Başkalarının ailesine imrenmek

mavikurdele00

Üye
Kayıtlı Üye
25 Ağustos 2022
65
60
18
Merhaba
Çevremdeki arkadaşlarımın sevgilimin vs ailesine bakıyorum çok iç içeler birbirlerini seviyorlar koruyup kolluyolar, aralarında benim ailemde olmayan bi enerji var. Bunu gördükçe çok imreniyorum benim ailem neden böyle değil böyle olamadı diye. Annemle babam ben çocukken hep kavga ederdi çatışmalı bir aile ortamında büyüdüm. tek çocuğum hiçbi zaman ailevi sorunları paylaşacağım bi kardeşim olmadı maalesef tek başıma üstlendim annemle babamın geçimsizlik problemlerini.
Şimdi yani son 3-4 yıldır belli bir yaşta oldukları için sıkıntıları yok kavga etmiyorlar yaşlandılar belki de sebebi bu. Ama bana karşı anlayışsızlar ve genellikle benimle çatışma halindeler. 24 yaşındayım gel görki büyüdüm bunları takmamam gerekir ama ruhumda o kadar derin izler kalmış ki hala arkadaşlarımın ailesine imreniyorum. Sadece içimi dökmek istedim benim gibi hisseden var mı nasıl aşıyorsunuz bunu
 
Eminim benimki kadar kaos dolu bir aileniz yoktur. Ben kulaklarımı tıkamak yöntemini seçtim. Aile kavramı bende çok fludur mesela. Annem de babam da beni sever eminim ama aile olmayı becermek başka şey. Üzerine çok düşünmeyin olmamışsa bu vakte kadar artık olmaz..
 
Hiçbir şey göründüğü gibi olmayabilir.

Kim bilir belki siz de dışarıdan mükemmel bir aile gibi görünüyorsunuzdur...

Bana mutsuzluklarınıza bahane arıyormuşsunuz gibi geldi. Bu yaştan sonra salın gitsin artık.
 
İmrenince aileniz istediğiniz gibi olmuyor veya imrendiğiniz aile sizin ailenizin yerine geçmiyor. Aile eksikliğini hissetmiş olmanız başkalarının aileleriyle kıyas yapmanızı gerektirmemeli. Kıyas kötü bir şey. Sonuçta seçemediğin, değiştiremediğin, vazgeçemediğin bir şeyi başkalarının elindekiyle kıyaslamak çok anlamsız.
 
Kesinlikle annem babam beni seviyor ama aile olmak bambaşka bir şey. Bunu hissedemedim ben de hiçbir zaman. Teşekkürler yorumunuz için
 

"Komşunun tavuğu , komşuya kaz görünür" durumunu yaşıyorsunuz.
 
Benim de annem babam sürekli çekişme halindeydiler. Daha kötüsü annem bu çekişmeden bizlere yeterli ilgiyi gösteremedi. Ben kendimi derslerime vererek bu konuyu takmamayı başarmıştım. Hem annem mutlu oluyor hem de iyi davranıyordu bana. Babam bana hep iyi davranıyordu ama anneme yüklenince maalesef annemin enerjisi düşüyordu ve bizi azarlıyordu devamlı. Yani önce kabullenmelisin durumu. Sonra da meşguliyet bulsan iyi olur. Ya da bir amaç edin. Kafanı ona yönlendir. Sen bu konuyu takıntı yapmışsın bence
 
Bende ailede en sevilmeyen aşağılanan bir çocuktum dışar da hep dışlanan biriydim tek babam severdi ondan destek alır ayakta dururdum o da vefat etti bıraktı beni. Yapa yalnız kalmıştım. Ne darbeler yedim bilsen ne hakaretler duydum dışar da annem temizlikçiydi bu bile arkadaş ortamım da dalga konusu olur annen gelsin de camımızı silsin sen gel evin tozunu al demeler. Dışardan eve gelirdim yetmezmiş gibi abim adım olmasına rağmen geri z* diye seslenir ablam desen yüzüne bakmaz devamlı ders çalışır evin en zekisi oydu annem deseniz işten eve gelir yorgun argın yemek yapmakla uğraşır beni görmez gözü. Ablamın okuluna iki eli kanda bile olsa giderdi benin okuluna bir kez olsun gelmemiştir. Bunlar yetmezmiş gibi öğretmen dayağı yerdim yüzükle vura vura kafamı delmişti. Kısaca beterin beteri vardır kimse evin içini bilemez davulun sesi uzaktan hoş gelirmiş.
 
İmrensen de elindeki bu.
Seni çok seven iki insan bu.
İmrendiğin kişiler ölüp gitsen hadi ya deyip whatsapp ta emojili yazışmaya geri dönerler.
Bu nedenle neden inceleyip duruyorsun onları bilemiyorum.
 
İmrensen de elindeki bu.
Seni çok seven iki insan bu.
İmrendiğin kişiler ölüp gitsen hadi ya deyip whatsapp ta emojili yazışmaya geri dönerler.
Bu nedenle neden inceleyip duruyorsun onları bilemiyorum.
Aynen anlaşmaya çalış bence, çatışma. Laf yetiştirmeye çalışma ben böyle düşünüyorum de kestirip at. Çatışmaya girme.
 
