sanki beni anlatmışsın. ben Ankara'lıyım, eşim doğulu. Benim de babam hiç yanımda olmadı, hiç önemsemedi.
Ben eşimle tanıştıktan 6 ay sonra evlendim. ne kadar acele etmişim. tam 26 buçuk yaşındaydım evlendiğimde. ne acelem vardı arkadaşlarım hala bekar. 4 yıldır evliyim, bu yıl bebeğimiz oldu. bebek olunca herşey bozuldu.
eşimin özellikle bu yıl, özel günlere daha özenle yaklaşmasını bekledim ama yeni anne olduğum halde anneler gününü bile kuru lafla kutladı. ben de artık özel günleri hatırlasam bile ona hatırlatmıyorum, niye unuttun demiyorum. evlilik yıldönümü geçti hatırlamadı. 1 ay sonra geldi kutladı, bugün değil miydi evlilik yıldönümümüz dedi. güler misin, ağlar mısın?
ben her şeyi ona danışır, her şeyi onunla beraber yapmak, paylaşmak isterdim. artık umurumda değil. hele bebek biraz büyüsün, işime bir döneyim, maaşımı bir alayım, ben ona yapacağımı iyi biliyorum. ben bebekle uğraşmaktan nefes alamıyorum o hep kendini düşünüyor, bencil davranıyor.
ben de bıktım evlilikten, şimdiki aklım olsa evlenmezdim. şimdi durup geçmişe bakınca, bunalım yüzünden evlendiğimi, ilk limana sığındığımı anlıyorum. boşanmanın nasıl bir şey olduğunu düşünüp duruyorum. bebeği 4 yıl erteledim, eşim çok istediği için ve yaşım 30'u geçeceği için doğurdum. o kadar bebek isteyen adam, bebekle ilgili bütün yükü bana yıkıp hayatını yaşamaya devam ediyor.
başka odada uyuyor bebeğin ağlamasını duymamak için. ben gece her saat başı uyanıyorum, sabah zombi gibi kalkıyorum, bir de gelip bana "uykum var" diyor. be adam 8-10 saat deliksiz uyumuşsun, benim sabaha kadar anam ağlamış, bir de gelip "uykum var" deme bari.
Nefret ediyorum erkeklerden, ata-erkil toplumlardan, erkeklerin bencilliğinden, kendilerini kadınlardan üstün görmesinden... tabi bu duygularımın kaynağı sevgili babamdır, onu da hiç affetmedim.
12 senedir evliyim.Insanin bazen bunaldigi oluyor.
2 yıllık evliyim..20 yaşında evlendm.eşimde 28.
polikistik over var ve bebeğim olmuyor..eşim doğulu ben izmirliyim..
çok sevdim halada seviyorum.ama artık çok gereksiz yalanları beni bazen umursamaması zoruma gidiyor.
yoruldum artık..geç gelip tartışmaktan laf anlatmaktan.o hiç benim gibi bakmıyor olaylara.
çok sıkan dırdırcı bi insan değilim.aksine sakin bi insanım.
daha doğrusu belkide öyleydim..önceki hayatımda "salak" kelimesi benm için çok büyük hakaretken şimdi eşimden duyduğum küfürler
vız geliyor..sinirliyim artık bende.ama asla belli edemiyorum ona..bi gülse herşeyi unutuyorum.unuttum sanıyorum.
bazen geliyor öyle ağlıyorum ki.hayatımda dökmedğim kadar yaş döküyorum belkide.
şiş gözlerle uyanıyorum...ve ben artık bıkıyorum.tahammül sınırım en aza iniyor.naparsam kendime yapıyorum.
sürekli alttan ala ala hep ezildim.
biliyorum ki bazen gerçekten bu evlilikten BIKIYORUM..
