üst üste konu açmaya başladım yine. Çünkü bir karın ağrım var. Şimdiye kadar ne arkadaşlarım arasında ne de bu mecrada bunu hiç dile getirmedim, Kendime bile söylemedim. Yokmuş gibi davranırsam yok olur diye düşündüm ama olmuyor.
Burada erkek arkadaşımdan ayrılma nedenimi onun kaba tavırları olarak size söyledim. Tabi ki kaba tavırları da var evet ama asıl neden bu değildi. Asıl neden erkek arkadaşımın beni güzel bulmamasıydı.
Onla tanıştığımızda 58 kilo kadardım ve ailem tarafından tabiri caizse terk edilmiştim, bok gibiydim, müşkül vaziyetteydim resmen. İlk başlarda ufak ufak eleştirmeye başladı şaka yollu. Sonra ciddi ciddi herr gün ama her gün belki defalarca “şaka” adı altında dış görünüşümü aşağıladı. Kurduğu cümleleri kuramayacağım çünkü yemin ederim elim gitmiyor.
Ben de bunun üzerine spora başladım ve 48 kiloya düştüm. O dönem sanki erkek arkadaşım bana iyilik etmiş gibi düşünüyordum. Gerçekten büyük salaklık. Ama hala beni beğendiğine dair hiçbir emare yoktu. Artık zaten zayıfım ee hala neyi beğenmiyor bu diye düşünüyordum zira benim onun “tipi” olmadığım hiç aklıma gelmemişti. Çünkü ben bu yaşıma kadar hep beğenilen bi insan oldum nitekim kendim de yüzümü saçlarımı gözlerimi vs beğenirdim, karşı cins de sürekli beğenirdi ve beni dış görünüş açısından eleştiren ilk erkek malesef eski erkek arkadaşım oldu. Ama bi kere sarhoş olunca benim için beautiful da benim tipim değil de işte neye niyet neye kısmet dedi. O kadar salağım ki bu cümleyi hiç duymamış gibi yaptım şaka yaptığını farz ettim.
Ayrıca belirtmem gerekiyor ki bana hiçbir zaman, hiççççbir zaman güzelsin demedi, asla ama asla. Neyse bir gün konu eski nişanlısından açıldı ne bulmuştun mesela o kadında dedim(bunu küçümsemek için sormadım bu arada kadının fiziği yaşına rağmen çok düzgün yani vücudu daha kum saati formunda, ki bunu da takıntı haline getirdiğim son derece açık) kadın gibi kadındı yani çok çekiciydi benim için dedi bana ve bunu derken gözleri parladı resmen adamın.
İşte böyle böyle en sonunda benim jetonum düştü ve bu adamın beni beğenmediğini çok şükür idrak ettim. Bunu kendisiyle de paylaştım ve bana dedi ki saçmalama seni beğenmesem neden koluma takıp her yere götüreyim ailemle tanıştırayım. Tabi bu bana hiç makul bir açıklama gibi gelmedi ve ben de ayrıldım.
Ayrıldım iyi güzel hoş da benim aynaya bakarken midem bulanıyor artık, kendimi güzel bulmuyorum. Makyaj yapmak içimden gelmiyor çünkü yapsam bile bi boka benzeyeceğime inanmıyorum. Eskiden makyaj yapmazdım çünkü makyajsız da güzel olduğuma inanırdım. Ne zaman bir kıyafet denesem asla ama asla beğenmiyorum. Kabinden çıkıyorum arkadaşlarım bayılıyorlar kıyafetime ben kendime sen kimsin ki bunu giyeceksin diyorum. Veya bir arkadaşımın arkadaşı bir yerden fotoğrafımı beğenip bunu bana iletiyor ben diyorum ki yazık çocuk hayal kırıklığına uğrayacak.
Ve bunlara engel olamıyorum. Biri bana güzelsin dediğinde yalan söylediğine inancım %100 çünkü ben de yapıyorum bunu. Yani bir saç çok kötüyse bile zaten kötü olan bir şeyi daha da kötüleştirmeye gerek yok diyip “canım saçların çok güzel olmuş” diyorum o insana. O yüzden insanların da sırf beni avutmak için bana şu güzel olmuş bu güzel olmuş dediğini düşünüyorum.
Sabah 6da uyanmam gerek sınavım var ama ben bunları düşünmekten uyuyamıyorum. Hayatım mahvoldu, çok daha kiloluyken bile çok daha mutlu bi insandım ben. Şu an aynaya bakmıyorum bile mümkün mertebe. Lavaboda ellerimi yıkarken asla kafamı kaldırmamaya çalışıyorum. Bir erkeğin laflarının beni bu hale getirebileceğini hiç düşünmezdim ama 1 yıl boyunca sistematik olarak eleştirildim, beğenilmedim. Bir daha asla aynaya baktığımda kendimi beğenemeyecek olmak beni şimdiden yordu.