Kesinlikle annem babam beni seviyor ama aile olmak bambaşka bir şey. Bunu hissedemedim ben de hiçbir zaman. Teşekkürler yorumunuz için
Benim ailem içinde arkadaşlarım çok şanslısın derdi. İstediğim zaman evden çıkar gezerdim. Tabi bunu gündüz yapardım. Aralarda saat 10da olmak şartıyla evde olurdum. Benim gibi özgür olmayı isteyen çok arkadaşım vardı mesela ama gel birde bana sor evde hiç bir zaman huzur yoktu, herkes birbiriyle didişir, annem babam birbirlerinden nefret edermişçesine hergün kavga ederdi. Biz hiç bir zaman umurlarında olmadık hep kendilerini düşündüler şu hayatta. Yani herşey göründüğü gibi değil. Belki sende böylesindir ama dışarıdan çok cool duruyordur
 
Haklısınız tabii kimse kimsenin özelini bilemez dışardan gördüğüm kadarıyla yorum yapıyorum belki de öyle değildir sadece hissettiklerim kafama takılıyor
Aynı hayatı yaşıyoruz galiba tam tarif ettiğiniz gibi
 
Ben de öyle düşünüyordum. Hatta sevgilimin aile akraba ilişkilerine hayrandım. Sonra sevgilimle evlendim ailesi ailem akrabası akrabam oldu şimdi hepsinden nefret ediyorum. Hepsi iki yüzlü birbirinin arkasından konuşan işe yaramaz insanlarmis yani davulun sesi uzaktan hoş geliyor içine girince beter
 
Bu da bir ihtimal tabii
 
Haklısınız tabii kimse kimsenin özelini bilemez dışardan gördüğüm kadarıyla yorum yapıyorum belki de öyle değildir sadece hissettiklerim kafama takılıyor
Şu rahatsız olduğun ailede büyümek çok isterdim bende mesela :) ben gençliğimi yaşayamadım değil çarşı, pazara gitmek bakkala, markete zor çıkardık. İstediğimi giyemez, makyaj yapamazdım. Çoook imrendim bende zamanında arkadaşlarımın aile bağlarına annesi kızını öpmesine, babasının onu parka götürmesine, KIZIM diye seslenişine bile imrenirdim :) Biraz şükretmek gerekiyor. Roman olur deler ya öyle bir hayata sahiptim ama hep şükrettim, hem rabbime sığındım, psikolojim iyi değildi ama şuan çook çok toparladım oda rabbimin sayesinde çok şükür
 
Şuan iyi olmanıza sevindim umarım yoksa allah size daha iyi bir aile kurmayı nasip eder inşallah
 
Bende sizin gibi hissediyorum bazen. Bende kalabalık bir ailede büyüdüm. Öyle kavga gürültü olmazdı ama çok ilgisizlerdi. İş güçten bize vakit ayirmazlardi hatta küçük yaşta bizde o işlerin ucundan tutmak zorunda kaldık. Yaz tatillerinde bütün arkadaslarim ya tatile giderlerdi ya istedikleri gibi oynardı. Biz hep tarlada işte çalışırdık. Hep ozenirdim onlara . Kaç sene okula gittim bir gün veli toplantısına yada sormak için gelmediler. Büyüdük iş güç sahibi oldum evledim çocuklarim oldu o sürede bile tam destek göremedim. Esimin aileside aynı maalesef. Düğünumde bile herşeyimi kendim hazırladim. Ne bizimkiler ne esimin ailesi hicbirseyle ilgilenmediler. Bu Akşam komşularla oturduk herkes kızına gelinine yaptığı kışlık hazırlıktan bahsediyor bana neden kimse birşey yapmıyor diye aklımdan geçirdim. Bilmiyorum talepte etmedim hiç talep etmek mi lazım acaba .Yapmak zorunda değiller belki ama yapanlar niye yapıyor o zaman diyorum kendi kendime . Değer görmek dusunulmek istiyor insan en yakınin bile umrunda olmayınca üzülüyorsun haliyle. Napalim bizimde kismetimiz böyleymiş diyip teselli ediyorum kendimi.
 
Bende ne ara hikayemi burada paylaştım diyorum Malesef birbirine sahip çıkan gerçek anlamda değer veren akraba aile ilişkilerini gördükçe hem onlar adına seviniyorum hemde kendi adıma üzülüyorum. Ama bunlar yaşanmışlık ve yetiştikleri ortamdan kaynaklı bir durum. Yani bizim imrenerek baktığımız o mutlu aile de mutlu ve saygın bir ortamda büyüyorlar. Benim gözlemlediğim buydu diyebilirim. Şimdi anneme çok kızdığım dönemler oluyor ama yaşadığı acıları, annesini kötü bir şekilde kaybedişin, travmalarını, babasının nefretle büyütüşünü düşündükte hakta veriyorum. Psikolojik olarak yıpranmışlar e evleneceği kişide öyle biri oluyor genelde. Mutlu aileye bakıyorum. Kızın anneannesi büyük babası da maşallah benden iyi Türkçe konuşuyor, iletişim kurarken gözlerinin içi gülüyor, dert anlattığımda empati kurup bana hak veriyor. Ya diyorum bunlar hangi gezegenden geldi acaba Ben köyde anneme küsmüş olan dedeme '' benim ne suçum var benimle niye konuşmuyorsun '' demiştim çocukken '' heeğğğ sana bi şey demiyoğm ben annene benim öfkem '' der giderdi yanımdan Yinede severdim. Ama soyun aynı şekilde mutsuz ilerlememesi için buna biz gençlerin hayırlı bir eş, baba bularak son vermesi gerek. Ailemizi suçlayarak yaşarsak malesef bizde aynısını onlara yaşatırız :)
 
Bu siteyi kullanmak için çerezler gereklidir. Siteyi kullanmaya devam etmek için onları kabul etmelisiniz. Daha Fazlasını Öğren.…