işte sorunum da bu. Yeni yeni kabulleniyorum yalnızlığı. Yalnız nasıl mutlu olunur bir bilsem her şey düzelicek inşaAllah..Tabi bu da zamanla olur anca
Bazen düşünüyorum da yalnız geldik bu Dünya'ya... Yanımız da ailemiz oldu ilk. Sonra akrabalarımız.. Sonra arkadaşlarımız.. Sonra belki eşimiz.. Sonra çocuklarımız, torunlarımız... Ama o mezara yine tek girmeyecek miyiz ? Aslında ne olursa olsun insan yalnız bir varlık mıdır ?
ben bunu cok kücükken farkettim ve o zamandan beri ciddi olarak arkadaş edinmiyorum mecazen cok var ama genelde yanımda yoklar ihtiyac anında...Sonra şunu da farkettim aile de oyle sevgilide çocuğunda.İnsanın yanında olan tek şey Allah en yakın dost.
Yalnızlığı ve yalnız öleceğimizi düşünmek kaçınılmaz. Bundan keyif alanını görmedim pek. Ben kendimde şunu farkettim ki keyifli ve mutlu anlarımda kenara çekip kendimi, insanlardan ve kaygılardan uzaklaşınca yalnızlık çok tatlı geliyor. Ama zaten kafam bozuk içim buruksa, yalnızlık zor geliyor.
"Yalnızlığı çok seversek bir gün o da çekip gider mi? "
Sonbahar da geldi. İnsan daha nasıl bunalıma girmesin. Çok yalnızım çok.. Konuşmaya ihtiyacım var... Ama..
Evet hepimiz bu kadar insanın arasında yalnızız... :) Değerini bilene aslında bu kötü bir şey değil :) Hayatın karmaşasından uzak kalmayı sevenler için huzuru sevenler için kendini sevenler için :)