Ben de ayrı ev diyenlerdenim, bu arada araba alırsan ortak kullanmak isteyebilirler buna daha da canın sıkılabilir. Azıcık aşım kaygısız başım ohh
buna toplu cevap vereyim dedim. evde ehliyeti olan tek insan benim. kardeşim daha küçük, lise çağında. annemin yok, anneannemin zaten yok. dayım var ama o birşeye sahip olmayı geçin sahip olanlarınkini falan sömüren bi tip. evet araba olsa kullanabilecek tek insan şimdilik benim. zaten eve bir araba alınacaksa onu benden başkası alamaz. araba konusu geçince de benden fazla fikirleri var nedense, yok küçük alma, hepimiz sığalım bilmem ne diyorlar.arabayı sadece siz mi kullanacaksınız ,?oraya götür buraya götür. .. mevzuları illa ki olacaktır ve can sikacaktir. anneniz zaten seneye başka planları olabileceğinden bahsetmiş. Yani şimdiden sizi yalnız bırakmış. En tenisi ufaktan kendi hayatını kurmak bence.
Ayrı eve çıkıp kardeşimi yanıma alıp işe başlardım işi garantileyince kredi çelip araba da alırsınHanımlar merhaba. Kimsenin hayatı dört dörtlük değil, ben de son zamanlarda her şeyi kafama takar, sorgular hale geldim. Bu aralar ekstra agresifim, birşeylerden artık çok fazla sıkıldım. Yani bunlar ne zaman düzelir bilmiyorum. Bazen gerçekten sırf Allah hala daha canımı almadığı için yaşadığımı hissediyorum özellikle bu aralar. Yani keyfim yok, mutsuzum, umutsuzum falan filan. Annem zamanında sırf çocuk yapmak için beni yapmış, bugüne dek doğru düzgün ne ilgi ne de sevgi verdi. Maddi imkân diye bişey zaten yok. Bi kızkardeşim var o da öyle. Mecbur olduğumuz için yaşayıp gidiyoruz yani mecbur olduğum için üniversiteyi bitirdim. Mecbur olduğum için çalışacağım falan filan iş arıyorum şu an. Neyse uzatmayayım daha fazla, annemle babam seneler önce boşanınca biz de anneannem ve dayımın yaşadığı eve geldik. Yıllaaaaar oldu anneannem ve dayım bize hala sığıntı muamelesi yapar. Ama annemin hiç umrunda olmadı dışarıda esnaflık yapıyor ama geçimsizdir bu yüzden az kazanır. eve geldiği zaman yemeği hazır, temizlik derdi yok yani evle tek alakası eve para vermek, başka da yok. Bu yüzden burası annemin işine geliyor hiçbir işle uğraşmak zorunda olmadığı için. Benim küçük bi miktar param var birikmiş, o paranın üstüne biraz katıp maksimum 1 sene içinde bu evden ayrılıp kendi hayatımı ve düzenini kurma planım var. Maaşım,işim ne olursa olsun kafama koydum, yapacağım. İş başvurularında da birkaç ciddi yerden haber bekliyorum, bakalım. Anneme dedim ki (paramdan bahsetmeyerek) anne ben işe başladıktan sonra kenara para koyacağım, en fazla 1 sene içinde bu evden ayrılmak istiyorum, sen ben ve kardeşim üçümüz ayrı bi yere taşınalım dedim. Ama bunun için senin de destek olman lazım. Annem buna yanaşmadı, zor, yapamayız, benim şikayetim yok falan dedi, başka planım olabilir dedi kestirip attı. Başka plandan kastı muhtemelen evlenip beni kendi halime kardeşimi de anneanneme bırakmak ya da onu yanına almak. Söylemedi ama öyle olabilir diye düşünüyorum. Peki dedim, bu durumda bu ayrı ev konusunu kendi başıma yapacağım. ancak öte yandan ehliyeti yeni aldım, bi araba almak istiyordum o da hep hayalimdi. 15-20 bin arası bana göre bişey düşünüyordum 2. El. Şimdi ikisinin arasında kalıyorum bazen, siz olsanız ne yaparsınız ayrı eve çıkıp kendi hayatınızı mı kurarsınız yoksa araba mı alırsınız?
Derdim bazılarına saçma gelebilir, birşey diyemem ancak ben mantıklı fikirler, yorumlar bekliyorum. Mutlaka vardır içinizde böyle ailesinden ayrılıp tek yaşamaya başlayanlar, yeni hayat kuranlar falan. O zamana daha var diyebilirsiniz ama bir plan yapmam lazım ki paramı ona göre harcayıp tutayım. Şimdiden teşekkür ederim.