(sadece dertleşmek istiyorum)
Erkekler asla değişmiyorlar. Şanslıysan gücünü toplayıp henüz bebeğin olmadan boşanıyorsun. Şanssızsan kocanın değişeceğine umut etmeye devam ederek evliliğini devam ettiriyorsun. Yine olmuyor hamile kalıyorsun, belki bebek her şeyi düzeltir diyorsun. Bebek oluyor, hiçbir şeyi düzeltemiyor. Bu kez bebeğin için kocandan ayrılamıyorsun. İlişkiniz çoktan bitmiş oluyor (cinsel ilişki devam etse bile) ama hala aynı evde aynı yatakta - ki bu çoğu zaman farklı yataklara dönüşüyor - birlikte takılıyorsunuz. Birbirinize ettiğiniz hakaretler çoğalırken birbirinize ayırdığınız vakit azalıyor.
BIKIYORSUNUZ kısacası. Kimse hakaretlere kötü söze dayanamaz. Bu insanın yüreğini acıtmasa da en en azından bedenine zarar veriyor.
ne diyebilirim ki.................................................?
Lütfen kusuruma bakmayın. Bazı gerçekler hakikaten acı verici. Sizi üzmek için söylemiyorum. Bunların aynısını bir yıllık evliliğimi bitirmek üzere ben de yaşıyorum. Benim çocuğum yok ama genel olarak evli ve çocuklu aileleri okuduğumda bunu gördüm. Bir sorun varsa sonsuza dek devam edebiliyor. Umarım mutlu olursunuz.
niye kusura bakayım arkadaşım...doğru söylüyorsun genelin gidişatı bu yönde...
7sinde neyse 70inde de o..
bebeğim olmuyor demişsin rahatsızlıgını yazmışsın ama tam olarak anlamadım hiç mi olmayacak çocuğun ....
çocuk herseyin ilacı erkeği eve bağlayan unsurlardan biride cocuktur ...
eğer tedavi ile düzelecek bişi ise hemen tedaviye başla cnm allah sabır versn çokk zor .....
tedavi olsam allahın izniyle olcakta bi türlü tedavinin sonunu getiremiyorum ki.
erzuruma gidecektk.bulunduğumuz yerde pek dr yok.aralığa erteledi.bakalım artık hayırlısı.o konudada pek yanımda değil.olursa olur diyor.dünyanın sonu değil diyor....
2 yıllık evliyim..20 yaşında evlendm.eşimde 28.
polikistik over var ve bebeğim olmuyor..eşim doğulu ben izmirliyim..
çok sevdim halada seviyorum.ama artık çok gereksiz yalanları beni bazen umursamaması zoruma gidiyor.
yoruldum artık..geç gelip tartışmaktan laf anlatmaktan.o hiç benim gibi bakmıyor olaylara.
çok sıkan dırdırcı bi insan değilim.aksine sakin bi insanım.
daha doğrusu belkide öyleydim..önceki hayatımda "salak" kelimesi benm için çok büyük hakaretken şimdi eşimden duyduğum küfürler
vız geliyor..sinirliyim artık bende.ama asla belli edemiyorum ona..bi gülse herşeyi unutuyorum.unuttum sanıyorum.
bazen geliyor öyle ağlıyorum ki.hayatımda dökmedğim kadar yaş döküyorum belkide.
şiş gözlerle uyanıyorum...ve ben artık bıkıyorum.tahammül sınırım en aza iniyor.naparsam kendime yapıyorum.
sürekli alttan ala ala hep ezildim.
biliyorum ki bazen gerçekten bu evlilikten BIKIYORUM..
(sadece dertleşmek istiyorum)
2 yıllık evliyim..20 yaşında evlendm.eşimde 28.
polikistik over var ve bebeğim olmuyor..eşim doğulu ben izmirliyim..
çok sevdim halada seviyorum.ama artık çok gereksiz yalanları beni bazen umursamaması zoruma gidiyor.
yoruldum artık..geç gelip tartışmaktan laf anlatmaktan.o hiç benim gibi bakmıyor olaylara.
