- 1 Eylül 2014
- 26.142
- 30.505
- 798
- 36
merhaba arkadaslar,
benim annem ve babam uzun yıllar ayrı yasadılar evlilikleri bitmişti sürekli kavga ediyorlardı ben o zamanlar yetişkin sayılabilecek bir yaştaydım. sadece bizler için kağıt üzerinde sürdürdüler daha sonra nasıl olduğunu anlayamadığımız şekilde boşanmaya karar verdiler ve ayrıldılar. aradan 1,5 yıl geçtikten sonra babam yeniden evlendi. annem babamın yeni evliliğini hiç kabul edemedi bizde babamla görüştük ama evine hiç gitmedik yeni eşi konusunda da babama çok sert bir şekilde bu evliliği asla kabul etmeyeceğim bizi karşılaştırma dedim. babamda beni dinledi ve biz evli kaldıkları süre boyunca neredeyse hiç karşılaşmadık zaten karşılaşsam selam bile vermedim. annemde babamın yeni eşiyle görüşmemi istemiyordu. (bende annemle babamın boşanmasının nedeni acaba o kadın olabilir mi sonuçta kaç sene ayrı kaldılar boşanmadılar diye düşündüm ve o yüzden tepki koydum. annemde o kadın birden bire çıkmadı herhalde diye düşünüyordu.) herneyse birgün babam amansız bir hastalığa yakalandı , öldü ve bu seferde miras kavgası başladı. yeni eş mirastan payını alıp bizlerle olan bağını koparmak istiyordu ama annemler amcamlar vs hepsi birden işte zaten çocuk yok ne hakkı isteyip duruyor vs gibi sözlerle atıştılar çok kısa bir zaman sonra aramızda miras kavgası çıktı. bütün aile bireyleri de bana baban siz varken evlendi o kadınla işte o kendini ne sanıyor evli biriyle evlendi gibi sözlerle dolduruyorlardı. birgün babama ait hatıra eşyaları almak için evine gittim bu sefer kadın bana ne eşyası almaya geldin siz hepiniz miras derdine düşmüşsünüz hiçbirşey vermeyeceğim inşallah benim yaşadıklarım seninde başına gelir diye bana beddua etti. o söz o gün bugündür kulaklarımda çınlıyor. her ne olursa olsun kimsenin ahını almak istemem istemedim. ama vicdanımda rahat değil. ne yapmalıyım da bu duygudan kurtulmalıyım?
biraz uzun oldu hakınızı helal edin.
benim annem ve babam uzun yıllar ayrı yasadılar evlilikleri bitmişti sürekli kavga ediyorlardı ben o zamanlar yetişkin sayılabilecek bir yaştaydım. sadece bizler için kağıt üzerinde sürdürdüler daha sonra nasıl olduğunu anlayamadığımız şekilde boşanmaya karar verdiler ve ayrıldılar. aradan 1,5 yıl geçtikten sonra babam yeniden evlendi. annem babamın yeni evliliğini hiç kabul edemedi bizde babamla görüştük ama evine hiç gitmedik yeni eşi konusunda da babama çok sert bir şekilde bu evliliği asla kabul etmeyeceğim bizi karşılaştırma dedim. babamda beni dinledi ve biz evli kaldıkları süre boyunca neredeyse hiç karşılaşmadık zaten karşılaşsam selam bile vermedim. annemde babamın yeni eşiyle görüşmemi istemiyordu. (bende annemle babamın boşanmasının nedeni acaba o kadın olabilir mi sonuçta kaç sene ayrı kaldılar boşanmadılar diye düşündüm ve o yüzden tepki koydum. annemde o kadın birden bire çıkmadı herhalde diye düşünüyordu.) herneyse birgün babam amansız bir hastalığa yakalandı , öldü ve bu seferde miras kavgası başladı. yeni eş mirastan payını alıp bizlerle olan bağını koparmak istiyordu ama annemler amcamlar vs hepsi birden işte zaten çocuk yok ne hakkı isteyip duruyor vs gibi sözlerle atıştılar çok kısa bir zaman sonra aramızda miras kavgası çıktı. bütün aile bireyleri de bana baban siz varken evlendi o kadınla işte o kendini ne sanıyor evli biriyle evlendi gibi sözlerle dolduruyorlardı. birgün babama ait hatıra eşyaları almak için evine gittim bu sefer kadın bana ne eşyası almaya geldin siz hepiniz miras derdine düşmüşsünüz hiçbirşey vermeyeceğim inşallah benim yaşadıklarım seninde başına gelir diye bana beddua etti. o söz o gün bugündür kulaklarımda çınlıyor. her ne olursa olsun kimsenin ahını almak istemem istemedim. ama vicdanımda rahat değil. ne yapmalıyım da bu duygudan kurtulmalıyım?
biraz uzun oldu hakınızı helal edin.
eşi böyle dediği için kendimi huzursuz ve suçlu hissettim
