- 26 Eylül 2010
- 17.558
- 32.867
- 798
Kızlar günaydın.
Eşimle nikahımız oldu gelinliğimi giydim. Ara tatildeki atama olursa da kına gecesini yapıp hemen gidecektim ama olmayınca kına gecem mayısa kaldı. Yani henüz aynı eve girmedik. Bu sıralar onun heyecanının sarması lazımken beni çok bıktırdı. Hani tek tek anlatınca önemli olmayan ama birleşince insanı boğan dertler vardır ya aynen öyle şeyler yaşandı.
Son zamanlarda ise bu arttı. Ne desem sert tepkilerle karşılaşıyorum ve ben de kendime yedirmeyerek sert tepkiler veriyorum. Onun ailesi ile oturmayı kabul ettim, yatak odamız bile yok ailesi çıkınca alınacak onun odasına çift kişilik yatak eklenecek sadece, askere 1 sene sonra gidecek biz evliyken. Yani kısacası dünya malında gözüm yok hesabı her şeye olur dedim hem de istemeyerek de değil gerçekten mantıklı gelmişti.
Bu adam beni uzun zamandır ihmal ediyor kaldı ki ben öyle aşırı kıskanç biri değilimdir. Sürekli konuşmam, sürekli sormam gerektiği kadarını sadece. Büyük kavgalarımızdan birisi şöyle oldu; eşimin ailesi artık yazlıklarına gitti evde tek kalıyor. O gün gündüz kına ile ilgili bir şeyler sordu, ne dağıtacaksınız gibi ben de mesajla olmaz telefonda konuşuruz dedim biraz işim vardı. Saat 3 gibi aradım açmadı, mesaj attı lamba takıorum diye. Ondan sonra ise ses seda yok, bir gece 12de yazmış yeni bitti geldim eve, uyumuşundur sen diye. Evet ben çoktan uyumuştum ama sinir oldum haliyle hem bir şey konuşulacak hem saatlerce yoksun, haber verseydin bari dediğimde bana "bu kadar uzun süreceğini nerden bilebilirdim" gibi saçma bir cevap verdi. Yahu haklısın kusura bakma demek bu kadar mı zor acaba? Bir hafta kadar devam etti tartışmamız, hatta ben günlerce aramadım. Yani bu kadarcık hesabı da sorabilirim herhalde değil mi? Ama öyle bir hak görmüyormuş belli ki.
Daha sonrasında barıştık, bu sefer facebooktan birinden mesaj gelmiş bana. Ben de ilkokul arkadaşım zannedip cevap yazdım ama soyadının farklı olduğunu anlayınca engelledim. Yalnız mesaj diğer kutusuna düşmediği için önceden konuştuğum biri ama çıkaramadım, listemde de ekli değil. Neyse eşime söyledim ya adamı ilkokul arkadaşım zannettim meğer soyadı farklıymış diye o da bana "k.şar gibi..." hareket etmişsin dedi. Ben de benden uzak durmasını söyledim. Bir kaç gün yine konuşmadık sonra özür diledi, karşı tarafın öyle görebileceğini söylemek istedim seni kırmak istemem vs gibi şeyler söyledi. Tamam dedim barıştık.