Tabi ki ev almalısın. Hiç kıyaslama yapma bile..Hanımlar merhaba. Kimsenin hayatı dört dörtlük değil, ben de son zamanlarda her şeyi kafama takar, sorgular hale geldim. Bu aralar ekstra agresifim, birşeylerden artık çok fazla sıkıldım. Yani bunlar ne zaman düzelir bilmiyorum. Bazen gerçekten sırf Allah hala daha canımı almadığı için yaşadığımı hissediyorum özellikle bu aralar. Yani keyfim yok, mutsuzum, umutsuzum falan filan. Annem zamanında sırf çocuk yapmak için beni yapmış, bugüne dek doğru düzgün ne ilgi ne de sevgi verdi. Maddi imkân diye bişey zaten yok. Bi kızkardeşim var o da öyle. Mecbur olduğumuz için yaşayıp gidiyoruz yani mecbur olduğum için üniversiteyi bitirdim. Mecbur olduğum için çalışacağım falan filan iş arıyorum şu an. Neyse uzatmayayım daha fazla, annemle babam seneler önce boşanınca biz de anneannem ve dayımın yaşadığı eve geldik. Yıllaaaaar oldu anneannem ve dayım bize hala sığıntı muamelesi yapar. Ama annemin hiç umrunda olmadı dışarıda esnaflık yapıyor ama geçimsizdir bu yüzden az kazanır. eve geldiği zaman yemeği hazır, temizlik derdi yok yani evle tek alakası eve para vermek, başka da yok. Bu yüzden burası annemin işine geliyor hiçbir işle uğraşmak zorunda olmadığı için. Benim küçük bi miktar param var birikmiş, o paranın üstüne biraz katıp maksimum 1 sene içinde bu evden ayrılıp kendi hayatımı ve düzenini kurma planım var. Maaşım,işim ne olursa olsun kafama koydum, yapacağım. İş başvurularında da birkaç ciddi yerden haber bekliyorum, bakalım. Anneme dedim ki (paramdan bahsetmeyerek) anne ben işe başladıktan sonra kenara para koyacağım, en fazla 1 sene içinde bu evden ayrılmak istiyorum, sen ben ve kardeşim üçümüz ayrı bi yere taşınalım dedim. Ama bunun için senin de destek olman lazım. Annem buna yanaşmadı, zor, yapamayız, benim şikayetim yok falan dedi, başka planım olabilir dedi kestirip attı. Başka plandan kastı muhtemelen evlenip beni kendi halime kardeşimi de anneanneme bırakmak ya da onu yanına almak. Söylemedi ama öyle olabilir diye düşünüyorum. Peki dedim, bu durumda bu ayrı ev konusunu kendi başıma yapacağım. ancak öte yandan ehliyeti yeni aldım, bi araba almak istiyordum o da hep hayalimdi. 15-20 bin arası bana göre bişey düşünüyordum 2. El. Şimdi ikisinin arasında kalıyorum bazen, siz olsanız ne yaparsınız ayrı eve çıkıp kendi hayatınızı mı kurarsınız yoksa araba mı alırsınız?
Derdim bazılarına saçma gelebilir, birşey diyemem ancak ben mantıklı fikirler, yorumlar bekliyorum. Mutlaka vardır içinizde böyle ailesinden ayrılıp tek yaşamaya başlayanlar, yeni hayat kuranlar falan. O zamana daha var diyebilirsiniz ama bir plan yapmam lazım ki paramı ona göre harcayıp tutayım. Şimdiden teşekkür ederim.
