Aslinda dert degil de fark ediş , çocukluğumu korumak ....

Bugun bir resim buldum. Resim değil aslında kocaman bi resim defterine çizilmiş birkaç kalp , Gökkuşağı ve gülen surat. Üstüne de birkaç birsey karalamışım. Taaa ilkokuldan kalma . B harfini 6 şeklinde yazmışım yani o kadar küçükmüşüm ve bir fotoğraf çerçevesinin arkasına saklamışım . Anne babam ve benim bebeklik halim . Resimde ne yazıyor biliyor musunuz ? Okuyunca çok agladım nedense . Çok üzüldüm. Anne baba sizi çok seviyorum yazmışım altına da Gökkuşağı gibi hayati her renk yaşa . Hayattan hiç solma, düşmanlara inat yasa ama sakın hayata gülümsemeyi unutma her daim gülümse yazmışım. En üst tarafa da benim bakıp HUZUR bulduğum resim bu resimdir yazmışım. Gülen surat Gökkuşağı... o kadar duygulandım ki . Her zaman mutsuz , dışlanan sınıfta yalnız başına takılan bir çocuktum. Sessizdim korkaktım kendimi ifade edemiyordum. Şu an tam tersi tüm bunlar beni bencil bir insana dönüştürdü. En ufak bir zarara tahammülüm yok. O kadar üzülüyorum ki küçüklüğüme. O ana ışınlanıp onun elinden tutmak istiyorum. Anne babamı, arkadaşlarımı azarlamak istiyorum bu çocuğa neden böyle yaptınız diye . İlkokula giden bir çocuk.. belki 3 belki 4. Sınıf ... yazdığım şeyler o kadar içimi burktu ki ağlama krizine girdim. Dışarıdan bakınca saçma sapan karalamalar, önemsiz şeyler gibi gözüküyor belki ama beni mahvetti ...

Ne kadar da üzücü.. keşke o ana geri dönebilsem. Daha farklı biri olurdum kendimi kimseye ezdirmezdim

Bu andan sonra kendinizi iyileştirmeye bakın, travması olan öyle çok ki . Bunu aşmak için ne yapabilirim deyin kendinize. Mesela yetim çocuklara iyilik yapın onlara dokunun belki onların hayatını değiştirince iyi gelecektir. Mutluluklar