Çocuğa sevdiğini çok belli etme, şımarmasın düşüncesinde bi ailede yetiştim. Annem babam her zaman istediğim şeyi almaya çalıştılar, hastalandığımda başımda beklediler, fiziksel ihtiyaçlarımla sonuna kadar ilgilendiler. Ama gelin görün ki muhtemelen duygusal ihtiyaçlarım olabileceğini düşünemediler. Çocukluğumda ne annem ne babam canım kızım deyip bir kez olsun sarılmadılar bana. Beni hep sevdiler ama belli etmediler. Ama ben bunu ancak şu anki aklımla söyleyebiliyorum, çünkü o zamanlar hissettiğim şey kesinlikle annemle babamın beni sevmediğiydi. Sonuç olarak bi duygusal yoksunluk içerisinde büyüdüm. Bu, şu anki ilişkilerimi nasıl etkiliyor dersen: hep gidip de bana yeteri kadar değer göstermeyen, ihtiyacım olan o duygusallığı bana vermeyecek kişileri buluyorum. Hep böyle aşırı fedakarlıkta bulunduğum, sevileyim diye kendimi parçaladığım ilişkiler içerisinde buluyorum kendimi. Hayatımda sadece bir kez gerçekten benim her ihtiyacımla ilgilenen, duygusal biriyle birlikte oldum onda da ne oldu biliyor musun?? Bu durumdan sıkıldım. Çünkü ben buna alışkın değilim, ihtiyaçlarımla ilgilenilmesine değil hep başkasının ihtiyaçlarıyla ilgilenmeye alışkınım. Kendim psikoloğum, hem bireysel hem grup terapisine gidiyorum ve hala bu problemi çözmeye çalışıyorum. Şema kimyası deniyor bu duruma. Terapistim de söylemişti birisi seni ayakların yerden kesilecek kadar heyecanlandırıyorsa orda dikkat et, o aşk değildir, şema kimyasıdır diye. Benim hala bu problemle uğraşıyor olmam seni umutsuzluğa düşürmesin, çünkü eskiye göre çok daha iyiyim. Fark etmek, iyileşmeyi de başlatan bir süreç. Şu an hala bana ihtiyacım olan sevgiyi, ilgiyi veremeyecek kişiler daha çekici geliyor ama öyle biri çekici geldiği zaman kendime dur diyorum, dikkatli ol, sana neden çekici geldiğini biliyorsun aslında ona aşık değilsin ve artık kendimi böyle ilişkilerden daha koruyabiliyorum. Erkek arkadaşım ihtiyaçlarımı karşılamayan biri olduğunda resti çekip bitirebiliyorum artık, önceden olsa beni o mutsuz etmeyen ilişkinin içinde debelenip dururdum. Sana tavsiyem, öncelikle kendini fark et. Çocukluğunu anlamaya çalış. Bu konuyla ilgili çok güzel kitaplar var psikolog olmayanların da anlayabileceği düzeyde. İstiyorsan sana kitap tavsiyesi de verebilirim