kizlar hepinizin hikayesini okurken gozyaslarina boguldum, sanki herkes ayri ayri benim o anki dugularima tercuman olmus gibi, bende evleneli 14 yil oldu hala daha aklima geldiginde aglarim. bizim evimiz cok kalabalikti o gun once amcamlarla sarildim onlarda bende sesli sesli agliyorduk, ayrilmak istemiyordum ustelik ben baska bir sehire gidiyordum beni birakmasinlar istiyordum, sonra canim annecinle sarildik birilerinin bizi gelip ayirdigini biliyorum sadece, sonra babacim, bunlari yazmak bile beni cok duygulandiriyor, babam bana sarildi bir yandan agliyor bir yandan metin ol kizim , metin olkizim diyor, ben babami bir babannemin olumunde aglarken gormustum buda iki oldu. neyse babam bana gitme kizim dese gitmicem, cok bekledim keske bana deseki kizim birakma bizi evlenme .... neyse yine bizi birisi ayirdi beni bir arabaya bindirdiler ben dizlerime vura vura agliyorum, alllahim o kadar zor bir durumki, gitmek istemiyorum ailemden ayrilmak istemiyorum, arabanin icinden disariya bakiyorum butun ailem disarda herkes agliyor. sanki beni olume goturuyorladi, ancak bu kadar zor olabilirdi olume gitmek desem belki anlatabilirim duygularimi. o ana cesaretimi toplayip aglamayin ben gitmiyorum dememek icin kendimi nasil frenledigimi anlatamam, bunuda yapmamamin sebebi yine babacigimi dusunmemdi, o uzulmesin yeterki. velhasili insanin dogup buyudugu evden ailesinden kardeslerinden ayrilmasi cok cok zor birseymis, valla bu kadar zor oldugunu bilseymisim evlenmezmisim, offf iste bole cok aglattiniz kizlar beni bu gun.