Gece gece duygulandım be kardeş Öncelikle başın sağolsun, baban için de yürekten üzüldüm . Elbette ki çekiyordur yalnızlık; ancak bununla baş edebilecek güce de sahip görünüyor. Yine de bir hayat arkadaşı olsa ben de daha mutlu olacağı kanaatindeyim, ancak bu da zorla olmaz kendi istemesi lazım. Sen her gün arayarak ve evini açarak elinden geleni yapıyorsun . İstersen devamlı sizde kalsın diyeceğim ama ne baban kabul eder bunu sanmam Ne de eşinin huzursuz olmasını istemem. Sonuçta sağlık problemi olmadıkça eşler anne baba ile yaşamaya zorlanmamalı. Zamanla her şey yoluna girer bence zamana bırak. İnşallah bir de torun verirseniz ona baban daha da mutlu olurMerhaba, içimi yiyip bitiren kafamı çok taktığım bir konu var...
Gittikçe daha çok kafamı yoran bir düşünce; babamın yalnızlık çekip çekmediği...
Annemi 3 yıl önce kötü bir hastalık sebebi ile çok hızlı şekilde 9-10 ay içinde kaybettik.
O sırada ben öğrenciydim, benden büyük abim var o da çalışıyordu. Annemin kaybından sonraki süreçte aile olarak birbirimize çok destek olduk, ilk dönemleri beraber atlatmaya çalıştık.
2 yıl sonra ben mezun oldum ve evlendim.
Evlenince iş sebebi ile eşimin yaşadığı şehre yerleştik ve oradan da baba evinden daha da uzak bir şehre geldim, bu kez eşimle aynı işi yapmaya başladık son bir yıldır da buradayız.
Gelelim sıkıntıma...
Biz çocukluğumdan beri dört kişilik çekirdek bir aileydik öyle akrabalarla,dostlarla fazla içli dışlı gidip gelen bir yapımız olmadı hep kendi kendimize geçindik,yaşadık. Yapı olarak ben aileme aşırı düşkün bir kız evlat oldum. Dördümüzün bir araya gelip sohbet ettiğimiz o günler diyebilirim ki hayatımın en güzel günleri oldu, bunun için hep şükrederim.
Fakat annemin hastalığı ile birlikte çok zor,çetin bir sürece girdik. 10 ay boyunca annemin öleceğini bilerek herkese moral vermeye, ayakta tutmaya çalıştım. O günleri hala daha atlatamıyorum. Rüyalarımda,düşüncelerimde hep o günler bir köşede öylece duruyor.
Annemi kaybettikten bir süre sonra eşimle evlendim. Evlenip başka şehre gitmem babamı da beni de çok etkiledi. O beni hep desteklese ve benim için mutlu olsa da buruk olduğunu adım gibi biliyorum.
Eşim ile baba-oğul gibi anlaşırlar hatta abimden daha iyi tutar frekansları bunun için çok mutluyum.Bu yüzden eşim de sık sık çağırır bize, babam arada gelir kalır,gider.
Fakat tüm bunlar arasında biliyorum ki ben akşam eşimle yemek yerken,sohbet ederken konuşurken. O yalnız yiyor, bu zamanlarda iftarını tek başına açıyor, kısacası biliyorum ki yalnızlık çekiyor... Bunları düşününce boğazımda takılıyor her şey...
Annem çok erken ayrıldı aramızdan, babam onun yerine kimseyi koyamıyor onu da biliyorum. Fakat insanın bir hayat arkadaşına da ihtiyacı var.
Nasıl ki ben yuvamı kurdum, babamın da yaşayacağı günlerine yaverlik edecek, oturup konuşacak, gülecek birine ihtiyacı var. Annemin vefatının ilk yılında bunu biri söylese onu susturur, konuşturmazdım bile bu konuda ama evlendikten sonra daha olgun, daha sakin düşünebiliyor insan, empati yapabiliyor...
Bizler ne kadar onu ziyaret etsek, o bize gelse de bunlar kısa süreli dönemler... O yüzden anlaşacağı,kafasına uyan bir hayat arkadaşı olursa kendisini desteklediğimizi de söyledim babama...
Zaman ne getirir bilemeyiz ama ona da şu an şiddetle karşı çıkıyor...
Benim kafamda ise her gün "babam bugün ne yaptı? yalnız mı , üzgün mü,sıkılıyor mu? " soruları... Belki benim durumumda olup hislerimi paylaşacak biri vardır burada diye paylaşmak istedim...
Hayatta her şeyin hayırlısını istedim her zaman, tabi ki onu üzecek biri olacaksa hayatında hiç olmasın daha iyi, ama ben geri kalan hayatını da tek başına geçirmesini isteyemiyorum... Onun daha mutlu olması, daha iyi yaşaması tek istediğim...