teşekkür ederim. evet yorumlarım aklı başında ama özellikle son 1 aydır beni resmen delirttiler. psikopatlaşmaya başladım. aklımı da alacaklar herhalde bu gidişle, resmen huysuz, takıntılı, keyifsiz biri oldum. belki de realist olmasam, aklım hep havada olsa daha fazla kıymetim bilinirdi. şu son 1 senede gerçekten bunaldım, işler bizi deli gibi beklemiyor. ülkenin nasıl bir süreçten geçtiğini bilmeyen yok ama laf anlatamıyoruz. ha ben de girerdim herhangi bir işe, asgari ücrete haftada 6 gün çalışırdım, markete de girerdim ama ben o zaman neden 4 sene okudum? insan bunu düşünüyor. ehliyet lazım oldu bunu anladım, o işler bana daha uygun onu anladım, adam ilan vermiş özel firma, diyor ki ben şu işi yapıyorum, denetleyecek ve raporlayacak adam arıyorum. araç vereceğim şehir içinde şehir dışında dolaşacak, maaşı 2000-3000 arası. yapacağı işe, sözüne, disiplinine güveneceğim, kadın ya da erkek farketmez diyor. ben bunu ehliyetim olmadığı için kaçırdım. bunun gibi kaç tane gitti, şimdi adamlar da her şeyi istiyorlar. yabancı dil istiyor, ehliyet istiyor, bazıları sertifika istiyor, bazı insanlar bu isteklere inanmıyor.işi veren adamın umrunda değil ki, benim talebim bu diyor. 1 senem öyle geçti işte, ben de üç beş kazanıyorum şimdilik işimi biliyorum deyip avuç açmayınca hadi dedim ehliyet gelsin öyle bakarız. başımın eti yeniyor ya. anlatıyorum anlayan yok. ben ehliyet sınavını ancak 3. girişimde alabildim, benim için bu kadar önemli bişey elimde olmadan gecikti. neden çünkü benim daha önce hiç araba deneyimim yok, hayatımda ilk kez sürücü kursunda araba kullanmışım, zaten verdikler 15-16 saatlik direksiyon dersi. sınava gireceğim, kime sorsam tanıdık birinden araba bul pratik yap dedi. yok ki kimsede. ben de 3.de alabildim yani biraz da yetenek meselesi ne yapayım? daha ilk sınavdan kaldım annem söylenmeye başladı. ben şimdi ne diyeyim? bu insanla kavga etsem elime ne geçecek? kendimi mi keseyim ne yapayım ben anlamadım ki, ben sorumsuz bi tip olsam eminim el üstünde tutulurdum.
sözlerinize de katılıyorum ayrıca, madem bu dünyaya bi şekilde geldik, aile dımdızlak, düzgün bi hayat verememiş, onu ben kendi kendime elde edeceğim. kurtulmak yani çözüm... insanın ailesi bile ne kadar samimiyetsiz ve işgüzar ya, inanabiliyor musunuz?
O muameleyi hepimiz görüyoruz sadece annemin umrunda değil. Anneannem her şeye karışır, her şeye. Yaptığı haksızlıklar da çabası.[/QUOTE][QUOTE="Simsekkk, post: 52131545, member: 801uğraşınız kaç bilmiyorum ama bu yaşa kadar zaten sığıntı muamelesi gördüm diyorsunuz hâlâ sığıntı muamelesi görmek istemiyorsan ayrı eve cık derim. Araba olmasa da olur
İnşallah yaşlılığımdan önce ev de satın alabilirim, şimdilik anca kiralayabilirim :) ama Allah isteyen istemeyen herkese bir ev nasip etsin tabi.Tabi ki ev almalısın. Hiç kıyaslama yapma bile..
O bahsettiğin kadın konuşmacının da dünyadan pek haberi yok o zaman.Pride_ bir de ben şunu idrak ediyorum, kimseye de açıklama yapmamak lazım. ailelerin şanındandır zaten çocuğun derdini anlamamak ama bazen başkaları da anlamıyor... mesela bundan birkaç ay önce bi seminere gittim, iş hayatıyla ilgili falan. konuşmacılar da ünlü insanlar. o konuşmacılardan bir kadın, kendisini çok beğenir sever sayarım, ünlü biri ve Türkiye'nin en iyi kurumlarından birinde çalışıyor. devlet memuru, işveren konumunda falan değil sadece kendi alanında seminer verdi, gerisi onun bilgisi ve ilgisinde değil yani. sahne öncesi ufak bi sohbet etme şansımız oldu, konu bana ve benim işime gücüme filan geldi. yeni mezunların iş bulması da bayağı sıkıntılı bi konudur yani yeni mezun insanı pek almak istemez firmalar. ondan konu açıldı, ya kadın demez mi "olur mu öyle şey çocuklar, çok saçma" falan diye. diyorum ki sadece o da değil, benim yapmak istediğim işler ehliyet istiyor, benim de gönlüm o işlerde, ehliyeti daha alamadım, diyorum "ne alakası var, ne gerek var ki" diyor. hadi benim anneannem zaten cahil, annem lise mezunu, o da nispeten bu kadına göre cahil ama... bu kadın bile bunu diyorsa ben daha ne diyeyim? içimden dedim ki "yahu senin tuzun kuru, gelmişsin kaç yaşına, işin sağlam, kariyerin var, evin barkın araban var, senede 2-3 kere çok rahat tatile gidiyorsun ya dünyayı ya da türkiye'yi dolaşıyorsun. bu seminerlerden de para kazanıyorsun. sen beni tabi anlamazsın" ama içimden tabi, dışımdan "öyle valla x hanım, şartlar böyle" deyip geçtim.
