yorumları okuyamadım ama kendimce çok doğru bulduğum bir tespitim var. Evet değişiyorlar ama sadece onlar değil biz de değişiyoruz. Çünkü değişen şey "hayatımız". 24 saat birlikte olmak, bir evin sorumluluğunu almak, çiçekten böcekten değil kiradan faturadan bahsetmek ve hayat idamesi için ortak kararlar almak bambaşka bir boyut.
o yüzden erkekler değişiyor demek yanlı bir yorum olur bence kadınlar daha çok değişiyor çünkü yükümüz daha fazla.
ayrıca ilk senede kavga gürültü tartışma oluyor ve bu insanın gözünü korkutuyor "sevdiğim adam nasıl beni bu kadar kırar?" diye düşünmeyen kadın yoktur sanırım. Ama objektif olalım biz de kırıyoruz. Çünkü sınırlarımızı, önceliklerimizi, prensiplerimizi belirtmek kendi alanımızı yaratmak için ister istemez çatışmaya girebiliyoruz. İlk sene biraz güç savaşı biçiminde geçiyor. Farkında olmadan korkuya kapılıyoruz düzen değişti, acaba hassasiyetlerimi sürdürebilir miyim eşim beni engeller mi korkuları işi kavgaya dönüştürüyor. kendi aklımıza mantığımıza uymayan bir hareket gördüğümüzde sınırlarımızın ihlal edildiği korkusuna kapılıyoruz.
eşinizle annesi arasındaki ilişki bazen bazı davranışlara ayna tutsa da bu her zaman doğru olmayabiliyor (kendi evliliğimde eşimin annesine olan tavrıyla bana olan tavrının aynı olmadığından yola çıkarak bunu söylüyorum) mesela ben bu hataya çok düşüyorum. sonuçta model alarak büyüyoruz ve benim ev babası modelim de kendi babam. çok şükür babamın bazı olumsuz huyları eşimde yok ama babamın sorun çözme becerileri, iş bitiriciliği organizasyon yeteneği çok yüksektir ve ben de ister istemez eşimden böyle bir beklentiye giriyorum. ama bu bir hata. herkes aynı olmak zorunda değil. işin sırrı birbirini olduğu gibi kabul edebilmek ve her tartışma sonrasında hatta esnasında karşınızdakini ne kadar sevdiğinizi ve onu bir bütün olarak kabullenerek hayatınızı birleştirdiğinizi hatırlamak :)