- 25 Ağustos 2022
- 65
- 60
- 18
- Konu Sahibi mavikurdele00
-
- #1
Kesinlikle annem babam beni seviyor ama aile olmak bambaşka bir şey. Bunu hissedemedim ben de hiçbir zaman. Teşekkürler yorumunuz içinEminim benimki kadar kaos dolu bir aileniz yoktur. Ben kulaklarımı tıkamak yöntemini seçtim. Aile kavramı bende çok fludur mesela. Annem de babam da beni sever eminim ama aile olmayı becermek başka şey. Üzerine çok düşünmeyin olmamışsa bu vakte kadar artık olmaz..
Merhaba
Çevremdeki arkadaşlarımın sevgilimin vs ailesine bakıyorum çok iç içeler birbirlerini seviyorlar koruyup kolluyolar, aralarında benim ailemde olmayan bi enerji var. Bunu gördükçe çok imreniyorum benim ailem neden böyle değil böyle olamadı diye. Annemle babam ben çocukken hep kavga ederdi çatışmalı bir aile ortamında büyüdüm. tek çocuğum hiçbi zaman ailevi sorunları paylaşacağım bi kardeşim olmadı maalesef tek başıma üstlendim annemle babamın geçimsizlik problemlerini.
Şimdi yani son 3-4 yıldır belli bir yaşta oldukları için sıkıntıları yok kavga etmiyorlar yaşlandılar belki de sebebi bu. Ama bana karşı anlayışsızlar ve genellikle benimle çatışma halindeler. 24 yaşındayım gel görki büyüdüm bunları takmamam gerekir ama ruhumda o kadar derin izler kalmış ki hala arkadaşlarımın ailesine imreniyorum. Sadece içimi dökmek istedim benim gibi hisseden var mı nasıl aşıyorsunuz bunu
Benim de annem babam sürekli çekişme halindeydiler. Daha kötüsü annem bu çekişmeden bizlere yeterli ilgiyi gösteremedi. Ben kendimi derslerime vererek bu konuyu takmamayı başarmıştım. Hem annem mutlu oluyor hem de iyi davranıyordu bana. Babam bana hep iyi davranıyordu ama anneme yüklenince maalesef annemin enerjisi düşüyordu ve bizi azarlıyordu devamlı. Yani önce kabullenmelisin durumu. Sonra da meşguliyet bulsan iyi olur. Ya da bir amaç edin. Kafanı ona yönlendir. Sen bu konuyu takıntı yapmışsın benceMerhaba
Çevremdeki arkadaşlarımın sevgilimin vs ailesine bakıyorum çok iç içeler birbirlerini seviyorlar koruyup kolluyolar, aralarında benim ailemde olmayan bi enerji var. Bunu gördükçe çok imreniyorum benim ailem neden böyle değil böyle olamadı diye. Annemle babam ben çocukken hep kavga ederdi çatışmalı bir aile ortamında büyüdüm. tek çocuğum hiçbi zaman ailevi sorunları paylaşacağım bi kardeşim olmadı maalesef tek başıma üstlendim annemle babamın geçimsizlik problemlerini.
Şimdi yani son 3-4 yıldır belli bir yaşta oldukları için sıkıntıları yok kavga etmiyorlar yaşlandılar belki de sebebi bu. Ama bana karşı anlayışsızlar ve genellikle benimle çatışma halindeler. 24 yaşındayım gel görki büyüdüm bunları takmamam gerekir ama ruhumda o kadar derin izler kalmış ki hala arkadaşlarımın ailesine imreniyorum. Sadece içimi dökmek istedim benim gibi hisseden var mı nasıl aşıyorsunuz bunu
Aynen anlaşmaya çalış bence, çatışma. Laf yetiştirmeye çalışma ben böyle düşünüyorum de kestirip at. Çatışmaya girme.İmrensen de elindeki bu.
Seni çok seven iki insan bu.
İmrendiğin kişiler ölüp gitsen hadi ya deyip whatsapp ta emojili yazışmaya geri dönerler.
Bu nedenle neden inceleyip duruyorsun onları bilemiyorum.
