Bu konuyu ikinci okuyuşum, ilkinde bir daha okumayacağım diye söz vermiştim kendime.
Dayanamıyorum çünkü, çok üzülüyorum, çok ağlıyorum.. :a015:
Evlenmeye niyetim yoktu zaten, yazdıklarınızı da okudum olmayan hevesim iyice kaçtı. Okulu bitirip anamın babamın dizinin dibinde oturcam ben..
Bırakın kendi nikahımı, evliliğimi düşünmeyi, uzak akraba evlense ya da bir imam nikahında bulunsam mahvoluyorum ağlamaktan :bbo: kendi aileme çok düşkün olduğumdan herhalde.. Arkadaşlarımın düğünlerine sakinleştiricilerle gidiyorum, doktorum veriyo. Mahvediyo düğünler, kızın evden son çıkışını görmek beni.. Hele bir de küçüklüğünü biliyorsam, çocukluk arkadaşım ya da kuzenimse, gelinden, gelinin ana babasından önce ben başlıyorum ağlamaya.. Kız evlat olmak da zor, kız babası olmak da.. Dağıttınız beni yine..