Evliliğim sıkmaya başladı ve kızım üç yaşındayken ayrıldım. Kendi mesleğim var psikoloğum, şuanda klinik psikoloji üzerine yüksek lisans yapıyorum daha sonra alanımda doktora yapıp daha ilerisine gitmek istiyorum ve kendimi tamamıyla kızıma adamak istiyorum.

Maddi açıdan sıkıntım yok daha önceden biriktirdiğim neredeyse araba alabilecek miktarda param var. Sizce ben yanlış mı yaptım? Kızım bu olay için biraz üzülüyor babasıyla haftada bir gün görüştürüyorum, kesinlikle onunla görüşmesin diye bir düşüncem yok onunla elbette görüşmeli o babası.

Benim annem babamla zorla evlenmiş bazı sebeplerden dolayı ve annemle babamın arasının hicbir zaman iyi olduğunu birbirlerine aşkla bağlı olduğunu görmedim ve böyle bir ortamda büyümek bir çocuk olarak beni çok üzüyordu kızımında böyle bir ortamda büyüyor olmasını istemedim.

Sizce ben yanlış mı yaptım? Yorumlarınızı bekliyor olacağım...
Takdir ediyorum bu kadar dürüst insanlari. Sevgi bitebilir ve bu aynen boyle ifade edilmelidir.
 
Ben bir evliliğin bu kadar basit (baban göre) sebeplerle bitirilmemesi kanaatindeyim.
Tabi emek harcadıysanız o ayrı
Ama özgürlüğüme düşkünüm monoton bayat seviyorum derken evlilik bu kadar sığ bir şey değil
Sonuçta bekarken de aynı
Evli olup hayatı renkli ve canlı kalabilirsiniz
Tabi olan olmuş hakkınızda hayırlısı
Ama hayat zafen aynı değil mi
Sabah işe git akşam gel yemek ye çocukla ilgilen hat ben yine sabah
 
Her boşanma şiddet, aldatma vs sonucu olmaz
Ama ortada bir çocuk varken yeterince çabalamak gerekir diye düşünüyorum.
Yine de iki taraf da mutsuz olacağına ayrılmak daha iyidir. Belki baba- çocuk ilişkisini biraz daha güçlendirmek gerekebilir
 
Kesle bu kararinizdan once bi psikologa gitseydiniz. Komik ama aranizda hic bi problem yokken bosanmadan once bir paikolog olarak bari aile terapistine falan gitmeyi hic dusunmediniz mi?

Neyse olan olmus. Gecmis olsun.
 
Hicbir Sorun olmadigi Halde ask bittigi
Icin evliligin bitmesi bana tuhaf geldi.
Zaten ask belli zaman sonra yerini baska duygulara birakiyor, krlebekler ömür boyu
Ucusmuyor yani :)
Tanıdıklarim var psikolog, onlarin düsuncesi,
Birdefa geliyoruz dünyaya, mutlu olmaliyix, gerekirse egoist olmaktanda bekinmemeliyiz şeklinde.
Bilemiyorum sizdemi böyle düşündünüz, yoksa anlattiginiz gibi mutsuz olan cocuklugunuzdanmi
Kaynaklandi kararınız. Herşeyin hayırlısı.
 
Kendi açımdan söylüyorum; ortada bir çocuk varken Eşimi sevmiyorum diyerek boşanmazdım. Çocuklar anne babayla mutlu. Kavga gürültü ya da ihanet, sorumsuzluk gibi bir sorun yoksa çocuğum İçin devam ederim. Her ne kadar babasıyla da görüşür desek de aynı evdeki gibi olmuyor çocuklara.
 
Evliliğin bana göre tek amacı var: mutlu olmak
Eğer sevgiyi hissedemiyorsam ben de olsam evliliğimi bitirirdim.

Kaldı ki aşık olarak evlenmişsiniz. Yani sevmediğiniz halde evlenip karşınızdakinin duyguları ile oynamamışsınız. Ama birini sonsuza dek seveceğimizin ya da birinin bizi sonsuza dek seveceğinin garantisi olamaz.

Sevemediğiniz biri ile aynı çatı altında yaşamama kararınız ve cesaretinizden ötürü sizi kutluyorum. Üstelik çocuk bahanesinin ardına sığınmadan, bu hayatın ÖNCELİKLE size ait olduğunu düşündüğünüz için de.

Ben her zaman mutlu anne eşittir mutlu çocuk denklemine inanırım. Ben de boşandım ve çocuklarım çok mutlu, huzurlu, uyumlu çocuklar. Bunda en büyük etken benim mutlu olmam. Babaları ile böyle mutlu olmayacaktım.

Yazınızda tek katılmadığım nokta, bundan sonra hayatınızı kızınıza adayıp yaşayacağınız kısım oldu. Bu kadar büyük bir sorumluluğu kızınızın omuzlarına yüklemeyin lütfen.

Kaldı ki insanız. Sevmek ve de sevilmek bir ihtiyaç. Yemek yemek gibi. Su içmek gibi. Kendinizi mahrum etmeyin. Mutlu kadın ettafına da mutluluk yayar. Siz mutlu olunca çocuğunuz daha mutlu olacak emin olun.
 
Cocuk icin hayatindan veren insanlara aciyorum insan ne cocuk nede koca icin hayatindan taviz vermez cocukta koca gibi bagimlilk yaratir ozgurlestirmez maalesef
 
Back
X