Benim ailem içinde arkadaşlarım çok şanslısın derdi. İstediğim zaman evden çıkar gezerdim. Tabi bunu gündüz yapardım. Aralarda saat 10da olmak şartıyla evde olurdum. Benim gibi özgür olmayı isteyen çok arkadaşım vardı mesela ama gel birde bana sor evde hiç bir zaman huzur yoktu, herkes birbiriyle didişir, annem babam birbirlerinden nefret edermişçesine hergün kavga ederdi. Biz hiç bir zaman umurlarında olmadık hep kendilerini düşündüler şu hayatta. Yani herşey göründüğü gibi değil. Belki sende böylesindir ama dışarıdan çok cool duruyordurKesinlikle annem babam beni seviyor ama aile olmak bambaşka bir şey. Bunu hissedemedim ben de hiçbir zaman. Teşekkürler yorumunuz için
Haklısınız tabii kimse kimsenin özelini bilemez dışardan gördüğüm kadarıyla yorum yapıyorum belki de öyle değildir sadece hissettiklerim kafama takılıyorBende ailede en sevilmeyen aşağılanan bir çocuktum dışar da hep dışlanan biriydim tek babam severdi ondan destek alır ayakta dururdum o da vefat etti bıraktı beni. Yapa yalnız kalmıştım. Ne darbeler yedim bilsen ne hakaretler duydum dışar da annem temizlikçiydi bu bile arkadaş ortamım da dalga konusu olur annen gelsin de camımızı silsin sen gel evin tozunu al demeler. Dışardan eve gelirdim yetmezmiş gibi abim adım olmasına rağmen geri z* diye seslenir ablam desen yüzüne bakmaz devamlı ders çalışır evin en zekisi oydu annem deseniz işten eve gelir yorgun argın yemek yapmakla uğraşır beni görmez gözü. Ablamın okuluna iki eli kanda bile olsa giderdi benin okuluna bir kez olsun gelmemiştir. Bunlar yetmezmiş gibi öğretmen dayağı yerdim yüzükle vura vura kafamı delmişti. Kısaca beterin beteri vardır kimse evin içini bilemez davulun sesi uzaktan hoş gelirmiş.
Aynı hayatı yaşıyoruz galiba tam tarif ettiğiniz gibiBenim ailem içinde arkadaşlarım çok şanslısın derdi. İstediğim zaman evden çıkar gezerdim. Tabi bunu gündüz yapardım. Aralarda saat 10da olmak şartıyla evde olurdum. Benim gibi özgür olmayı isteyen çok arkadaşım vardı mesela ama gel birde bana sor evde hiç bir zaman huzur yoktu, herkes birbiriyle didişir, annem babam birbirlerinden nefret edermişçesine hergün kavga ederdi. Biz hiç bir zaman umurlarında olmadık hep kendilerini düşündüler şu hayatta. Yani herşey göründüğü gibi değil. Belki sende böylesindir ama dışarıdan çok cool duruyordur
Ben de öyle düşünüyordum. Hatta sevgilimin aile akraba ilişkilerine hayrandım. Sonra sevgilimle evlendim ailesi ailem akrabası akrabam oldu şimdi hepsinden nefret ediyorum. Hepsi iki yüzlü birbirinin arkasından konuşan işe yaramaz insanlarmis yani davulun sesi uzaktan hoş geliyor içine girince beterMerhaba
Çevremdeki arkadaşlarımın sevgilimin vs ailesine bakıyorum çok iç içeler birbirlerini seviyorlar koruyup kolluyolar, aralarında benim ailemde olmayan bi enerji var. Bunu gördükçe çok imreniyorum benim ailem neden böyle değil böyle olamadı diye. Annemle babam ben çocukken hep kavga ederdi çatışmalı bir aile ortamında büyüdüm. tek çocuğum hiçbi zaman ailevi sorunları paylaşacağım bi kardeşim olmadı maalesef tek başıma üstlendim annemle babamın geçimsizlik problemlerini.
Şimdi yani son 3-4 yıldır belli bir yaşta oldukları için sıkıntıları yok kavga etmiyorlar yaşlandılar belki de sebebi bu. Ama bana karşı anlayışsızlar ve genellikle benimle çatışma halindeler. 24 yaşındayım gel görki büyüdüm bunları takmamam gerekir ama ruhumda o kadar derin izler kalmış ki hala arkadaşlarımın ailesine imreniyorum. Sadece içimi dökmek istedim benim gibi hisseden var mı nasıl aşıyorsunuz bunu
Bu da bir ihtimal tabiiBen de öyle düşünüyordum. Hatta sevgilimin aile akraba ilişkilerine hayrandım. Sonra sevgilimle evlendim ailesi ailem akrabası akrabam oldu şimdi hepsinden nefret ediyorum. Hepsi iki yüzlü birbirinin arkasından konuşan işe yaramaz insanlarmis yani davulun sesi uzaktan hoş geliyor içine girince beter