Belki mutludur evinde. Ben mesela çok severim yalnızlığı. Elim ayağım tutana kadae tek başıma yaşayabilirim ama kısmet değilmiş. Evlendim bir de şimdi kardeşim işi gücü bıraktı yanıma geliyor. Beraber tatile çıkın babanla, bence iyi gelir hem de evine döndüğünde daha huzurlu olur. Ben her tatilden sonra yalnızlığıma daha çok alışıyordum bekarken.
Siz nekadar güzel ne hayırlı bir evlatsiniz böyle,Okurken yazdıklarınızi gözlerim doldu
Annenize Allah'tan gani gani rahmet diliyorum,babanız sizin gibi hayırlı bir evladi olduğu için çok mutludur eminim.Neolur kendinizi fazla Üzmeyin ve bazı şeyleri akışına bırakın,sık sık gidip babanızı davet ediyorsunuz zaten zaman neler getirir bilinmez
Allah'a emanet olun yüzel yürekli insan❤
Aynı şeyleri yaşamışız resmen...Ahh o kadar kendimi buldumki yazınızda.Bende annemi beş ay önce kaybettim.ayni sizin gibi hastalığını öğrendik ve yedi ay içinde kaybettik.Benim annem ve babamda 32 yıllık evlilerdi ve birbirlerine çok bağlılardı.Birbirlerinden ayrı hiç birşey yapmazlardı.şimdi benim bsbacığımda yalniz kaldı.Ben başka şehirde evliyim.babamla aynı şehirde evli erkek kardesimde var onunla yaşamayıda kabul etmiyor.kimsenin düzenini bozamam diye.Babamla kalan bekar bir erkek kardesim daha var fakat oda erken işe gidip geç geliyor.Akşama kadar evin içinde yalnız yani.Benimde öyle hic aklimdan çıkmıyor.acaba bugün ne yedi ne yaptı.Bunun gibi yüzlerce soru geciyor aklımdan hergün.kardesime ayrı üzülüyorum.işten geliyo yorgun argın yemek yapiyor hergün.çünkü babam mutfak işinden hiç anlamaz.en küçüğumüz oldugu icin sanki küçük yaşta annesiz kaldı bizim kadar vakit geçiremedi annemle diye üzülüyorum.birde kardesim annemin hastalığında askerdi.Askerden geldi bir ay sonra kaybettik annemi.üzülecek çook şey var yani.Ben bir ay önce psikiyatriste başladim.ilac kullanıyorum şuan.biraz daha iyiyim.aşırı üzerinde yoğunlaşamıyorum düşüncelerimin.Sizde baş edemiyorsanız yoğun düşünceler beyninizi hergün kemiriyorsa sizede tavsiye ederim.Yani yalnız değilsiniz.Rabbim sizede banada bol sabır versin inşallah.Gerçekten çok zor süreçler.Yaşamayan bilmez.
14 senesi doldu annem vefat edeli .. aniden bir rahatsızlıkla .
O zamanlar anne ve babam 50 küsurlu yaşlarında idi ...
Babam şu an 71 yaşında ve 14 senedir yalnız .
İlk zamanlar ses etmedik ... sonra etraftan bıdı bıdı dedip , babanla konuşun sizden çekiniyordur belki diyenlerin gazı ile ... konuştum ... Çok kızdı , içerledi ... Ben annenin yerine kimseyi koymam , koyamam ... bir daha bu konu ile gelme bana dedi.
İçerledi ... sanki sahipsiz kalmasın , tövbeler olsun başımıza kalmasın die bu teklifi ettim sandı belkide ...
ben de hiç sormadım bir daha .
Koca adam ... aklı benden çok yerinde ... sağlığı da ...
Evin 4 duvarı annemin fotoları ile dolu ... seviyormuş demek .. sevgisine saygı duyup susuyorum artık ben.
Şu an geziyor , arkadaşları ile buluşup 3-4 günlük seyahatlere çıkıyor .. zaman zaman bize geliyor (8 saat uzakta bir ilde)
zaman zaman abime gidiyor ...
Mutlu ... en önemlisi bu ...
sende baban nasıl mutlu olacaksa bırak o şekilde kalsın
Sağ olun..İnşallah biz onlar kadar iyi birer anne-baba olabiliriz.Ne kadar guzel ve hayirli bir evlatsin.Cok duygulandim umarim Allah sana senin gibi hayirli evlat verir.Bu arada Allah annene rahmet eylesin.
Babamın kendine göre bir düzeni var.ah canim.ne zor bir durum icindesin aslinda..benim.annem hayatta sukur 2 kardesimle birlikte yasiyolar bekar kardeslerim..ama hala icimde ya babam yalnizsa hissi var..oyuzden tanidik geldi bana duygularin ki seninksi daha agir..aslinda babani yanina alsan..esin istermj ki..tek care bu gibi bu azabi dindirmek icin
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?