7 kişilik geniş hatta çok geniş ailede yaşıyorum. Babannem dedem halam kardeşim annem babam. Artık tahammulüm kalmadı. Babannemler ayrı bir sorun. Anneme yaptıkları haksızlıkları gördükçe midem bulanıyor onlardan. Belki yaşlı öyle deme diyeceksiniz ama dile kolay 20 yıldır aynı evde yaşıyoruz. Artık bir şeylerin farkındayım. Çok hafif bir örnek veriyim, ayağı kızarmış oraya kas gevşetici krem sürmüş. Annem de gerçekten iyi niyetli bir şekilde anne ondan değil şundan sür, o işe yaramaz ayağına dedi diye bir sürü laf etti. Böyle şahit oldukça ben de karışıyorum ve susturuyorum. Otomatik olarak suratım düşüyor ve yansıtıyorum sonraki günlerde. Her şeyden bir kavga çıkıyor.
Odada 3 kişi kalıyoruz. KPSS ye hazırlanıyorum. Gece yatana kadar çalışıyorum. Her gece salonda mı çalışsan, annenlerin odasında çalış laflarından bıktım. Masam olmayınca çalışamıyorum ne yapabilirim? Bir de benim sırtım çok çabuk ağrıyor. 5 dk cereyanda kaliyim bir hafta başımı kaldıramayacak duruma geliyorum. Yazın bile değişmiyor, hemen hissedştoeu. Her gece 3 camı açıp yatmak isteyen halamla bu konuyu da tartışıyoruz. Odamda rahat edemiyorum. Halam eve maddi olarak yardımı dokunur bana da çok yardımı oldu, giyim kıyafet alır sürekli. Ama ben de sinirleniyorum. Kıyafet alıyor diye hep susayım mı? Evde akşama kadar geriliyorum babannemler yüzünden. Bıktım onlardan. Böyle diyorum diye günah mı bilmiyorum ama çok sıkılıyorum, güleryüz gösterme kapasitem doldu gibi. İyilik bilmiyorlar çünkü. Kişilik olarak asabileştim farkındayım, öfke problemi yaşadığım da oluyor. Sesimi yükseltebililiyorum bazen pişman olsam da.
Uzun mu oldu bilmiyorum yorduysam affola. Şuan hayli sinirliyim. Belki daldan dala atlayıp tam anlatamamış olabilirim. Ama artık bu kalabalıkta yaşamak istemiyorum. Ayrı eve çıkmak istiyorum. Annem sen böyle dersen ben napiyim peki diyor.. Peki ben ne yapabilirim? Nasıl ikna edebilirim annemleri? Ayrıca üniversite son sınıfa geçtim. Okuduğunuz için teşekkür ederim