Şu rahatsız olduğun ailede büyümek çok isterdim bende mesela :) ben gençliğimi yaşayamadım değil çarşı, pazara gitmek bakkala, markete zor çıkardık. İstediğimi giyemez, makyaj yapamazdım. Çoook imrendim bende zamanında arkadaşlarımın aile bağlarına annesi kızını öpmesine, babasının onu parka götürmesine, KIZIM diye seslenişine bile imrenirdim :) Biraz şükretmek gerekiyor. Roman olur deler ya öyle bir hayata sahiptim ama hep şükrettim, hem rabbime sığındım, psikolojim iyi değildi ama şuan çook çok toparladım oda rabbimin sayesinde çok şükürHaklısınız tabii kimse kimsenin özelini bilemez dışardan gördüğüm kadarıyla yorum yapıyorum belki de öyle değildir sadece hissettiklerim kafama takılıyor
Şuan iyi olmanıza sevindim umarım yoksa allah size daha iyi bir aile kurmayı nasip eder inşallahŞu rahatsız olduğun ailede büyümek çok isterdim bende mesela :) ben gençliğimi yaşayamadım değil çarşı, pazara gitmek bakkala, markete zor çıkardık. İstediğimi giyemez, makyaj yapamazdım. Çoook imrendim bende zamanında arkadaşlarımın aile bağlarına annesi kızını öpmesine, babasının onu parka götürmesine, KIZIM diye seslenişine bile imrenirdim :) Biraz şükretmek gerekiyor. Roman olur deler ya öyle bir hayata sahiptim ama hep şükrettim, hem rabbime sığındım, psikolojim iyi değildi ama şuan çook çok toparladım oda rabbimin sayesinde çok şükür
Dualarımın karşılığı eşim Rabbimin bana yollamış olduğu en büyük hediyeŞuan iyi olmanıza sevindim umarım yoksa allah size daha iyi bir aile kurmayı nasip eder inşallah
Bende sizin gibi hissediyorum bazen. Bende kalabalık bir ailede büyüdüm. Öyle kavga gürültü olmazdı ama çok ilgisizlerdi. İş güçten bize vakit ayirmazlardi hatta küçük yaşta bizde o işlerin ucundan tutmak zorunda kaldık. Yaz tatillerinde bütün arkadaslarim ya tatile giderlerdi ya istedikleri gibi oynardı. Biz hep tarlada işte çalışırdık. Hep ozenirdim onlara . Kaç sene okula gittim bir gün veli toplantısına yada sormak için gelmediler. Büyüdük iş güç sahibi oldum evledim çocuklarim oldu o sürede bile tam destek göremedim. Esimin aileside aynı maalesef. Düğünumde bile herşeyimi kendim hazırladim. Ne bizimkiler ne esimin ailesi hicbirseyle ilgilenmediler. Bu Akşam komşularla oturduk herkes kızına gelinine yaptığı kışlık hazırlıktan bahsediyor bana neden kimse birşey yapmıyor diye aklımdan geçirdim. Bilmiyorum talepte etmedim hiç talep etmek mi lazım acaba .Yapmak zorunda değiller belki ama yapanlar niye yapıyor o zaman diyorum kendi kendime . Değer görmek dusunulmek istiyor insan en yakınin bile umrunda olmayınca üzülüyorsun haliyle. Napalim bizimde kismetimiz böyleymiş diyip teselli ediyorum kendimi.Merhaba
Çevremdeki arkadaşlarımın sevgilimin vs ailesine bakıyorum çok iç içeler birbirlerini seviyorlar koruyup kolluyolar, aralarında benim ailemde olmayan bi enerji var. Bunu gördükçe çok imreniyorum benim ailem neden böyle değil böyle olamadı diye. Annemle babam ben çocukken hep kavga ederdi çatışmalı bir aile ortamında büyüdüm. tek çocuğum hiçbi zaman ailevi sorunları paylaşacağım bi kardeşim olmadı maalesef tek başıma üstlendim annemle babamın geçimsizlik problemlerini.
Şimdi yani son 3-4 yıldır belli bir yaşta oldukları için sıkıntıları yok kavga etmiyorlar yaşlandılar belki de sebebi bu. Ama bana karşı anlayışsızlar ve genellikle benimle çatışma halindeler. 24 yaşındayım gel görki büyüdüm bunları takmamam gerekir ama ruhumda o kadar derin izler kalmış ki hala arkadaşlarımın ailesine imreniyorum. Sadece içimi dökmek istedim benim gibi hisseden var mı nasıl aşıyorsunuz bunu
Bende ne ara hikayemi burada paylaştım diyorumMerhaba
Çevremdeki arkadaşlarımın sevgilimin vs ailesine bakıyorum çok iç içeler birbirlerini seviyorlar koruyup kolluyolar, aralarında benim ailemde olmayan bi enerji var. Bunu gördükçe çok imreniyorum benim ailem neden böyle değil böyle olamadı diye. Annemle babam ben çocukken hep kavga ederdi çatışmalı bir aile ortamında büyüdüm. tek çocuğum hiçbi zaman ailevi sorunları paylaşacağım bi kardeşim olmadı maalesef tek başıma üstlendim annemle babamın geçimsizlik problemlerini.
Şimdi yani son 3-4 yıldır belli bir yaşta oldukları için sıkıntıları yok kavga etmiyorlar yaşlandılar belki de sebebi bu. Ama bana karşı anlayışsızlar ve genellikle benimle çatışma halindeler. 24 yaşındayım gel görki büyüdüm bunları takmamam gerekir ama ruhumda o kadar derin izler kalmış ki hala arkadaşlarımın ailesine imreniyorum. Sadece içimi dökmek istedim benim gibi hisseden var mı nasıl aşıyorsunuz bunu
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?