çok sıkan dırdırcı bi insan değilim.aksine sakin bi insanım.
daha doğrusu belkide öyleydim..önceki hayatımda "salak" kelimesi benm için çok büyük hakaretken şimdi eşimden duyduğum küfürler
vız geliyor..sinirliyim artık bende.ama asla belli edemiyorum ona..bi gülse herşeyi unutuyorum.unuttum sanıyorum.
bazen geliyor öyle ağlıyorum ki.hayatımda dökmedğim kadar yaş döküyorum belkide.
şiş gözlerle uyanıyorum...ve ben artık bıkıyorum.tahammül sınırım en aza iniyor.naparsam kendime yapıyorum.
sürekli alttan ala ala hep ezildim.
biliyorum ki bazen gerçekten bu evlilikten BIKIYORUM..
(sadece dertleşmek istiyorum)
bebeğim olmuyor demişsin rahatsızlıgını yazmışsın ama tam olarak anlamadım hiç mi olmayacak çocuğun ....
çocuk herseyin ilacı erkeği eve bağlayan unsurlardan biride cocuktur ...
eğer tedavi ile düzelecek bişi ise hemen tedaviye başla cnm allah sabır versn çokk zor .....
22 yaşımda evlendim eşimi ve çocugumu çok seviyorum..ama bazen geriye dönüp bakıyorum da ailemdeki bazı huzursuzluklar sebebiyle tamamiyle eşime sıgınıp oh be demek için evlenmişim aslında diyorum... ama kendime bile ara ara itiraf edebiliyorum bunu..
kendi evladım için ailemin tekrarladıgı hataları tekrar etmemeyi düşünüyorum..onu sevgi dolu bir yuvada büyütmenin hayalini yaşıyoruz eşimle hep..okusun adam olsun ve mutlu bir yuva kursun istiyoruz..eşiminde benimde evliligimiz boyunca birbirimize işledigimiz hatalarımız oldu elbet...ara ara yıprattıgı zamanlar oldu küstügümüz, konuşmadığımız...yeri geldiginde azılı iki düşman gibi çata çata kavga ettigimiz zamanlarımız dahi oldu ..ama dönüp kendimize baktıgımızda yaptıgımız şeylerin evliliğimizi yıpratmakdan başka bir işe yaramadıgını görünce aklımızı başımıza devşirdik..hergün öpüşmeden uyumayıp sarılmadan günü tamamlamamaya karar kıldık..ve çok şükür iyi gidiyoruz..
Bir çocugunuz gibi ben de sıkılıyorum bazen yaşadıgım monotonluktan ama daima benden çok daha beter olanların durumunu okuyunca şu forumda eşime daha da saygı duymaya başlayıp sevgimi ön plana çıkardım..ve onun bana olan dagılmış ilgisini toplayıp üç kişilik bir aileyi nasıl daha iyi yerlere taşırız hesabı yapmaya başladık...
ve uzun süre düşündükten sonra evde oturmanın bana hiçbir faydası olmadıgını gördüm, işe girip çalışmaya başladım..Bu bana çooook iyi geldi..eşimi de kızımı da özlüyorum gün içinde...mümkün mertebe tartışmadan konuşarak halletmeye çalışıyoruz artık bazı şeyleri...
ahh geriye dönüp baktım da 6 yıllık evliliğimizi çocugumuz yokken nasılda heba etmişiz...el ele kol kola çıkıp gezmemişizz birbirimizi anlamamak için ne de çok çaba sarfetmişiz...eşime ne kadar kötü davranmışım ben öyle
sorgulamak istemiyorum artık geçmişi giden gitti,,geleceğimizi düşünüyorum ara ara endişelenip ne kadar üzüldügümü belli etmesem de bazen imdaaaaaaaaat çıglıkları atmak istiyorum...ama bakıyorum ki aslında ben mutluyum beni mutsuz kılan tek şey dış etkenler...neyse işte böyle...yazmak istedim
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?