Dün ise yazılıları okuyorum, aramış kına gününü nasıl planlayacağımızı soruyor. Bilmiyorum daha kuaförü ayarlamadım, sen fotoğrafçıyla konuştun mu kaç saat sürecekmiş çekim dediğimde yine azara başladı. En fazla ne kadar sürebilir ben bu işi biliyorum zaten çok uzattırmam dedi. Tamam sen bilebilirsin de ben neyi bilip neye göre plan yapabilirim? Daha kuaförle konuşmadım dedikçe de ne zaman konuşmayı düşünüyorsun diye sıkıştırıp duruyor. Bizim şehrimiz küçük yer bugün söylersin yarın hallolur diyorum, anlamıyor. En son iş kavgaya dönünce çok bunaldım ve yüzüne kapattım, annemi aradı saatlerce onunla konuştu. Annem de acele etmemesini söyledi. Sonrasında beni hiç aramadı sadece annem aramanı bekliyor yazdı. Daha 2 gün önce konuştuk annesiyle de bir şey söyleyecek diye aradım, bir şey de söylemedi. Sordum ben de neydi olay diyr, yine cevap vermeyince sinirlendim. Sen istersen kınaya kadar hiç arama sorma yazdım. Gelen cevap "ben askere gidicem kınanı tek başına yap". Tabi bundan sonra ipler koptu. Telefonlar kapandı, engellendi falan. Gerçekten öye bir fikri varsa direk boşanma dilekçesini vericem o kararım kesin, sonuçta ben de ailem de onun oyuncağı değiliz. Her istediği yeterince oldu. Ama dün anneme olayı anlattım mecburen, belki ciddidir diye, o da beni haksız buldu. Ben idare etmeliymişim. Evinden, işinden şehrinden ayrılıp gurbete gidecek olan benim, üstelik tek tanıdığım insan her an bana sırtını dönebileceğinin sinyallerini veriyor. Stresli olmam çok normal, karşı tarafın bunu yumuşatması gerekirken çok başka mesajlarla geliyor bana.
Farkındayım çok uzun oldu ve elle tutulur bir şey yok gibi ama eşimin sorunları konuşmama huyu yüzünden artık en ufak şey bile büyümeye başladı. Çünkü bir önceki olayın siniri geçmemiş oluyor üzerine yenisi ekleniyor. Eşimin ailesiyle oturma durumunu eleştirenler olacaktır, ailesine eşimden çok güveniyorum çok tatlı mantıklı insanlar gerçekten. Zaten 9 ay yazlıkta olacaklar 3 ay beraber oturmuş olacağız. Ayrıca henüz o problemlere başamadık:)
Sizce benim mi alttan almam gerekiyor? Yani evet öyle haklı olduğumu düşündüğüm bir konuda hiç alttan almam, her olayda inceldiği yerden kopsun modundayım ama bence büyük şeylerden yeterince fedakarlık yaptım. Bunlara saygı duyması, hayatımı değiştiriyor olmamdan dolayı stresli olmamı anlaması gerekmez miydi?
Eşimle nikahımız oldu gelinliğimi giydim. Ara tatildeki atama olursa da kına gecesini yapıp hemen gidecektim ama olmayınca kına gecem mayısa kaldı. Yani henüz aynı eve girmedik. Bu sıralar onun heyecanının sarması lazımken beni çok bıktırdı. Hani tek tek anlatınca önemli olmayan ama birleşince insanı boğan dertler vardır ya aynen öyle şeyler yaşandı.
Son zamanlarda ise bu arttı. Ne desem sert tepkilerle karşılaşıyorum ve ben de kendime yedirmeyerek sert tepkiler veriyorum. Onun ailesi ile oturmayı kabul ettim, yatak odamız bile yok ailesi çıkınca alınacak onun odasına çift kişilik yatak eklenecek sadece, askere 1 sene sonra gidecek biz evliyken. Yani kısacası dünya malında gözüm yok hesabı her şeye olur dedim hem de istemeyerek de değil gerçekten mantıklı gelmişti.
Bu adam beni uzun zamandır ihmal ediyor kaldı ki ben öyle aşırı kıskanç biri değilimdir. Sürekli konuşmam, sürekli sormam gerektiği kadarını sadece. Büyük kavgalarımızdan birisi şöyle oldu; eşimin ailesi artık yazlıklarına gitti evde tek kalıyor. O gün gündüz kına ile ilgili bir şeyler sordu, ne dağıtacaksınız gibi ben de mesajla olmaz telefonda konuşuruz dedim biraz işim vardı. Saat 3 gibi aradım açmadı, mesaj attı lamba takıorum diye. Ondan sonra ise ses seda yok, bir gece 12de yazmış yeni bitti geldim eve, uyumuşundur sen diye. Evet ben çoktan uyumuştum ama sinir oldum haliyle hem bir şey konuşulacak hem saatlerce yoksun, haber verseydin bari dediğimde bana "bu kadar uzun süreceğini nerden bilebilirdim" gibi saçma bir cevap verdi. Yahu haklısın kusura bakma demek bu kadar mı zor acaba? Bir hafta kadar devam etti tartışmamız, hatta ben günlerce aramadım. Yani bu kadarcık hesabı da sorabilirim herhalde değil mi? Ama öyle bir hak görmüyormuş belli ki.