vatandaşa haberlerde soruyorlar, "ülkede üniversite mezunu işsiz sayısı çoğaldı, ne düşünüyorsunuz?" diye... adam diyor ki "kardeşim iş beğenmiyorlar. limon satıp kazanır insan, o iş değil mi?"
gülelim mi ağlayalım mı?
sağolun valla moral oldu, ihtiyacım vardı. yani şimdi ehliyet filan diyoruz ama ehliyeti almam çok iyi oldu. evet belki bir süre geç iş hayatına adım atmamı sağladı (ki bunun tek sebebi ehliyet süreci değil, ben internette içerik yazarlığı vs yaparak kendi harçlığımı çıkardım aylarca, kimseden para istemediğim için kendimi de sıkmadım) ama ehliyeti zaten almak istiyordum. şimdi olmasa 2 sene belki 3 belki de 5 sene sonra olacaktı, belki çok daha zor bir sistem koyacaklardı karşıma. katıldığım seminerlerin birinde bir konuşmacı büyük bir holdingin İK müdürüydü. adam dedi ki en az 2 sene tecrübe diyen her yere başvurun. biz bir ilan veriyoruz, inanın ki ilanda istediğimiz gibi adam bulamıyoruz. bir gün ilan verdik holding için, en önemli şart ingilizce ve işi bilmesiydi. başvuranlar ne işi biliyor ne de ingilizce... hadi iş bilmesinden vazgeçtik, işi biz öğretme kararı aldık, yine de istediğimiz gibi birisi çıkmadı. çok zor bulduk o personeli dedi. ilanlardaki isteklerin şişirme olduğunu o da söyledi. siz temel şeyleri bilin, alanınızla ilgili gelişmeleri takip edin, yabancı diliniz olsun gerisi kolay dedi. de insan umutlu değil işte belki de ülkece en büyük sorunumuz bu. dediğiniz gibi, bugün çok iyi iş bulsam yarın kriz çıksa çıkarılmak zorunda kalırım, o da ihtimal dahilinde. arkadaşım forex'te iş buldu, önü açıktı, kariyer de yapılırdı. kız 2 hafta çalıştı pat diye spk düzenlemesi yayımlandı, forex firmaları şube kapatmaya başladı kızı işten çıkardılar. gibi gibi...:)
Aslında bahsettiğin sorunlar ya da aksilikler çok gözde büyütülecek şeyler değil. Fakat etrafında destek olmayıp üstüne köstek olan insanlar varsa bunalıma giriyorsun, sıkılıyorsun.
Özel sektörde çalışmış biri olarak o isteklerin fazlaca şişirilmiş şeyler olduğunu düşünüyorum.
Evet dil, ehliyet bunlar gerekli. Ama işverenler 23-24 yaşında mezun olmuş olsun, 5-10 yıl deneyimi olsun, şu sertifikaları olsun, mevzuata hakim olsun vb ilan veriyorlar kariyer sitelerinde ki bence o sitelerin işsizler ordusunu toplamak dışında bir faydası olduğu görülmedi. Yahu hem yeni mezun olup hem bu şartları sağlamak mümkün mü? Gidip 10 yıllık deneyimli adam için ver o ilanı o zaman. Yetiştirmek üzere ilan veren kurumlara bakmak en mantıklısı bu durumda, onlar da fazla olmuyor. İzmir'de de iş imkanlarının çok iyi olduğu söylenemez.
