- 11 Kasım 2025
- 9
- 2
- 1
- 31
- Konu Sahibi rosalinda94
-
- #1
Merhaba ,
Hayatım boyunca aileme büyük fedakârlıklar yaptım. Küçüklüğümden beri kardeşime baktım, ev işlerini üstlendim ve derslerime odaklandım. Annem, çalışmaya gidip eve pek ilgi göstermeyen biriydi ve bu süreçte tüm sorumluluklar benim omuzlarımdaydı. Ailem, maddi ya da manevi anlamda pek destek olmamıştı.
Erkek kardeşim ve eşi, uzun yıllar boyunca ailemle aynı apartmanda yaşadılar ve erkek kardeşime hayatının her aşamasında büyük kolaylıklar sağlandı; eşyasından, evine, işine, eşinin işine kadar kadar her şey ailem tarafından temin edildi. Arabada alındı!
Buna karşılık, benim tüm emeklerim ve sorumluluklarım görmezden gelindi.
Yaşam konforum geleceğim hiç düşünülmedi.
Klasik kız çocuğu evlensin gitsin naparsa yapsın kafası.
Ayrıca, yaklaşık on üç yıldır evli ve kirada olmama rağmen, bu evlilik boyunca ailemden hiçbir şekilde destek görmedim. Evlenirken bir kaç Çeyiz ve 2 bilezik dışında bir şey yapılmadı.
Maddi ya da manevi ihtiyacın var mı diye laf olsun diye bile sorulmadı.7 saat mesafede başka şehirde evliyim masraf oluyor diye yanıma bile gelinmedi yıllarca.
Ben tüm bunlara gönül koyup 6 yıl gitmedim eve görüşmedim de. Kimsenin umrunda olmadı.
Bu arada,
Erkek kardeşimin ve eşinin annemlerin özel hayatına müdahale etmesi annemin telefonunu dinliyormuş ve eve kamera yerleştirmiş ve bu durumun ortaya çıkmasıyla, ailem erkek kardeşimi ve eşini evden uzaklaştırdı. (Kovdu)
(Bu arada kardeş ile gelin bir ev almışlar taksitle bu dinleme olayı patlak vermese bizim evde oturup aldıkları evi kiraya vereceklermiş.)
Onlar gittikten sonra ailemin ilgisi bir anda bana yöneldi ama yine de maddi ya da manevi destek sağlanmadı. Sadece yüzeysel bir iletişim ve demagoji ile yetinildi.
Derdin var mı diye sorulmuyor sürekli arayıp onların yaptıklarını anlatıyorlar.
Boşalttıkları evi kiraya verdiler.Kiracıyı depozitoyu anlatıyorlar
Şu anda, ailemle iletişim kurmak beni duygusal olarak zorluyor. Onların ilgisi, bir tür vicdan rahatlatma çabası gibi görünüyor.
Asla ayrım yapmadıklarını iyi anne baba olduklarını düşünüyorlar beni asıl delirten de bu.
Görüşmek hiç istemiyorum,ağlıyor sızlıyorlar
Peki, bu durumda ben nasıl bir yol izlemeliyim?
Bıktım
Hayatım boyunca aileme büyük fedakârlıklar yaptım. Küçüklüğümden beri kardeşime baktım, ev işlerini üstlendim ve derslerime odaklandım. Annem, çalışmaya gidip eve pek ilgi göstermeyen biriydi ve bu süreçte tüm sorumluluklar benim omuzlarımdaydı. Ailem, maddi ya da manevi anlamda pek destek olmamıştı.
Erkek kardeşim ve eşi, uzun yıllar boyunca ailemle aynı apartmanda yaşadılar ve erkek kardeşime hayatının her aşamasında büyük kolaylıklar sağlandı; eşyasından, evine, işine, eşinin işine kadar kadar her şey ailem tarafından temin edildi. Arabada alındı!
Buna karşılık, benim tüm emeklerim ve sorumluluklarım görmezden gelindi.
Yaşam konforum geleceğim hiç düşünülmedi.
Klasik kız çocuğu evlensin gitsin naparsa yapsın kafası.
Ayrıca, yaklaşık on üç yıldır evli ve kirada olmama rağmen, bu evlilik boyunca ailemden hiçbir şekilde destek görmedim. Evlenirken bir kaç Çeyiz ve 2 bilezik dışında bir şey yapılmadı.
Maddi ya da manevi ihtiyacın var mı diye laf olsun diye bile sorulmadı.7 saat mesafede başka şehirde evliyim masraf oluyor diye yanıma bile gelinmedi yıllarca.
Ben tüm bunlara gönül koyup 6 yıl gitmedim eve görüşmedim de. Kimsenin umrunda olmadı.
Bu arada,
Erkek kardeşimin ve eşinin annemlerin özel hayatına müdahale etmesi annemin telefonunu dinliyormuş ve eve kamera yerleştirmiş ve bu durumun ortaya çıkmasıyla, ailem erkek kardeşimi ve eşini evden uzaklaştırdı. (Kovdu)
(Bu arada kardeş ile gelin bir ev almışlar taksitle bu dinleme olayı patlak vermese bizim evde oturup aldıkları evi kiraya vereceklermiş.)
Onlar gittikten sonra ailemin ilgisi bir anda bana yöneldi ama yine de maddi ya da manevi destek sağlanmadı. Sadece yüzeysel bir iletişim ve demagoji ile yetinildi.
Derdin var mı diye sorulmuyor sürekli arayıp onların yaptıklarını anlatıyorlar.
Boşalttıkları evi kiraya verdiler.Kiracıyı depozitoyu anlatıyorlar
Şu anda, ailemle iletişim kurmak beni duygusal olarak zorluyor. Onların ilgisi, bir tür vicdan rahatlatma çabası gibi görünüyor.
Asla ayrım yapmadıklarını iyi anne baba olduklarını düşünüyorlar beni asıl delirten de bu.
Görüşmek hiç istemiyorum,ağlıyor sızlıyorlar
Peki, bu durumda ben nasıl bir yol izlemeliyim?
Bıktım
Son düzenleme: