Yaklaşık 2 ay önce 8 yıldır süren ilişkim bitti. O gitti,ben değil. Bu 2 ay içinde 9 kilo verdim,ağzıma yemek girmiyordu.
Hüzünlü şarkılar dinleyip daha da ağlıyordum. Hep içimde bir ağlama isteği,bağırma isteği vardı.
Gittiğim yerlerde,durduğum yerden hiç memnun olmuyordum. Onunla gittiğimiz yerlerden geçerken gözlerimden yaşlar süzülüyordu.
Eve gelince bir daha ağlıyordum,gece ağlıyordum,sabah ağlıyordum kısacası hep ama hep ağlıyordum.
Yeni yeni toparlanıyorum. Hayatın ve acı gerçeklerin farkına vardım. Yada bir nevi kabullendim.
Canımın içi,evleneceğim insan dediğim adam doğru bir insan değilmiş demek ki beni yarı yolda bırakıp gidebildiğine göre.
Bunu anladım. Eskisi gibi canım acımıyor,çünkü beni sevmediğini söylemiş. Bu kelimeden sonra içimdeki acı bir nebze de hafifledi.
Çünkü hep bir umut vardı içimde,şuan yok. Umut olmayınca daha kolay oluyor. Ve bunların ardından "çok özledim" diye mesaj atıyor.
Arkadaşız ya sözde,öyle istiyor ya beyefendi.. Cevaplamıyorum da,yoluma bakıyorum. Bakmak zorundayım.
Kızlar şunu unutmayın; kimse ama kimse için değmiyor. Klasik bir laf ama ailenizden başka kimse için değmiyor. Ve sizi yarı yolda bırakıp giden bir insan geri gelse bile bir süre sonra tekrar gideceğine garanti bile verebilirim. Artık kendinizin,hayatınızın farkına varın. Toparlanın dimdik ayakta durun. Bu kadar güçsüz müsünüz yahu?
Aynen bu durumdayım bende. Keske diyorum keske Allahım alsa su canımı bitse artık bu acılar.ölüyorum galıba. allahım keşke canımı alsa. bu azaptan kurtulsam.. zaman geçmiyor çaresizlik heryanımı sarıyor. yaşamak istemiyorum
tüm acılar şiddeti ve nedeni ne olursa olsun gittikçe azalacak ve sonunda bitecektir. Ama işte bunu mantık anlasa da ayrılığın ilk zamanlarında kalbe anlatmak zor. Yani günlerin boşa da geçse, hak etmeyen birisi için de olsa acı çekmene engel olamıyorsun. Ve kavuşma ihtimalin de yoksa tüm perişanlık. Tabi benim için en kötüsü de ailemden, dostlarımdan uzaktayım. Ve burda bu konuda konuşabileceğim tek bir insan bile yok. Katılabileceğim tek bir aktivite, oyalanacak en ufak bir şey yok. Zaten tüm vaktimizi beraber geçiriyorduk, şimdi 2 kere kötüyüm hem aşkımı hem de burdaki tek arkadaşımı kaybettim.
Aynı şeyleri yaşıyoruz ve aynı durumdayız..1 ay olacak ayrılalı.. hiç yalnız kalmadığım için içime bu kadar oturmamıştı.. şimdi yalnızım ve kor bastı yüreğimi.. nasıl yaptı nasıl izin verdi gitmeme.. hepsi yalanmıydı anlayamıyorum kafam basmıyor. şimdi napıyor acaba sanki beni çoktan unutmuş gibi geliyor. herkes şükret kurtuldun diyor.. biliyorum sonumuz hüsrandı bitmesi iyi oldu ama gönüle nasıl laf anlatsam.. şuan içimde oturan o kocamann yangını nasıl söndürsem.. her gecenin sonu sabah bunu biliyorum ama geçmiyor o geceler.. Allahım hep yanımızda ol..
selamlar bayanlar ben çok garip bir aşktan başım belada , bir adamı seviyorum evlenip boşanmış 3 çocuğu var ben 26 yaşımdayım o ise 36 , ailem kesinlikle bu ilişkiye izin vermez ben henüz hiç evlenmedim ve bekaretimi ona verdim 2 yıldır birlikteyiz , ayrı şehirlerdeyiz , aramızda çok karışık olaylar oldu , ve ben bu adamı çok seviyorum , bir gün telefonuna baktığımda çocuğuyla tatilde yeni çekilmiş fotoğraflarını gördüm ve eski karısıyla gitmişler tatile , bana yemin etti ayrı odalarda kaldık diye ve onunla hiç fotosu yoktu resimlerde sadece çocuğuyla vardı bu adam beni çok seviyor ve kıskanıyordu ama artık benimle ilgilenmiyor çalıştığı yerden birikmiş parası var alamadı eski eşi bunu çok borç altına sokmuş onları ödemek için arabasını sattı yapmadığı şey kalmadı ama hala o kadınla bu şekilde görüşüyor olması beni çok fena yapıyor , ve onu 500 km uzakta bırakıp gittim bu olayı görünce , daha sonra acaba aldatmamışsa fikri kafamı yedi bitirdi haksızlıkmı ettim diye bir sürü kafayı yedim aradım yaklaşık 10 gün boyunca telefonuma cevap vermedi , yanına gittim gelme istemiyorum seni dedi bana güvenmiyorsun dedi seni p kadar sevdiğim halde bana nasıl yaptın beni bırakıp gittin dedi sana güvenmiyorum dedi evlenincede böyle bırakıp gidiceksin beni dinlemeden dedi yanına gittim yelkenleri suya indirdi ağladı sarıldı lütfen beni anla dedi çocuğum için gittim dedi , bende tmm dedim parasının olmadığını da biliyorum gerçekten doğru söylüyor çünkü aynı yerde bende çalışmıştım ve paramı alamamıştım uzun bir süre sonra çıktım ama o kaldı ,
lafın kısacası onsuz yapamıyorum içim eriyor onunla olmak istiyorum ama maddi bir sürü sıkıntımız olduğu için bir araya gelemiyoruz ve ben bunu sürekli sorun yapıyorum ne yapmalıyım ? ömür boyunca o kadınla görüşmesini nasıl kaldıracağım bilmiyorum oda benim bu paranayak tavırlarımdan bıktı farkındayım
EN MANTIKLI ŞEKİLDE NE YAPABİLİRİM ??? LÜTFEN YARDIM EDİN ALLAH RIZASI İÇİN
sana katılıyorum bu konuda yanımıza kar kalan tek sey üzülmek oluyor ve değer miydı dıye sorunca cok gec oluyor..ben senın yasadıklarını yasadım kılo verdım daha neler neler. ama toparlandım..ask acısından olunmuyormus ve degmıyormus..
Ne hallere düşmedim ki, ölmek istedim, kendimi yerden yere vurdum, sinir krizleri geçirdim, çok zor sakinleştirdiler, doktor bile şaşırdı o halime, panik atak olmuşsun dedi, bağırdım çağırdım, kızdım, ağladım, bağıra çağıra, hüngür hüngür ağladım, sesimin çıktığı kadar, avazımın çıktığı kadar ağladım, canım çok yandı, yalvardım yakardım, canımı çok yaktı, acıttı, evet ilişkiyi bitiren bendim ama yine de son bi şans istedim ondan, evlerine gittim, annesine yalvardım, sevdiğim için kendimi ezdirdim, her hakaretine sustum, sesimi çıkarmadım, hep ben alttan aldım, çok uğraştım, çok çabaladım, hastanelik oldum, serum yedim, 14 tane ağır antibiyotik iğneler yedim, ağzımın içi yara oldu, dudağımda uçuklar çıktı, hiç bi şey yiyemedim acımdan, kilo verdim, babam kızım ne oldu sana böyle, niye böyle birden bire hasta oldun diye sorduğunda ne yalanlar uydurdum anlamasın diye, ya o ne yaptı ben bu haldeyken, hiç umurunda bile olmadı öküzün, koşa koşa başkasının kollarına gitti, neler çektiğimi çok iyi bilirim, bi Allah bilir ne çektiğimi, bide annem, şimdi bütün bu olanları düşününce diyorum ki kendi kendime, hepsi ne kadar saçma ve gereksiz şeylermiş, değmeyen insanlar yüzünden boş yere kendimi bu kadar çok üzmüşüm, yıpratmışım, anladım ki bütün bu yaşadıklarımın sonucunda aşk acısından kimse ölmüyor, evet baş etmesi çok zor, kolay atlatılmıyor, çok iyi bilirim, yaşadım ve gördüm, ama elbet geçiyor, geçmiyor değil, sadece klasik ama zaman ve sabıra ihtiyaç var, Allah'a havale ettim, ne hali varsa görsün, Allah yanına bırakmaz.
Yemedim, içmedim, 10 kilo verdim. Yerlerde, koridorda, evin her köşesinde ağladım. kambur oldum bir süre, dik duramadım. Evlenmemize az kalmıştı. Yatak odası takımı alıp, eve kurdurmuştum. O yatakta yatarken kabir azabı çektim. Yüzümün ifadesi, bakışlarım değişti. Bir daha eski ben olamadım. Belki bu yeni ben eskisinden daha akıllı, daha bilinçli ve daha iyi biridir, onu bilemeyeceğim de, Allah kimseye bu derdi vermesin.
komplike ve değişken bir ruh haline sahip insanoğlu.
Önceki yorumum da iyileşiyorum ile o anımı kast etmişim sanırım...
Sevginin boyutu büyük ve Allah rızası barındırdıysa
Böyle bir sevgi de herşeye rağmen bitmiyor işte...boğaza koca bir düğüm oluşturuyor.
Bir zamanlar sevilen kişinin, şimdi acılar içinde başbaşa bırakılması ve kendisinin nefes almaya rahatca devam edebilmesi gibi olaylardır sanırım o kişiye duyduğumuz öfkenin sebebi...
Peki rahatca nefes almasa daha mi iyi olacağız?
Acı cekmesi olmıcaktır bizim iyi olmamızı sağlayan,
Belki sevgisinin gerçek olduğunun kanıtını görmek isteyişimiz...
Koskoca soru işaretiyle yaşamak çok kötü,
Gerçeği yaşamak ister insan,
acının da mutluluğun da
Bu sebepten hayali bir mutluluk yerine
acının dahi gerçeğini yaşamayı yeğlemelidir...
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?