Sana biraz kendi mezuniyetimin ilk yılını anlatayım. Mezun oldum, başka şehire yerleştim, işe başlayacağım Rusya ile uçak krizi yaşandı, güneydeydim bütün sektörler felç. Satış danışmanı alınmıyor ya düşün. Çünkü orada bütün sektörler turizme bağlı. Ailemden ayrılmışım,yeni bir şehirde yeni bir yaşama başlamışım, kriz geldi. Bir yıl böyle geçti o sırada kurslara filan gittim kendimi geliştirmek, bir şeyler katmak için. Sonra eşimle başka bir şehirden aynı kurumdan teklif aldık. Orada çalışmaya başladım, çalışırken yüksek lisans sınav ve mülakatına girdim , ilk sırada kabul edildim. Dedim oh, bir şeyler düzeliyor, çıldırdığım bir yılın mükafatlarını almaya başlıyorum. Sonra yl yaptığım yerde hocalarımla çok iyi bir iletişimim oldu, okulda kaldım, kendimi akademik kariyere verdim. Yani basamak basamak gittim, zamanla her şey bir tık daha iyi olmaya başladı ve her seferinde daha fazla rahatladım. Bu kadar uzun niye anlattım sana; bu kaçırdığın fırsatlar,ehliyet mevzusu, bazı konularda şansının yaver gitmemesi , bunların hepsi senin yükselişin için birer basamak. Evet zorlanacaksın, bazen oturup ağlayacaksın, neden ben diyeceksin belki, ama sen çabaladığın sürece karşılığını mutlaka alacaksın. Ben senin için her şeyin ileride daha iyi olacağını düşünüyorum.
Ben olsam kardeşimi alıp ayrı bir düzen kurardımHanımlar merhaba. Kimsenin hayatı dört dörtlük değil, ben de son zamanlarda her şeyi kafama takar, sorgular hale geldim. Bu aralar ekstra agresifim, birşeylerden artık çok fazla sıkıldım. Yani bunlar ne zaman düzelir bilmiyorum. Bazen gerçekten sırf Allah hala daha canımı almadığı için yaşadığımı hissediyorum özellikle bu aralar. Yani keyfim yok, mutsuzum, umutsuzum falan filan. Annem zamanında sırf çocuk yapmak için beni yapmış, bugüne dek doğru düzgün ne ilgi ne de sevgi verdi. Maddi imkân diye bişey zaten yok. Bi kızkardeşim var o da öyle. Mecbur olduğumuz için yaşayıp gidiyoruz yani mecbur olduğum için üniversiteyi bitirdim. Mecbur olduğum için çalışacağım falan filan iş arıyorum şu an. Neyse uzatmayayım daha fazla, annemle babam seneler önce boşanınca biz de anneannem ve dayımın yaşadığı eve geldik. Yıllaaaaar oldu anneannem ve dayım bize hala sığıntı muamelesi yapar. Ama annemin hiç umrunda olmadı dışarıda esnaflık yapıyor ama geçimsizdir bu yüzden az kazanır. eve geldiği zaman yemeği hazır, temizlik derdi yok yani evle tek alakası eve para vermek, başka da yok. Bu yüzden burası annemin işine geliyor hiçbir işle uğraşmak zorunda olmadığı için. Benim küçük bi miktar param var birikmiş, o paranın üstüne biraz katıp maksimum 1 sene içinde bu evden ayrılıp kendi hayatımı ve düzenini kurma planım var. Maaşım,işim ne olursa olsun kafama koydum, yapacağım. İş başvurularında da birkaç ciddi yerden haber bekliyorum, bakalım. Anneme dedim ki (paramdan bahsetmeyerek) anne ben işe başladıktan sonra kenara para koyacağım, en fazla 1 sene içinde bu evden ayrılmak istiyorum, sen ben ve kardeşim üçümüz ayrı bi yere taşınalım dedim. Ama bunun için senin de destek olman lazım. Annem buna yanaşmadı, zor, yapamayız, benim şikayetim yok falan dedi, başka planım olabilir dedi kestirip attı. Başka plandan kastı muhtemelen evlenip beni kendi halime kardeşimi de anneanneme bırakmak ya da onu yanına almak. Söylemedi ama öyle olabilir diye düşünüyorum. Peki dedim, bu durumda bu ayrı ev konusunu kendi başıma yapacağım. ancak öte yandan ehliyeti yeni aldım, bi araba almak istiyordum o da hep hayalimdi. 15-20 bin arası bana göre bişey düşünüyordum 2. El. Şimdi ikisinin arasında kalıyorum bazen, siz olsanız ne yaparsınız ayrı eve çıkıp kendi hayatınızı mı kurarsınız yoksa araba mı alırsınız?
Derdim bazılarına saçma gelebilir, birşey diyemem ancak ben mantıklı fikirler, yorumlar bekliyorum. Mutlaka vardır içinizde böyle ailesinden ayrılıp tek yaşamaya başlayanlar, yeni hayat kuranlar falan. O zamana daha var diyebilirsiniz ama bir plan yapmam lazım ki paramı ona göre harcayıp tutayım. Şimdiden teşekkür ederim.
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?