Bende ne ara hikayemi burada paylaştım diyorum
Malesef birbirine sahip çıkan gerçek anlamda değer veren akraba aile ilişkilerini gördükçe hem onlar adına seviniyorum hemde kendi adıma üzülüyorum. Ama bunlar yaşanmışlık ve yetiştikleri ortamdan kaynaklı bir durum. Yani bizim imrenerek baktığımız o mutlu aile de mutlu ve saygın bir ortamda büyüyorlar. Benim gözlemlediğim buydu diyebilirim. Şimdi anneme çok kızdığım dönemler oluyor ama yaşadığı acıları, annesini kötü bir şekilde kaybedişin, travmalarını, babasının nefretle büyütüşünü düşündükte hakta veriyorum. Psikolojik olarak yıpranmışlar e evleneceği kişide öyle biri oluyor genelde. Mutlu aileye bakıyorum. Kızın anneannesi büyük babası da maşallah benden iyi Türkçe konuşuyor, iletişim kurarken gözlerinin içi gülüyor, dert anlattığımda empati kurup bana hak veriyor. Ya diyorum bunlar hangi gezegenden geldi acaba
Ben köyde anneme küsmüş olan dedeme '' benim ne suçum var benimle niye konuşmuyorsun '' demiştim çocukken '' heeğğğ sana bi şey demiyoğm ben annene benim öfkem '' der giderdi yanımdan
Yinede severdim. Ama soyun aynı şekilde mutsuz ilerlememesi için buna biz gençlerin hayırlı bir eş, baba bularak son vermesi gerek. Ailemizi suçlayarak yaşarsak malesef bizde aynısını onlara yaşatırız :)