Daha sonrasında barıştık, bu sefer facebooktan birinden mesaj gelmiş bana. Ben de ilkokul arkadaşım zannedip cevap yazdım ama soyadının farklı olduğunu anlayınca engelledim. Yalnız mesaj diğer kutusuna düşmediği için önceden konuştuğum biri ama çıkaramadım, listemde de ekli değil. Neyse eşime söyledim ya adamı ilkokul arkadaşım zannettim meğer soyadı farklıymış diye o da bana "k.şar gibi..." hareket etmişsin dedi. Ben de benden uzak durmasını söyledim. Bir kaç gün yine konuşmadık sonra özür diledi, karşı tarafın öyle görebileceğini söylemek istedim seni kırmak istemem vs gibi şeyler söyledi. Tamam dedim barıştık.
Dün ise yazılıları okuyorum, aramış kına gününü nasıl planlayacağımızı soruyor. Bilmiyorum daha kuaförü ayarlamadım, sen fotoğrafçıyla konuştun mu kaç saat sürecekmiş çekim dediğimde yine azara başladı. En fazla ne kadar sürebilir ben bu işi biliyorum zaten çok uzattırmam dedi. Tamam sen bilebilirsin de ben neyi bilip neye göre plan yapabilirim? Daha kuaförle konuşmadım dedikçe de ne zaman konuşmayı düşünüyorsun diye sıkıştırıp duruyor. Bizim şehrimiz küçük yer bugün söylersin yarın hallolur diyorum, anlamıyor. En son iş kavgaya dönünce çok bunaldım ve yüzüne kapattım, annemi aradı saatlerce onunla konuştu. Annem de acele etmemesini söyledi. Sonrasında beni hiç aramadı sadece annem aramanı bekliyor yazdı. Daha 2 gün önce konuştuk annesiyle de bir şey söyleyecek diye aradım, bir şey de söylemedi. Sordum ben de neydi olay diyr, yine cevap vermeyince sinirlendim. Sen istersen kınaya kadar hiç arama sorma yazdım. Gelen cevap "ben askere gidicem kınanı tek başına yap". Tabi bundan sonra ipler koptu. Telefonlar kapandı, engellendi falan. Gerçekten öye bir fikri varsa direk boşanma dilekçesini vericem o kararım kesin, sonuçta ben de ailem de onun oyuncağı değiliz. Her istediği yeterince oldu. Ama dün anneme olayı anlattım mecburen, belki ciddidir diye, o da beni haksız buldu. Ben idare etmeliymişim. Evinden, işinden şehrinden ayrılıp gurbete gidecek olan benim, üstelik tek tanıdığım insan her an bana sırtını dönebileceğinin sinyallerini veriyor. Stresli olmam çok normal, karşı tarafın bunu yumuşatması gerekirken çok başka mesajlarla geliyor bana.
Farkındayım çok uzun oldu ve elle tutulur bir şey yok gibi ama eşimin sorunları konuşmama huyu yüzünden artık en ufak şey bile büyümeye başladı. Çünkü bir önceki olayın siniri geçmemiş oluyor üzerine yenisi ekleniyor. Eşimin ailesiyle oturma durumunu eleştirenler olacaktır, ailesine eşimden çok güveniyorum çok tatlı mantıklı insanlar gerçekten. Zaten 9 ay yazlıkta olacaklar 3 ay beraber oturmuş olacağız. Ayrıca henüz o problemlere başamadık:)
Sizce benim mi alttan almam gerekiyor? Yani evet öyle haklı olduğumu düşündüğüm bir konuda hiç alttan almam, her olayda inceldiği yerden kopsun modundayım ama bence büyük şeylerden yeterince fedakarlık yaptım. Bunlara saygı duyması, hayatımı değiştiriyor olmamdan dolayı stresli olmamı anlaması gerekmez miydi?
Son düzenleme:
